Saltar ao contido

Paul Tillich

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaPaul Tillich

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(de) Paul Johannes Tillich Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento20 de agosto de 1886 Editar o valor en Wikidata
Starosiedle (Imperio Alemán) Editar o valor en Wikidata
Morte22 de outubro de 1965 (79 anos)
Chicago, Estados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaNova Harmonia (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Capelán
Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
RelixiónCristianismo Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade de Halle-Wittenberg (–1912)
Universidade de Breslau (–1911)
Universidade Humboldt de Berlín
Universidade de Tubinga
Friedrich-Wilhelms-Gymnasium (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoTeoloxía Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónteólogo, filósofo, profesor universitario Editar o valor en Wikidata
EmpregadorSeminário Teológico da União (Nova York) (pt) Traducir (1933–1955)
Universidade de Frankfurt (1929–1933)
Universidade Frederico Guillerme de Berlín (1918–1924)
Universidade Harvard
Universidade de Chicago
Universidade Humboldt de Berlín Editar o valor en Wikidata
Membro de
Familia
CónxuxeHannah Tillich Editar o valor en Wikidata
FillosRené Johannes Stefan Tillich Editar o valor en Wikidata
Premios

Descrito pola fonteGrande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Тиллих Пауль)
Medvik >>>:Tillich, Paul, 1886-1965, Editar o valor en Wikidata
BNE: XX1135636 WikiTree: Tillich-4 Find a Grave: 1037 Editar o valor en Wikidata


Paul Tillich, nado en Starzeddel, Brandeburgo, o 20 de agosto de 1886 e finado en Chicago o 22 de outubro de 1965, foi un teólogo protestante alemán.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Estudou na universidade de Berlín, na de Tubinga e na de Halle. Recibiu o Doutoramento de Filosofía na Universidade de Breslau e lincenciouse en teoloxía na Universidade de Halle.

En 1914 casou con Margarethe Wever, e no mesmo ano entrou no exército alemán como capelán. Margarethe abandonou a Tillich tras ter un fillo extramatrimonial. Despois da guerra, reanuda a súa carreira académica ensinando teoloxía na universidade de Berlín. Trala volta da guerra, coñece a Hanna Werner Gottswchow, entón casada e embarazada. En marzo de 1924 casan.

En 1924 pasa a ser profesor de Teoloxía na Universidade de Marburg onde empeza a desenvolver a súa teoloxía sistemática. Máis tarde é profesor en Dresde en Leipzig e en Frankfurt. Aquí sucedeu a Max Scheler na cátedra de filosofía e psicoloxía.

As súas ideas fanno entrar en conflito co nazismo e acaba sendo desposuido da súa posición. Reinhold Niebuhr, na súa visita a Alemaña en 1933, ficou abraiado polos escritos de Tillich e animouno a traballar na facultade do Union Thological Seminary de Nova York. Aos 47 anos, Tillich exilouse a Estados Unidos e comezou a perfeccionar o seu inglés e a dar clases sobre filosofía da relixión. Foi, asemade, profesor visitante da Universidade de Columbia. Obtivo a nacionalidade americana. Moitas das súas publicacións acadaron unha enorme audiencia ao igual que os seus sermóns. Interesouse, así mesmo, polo budismo, particularmente polo zen, na súa experiencia xaponesa. Acadou o maior rango na Universidade Harvard e en 1962 mudouse á Universidade de Chicago ata a súa morte en 1965. As súas cinsas están soterradas no chamado Paul Tillich Park en New Harmony, Indiana.

Pensamento

[editar | editar a fonte]
Lápida de Paul Tillich no parque Paul Tillich, New Harmony, Indiana, EUA.

Clave para compender o pensamento de Tillich e o método de correlación. As cuestións existenciais do home están asociadas ao eido da filosofía, e máis especificamente ao da ontoloxía, tal como a entendía o existencialismo en autores como Heidegger. Correlativamente, as respostas a esas cuestións atópanse no cristianismo. Deste xeito, empézase por unha análise ontolóxica da existencia humana e as ambigüidades que o ameazan, análise que abrangue a dimensión psicolóxica, social, cultural, histórica e relixiosa do home.

A literatura é pródiga en loanzas á grandeza do universo físico que apunta ao misterio cualitativo das estruturas de cada partícula do mesmo, así como á estrutura do todo. Misterioso significa aquí a infinitude de preguntas que cada resposta enfronta á mente humana. Pola súa banda, a autotrascendencia da vida leva consigo as condicións do carácter tráxico da vida, a ambigüidade do grande e do tráxico, tal como xa se ve en Grecia. Finalmente está o amor que inclúe o coñecemento da persoa amada alén da análise e a manipulación calculadora; é máis ben o coñecemento participante o que cambia tanto á persoa que coñece como a que é coñecida e que lles arrastra a unha unidade trascendente que lles restableza a plenitude(agape). Pero, nos mesmos actos de afirmación e entrega, reaparece ameazante a ambigüidade da vida. A relixión é a consecuencia da alienación do home do fondo do seu ser e dos seus intentos por retornar a el.

Na mensaxe cristiá, centrada no acontecemento de Xesús de Nazaret, atópase a resposta ao dilema humano. Deus aparece como o substrato, a fondura de todo ser fronte a ameaza de non-ser na que se debate a existencia humana. Non é un ser senón o Ser mesmo. Só quen rexeita seriamente a a profundidade da realidade pode ser denominado ateo.

No feito cristiá ese Deus participa plenamente na dimensión finita e negativa do home, cuxa máxima expresión é a morte en cruz. E faino para pasar á plenitude da vida do ser na resurrección.

Se o ser en canto ser é bo -tal como afirmou Agostiño de Hipona contra o maniqueísmo- ningunha cousa que exista pode trocarse en completamente mala. Se algo existe, se ten ser, está incluída no amor divino creador, o que priva ao símbolo do inferno do seu carácter de condenación eterna.

O ser total, incluíndo os aspectos conscientes e inconscientes de todo individuo, está amplamente determinado polas condicións sociais que lle influencian ao entrar na existencia; o individuo é interdependente. Quen queira que condene a alguén á morte enterna condénase a si mesmo, porque a súa esencia e a do outro non poden estar afastadas absolutamente. En Xesús, a plenitude é un acontecemento absoluto e a través da participación nel o ser é afirmado eternamente. A resurrección inclúe todas as dimensións do ser e supón unha vigorosa afirmación do significado eterno da unicidade da persoa individual e a súa participación na realización universal que expresa o símbolo: Reino de Deus.

Fronte a Karl Barth, para Tillich non hai oposición entre o Deus da razón e o Deus da fe. No abismo de todo ser converxen o ser en si e o Un-Trino do Deus da revelación cristiá. Tamén difire de Barth en que o a Biblia non é para el a única fonte da teoloxía, a cal ten de abrirse a todas as formas de cultura e debe ser unha tarefa racional na confianza de que, no cristianismo, Xesús, o Cristo, é identificado como o Logos da Creación, o sentido do Cosmos e da historia.

  • Teoloxía Sistemática.
  • A coraxe do existir.
  • A dinámica da fe
  • Amor, Poder e Xustiza.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]