Soviet de Petrogrado

Reunión do Soviet de Petrogrado

O Soviet de Petrogrado dos Deputados de Obreiros e Soldados (ruso: Петроградский совет рабочих и солдатских депутатов, Petrogradskii sovet rabochikh i soldatskikh deputatov), usualmente chamado Soviet de Petrogrado (en ruso: Петроградский совет, Petrogradskii sovet), foi o soviet (consello de traballadores) de Petrogrado, Rusia, establecido en marzo de 1917 trala Revolución de Febreiro como representante dos traballadores da cidade e dos soldados da gornición da capital.

O Soviet de Petrogrado foi importante durante a Revolución Rusa que levou á Revolución de Outubro como un centro de poder rival ao Goberno Provisional.

Historia

Formación

Véxase tamén: Revolución de Febreiro.

O 28 de febreiro^xul./ 12 de marzo de 1917^greg. algúns dirixentes sindicais e das cooperativas, deputados socialistas e membros do Comité Central para as Industrias de Guerra recentemente liberados –en total unhas corenta acodes– reuníronse na sala doce do Palacio Táuride para tratar de formar un soviet como o Soviet de Petrogrado de 1905, nomearon un Comité executivo temporal e convocaron aos delegados dos traballadores para unha sesión esa mesma noite. Foi o primeiro deste tipo de órgano que ao longo dos meses seguintes foise estendendo por todo o país. Cada compañía de soldados favorables ao alzamento contra a autocracia debía elixir un delegado, mentres que se esperaba que os obreiros escollesen un por cada mil traballadores. Os delegados debían reunirse no Palacio esa mesma tarde, ás 7 p.m. A primeira sesión empezou finalmente ao redor das nove da noite cuns 250 delegados (número que non deixou de crecer segundo transcorría a sesión). A reunión tratou exclusivamente da organización do organismo e aprobouse a elección dun Comité executivo de oito membros (Steklov, Petrov, Krásikov, Sokolovski, Sujánov, Shliápnikov, Aleksandróvich e Kapelinski) presidido por Nikolái Chjeidze e co eser Aleksandr Kerenskii e o menxevique Matvéi Skóbelev como vicepresidentes. Ademais destes oito membros, cada partido socialista enviaría dous delegados ao Comité. Bogdánov e Baturski representaron aos menxeviques, Stalin (desde o 12 de marzo^xul./ 25 de marzo^greg.) e Viacheslav Mólotov aos bolxeviques, Rusánov e Zenzínov aos socialrevolucionarios, Henryk Ehrlich (máis tarde substituído por Mark Liber) e Rafes ao Bund, Leonti Bramson e Nikolái Chaikovski aos trudovikí, Peshejónov e Charnoluski aos socialistas populares, Kurenev aos Mezhraiontsy e Stuchka e Kozlovski aos socialdemócratas letóns.

O 1 de marzo^xul./ 14 de marzo^greg. engadíronse nove delegados dos soldados e o Soviet pasou a chamarse oficialmente «Soviet de Petrogrado dos Deputados de Obreiros e Soldados». Na mesma sesión aprobouse unha moción favorable á creación dunha milicia que restaurase a orde na capital e substituíse á policía tsarista. Na reunión do comité executivo inmediatamente posterior ao pleno do Soviet, aquel escolleu a dez comisarios para dirixir a nova milicia noutros tantos distritos da cidade; os elixidos, con todo, eran políticos sen coñecemento da situación local e enfrascados en asuntos políticos, que non exerceron influencia destacable na formación das unidades. A resposta dos obreiros á petición do Soviet foi, con todo, entusiasta e facilitou a creación da milicia. Ao día seguinte da súa formación, o Soviet comezou a publicar o único diario que apareceu en Petrogrado durante a Revolución de Febreiro: Izvestia.

Na súa primeira proclama, o Soviet solicitaba o apoio popular e indicaba a súa misión de lograr un Goberno popular, consolidar as liberdades públicas e preparar a elección e reunión dunha Asemblea constituínte elixida democraticamente, mentres trataba de restablecer a orde na capital. Aínda que xa o 4 de marzo^xul./ 17 de marzo^greg. o Soviet formábano preto de 3000 delegados (2000 deles soldados) e 39 membros do comité executivo, as decisións en realidade tomábaas un reducido número de persoas deste último. A maioría do comité era menxevique.

A noite do 1 de marzo^xul./ 14 de marzo^greg., representantes do comité executivo reuníronse con membros do Comité provisional da Duma Estatal por invitación destes para tratar a formación dun novo Goberno; o acordo entre as partes publicouse o 3 de marzo^xul./ 16 de marzo^greg.. Sen ingresar no Goberno, o Soviet ofreceu, con todo, o seu apoio ao Goberno sempre que se mantivese fiel ao acordo alcanzado e o 8 de marzo^xul./ 21 de marzo^greg. nomeou un comité de enlace co Consello de Ministros.

Orde número 1.

O rápido e decidido apoio popular ao Soviet conferiulle pronto un gran poder político. Comparado co Comité provisional da Duma Estatal, formado por deputados liberais da Duma o mesmo día que o Soviet, este contaba con maior influencia entre as masas que se alzaron contra o Goberno imperial. Non tomou, con todo, os centros de poder na capital nin os principais centros de comunicacións, non desexando os seus dirixentes arrebatar directamente o poder ao Goberno tsarista. Isto debeuse a que as principais figuras que pasaron a controlar o Soviet eran socialistas moderados que consideraban necesaria a implantación dun sistema político democrático burgués antes de que puidese darse unha revolución socialista: a revolta debía acabar coa autocracia tsarista e dar comezo a un réxime liberal burgués, non a un Goberno socialista, que debía establecerse máis adiante. A esta convicción ideolóxica uniuse a necesidade de dar un carácter liberal á revolución para contar coas simpatías dos mandos militares, capaces de esmagar a revolta, débil militarmente.

