Qingdao

Qingdao
Localización
	36°07′00″N 120°24′00″L / 36.1167, 120.4
Estado	República Popular da China
Provincias da República Popular da China	Shandong
Capital de	Baía de Kiauchau (pt)
Contén a división administrativa	Chengyang District (en) ; Huangdao (pt) ; Jiaozhou City (en) ; Jimo (pt) ; Laixi (pt) ; Laoshan District (en) ; Licang District (en) ; Pingdu (pt) ; Shibei District (en) ; Shinan District (en)
Poboación
Poboación	5.775.000 (2016) (511,88 hab./km²)
Xeografía
Superficie	11.282 km²
Altitude	0 m
Datos históricos
Precedido por	Ch'ing-tao
27 de agosto de 1914	Evento clave
27 de agosto de 1914	Cerco de Tsingtao (pt)
Organización política
Órgano lexislativo	Q106070751 ,
Membro de	Federación Mundial de Cidades Turísticas ; Rede de cidades creativas (2017–)
Identificador descritivo
Código postal	266000
Fuso horario	UTC+08:00
Prefixo telefónico	0532
Outro
Irmandado con	Perm ; Ramat Gan (pt) ; Vigo ../... 23+
Páxina web	english.qingdao.gov.cn

Este artigo amosa escritos chineses. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

Qingdao (en chinés tradicional: 青島; en chinés simplificado: 青岛; pinyin: Qīngdǎo), anteriormente coñecida coma Tsingtao, é unha importante cidade portuaria da provincia de Shandong na República Popular da China. Situada na entrada da baía de Jiaozhou dende o Mar Amarelo, no sur da Península de Shandong, tamén é base naval da mariña chinesa.

De fundación recente (finais do século XIX), o seu desenvolvemento urbano tivo lugar a partir de 1897 como colonia alemá. Ten unha extensión de 10.654 km² e 8,7 millóns de habitantes (2010),^[1] dos que máis de catro millóns forman parte da súa área metropolitana.

Historia

A historia urbana de Qingdao desenvólvese nunha rexión, a da baía de Jiaozhou na península de Shandong, que ten sido habitada dende o neolítico con diversas culturas senlleiras (Dawenkou, Longshan e Dongyeshi).

Acuartelamento Qing

No tempo da dinastía Ming unhas primeiras fortificacións foron construídas na entrada da baía (o lugar onde aséntase a cidade actual), e seica un pequeno poboado con ancoradoiro creceu a carón. O cal continuaba a existires cando a administración Qing en 1891 decidiu creares un acuartelamento de tropas. Ampliaron as fortificacións asemade cun primitivo peirao-ponte na baía. Ao ano seguinte foi fundada unha poboación (coñecida entón coma Jiao’ao ^[2]^[3]).

En resposta ao asasinato duns misioneiros, en 1897 os alemáns (que xa tiñan explorado a zona coma posible base naval) forzaron ao por entón moi debilitado imperio chinés unha concesión colonial na área da baía ^[4].

Tsingtau, colonia alemá

Aproveitando en principio o asentamento chinés, de seguido foi deseñado un plan de ampliación da vila que chamaron Tsingtau, centro administrativo da concesión de Kiautschou ^[5]. Rúas e avenidas amplas coas infraestruturas e servizos dunha cidade moderna, tiña o propósito fundamental de servires a un porto estratéxico (base naval) comunicado co interior cun ferrocarril (1899-1904). A extensión urbana ata costa sur do istmo, cun novo porto exterior, sería a área residencial europea e almacéns portuarios mentres a poboación local permanecería na antiga vila ao norte ou trasladada a novos poboados no leste. Unha industria cervexeira de importancia nacional ata hoxe (Cervexa Tsingtao) tivo nacemento en 1903.

Entre 1905 e 1908 foi desenvolto o gran porto previsto ao norte, na baía ^[6]. Cara a alí debería estenderse a cidade pero en 1914 os xaponeses ocupárona (novamente en 1938) e no 1922 foi devolta á soberanía da República da China ^[7].

Qingdao contemporánea

Trala segunda guerra mundial e a instauración da República Popular da China ^[8] o desenvolvemento portuario (especialmente coma base naval da frota chinesa do norte) da agora chamada Qingdao foi consolidando o seu crecemento ^[9], que tivo o punto de inflexión en 1984 cando, coa política de apertura económica da China, a vila ten experimentado nas últimas décadas unha expansión extraordinaria (comercial e industrial ao abrigo do porto) arredor da baía ata consolidar unha verdadeira metrópole.

A recente inauguración da maior ponte do mundo sobre da auga (42'5 km), unindo polo norte as dúas ourelas da baía, confirma a puxanza desta área metropolitana cara ao futuro ^[10].

