Xosé Conde Corbal
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 5 de abril de 1923  Pontevedra, España |
| Morte | 5 de marzo de 1999 (75 anos) Vilagarcía de Arousa, España |
| Actividade | |
| Ocupación | pintor, gravador |
  | |
Xosé Conde Corbal, nado en Pontevedra o 5 de abril de 1923 e finado en Vilagarcía de Arousa o 5 de marzo de 1999, foi un debuxante, gravador e pintor galego.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Era fillo de José Conde Pérez e Trinidad Corbal Souto. Fixo os estudos de primaria na escola privada de dona Estrellita e despois no Colexio Balmes, e o bacharelato no Instituto de Pontevedra. Comezou a estudar dereito, e despois química, na Universidade de Santiago. Nesa cidade formou grupo artístico co pintor Rafael Alonso e o fotógrafo Juan Manuel Castuera.[1] Despois de abandonar a universidade, dirixiu unha fábrica de cerámica en Benavente. En 1954 dirixiu unha mina de volframio en Lobios.
Achegouse ao PCE, para abandonalo nos anos noventa e achegarse ao Partido Galeguista.
Colaborou en El Imperio de Zamora, La Región, Diario de Pontevedra e Faro de Vigo.
En 1958 expuxo gouaches de temática mariñeira e paisaxística no Liceo Recreo Ourensán, na Sala Velázquez de Vigo, no Salón de Actos do concello de Pontevedra, e na oficina de turismo de Santiago.[2] Entre 1969 e 1975 viviu en Madrid.
A súa obra recolle a fauna, a flora, as paisaxes e os monumentos de Galiza, así como persoeiros da Xeración Nós, Ramón María del Valle-Inclán, Manuel Curros Enríquez, Miguel de Cervantes ou Enrique Líster. En 1961 publicou El Orense perdurable e en 1964 Orense monumental, con textos de Ferro Couselo. Entre 1936 e 1986 pintou a serie O fardel da guerra. O artista estaba "marcado polo desprezo dunha burguesía que se viu retratada na súa complicidade cos responsables do terror".[3] O seu estilo expresionista inspírase no esperpento de Valle-Inclán.[4] Conde Corbal quería democratizar a arte abaratando os medios de reprodución e socializándoa. Para iso chegou a unha técnica de reprodución orixinal: impresión en máquina de offset a partir dun orixinal sobre acetato, no que mesturaba tinta acrílica negra e látex. Con este método aforraba os custos dos fotolitos (clixés negativo e positivo) empregados na época.[4]
Teñen obra súa o Museo de Pontevedra a Colección Afundación e o Museo Municipal Quiñones de León de Vigo.
Vida persoal
[editar | editar a fonte]En 1947 casou con Margarita Escuredo Lago, filla de Eugenio Escuredo Lastra (da fábrica de cerámica Celta de Pontecesures e da conserveira Yago do Grove). Foi pai de once fillos.
Exposicións
[editar | editar a fonte]- 1957: Meloxo, O Grove
- 1958: Liceo Recreo Ourensán
- 1958: Sala Velázquez (Vigo)
- 1958: Salón de Actos do Concello de Pontevedra
- 1958: Oficina de Turismo de Santiago
- 1960: Liceo Recreo Ourensán
- 1960: Sala de Arte Xuvenil (Ourense)
- 1960: Sala de Arte La Troya (Ourense)
- 1961: Orense perdurable (Claustro do Museo Arqueolóxico de Ourense)
- 1962: Sociedad de Amigos del Arte da Biblioteca Nacional (Madrid): exposición colectiva de artistas ourensáns
- 1962: Instituto de Pontevedra
- 1966: Xentes do mar (Caixa de Aforros Municipal de Vigo
- 1968: Románico galego (Santiago)
- 1969: Sala Toisón (Madrid)
- 1972: Obra gráfica. Valle-Inclán (Ourense)
- 1973: Centro educativo Rutgers (New Jersey)
- 1973: Bradley University (Pretoria, Illinois)
- 1978: A dorna e os que viven dela (Ourense)
- 1982: Vivente Risco e o seu tempo (Museo de Pontevedra)
- 1983: Gravados sobre a obra de Valle-Inclán (Museo de Pontevedra)
- 1987: O fardel da guerra (Museo de Pontevedra; Museo do Pobo Galego)
- 1993: Conde Corbal. Pintura 1991-1993 (Vilagarcía)
- 2024: O fardel da guerra 1936-1986 (Museo de Artes do grabado)
Publicacións
[editar | editar a fonte]- El Orense perdurable (1961)
- Orense Provincia monumental (1963) (mapa)
- Del Orense monumental (1964)
- Orense Pórtico de Galicia (1964) (mapa)
- Pontevedra en 50 debuxos (1965)
- Santiago llegó por mar (1965) (folleto)
- Baixa Limia (1965) (mapa)
- Cruceros, petos y santos: Pontevedra: La tierra y sus gentes (1966)
- Centenario de Valle-Inclán (1966)
- Pontevedra: La tierra y sus gentes (1967)
- Pazos de Pontevedra (1972)
- Vigo. Xentes do mar de Vigo (1973)
- Desnudos (1973)
- A dorna e os que viven dela (1973)
- Retratos (1975)
- Rivadavia (1975)
- Nenos, mulleres e vellos (1975)
- Na procura da fauna galega (1976)
- Nós (1976)
- Fauna galega: especies de río (1978)
- Mamíferos (1978)
- Galicia e Minho deica o Douro (1980)
- Peixes e flores de Galicia (1984)
- Conde Cordal. Obra gráfica (2011), editada por Antón Mascato (NovaGalicia).
- O fardel da guerra 1936-1986 (2024) (Museo de Artes do grabado).
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Maier, Carol S. (1980). "XOSÉ CONDE CORBAL E A ESTÉTICA DO GRAVADO: UNHA REFORMA DO OLLO POR MEDIO DA DEFORMACIÓN DA LIÑA". Grial nº 70.
- Pablos, Francisco (1981). Plástica Gallega (en castelán). Caja de Ahorros Municipal de Vigo. ISBN 84-7231-603-3.
- Diccionario enciclopédico galego universal. La Voz de Galicia. 2003-2004. ISBN 84-7680-429-6.
- Dicionario biográfico de Galicia. Ir Indo Edicións. 2010-2011.
- "Conde Corbal, Xosé". Enciclopedia Galega Universal. Ir Indo. 1999-2002. ISBN 84-7680-288-9.
- Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada (DVD). El Progreso. 2005. ISBN 84-87804-88-8.
- O faldel da memoria de Conde Corbal. Pontevedra: Deputación de Pontevedra. 2023. ISBN 978-84-8457-531-3.
- Mascato, Antón (22 abril 2023). "Conde Corbal. A memoria gráfica". Sermos Galiza: 4–9.
- Conde Cordal, Xosé (2024). O fardel da guerra 1936-1986. Fuindación Museo de Artes. ISBN 978-84-09-60231-5.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Xosé Conde Corbal na Colección Afundación.
- "Reivindicación del legado de Xosé Conde Corbal" (6/4/2023). La Voz de Galicia (en castelán)
- Conde Corbal