O primeiro presidente do Soviet de Petrogrado foi o menxevique Nikolái Chjeidze, sendo o vicepresidente o antigo trudovik Aleksandr Kerenskii. Para tratar de gañarse o apoio das masas revolucionarias o Comité provisional da Duma Estatal ofreceulles os ministerios de Traballo e Xustiza, respectivamente. Mentres que Chjeidze negouse a ingresar no Goberno, Kerenskii aceptouno, sen que iso aumentase o prestixio do Comité, ignorando así a decisión do Soviet de non enviar membros dos partidos socialistas ao novo Goberno. O 1 de marzo^xul./ 14 de marzo de 1917^greg. o Soviet aprobou as negociacións co Comité da Duma, presentando unhas esixencias en xeral moi moderadas, que foron rapidamente aceptadas polos membros do Comité, interesados tamén nun acordo co Soviet. O Goberno provisional formouse ao día seguinte, composto exclusivamente por liberais e Kerenskii, que aceptou pola súa conta o posto no Goberno, malia a prohibición do comité executivo pero co apoio posterior do pleno do Soviet.

O 2 de marzo^xul./ 15 de marzo^greg. publicou a «Orde número 1», de importancia crucial para o período político ata a Revolución de Outubro xa que estipulaba a autoridade do Soviet de Petrogrado e non do Goberno provisional sobre as tropas revolucionarias, a súa liberdade política e a imposibilidade de que fosen transferidas á fronte.

Órgano central dos soviets do país

Durante o I Congreso dos Soviets, o Soviet de Petrogrado, ampliado pola incorporación de novos membros, foi nomeado órgano central (comité executivo) do sistema nacional de soviets, recibindo o apoio abafador á súa postura de apoio condicional ao Goberno provisional.

Control menxevique-socialrevolucionario

A maior delegación no Soviet de Petrogrado era a dos socialrevolucionarios, que contaban con máis de 400 delegados baixo a disciplina do partido e preto de 600 simpatizantes, controlando en efectos as deliberacións do mesmo. En xeral, con todo, existiu unha alianza entre socialrevolucionarios e menxeviques que fixo innecesario o control exclusivo dos primeiros, salvo nos escasos asuntos nos que houbo desacordo entre ambas delegacións, como no caso da reforma agraria e, máis tarde, sobre a reelección da presidencia do Soviet. Entre os representantes de orixe populista os socialrevolucionarios pronto absorberon aos escasos delegados socialistas populares, non habendo divisións neste campo (a diferenza dos marxistas, divididos entre menxeviques e bolxeviques). A delegación socialrevolucionaria, con todo, era máis notable polo seu tamaño que pola capacidade da súa dirección, en xeral mediocre. As principais figuras do partido participaron no Soviet só de xeito secundario, dando prioridad a outras actividades. O control efectivo quedou en mans dos dirixentes menxeviques (Irakli Tsereteli, Fiódor Dan e Nikolái Chjeidze, principalmente.

Ao caos e sucesión de discursos interminables das primeiras sesións do Sóviet seguíronlle reunións máis curtas e efectivas cando as delegacións comezaron a debater os temas antes de acudir ao Soviet, onde xa sostiñan unha postura común dentro da fracción.

Baixo control bolxevique

Tralo errado golpe de Kornílov a forza dos moderados entre as masas minguou e o reforzo dos radicais permitiu, xunto coa división nas filas socialrecolucionarias entre fraccións de dereita e esquerda, a toma do control do Soviet de Petrogrado polos bolxeviques, con Lev Trotski na presidencia, o 9 de setembro^xul./ 22 de setembro de 1917^greg..

Nas eleccións do verán de 1918, no medio da expulsión da oposición socialista nos soviets, en Petrogrado os bolxeviques aseguráronse de obter a maioría transformando a elección no envío de delegados de institucións e organizacións afines, o que lles evitaba poder perder as eleccións, que xa non determinaban a composición do Soviet. O antigo órgano electo converteuse nunha asemblea de funcionarios bolxeviques de organizacións estatais.

Véxase tamén

Bibliografía

• Brovkin, Vladimir N. (1984). "The Mensheviks Under Attack The Transformation of Soviet Politics, June-September 1918". Jahrbücher für Geschichte Osteuropas (en inglés) 32 (3): 378–391. 
• Tsuyoshi Hasegawa (1972). "The Problem of Power in the February Revolution of 1917 in Russia". Canadian Slavonic Papers 14 (4): 611–633. 
• Von Loewe, Karl F. (1967). "Challenge to Ideology: The Petrograd Soviet, February 27-March 3, 1917". Russian Review 26 (2): 164–175. 
• Rabinowitch, Alexander (1991). Prelude to Revolution: The Petrograd Bolsheviks and the July 1917 Uprising (en inglés). Indiana University Press. p. 320. ISBN 9780253206619. 
• Radkey, Oliver H. (1958). The Agrarian Foes of Bolshevism: Promise and Default of the Russian Socialist Revolutionaries February to October 1917 (en inglés). Columbia University Press. pp. 521. ISBN 9780231021708. 
• Irakli Tseretelli (1955). "Reminiscences of the February Revolution: The April Crisis: I". Russian Review 14 (2): 93–108. 

Outros artigos

• Soviet
• Revolución de Outubro