Life Racing Engines
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde abril de 2016.) |
| Nome completo |  Life Racing Engines
|
|---|---|
| Bandeira |
|
| Baseada en | Formigine, Italia |
| Tempadas en activo | 1 1990 |
| Número de pilotos |  Gary Brabham Bruno Giacomelli
|
| Debut | Gran Premio dos Estados Unidos de 1990 |
| Carreiras | 14 (0 saídas) |
| Campionatos de Construtores | 0 |
| Campionatos de Pilotos | 0 |
| Vitorias | 0 |
| Pole positions | 0 |
| Voltas Rápidas | 0 |
| Puntos totais | 0 |
| Derradeiro GP | Gran Premio de España de 1990 |
Life foi un construtor de Fórmula 1 de Módena, Italia. A compañía chámase así polo seu fundador, Ernesto Vita ("Vita" en italiano é "Life" en inglés).[1] Life apareceu por primeira vez na escena da Fórmula Un en 1990, tratando de comercializar o seu pouco convencional motor W12 de 3,5 litros.[1]
O equipo tivo unha soa tempada desastrosa,[1] e non puido entrar na grella nos 14 intentos de inicio durante a tempada de 1990, a miúdo moitos segundos máis lento por volta que o seu competidor máis próximo.
A aventura W12
[editar | editar a fonte]O Life W12 fora deseñado polo ex enxeñeiro Ferrari Franco Rocchi,[1] que fora responsable de, entre outros, o famoso V8 de 3 litros de Ferrari para os 308 GTB e GTS de 1970. Os planos do W12 de Rocchi remóntanse a 1967, un motor W3 dun só módulo de 500cc como prototipo para un motor Ferrari de 3 litros W18 de 480 CV. Logo do seu despedimento en 1980, Rocchi traballou de forma privada nun motor cunha configuración W12.
Segundo o seu concepto, o motor tiña tres bancos de catro cilindros, polo tanto, era curto como un V8 pero máis alto que un motor normal V-bancarizado. En Francia, Guy Nègre de Moteurs Guy Nègre traballado nunha máquina similar que viu a luz en 1989 antes de ser probado de forma privada nun obsoleto chasis AGS JH22. Separadamente da configuración W12, ambos motores non tiñan outras similitudes, nin houbo vínculos entre os seus deseñadores.
O W12 de Franco Rocchi estaba listo na primeira metade da tempada 1989 de Fórmula Un. Foi o momento no que os motores turbo xa non eran legais na Fórmula Un e as regras requirían un motor normalmente aspirado. Novos fabricantes de motores entraron na Fórmula Un (como Ilmor, Judd e Yamaha), e abríronse paso novas ideas. Carlo Chiti de Motori Moderni intentou sen éxito reanimar os motores 12 en liña, marcas como Subaru foron utilizadas polo equipo Coloni, mentres que Renault e Honda desenvolveron motores V10, utilizados con éxito por Williams e McLaren.
Nesta situación, o empresario italiano Vita confiou no diñeiro rápido. Comprou os dereitos do W12 de Franco Rocchi e tratou de fornecer o motor a un equipo de Fórmula Un ben financiado. Durante 1989, buscou unha parella sen ningún éxito. Finalmente, renunciou á súa procura e decidiu facer funcionar o motor pola súa conta na tempada 1990 de Fórmula Un.
