Herba aromática
Para ver a lista de especies de herbas aromáticas e especias véxase o artigo Lista de especies de herbas aromáticas.
As herbas aromáticas, herbas de cheiro ou finas herbas, son plantas que nacen bravas nos campos ou son cultivadas nas hortas ou explotacións agrarias polas súas cualidades aromáticas, recendentes, condimentarias ou, incluso, medicinais. Úsanse moito na cociña ademais de teren outros usos domésticos e industriais. A palabra condimento, do latín condimentum, significa: adubar, aderezar. de todos os xeitos non se deben confundir coas especias, empregadas como condimento seco ou en po.
Xeralmente se utilizan as follas das mesmas, xa sexan frescas, secas, ou deshidratadas, tanto para adubar os guisados coma para realzar os diversos recendos dos pratos culinarios, xa sexan en cru ou cociñados.
Durante moito tempo, e polo xeral, as herbas foron ignoradas, agás a menta, o pirixel e mais o allo. Algunhas só eran localmente coñecidas. De feito a cociña galega caracterízase pola case ausencia de uso de herbas recendentes (agás allo, pirixel, fiúncho, loureiro e algunha especie coma pemento).
Pertencen, en termos xerais, a tres familias botánicas:
- as aliáceas: allo, cebola, ceboliño, chalotas etc.
- as apiáceas: anxélica, carvea[1], cerefolio[2], fiúncho, pirixel etc.
- as lamiáceas: maiorana, melisa, menta, ourego, segorella[3], sarxa, tomentelo etc.
As herbas aromáticas secas teñen un recendo moi forte e deben ser utilizadas con mesura.
As flores aromáticas utilízanse para facer medicamentos e perfumes.
As mentas, especialmente a menta común emprégase para aromatizar o té e o seu extracto é usado na fabricación de caramelos, cremas dentais, entre outros produtos.
As aromáticas son utilizadas desde tempos inmemoriais e, segundo algúns investigadores, acompañaron as migracións e a evolución dos pobos que as utilizaban, inclusivamente protexendo a súa saúde, por mor ás súas propiedades antimicrobianas que, non só evitan algunhas infección, como a propia deterioración dos alimentos frescos.[4] Alén diso, moitas destas plantas teñen propiedades medicinais, principalmente na facilitación dos procesos dixestivos.
No entanto, para manteren as súas propiedades, as herbas só deben ser engadidos aos alimentos no fin da súa preparación, xa que a calor prexudícaas.
A maioría das herbas verdes que aínda hoxe se utilizan son orixinarias da rexión do Mediterráneo.[4]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ A planta Carum carvi, chamada en galego carvea, carvés ou carvén en Vocabulario do medio agrícola, Santiago de Compostela, Dirección Xeral de Política Lingüística, 1988. Vocabulario de ciencias naturais, Santiago de Compostela, Xunta, 1991 e Gran dicionario Xerais da lingua galega. Vigo, Xerais, 2009
- ↑ Nome vulgar galego da planta Anthriscus cerefolium en Vocabulario do medio agrícola, Santiago de Compostela, Dirección Xeral de Política Lingüística, 1988. Diccionario das ciencias da natureza e da saúde (A-C), A Coruña, Deputación da Coruña, 2000. Vocabulario de ciencias naturais, Santiago de Compostela, Xunta, 1991. Gran dicionario Xerais da lingua galega, Vigo, Xerais, 2009
- ↑ Nome vulgar galego da especie Satureja hortensis en Vocabulario do medio agrícola, Santiago de Compostela, Dirección Xeral de Política Lingüística, 1988. Guía da alimentación. Santiago de Compostela, Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades, 1995
- ↑ 4,0 4,1 Guerreiro, Margarida e M. Conceição Loureiro Dias. A gastronomia darwinista ou o papel das ervas aromáticas e das especiarias na selecção natural da espécie humana. Arquivado 21 de xuño de 2014 en Wayback Machine. en CiênciaViva.pt consultado o 13 de maio de 2009.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Herba aromática |
