Otón I do Sacro Imperio Romano Xermánico
Otón I de Alemaña, tamén coñecido como Otón o Grande (en alemán: Otto I., der Große), nado probablemente en Wallhausen, preto de Sangerhausen, o 23 de novembro de 912 e finado en Memleben o 7 de maio de 973, foi rei de Xermania de 936 a 973 e emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico[1] de 962 a 973. Foi fillo de Henrique I o Paxareiro ou o Cazador, duque de Saxonia. Dende 929 era un monarca asociado, o que tiña como fin facilitar a sucesión.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Ascenso ao trono
[editar | editar a fonte]Trala morte de Henrique I, fíxose coroar en Aquisgrán no palacio de Carlomagno[2] en 936 co título carolinxio de Rex et sacerdos ("Rei e sacerdote"). De feito, tivo a vocación de restaurar o imperio carolinxio[1] e foi o primeiro representante do Sacro Imperio Romano Xermánico.[1]
Coa axuda da alta xerarquía eclesiástica, en mans dos seus amigos e familiares, e dos duques de Franconia, Suabia, Lorena e Baviera, Otón derrotou os señores alemáns en varias batallas e substituíunos cos seus familiares.[2]
Política exterior
[editar | editar a fonte]A súa política exterior dirixiuse inicialmente á Península Itálica, onde sostivo os dereitos de Adelaida de Italia fronte ao rei Berengario II de Ivrea.[3] Tras entrar vitorioso en Pavia, en 951, seguindo de novo a tradición carolinxia, fíxose proclamar rei dos francos e dos lombardos, para casar a continuación con Adelaida. Ante isto, Berengario cedeu e acaptou renderlle vasalaxe, polo que se fixo un oco na repartición do poder e recibiu o título de rei de Italia.
Para acudir tan rapidamente en axuda de Adelaida, Otón aproveitou o exército do seu fillo máis vello, Liudolfo, que acababa de invadir Lombardía aproveitando a inestabilidade da zona. Ao apropiarse deste exército e casar con Adelaida, Otón frustraba todaslas ambicións do seu fillo en Italia. Liudolfo sentiuse moi molesto por este motivo, e pouco despois, en 953, rebelouse contra o seu pai contando co apoio do seu cuñado, Conrado o Vermello. Non obstante, Otón esmagou a rebelión do seu fillo un ano máis tarde coa axuda de Henrique I, duque de Baviera.
No leste, Otón I tivo un importante éxito nas beiras do río Lech o 10 de agosto de 955. Ese día desenvolveuse a batalla de Lechfeld, en que derrotou unha enorme hoste de maxiares,[2] a quen os señores alemáns aos que previamente derrotara, apelaran coa fin de derrocalo.[2] Con tal fin recrutou un exército de cabaleiros de todas as partes do seu reino[2] que causaron enormes perdas aos maxiares mentres estes cruzaban en desorde o río Lech.[3]
Con esta vitoria puxo fin á ameaza maxiar, o que lle deu unha gran reputación e lle valeu o título de "o Grande".[3] Ese mesmo ano dirixiu as súas armas contra os eslavos do Elba, aos que venceu na batalla de Recknitz, acción que impulsou a expansión xermánica cara ao leste.
Emperador
[editar | editar a fonte]En 961, ligou o seu fillo Otón II ao poder, segundo o procedemento iniciado polo seu pai Henrique, para garantir unha sucesión pouco conflitiva. Pouco despois atendeu a petición de axuda do papa Xoán XII e marchou a Italia para defender os dereitos do pontífice fronte ás intromisións de Berengario.[3]
Logo marchou a Roma, onde foi coroado emperador o 2 de febreiro de 962.[1] Isto volveu resucitar o Imperio Romano de Occidente, por ese tempo o maior estado territorial de Europa. Adoptou o nome de Sacro para subliñar a súa estreita relación coa Igrexa.[1] Isto marcou tamén o comezo do Sacro Imperio Romano Xermánico.[1]
Con todo, a alianza co papa durou pouco, xa que este axiña cambiou as súas ideas políticas.[4] Otón marchou entón sobre Roma e depúxoo, mais os romanos non cederon nin aceptaron o novo papa, León VIII, imposto por Otón.[4] Á morte de Xoán XII elixiron a Bieito V. Tras unha nova campaña en 966, Otón conseguiu por fin afianzarse e que o seu fillo fose nomeado emperador.
