Saltar ao contido

Pax Romana

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A Pax Romana (do latín para "paz romana") é un período que durou uns 200 anos de historia romana que se identifica como unha idade dourada do imperialismo romano, a relativa paz e orde, a estabilidade próspera, o poder hexemónico e a expansión rexional. Isto a pesar de varias revoltas e guerras, e a continua competencia con Partia. Tradicionalmente dise que comezou coa adhesión de Augusto, fundador do principado romano, no 27 a. C. e concluíu no ano 180 d. C. coa morte de Marco Aurelio, o último dos "Cinco Bos Emperadores".[1]

Durante este período duns dous séculos,[2] o Imperio Romano acadou a súa maior extensión territorial no ano 117 d. C. (emperador Traxano), e a súa poboación alcanzou un máximo de ata 70 millóns de persoas, o que representaba ao redor do 33% da poboación mundial.[3] Segundo Dión Casio, o reinado ditatorial de Cómodo, seguido máis tarde polo Ano dos Cinco Emperadores e a Crise do Século III, marcou o descenso do imperio.[4]

  1. "Pax Romana". britannica.com. Consultado o 2024. 
  2. Head, Tom (2017). World History 101: From Ancient Mesopotamia and the Viking Conquests to NATO and WikiLeaks, an Essential Primer on World History. Simon and Schuster. pp. 85. ISBN 978-1-5072-0454-2. 
  3. "The Pax Romana". ushistory.org. Consultado o 2017. 
  4. "Epitome of Book LXXII". penelope.uchicago.edu. Consultado o 2024.