Zoé Valdés
(2009) | |
Biografía | |
---|---|
Nacemento | (es) Zoé Milagros Valdés Martínez 2 de maio de 1959 (65 anos) A Habana, Cuba |
Residencia | París Barcelona |
Educación | Universidade da Habana |
Actividade | |
Campo de traballo | Poesía e novela |
Ocupación | escritora, poetisa, novelista |
Período de actividade | 1982 - |
Pseudónimo literario | Zoé Valdés |
Participou en | |
19 de xuño de 2002 | Manifesto contra a morte do espírito e da terra |
Familia | |
Cónxuxe | Manuel Pereira |
Premios | |
| |
Descrito pola fonte | Obálky knih, Latin American Women Writers: an Encyclopedia |
Sitio web | zoevaldes.net |
Zoé Valdés, nada na Habana o 2 de maio de 1959, é unha escritora cubana de poesía, novela e guións cinematográficos que adquiriu a cidadanía española en 1997. Tamén é cidadá francesa.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Estudou no Instituto Superior Pedagóxico Enrique José Varona, pero abandonou os estudos no cuarto ano. Despois ingresou na Facultade de Filoloxía da Universidade da Habana, onde estudou até segundo ano.[1]
Entre 1984 e 1988 formou parte da Delegación de Cuba ante a Unesco en París, e da Oficina Cultural da Misión de Cuba nesa mesma cidade.
Despois de regresar a Cuba e de pasar un tempo desempregada, comezou a gañarse a vida como dialoguista e guionista no Instituto Cubano da arte e Industria Cinematográficos (ICAIC) e logo foi subdirectora da revista Cine Cubano entre 1990 e decembro de 1994
En 1995 foi convidada a unhas xornadas sobre José Martí en París, onde quedou coa súa filla e esposo nesa época, o cineasta Ricardo Vega. Politicamente, Zoé Valdés foi opositora ao goberno de Fidel Castro e é anticomunista.
Zoé Valdés debutou en literatura como poeta cando en 1982 gañou un premio co seu primeiro poemario. Once anos despois, en 1993, publicou a súa primeira novela, Sangre azul, xénero que despois desenvolveu máis que os outros —escribiu unha quincena delas—, aínda que non abandonou a lírica e produciu tamén contos e literatura infantil. A súa obra obtivo numerosos galardóns, entre os que destaca o Fernando Lara de Novela por Lobas de mar.
Foi redactora xefe da revista de arte estadounidense ARS Magazine, que dirixía o seu irmán Gustavo Valdés, fundada por ambos en 1995 e relanzada a fins de 2010 baixo o nome de Ars Atelier City.[2]
Zoé Valdés colabora en numerosas publicacións periódicas como as españolas El País, El Mundo, El Semanal, Qué leer, Elle e Vogue ou as francesas Le Monde, Libération, Lle Nouvel Observateur, Beaux Arts, Lles Inrockuptibles ou Art Absolument. Participou en moitos festivais literarios internacionais e exerceu como membro do xurado de prestixiosos concursos.
Ademais de escribir guións, Zoé Valdés codirixiu a curtametraxe Caricias de Oshún con Ricardo Veiga, e foi xurado do Festival de Cannes (1998).
A súa obra foi traducida a diversos idiomas. A súa novela La mujer que llora foi traducida ao francés e ao inglés, en Editorial Arthaud e Editorial Skyhorse Publishing nos Estados Unidos (2016).
En 1997 foille concedida a nacionalidade española por carta de natureza.[3] Tamén é cidadá francesa.
Obra
[editar | editar a fonte]Poesía
[editar | editar a fonte]- Respuestas para vivir (1986)
- Todo para una sombra(1986)
- Vagón para fumadores (1996)
- Los poemas de la Habana (1997)
- Cuerdas para el lince (1999)
- Breve beso de la espera (2002)
- Anatomía de la mirada (2009)
Narrativa
[editar | editar a fonte]- Sangre azul (novela, 1993)
- La hija del embajador (novela, 1995)
- La nada cotidiana (novela, 1995)
- Cólera de ángeles (novela, 1996)
- Te di la vida entera (novela, 1996)
- Café Nostalgia (novela, 1997)
- Traficantes de belleza (relatos, 1998)
- Los aretes de la luna (infantil, 1999)
- Querido primer novio (novela, 1999)
- El pie de mi padre (novela, 2000)
- Milagro en Miami (novela, 2001)
- Lobas de mar (novela, 2003)
- Luna en el cafetal (infantil, 2003)
- Los misterios de La Habana (relatos, 2004)
- La eternidad del instante (novela, 2004)
- Bailar con la vida (novela, 2006)
- La cazadora de astros (novela, 2007)
- La ficción Fidel (ensaio novelado, 2008)
- El todo cotidiano (novela, 2010)
- La mujer que llora (novela, 2013)
- La Habana, mon amour (novela, 2015)
- Et la terre de leur corps (novela, 2017)