O pontificado e o imperio
[editar | editar a fonte]A raíz da restauración do imperio, Otón I afirmou o dereito dos emperadores a intervir na escolla dos pontífices, mais esa facultade desapareceu dende que o papa Nicolao II estableceu en 1059 que a elección pontificia sería privativa do conclave ou colexio de cardeais. O antagonismo entre os papas e os emperadores subsistiu avivado pola pretensión imperial, resistida polo pontificado, de someter Italia.
As relacións entre os emperadores e os pontífices, xefes absolutos da Igrexa de Occidente, abundaron en conflitos que debilitaron o poder imperial e papal.
A dinastía de Saxonia só durou dúas xeracións despois de Otón I. En 1024, a familia ducal de Franconia alcanzou o trono. Durante un século a elección imperial recaeu nesta familia, á que pertenceron Henrique IV, o emperador humillado en Canossa, e Henrique V, que celebrou coa Igrexa o concordato de Worms.[5]
Renacemento otoniano
[editar | editar a fonte]
Baixo o padroado de Otón I e os seus inmediatos sucesores produciuse o chamado renacemento otoniano, un limitado renacemento das artes e a arquitectura. O renacemento otoniano maniféstase nalgunhas escolas catedralicias revividas, como a de Bruno I, arcebispo de Colonia, e na produción de manuscritos iluminados, a principal forma artística da época, dun feixe de scriptoria de elite, como Quedlinburg, fundado por Otón en 936.
As abadías imperiais e a corte imperial convertéronse en centros da vida relixiosa e espiritual, guiados polo exemplo de mulleres da familia real. Otón quedou escandalizado polo estado da liturxia en Roma, así que encargou o primeiro Libro Pontifical, un libro litúrxico que contiña tanto oracións como instrucións sobre o rito. A compilación do Pontifical romano-xermánico foi supervisada polo arcebispo Guillerme de Mainz.
| Predecesor: Henrique I |
Rei de Francia Oriental 936-973 |
Sucesor: Otón II |
| Predecesor: Berengario II e Adalberto |
Rei de Italia 951-973 |
Sucesor: Otón II |
| Predecesor: Berengario de Friuli |
Emperador do Sacro Imperio 962-973 |
Sucesor: Otón II |
| Predecesor: Henrique I |
Duque de Saxonia 936 – 973 |
Sucesor: Bernardo I |
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Asimov, Isaac (1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse". La Alta Edad Media (en castelán). Alianza. p. 296.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Asimov, Isaac (1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse". La Alta Edad Media (en castelán). Alianza. p. 294.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Asimov, Isaac (1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse". La Alta Edad Media (en castelán). Alianza. p. 295.
- ↑ 4,0 4,1 Asimov, Isaac (1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse". La Alta Edad Media (en castelán). Alianza. p. 298.
- ↑ Bryce, James. The Holy Roman Empire. MacMillan, 1913. páx. 164
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Otón I do Sacro Imperio Romano Xermánico  |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Alemaña |
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Bachrach, David (2009). "Exercise of royal power in early medieval Europe: the case of Otto the Great 936–73". Early Medieval Europe (Wiley-Blackwell) 17 (4): 389–419. doi:10.1111/j.1468-0254.2009.00283.x.
- Gallagher, John Joseph (1938). Church and state in Germany under Otto the Great (936–973). Catholic University of America. OCLC 3235092.
- Hill, Boyd H., Jr. (1972). Medieval Monarchy in Action: The German Empire from Henry I to Henry IV. Barnes & Noble. ISBN 978-0-389-04652-3.
- Howorth, H. H. (1880). "The Spread of the Slaves. Part III. The Northern Serbs or Sorabians and the Obodriti". The Journal of the Anthropological Institute of Great Britain and Ireland 9: 181–232. JSTOR 2841974.
- Lasko, Peter (1995). Ars Sacra: 800–1200. Yale University Press. chapter 9. ISBN 978-0-300-06048-5.
- Menzel, Wolfgang (2011) [1st. pub. 1871]. The History of Germany: From the Earliest Period to the Present Time Vol. I. Bell & Daldy. ISBN 978-1-178-77378-1. Arquivado dende o orixinal o 02 de setembro de 2018. Consultado o 02 de setembro de 2018.
- Reuter, Timothy (2000). The New Cambridge Medieval History, Vol. III: c. 900–c. 1024. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-36447-8.
| Control de autoridades |
|
|---|
