Pasiflora azul
Pasiflora azul | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() Detalle da flor da paixón en Oleiros. | |||||||||||||||
Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Nome binomial | |||||||||||||||
'Passiflora caerulea' L. |
A pasiflora azul[1] (Passiflora caerulea) é a planta máis común dentro do seu xénero (Passiflora), orixinalmente nativa de América do Sur. Malia ter unha orixe tropical e subtropical, é máis resistente ás baixas temperaturas ca outras especies do mesmo xénero, como é o caso do maracuxá (Passiflora edulis). Por este motivo, está bastante diseminada por Europa, así como naturalmente nas rexións de orixe.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e9/Passiflora_caerulea_%282005_10_08%29_-_vrucht_open_%282%29.jpg/220px-Passiflora_caerulea_%282005_10_08%29_-_vrucht_open_%282%29.jpg)
Esta planta úsase máis en xardíns con fins ornamentais que para fins de frutificación. Isto débese ás súas características de rubideira, coa función de cobertura de muros e sebes. En detrimento, a súa función frutífera é posta en segundo plano, xa que os froitos (chamados froitos da paixón), malia seren comestíbeis (casca laranxa cunha polpa avermellada), son pouco saborosos e sen cheiro.
É común nos xardíns galegos.
Descrición[editar | editar a fonte]
É unha rubideira lígnea capaz de gabear até os 15–20 m de altura, se ten árbores ou algún outro elemento dispoñíbel como soporte.
Ten follas alternas, palmadas, pentalobuladas como unha man aberta (ás veces varía desde tres a sete lóbulos), 10–18 cm de lonxitude e largo. A base de cada cada tiene un gabián flaxelado enroscado de 5–10 cm de largo, que lle permite ir afacéndose á vexetación de soporte.
A flor é complexa, de arredor de 10 cm de diámetro, con cinco sépalos e pétalos semellantes en aparencia, abrancazados, sobremontados por unha corola de filamentos azuis ou violáceos, 5 estames verde amarelentos, 3 estigmas purpúreos. En clima tropical florea todo o ano.
O froito, froita da paixón, ás veces tamén chamado maracuxá (non confundir co froito da especie P. edulis) é unha drupa oval de cor laranxa amarelenta duns 6 cm de longo por 4 cm de diámetro, que contén numerosas sementes. Este froito constitúe o alimento de numerosos mamíferos e aves, os cales espallan as sementes.
Cultivo[editar | editar a fonte]
Mundialmente cultivada. Medra mellor en solos ricos, ben drenados, con semisombra e provistos dun soporte (valado, rede, parreira, pérgola). As regas deben ser regulares polo verán. Medra axiña, gabeando grazas aos seus gabiáns, chegando a formar matas mestas.
É a especie máis rústica do xénero, resiste temperaturas de entre -10 a -15 °C. As xeadas severas matan a parte aérea, mais pode rexenerar botando rebentos da base.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e9/Passiflora_caerulea_%282005_10_08%29_-_vrucht_open_%282%29.jpg/300px-Passiflora_caerulea_%282005_10_08%29_-_vrucht_open_%282%29.jpg)
Reprodución[editar | editar a fonte]
Propágase por semente ou esgallos. Son susceptíbeis a cochinillas, pulgóns e ácaros.
Usos[editar | editar a fonte]
Aínda que o froito é comestíbel, é pouco saboroso se se consome cru. Coas follas e flores fanse infusións. Non posúe efectos secundarios depresivos, ofrece resultados no tratamento da histeria, neurastenia, alcoholismo, angustia, palpitacións, epilepsia e disturbios da menopausa, e en xeral en todos os casos de grande excitación, alivia estrés e ansiedade.[2]
A acción da pasiflora azul débese ao seu sinerxismo entre os alcaloides: harmina, harmane e harmol; un composto ciánico, catechol, pectina e derivados flavonoides. Un isómero da harmina, a harmalina, tense usado con éxito no tratamento do párkinson.[2]
Empréganse os gabiáns e outras partes aéreas para tinturas como sedante, especialmente para axudar a coller o sono. Contén β-carbonila entre un 0,1 ao 0,4%
Cultivares[editar | editar a fonte]
- Chinensis. Filamentos da corola azul pálido.
- Constance Elliott. Foi cultivada por Kucombe e Prince en Exeter, Gran Bretaña. Puramente branca, flores recendentes. Non é de floración libre como moitos outros clons.
- Grandiflora. Flores de 20 cm de diámetro.
- Hartwiesiana. Flores brancas.
- Regnellii. Filamentos moi longos.
A especie ten sido empregada para crear numerosos híbridos.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para pasiflora.
- ↑ 2,0 2,1 Pasionaria (en castelán)
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
![]() |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Pasiflora azul ![]() |
Outros artigos[editar | editar a fonte]
- Lista de froitas
- Pasiflora (xénero)
- Maracuxá