Un chasis vello
[editar | editar a fonte]Polo tanto, fundou o equipo "Life", que era a tradución en inglés do seu apelido Vita. A sede do equipo dividiuse orixinalmente entre as oficinas técnicas en Reggio Emilia, e a fábrica en Formigine, preto de Módena, a continuación, se reagruparon baixo o mesmo teito en Formigine. Aínda que non contiña instalacións de última xeración, a fábrica estaba equipada cun banco de probas "Borghi e Severi" e equipos de rexistro de datos relacionados AVL, que foi utilizado para o desenvolvemento do motor W12, máquinas estándar, taller de ferramentas e un almacén. Life non foi capaz de construír un coche por se só. No seu lugar, o equipo comprou o chasis de Fórmula 1 nado morto de First Racing que fora deseñado por Richard Divila para o equipo de Fórmula 3000 de Lamberto Leoni. O coche fora construído antes de xaneiro de 1989, pero o prometedor proxecto abandonouse logo dunha proba inicial feita por Gabriele Tarquini. A finais de 1989, Vita comprou o único chasis e equipouno co seu motor W12. O importante traballo de enxeñaría fíxoo Gianni Marelli, outro expiloto de Ferrari. O coche, agora chamado Life L190, estaba listo para febreiro de 1990 e probouse brevemente en Vallelunga e Monza.
A tempada de 1990
[editar | editar a fonte]
Cando chegou a nova tempada, o equipo tiña un chasis, un motor, e moi poucas ou ningunha peza de reposto. O W12 resultou ser o motor menos potente do ano, a súa potencia era de 480 cabalos de forza, mentres que outros producían de 600 a 700 CV. Ao mesmo tempo, o chasis ex FIRST L190 era un dos coches máis pesados da pista con 530 kg.O manexo era malo e a fiabilidade era pobre. Como resultado, o Life era non era máis rápido que un coche de Fórmula 3. Ata sería superado na Fórmula 3000.[Cómpre referencia]
Inicialmente o fillo de Sir Jack Brabham Gary Brabham foi contratado para pilotar, pero ao non poder precualificar dúas veces deixou o equipo. Na segunda das súas dúas carreiras o coche parou logo de percorrer 365 metros co motor gripado debido a que os mecánicos non lle puxeron aceite no motor.[Cómpre referencia] Bruno Giacomelli, un veterano italiano que correra por última vez na Fórmula Un en 1983, asinouse entón polo equipo. O coche nunca chegou a funcionar máis de oito voltas sen problemas técnicos. No Gran Premio de San Marino de 1990 Giacomelli dixo que estaba asustado porque temía ser golpeado por detrás debido ao lento que era o seu coche. Para o Gran Premio de Portugal, o equipo substituíu o seu propio motor por un máis convencional Judd CV V8, pero logo descubriron que a cuberta do motor non encaixaba (o motor non entraba), e voou do coche na súa primeira volta de Estoril.[Cómpre referencia] Retiráronse da competición a falta de dous grandes premios.
Logo da Fórmula Un
[editar | editar a fonte]O único Life L190 foi completamente restaurado en 2009 e presentouse no Festival da Velocidade de Goodwood de 2009 co seu motor W12 orixinal de novo no seu lugar. A imaxe mostra a Arturo Merzario pilotando o coche. Actualmente[cando?] o coche é propiedade dun tuneador de coches moi coñecido na Emilia.
Resultados completos na Fórmula Un
[editar | editar a fonte](Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
| Ano | Chasis | Motor | Pneu. | Nº | Pilotos | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | Puntos | Pos. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1990 | F190 | F35 3.5 W12 | G | USA | BRA | SMR | MON | CAN | MEX | FRA | GBR | ALE | HUN | BEL | ITA | POR | ESP | XPN | AUS | 0 | NC | ||
| 39 | Gary Brabham
|
NSCP | NSCP | ||||||||||||||||||||
| Bruno Giacomelli
|
NSCP | NSCP | NSCP | NSCP | NSCP | NSCP | NSCP | NSCP | NSCP | NSCP | |||||||||||||
| Judd CV 3.5 V8 | NSCP | NSCP | 0 | NC |
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Ludvigsen, Karl (2005). The V12 Engine. Sparkford, Yeovil: Haynes. pp. 356–358. ISBN 1844250040.
- ↑ Small 1994, p. 409
- ↑ Small 1994, pp. 156–157
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Small, Steve (1994). The Guinness Complete Grand Prix Who's Who. Enfield: Guinness Publishing. ISBN 0-85112-702-9.
