Rita Rapp
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 25 de xuño de 1928 Piqua, Estados Unidos de América (pt)  |
| Morte | 12 de xullo de 1989 (61 anos) |
| Educación | University of Dayton (en) Universidade de Giessen Saint Louis University School of Medicine (en) Universidade Saint Louis |
| Actividade | |
| Ocupación | fisiólogo |
| Premios | |
| |
Rita Rapp, nada en Piqua (Ohio) o 25 de xuño de 1928 e finada o 12 de xullo de 1989,[1] foi unha fisióloga estadounidense que dirixiu o equipo do sistema de alimentación do Apollo.[2] Gañou unha medalla ao servizo excepcional da NASA, o premio á muller da Comisión de Servizo Civil dos Estados Unidos e o premio aos ex alumnos distinguidos da Universidade de Dayton. Unha placa na súa honra figura no Centro Espacial Johnson.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Rapp Rapp estudou na Piqua Catholic High School.[3] Licenciouse en Ciencias pola Universidade de Dayton en 1950. Foi unha das primeiras mulleres en ingresar na Facultade de Medicina da Universidade de Saint Louis e graduouse en 1953. Completou a súa investigación de posgrao e a súa formación en fisioloxía na Universidade de Giessen.[4]
Carreira
[editar | editar a fonte]Rapp incorporouse á base aérea de Wright-Patterson en 1953, onde traballou nos laboratorios aeromédicos. Estudou o impacto das altas forzas g no corpo humano.[1]
En 1960, Rapp uniuse ao Grupo de Traballo Espacial e traballou nos efectos centrífugos.[1] Tras o inicio do programa Apollo en 1966, Rapp uniuse ao equipo de sistemas alimentarios do Apollo, que estudaba a estiba dos alimentos no espazo.[5] Traballou con Whirlpool Corporation e con dietistas para identificar formas de envasar e preparar os alimentos no espazo.[1] Era a principal ligazón entre o laboratorio de alimentos e os astronautas. [1]Tentou utilizar a maior cantidade posible de alimentos dispoñibles no mercado.[6] Os astronautas pedían torta de cabaza e mestura de froitos secos, pero a súa comida favorita era a crema de pito.[7] As súas galletas de azucre eran especialmente apreciadas pola tripulación . Preparaba as comidas de cada astronauta do Apolo por separado e cada un utilizaba utensilios de comida codificados por cores.[8][9]
En 1962 trasladouse ao Centro de Naves Espaciais Tripuladas do Centro Espacial Johnson. En 1971 concedéuselle o Premio Federal á Muller da Comisión de Servizo Civil dos Estados Unidos polas súas "extraordinarias contribucións ao programa Apolo". Foi a primeira muller do Centro de Naves Espaciais Tripuladas en ser seleccionada para o premio, que era o máis alta honra do goberno federal. Os seus desenvolvementos foron populares máis aló da NASA e utilizáronse no mercado comercial de alimentos.
Cando comezou o Skylab en 1973, Rapp dirixía un equipo de 30 persoas. Durante o Skylab, Rapp determinou que os astronautas necesitan consumir unhas 3.000 calorías ao día. Foi a primeira muller en gañar o premio Isker de Research & Development Associates For Military Food & Packaging Systems en 1975 en recoñecemento ás súas contribucións á preparación de alimentos e á investigación de colectores. Contribuíu ao informe do proxecto de probas Apolo-Soyuz da NASA en 1977. En 1980, Rapp recibiu o Premio aos Antigos Alumnos Distinguidos da Universidade de Dayton. En 1981 recibiu a Medalla ao Servizo Excepcional da NASA. Conservou alimentos mediante deshidratación, termoestabilización, irradiación e control da humidade[10] En 1986 publicou o Space Shuttle Food-System Summary con Connie Stadler.[8]
Rapp foi recoñecida como pioneira da alimentación espacial.[11] Hai unha colección de arquivos relacionados con Rapp na Biblioteca de Piqua.[4] A súa biografía apareceu no libro de Libby Jackson A Galaxy of Her Own: Amazing Stories of Women in Space [12]. Unha placa que recoñece o compromiso de Rapp coa seguridade, a saúde e a comodidade da tripulación da NASA, colga no Centro Espacial Johnson.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 "The Woman Who Got Real Food to Space". 2018-04-09. Consultado o 2018-08-27.
- ↑ Lorenzo, Nieves; Iglesias, Encina Calvo (2020-04-18). "Ellas nos llevaron a la Luna". Ciencia, Técnica y Mainstreaming Social (en castelán) 0 (4): 61–68. ISSN 2530-7924. doi:10.4995/citecma.2020.12764.
- ↑ "MS-123. Piqua Public Library". www.piqualibrary.org. Consultado o 2021-04-08.
- ↑ 4,0 4,1 "Piqua Daily Call Newspaper Archives, May 7, 1975, p. 5". 1975-05-07. Consultado o 2018-08-27.
- ↑ Reser, Anna (2017-02-15). "The Lost Stories of NASA's 'Pink-Collar' Workforce". The Atlantic (en inglés). Consultado o 2021-04-07.
- ↑ Service, Robert Reinhold, New York Times News. "FRESH FRUIT AND BARBECUED MEATBALLS: SPACE FOOD COMES OF AGE". chicagotribune.com (en inglés). Consultado o 2021-04-07.
- ↑ Reinhold, Robert (1985-01-16). "DINING A LA CARTE IN THE SPACE SHUTTLE". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 2021-04-07.
- ↑ 8,0 8,1 "Space shuttle food system summary, 1981-1986" (PDF). NASA. Consultado o 2018-08-26.
- ↑ Pathé, British. "Space: Apollo 15". www.britishpathe.com (en inglés). Consultado o 2021-04-08.
- ↑ Stadler, C. R.; Bourland, C. T.; Rapp, R. M.; Sauer, R. L. (1982-02-XX). "Food system for Space Shuttle Columbia". Journal of the American Dietetic Association 80 (2): 108–114. ISSN 0002-8223. PMID 7054254.
- ↑ "Food Timeline--Space food". www.foodtimeline.org. Consultado o 2021-04-08.
- ↑ Jackson, Libby (2017-11-16). A Galaxy of Her Own: Amazing Stories of Women in Space (en inglés). Random House. ISBN 978-1-4735-5326-2.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
- Lorenzo, Nieves; Calvo, Encina (2020-04-18). "Ellas nos llevaron a la Luna". Ciencia, Técnica y Mainstreaming Social (en castelán) 0 (4): 61–68. ISSN 2530-7924.
- Elas, levarónnos ao espazo. 2022 ISBN=978-84-8158-952-8