Demografía

Dos máis de 10 millóns de habitantes de Qingdao, arredor 6,2 millóns viven na área urbana da cidade. Outros 5 millóns viven noutras cidades baixo a xurisdición de Qingdao.^[11] A taxa de natalidade anual estímase en 10,15 por mil habitantes, e unha mortalidade de 6,32, ambos os dous calculados en cómputo anual. Os niveis de vida están entre os máis altos das principais cidades chinesas debido a unha forte economía de exportación e uns salarios familiares relativamente altos.

Hai unha gran comunidade coreana en Qingdao. En 2009, había aproximadamente 100 000 coreanos traballando, estudando e vivindo en Qingdao, o que converte a cidade no segundo lugar en canto a poboación coreana na China, despois de Pequín que acolle uns 200 000 coreanos.^[12]

Gráfica de evolución demográfica de Qingdao entre 1913 e 2020

Fonte:^[13]

Notas

↑ "Qīngdăo Shì (Sub-provincial City in Shāndōng)". citypopulation.de. Consultado o 30 de marzo de 2021.
↑ Perspectiva debuxada de Jiao'ao no final da época Qing; nótese a ponte-peirao na baía [1]
↑ Vista de Jiao'ao fortificada dende a baía
↑ "Páxina web sobre Tsingtau (en alemán)". Arquivado dende o orixinal o 27 de agosto de 2011. Consultado o 19 de xullo de 2011.
↑ "Plan de Tsingtau, 1901". Arquivado dende o orixinal o 31 de xullo de 2007. Consultado o 19 de xullo de 2011.
↑ "Vista debuxada de paxaro, Tsingtau 1909". Arquivado dende o orixinal o 31 de xullo de 2007. Consultado o 19 de xullo de 2011.
↑ "Mapa de Tsingtao en 1922". Arquivado dende o orixinal o 30 de xullo de 2012. Consultado o 30 de xullo de 2012.
↑ "Mapa da cidade en 1947". Arquivado dende o orixinal o 26 de xullo de 2012. Consultado o 26 de xullo de 2012.
↑ "Mapa de Qingdao en 1969". Arquivado dende o orixinal o 13 de xullo de 2012. Consultado o 13 de xullo de 2012.
↑ Vista satelital da baía de Qingdao co trazado da longa ponte^{[Ligazón morta]}
↑ "Demographia World Urban Areas" (PDF). 2021.
↑ "韩国旅客位居北京入境外国人之首". 8 de outubro de 2009. Arquivado dende o orixinal o 26 de novembro de 2009. Consultado o 1 de decembro de 2009.
↑ Annette S. Biener: Das deutsche Pachtgebiet Tsingtau in der Provinz Schantung, 1897–1914. Institutioneller Wandel durch Kolonialisierung (Studien und Quellen zur Geschichte Schantungs und Tsingtaus. Bd. 6). Matzat, Bonn 2001, ISBN 3-924603-05-7.

Véxase tamén

Ligazóns externas

Páxina oficial Arquivado 10 de agosto de 2020 en Wayback Machine. (en chinés)

[1] "Qīngdăo Shì (Sub-provincial City in Shāndōng)". citypopulation.de. Consultado o 30 de marzo de 2021.

[2] Perspectiva debuxada de Jiao'ao no final da época Qing; nótese a ponte-peirao na baía [1]

[3] Vista de Jiao'ao fortificada dende a baía

[4] "Páxina web sobre Tsingtau (en alemán)". Arquivado dende o orixinal o 27 de agosto de 2011. Consultado o 19 de xullo de 2011.

[5] "Plan de Tsingtau, 1901". Arquivado dende o orixinal o 31 de xullo de 2007. Consultado o 19 de xullo de 2011.

[6] "Vista debuxada de paxaro, Tsingtau 1909". Arquivado dende o orixinal o 31 de xullo de 2007. Consultado o 19 de xullo de 2011.

[7] "Mapa de Tsingtao en 1922". Arquivado dende o orixinal o 30 de xullo de 2012. Consultado o 30 de xullo de 2012.

[8] "Mapa da cidade en 1947". Arquivado dende o orixinal o 26 de xullo de 2012. Consultado o 26 de xullo de 2012.

[9] "Mapa de Qingdao en 1969". Arquivado dende o orixinal o 13 de xullo de 2012. Consultado o 13 de xullo de 2012.

[10] Vista satelital da baía de Qingdao co trazado da longa ponte^{[Ligazón morta]}

[:0-11] "Demographia World Urban Areas" (PDF). 2021.

[12] "韩国旅客位居北京入境外国人之首". 8 de outubro de 2009. Arquivado dende o orixinal o 26 de novembro de 2009. Consultado o 1 de decembro de 2009.

[13] Annette S. Biener: Das deutsche Pachtgebiet Tsingtau in der Provinz Schantung, 1897–1914. Institutioneller Wandel durch Kolonialisierung (Studien und Quellen zur Geschichte Schantungs und Tsingtaus. Bd. 6). Matzat, Bonn 2001, ISBN 3-924603-05-7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]