Licor de guindas

Botella e vasos de ginjinha.

O licor de guindas é un licor tradicional galego. Elaborado de xeito artesanal nas casas, é o principal licor caseiro do norte de Galicia, mentres que o licor café ten máis tradición no sur. Adoita tomarse na sobremesa de xantares especiais.

Co nome de ginjinha é tamén un dos sinais de identidade da capital portuguesa. Foi un galego, Francisco Espiñeira, quen levou a Lisboa o licor de guindas, fundando en 1840 a primeira marca comercial de ginjinha, Espinheira, que continúa producíndose hoxe en día pola quinta xeración de descendentes de Francisco Espiñeira.

Elaboración

Establecemento de ginjinha, en Lisboa.

A guinda é o froito da guindeira, unha árbore do xénero Prunus, o mesmo có da cerdeira. Recóllense no mes de xuño e o seu sabor é moi acedo polo cal non se comen. Para preparar o licor de guindas, quítaselles o rabo e introdúcense nunha botella de boca ancha. A continuación bótase augardente ata cubrir as guindas e unha ramiña de canela. Tápase ben a botella e déixase en maceración durante corenta días, transcorridos os cales engádense 250 gramos de azucre por cada litro de augardente. Reméxese suavemente varias veces e pasada unha semana xa está listo para tomar. A cantidade de azucre pode variar para facer o licor máis ou menos doce segundo os gustos.

Na literatura

O escritor lugués Ánxel Fole remata o seu conto en castelán Cuento de Navidad. El secreto del espejo, cunha frase que fai referencia ao licor de guindas: En la tallada copa fulgura un rubí.

Véxase tamén

Bibliografía

• Pío Font Quer (1973): Plantas medicinales, el Dioscórides renovado. 2ª edición. Ed. Labor. ISBN 84-335-6151-1 (en castelán)

Ligazóns externas

• "O licor de guindas" no blog gastronómico Colineta do xornal La Opinión.