Fillo dun notario público de orixe báltica xermana e de nai rusa,[3] viviu en varios lugares do mundo ata a súa morte en Naggar,[4]Himachal Pradesh, India. Formouse como artista e avogado, mais os seus principais intereses foron a literatura, a filosofía, a arqueoloxía e especialmente a arte. Roerich foi un activista na causa da conservación da arte e da arquitectura en tempos de guerra e foi candidato en varias ocasións ao premio Nobel da Paz.[5] O pacto Roerich foi convertido en lei polos Estados Unidos e moitas outras nacións da Unión Panamericana en abril de 1935.
O vicepresidente dos Estados Unidos Henry A. Wallace foi un seguidor e defensor das ensinanzas de Roerich. Wallace foi atraído pola idea da Unión Sagrada do Leste, unha utopía espiritual e xeopolítica que Nikolai e Helena Roerich comtemplaban establecer no corazón de Asia. Baseada en ideas espirituais que os Roerichs dicían que recibiran de mestres doutros mundos, esta utopía mostraba á humanidade un proxecto de sociedade ideal. Como secretario de estado de agricultura, Wallace interesouse no proxecto e decidiu patrocinar a segunda expedición de Roerich a Asia en 1933–1934. Mentres tanto, Helena Roerich carteábasse co presidente Franklin D. Roosevelt, que estaba intrigado polas súas "exaltadas cartas". O proxecto acabou de forma desastrosa e resultou en enérxicos esforzos por Wallace e Roosevelt para cortar as súas ligazóns cos Roerich. O incidente reapareceu en parte máis adiante e provocou controversia cando Wallace se postulou como presidente en 1948 e se publicaron parte da correspondencia por parte do columnista Westbrook Pegler, que foron coñecidas como Guru Letters ("Cartas do gurú").[6]
O museo Nikolai Roerich de Nova York é a principal institución para a obra artística de Roerich. Numerosas sociedades continúan a promover as súas ensinanzas teosóficas en todo o mundo. As súas pinturas poden verse en varios museos, incluído o departamento Roerich do Museo Estatal de Artes Orientais de Moscova, o museo Roerich no Centro Internacional dos Roerich na mesma cidade, o Museo Estatal Ruso en San Petersburgo, coleccións na galería Tretyakov de Moscova, no Museo de Arte de Novosibirsk, na Galería Nacional de Arte Estranxeira de Sofía, Bulgaria, no Museo de Arte de Nizhny Novgorod, no Museo Nacional de Serbia, no Roerich Hall Estate de Naggar ou na Sree Chitra Art Gallery de Thiruvananthapuram,[7] ademais doutros museos de arte da India e no Museo Nacional de Arte de Letonia.
A biografía de Roerich e as súas controvertidas expedicións ao Tíbet e Manchuria foron examinadas por numerosos autores, incluíndo os rusos Vladimir Rosov e Alexandre Andreyev, o estadounidense Andrei Znamenski e o alemán Ernst von Waldenfels.[8]
En xuño de 2013, durante a semana de arte ruso en Londres, a Madonna Laboris de Roerich foi vendidad nunha poxa na tenda de Bonhams por 7 881 250 de libras, facéndoa a obra de arte rusa máis cara vendida nunha poxa.[9]
↑Nicholas Roerich: the Messenger of Zvenigorod (vol. 1: The Great Plan, vol. 2: The New Country) (2002–2004) [resumo dos libros en inglés en "Archived copy". Arquivado dende o orixinal o 10 de novembro de 2013. Consultado o 9 de agosto de 2012.]; Alexandre Andreyev, Gimalaiski mif i ego tvotry [Himalayan Myth and its Makers] (St. Petersburg: St. Petersburg University Press, 2004) (en ruso)]; Andrei Znamenski, Red Shambhala: Magic, Prophesy, and Geopolitics in the Heart of Asia (Quest Books, 2011) fragmento; Ernst von Waldenfels, Nicholas Roerich: Kunst, Macht und Okkultismus (Osburg, 2011)
Tesouro dos anxos
E nós vemos, da serie "Sancta"
O mensaxeiro
