Reino de Nápoles
| Localización | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Capital | Nápoles  | ||||
| Poboación | |||||
| Lingua usada | lingua francesa lingua italiana | ||||
| Relixión | Igrexa católica | ||||
| Datos históricos | |||||
| Creación | 30 de marzo de 1282 | ||||
| Disolución | 12 de decembro de 1816 | ||||
| Sucedido por | Reino das Dúas Sicilias e Reino de Nápoles e Sicilia | ||||
| Organización política | |||||
| Forma de goberno | monarquía absoluta | ||||
| Moeda | piastra napolitana (pt)  | ||||
| Este artigo é parte da serie: |
|
| Por período histórico |
|
| Por tema |
O Reino de Nápoles foi un reino que ocupou os territorios da Italia meridional (Nápoles) e durante algúns períodos tamén a illa de Sicilia. En 1442 Afonso V, rei de Aragón, conquistou Nápoles que foi un dominio da dinastía Anxevina dende o ano 1266. Dende o século XV, Nápoles estivo en poder tanto de Aragón, Francia (durante un curto prazo), España e Austria e finalmente independente dende 1734 ata 1860, ano no que quedou incorporado ao proceso de unificación de Italia. Respecto de Sicilia foi un dominio da dinastía normanda de Hauteville desde o ano 1071, pasou a ser dominio dos Hohenstaufen en 1194, da dinastía Anxevina en 1266 e dominio aragonés dende 1282.
Historia
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Reino de Sicilia.
Afonso V, Rei de Aragón conquistou en 1443 o Reino de Nápoles controlado ata entón pola Dinastía Anxevina. A Afonso V sucedeuno o seu fillo Fernando I quen sería tan só Rei de Sicilia. Este reino continuou en mans dos seus descendentes ata que, en 1504, Fernando o Católico (Rei de Aragón, de Sicilia e de Castela), reintegrou o Reino de Nápoles á Coroa de Aragón. Logo integráronse os territorios á recentemente nada España.
Dende 1504 ata 1713 o Reino de Nápoles é parte do Reino de España. Á morte de Fernando o Católico, o seu neto Carlos herdou o trono, comezando así a Casa de Austria. A Carlos sucedéronlle os seus herdeiros aínda que cabe sinalar que os Reinos de Nápoles e Sicilia foron gobernados directamente por Vicerreis de nomeamento real.
Ao morrer Carlos II sen herdeiros, nomeou como o seu sucesor a Filipe de Borbón, neto de Lois XIV de Francia. A candidatura ao trono do arquiduque Carlos de Austria era apoiada por Inglaterra, Austria e as Provincias Unidas, que temían a unión de Francia e España, e, polos territorios da Coroa de Aragón, que temían o centralismo borbónico. Esta situación desencadeou a Guerra de Sucesión española (1700-1713). A contenda rematou coa Paz de Utrecht, pola que Filipe convertíase en Rei de España, mais tódalas posesións europeas cedíanse aos aliados. O Reino de Nápoles cedeuse a Austria e foi gobernado polo arquiduque Carlos, entón xa convertido en Carlos VI do Sacro Imperio Romano Xermánico.
Os Borbóns nas Dúas Sicilias
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Reino das Dúas Sicilias.
En 1734, Carlos de Borbón, por entón Duque de Toscana e fillo de Filipe V de España, logo de vencer aos austríacos, apoderouse de Nápoles coa axuda española, recuperando o territorio para os Borbóns e sendo recoñecido moi pronto por Francia (en virtude do Primeiro Pacto de Familia). En 1737 recoñecérono tamén os Estados Pontificios e, a continuación, o resto dos Estados italianos.
Carlos VII de Borbón e a súa dona María Amalia de Saxonia foron moi queridos polos seus súbditos e eles traballaron para gañarse ese agarimo, ao pouco tempo de ser o Rei trouxo reformas e a modernidade ao seu novo país, logrando axiña a unidade do pobo e o favoritismo deste para o seu Rei. Tanto el como os seus descendentes lograron gobernar, reformar e modernizar ao novo estado e ademais lograron o que moi poucos gobernantes puideron que é o amor dos suxeitos que ningunha outra dinastía tivo no curso dos séculos (se non de xeito menor), e que se manifestou abertamente durante os anos da invasión napoleónica e durante os seguintes á caída do Reino en mans dos Savoia, para lograr a unificación de Italia. En 1816, o fillo e sucesor no trono napolitano de Carlos VII (III de España), Fernando IV cambiou a denominación do Reino, Nápoles-Sicilia, por Dúas-Sicilias.
Finalmente Francisco II, tras perder o apoio do pobo e sufrir varias derrotas a mans dos Camisas Vermellas de Garibaldi vese forzado a capitular e entregar os seus territorios a Vítor Manuel II de Piemonte-Sardeña en 1860, que nun futuro pasará a ser o novo rei dunha Italia unificada. Con esta conquista, o Reino das Dúas Sicilias deixa de existir como estado independente.
