Adolfo Herrera y Chiesanova
.jpg) Adolfo Herrera y Chiesanova en 1902. [1] | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 10 de marzo de 1847 Cartaxena, España  |
| Morte | 10 de marzo de 1925 (78 anos) Madrid. |
| País de nacionalidade |  Española. |
| Relixión | Catolicismo. |
| Educación | Universidade de Madrid. |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Historiografía, numismática e arqueoloxía. |
| Ocupación | historiador, numismático, arqueólogo |
| Empregador | Real Academia da Historia. Academia Americana de Buenos Aires. |
| Membro de | Sociedade Arqueolóxica de Carmona. Sociedade Española de Excursións. |
| Familia | |
| Cónxuxe | Magdalena Gil García. |
| Premios | |
| Gran Cruz do Mérito Naval. Cabaleiro da Orde de Carlos III. | |
| Descrito pola fonte | Diccionario Akal de Historiadores españoles contemporáneos (2002) (en)  , (sec:Herrera y Chiesanova, Adolfo, p.324-325) |
 | |
Lista
| |
Adolfo Herrera y Chiesanova, nado en Cartaxena o 10 de marzo de 1847 e finado en Madrid o 10 de marzo de 1925, foi un historiador, numismático e arqueólogo español, membro da Real Academia da Historia.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Adolfo Herrera naceu en Cartaxena o 10 de marzo de 1847, no seo dunha familia que, pola rama materna, posuía varias explotacións mineiras na contorna de Cartaxena. A súa carreira profesional posterior estivo relacionada coa xestión destas empresas e tamén traballou no arsenal de Cartaxena.[2]
O seu primeiro contacto coñecido coas antigüidades foi en 1868, cando organizou a recuperación de obxectos arqueolóxicos logo da demolición do castelo da Concepción en Cartaxena. En 1869 realizou diversas escavacións nesta cidade e en 1870 foi o interlocutor da comisión que xestionou o traslado de pezas desde Cartaxena ao Museo Arqueolóxico Nacional. Estas xestións levárono a tomar contacto e amizade con Juan de Dios de la Rada, daquela empregado do Museo e que máis tarde chegaría a ser director.[2]
En 1871 Adolfo Herrera fundou a revista bimensual Cartagena Ilustrada, que apenas se mantivo durante 30 números, ata 1873.[2] Tamén foi un dos fundadores, xunto con Enrique Serrano Fatigati, da Sociedade Española de Excursións, promotora do excursionismo científico, entidade de cuxo consello foi vogal.[3]
Instalado xa na capital do reino, entre 1872 e 1879 preparou a súa obra Medallas de Proclamaciones y Juras de los Reyes de España, publicada en 1882. Esta obra, cualificada por De la Rada como "a mellor e a primeira obra da súa clase en España",[3] deulle a Herrera o recoñecemento internacional e abriulle o acceso a diversas institucións académicas, como é o caso da Real Academia da Historia, na que ingresou como membro correspondente en 1883; en 1901 acadou o seu posto como académico titular, como sucesor de Víctor Balaguer e logo do falecemento deste, e a partir de 1912 exerceu como tesoureiro da institución.[2]
Cara a 1885 foi un dos socios fundadores da Sociedade Arqueolóxica de Carmona.[2]
A finais do século, a figura de Herrera como erudito estaba xa moi consolidada e mantiña relacións epistolares e de amizade con personalidades como o bibliógrafo José Toribio Medina, intelectuais e políticos como Víctor Balaguer e Antonio Cánovas, e artistas como Mariano Benlliure. A súa estreita relación con persoeiros da política do seu tempo levárono figurar nas listaxes de candidatos a gobernadores provinciais de 1891-1892. [2]
En 1895 emprendeu unha segunda iniciativa editorial, coa creación e a dirección da revista Historia y Arte,[4] que malia a súa efémera existencia (1895-1896) atreeu entre os seus colaboradores figuras senlleiras da intelectualidade e da creación literaria do seu tempo.[2]
Entre 1899 e 1910 Herrera dedicouse á confección e a autoedición da súa amplísima serie editorial titulada Medallas españolas, composta por 56 volumes agrupados tematicamente.[5] Herrera editou unha tiraxe moi limitada deste traballo; nas súas propias palabras: "só imprimo para regalar doce exemplares que levan láminas, dedicados a museos e bibliotecas, e outros tantos sen aquelas, para que os coleccionistas a quen están dedicados se entreteñan, se gustan, en ilustralos".[4]
Ao longo da súa traxectoria como erudito, Adolfo Herrera foi merecedor de diversos recoñecementos, como a Gran Cruz do Mérito Naval con distintivo branco (1902), o nomeamento como cabaleiro da Orde de Carlos III e receptor das medallas de Alfonso XII, da Guerra Civil e de Benemérito da Patria. Tamén foi nomeado membro correspondente da Xunta de Historia e Numismática da Academia Americana de Buenos Aires.[6]
Vida persoal
[editar | editar a fonte]Herrera casou con Magdalena Gil García (1851-1933). A partir do seu matrimonio, a parella viviu a cabalo entre Madrid e a súa residencia de verán en Santa Pola, Alacant, —vila na que foi vicecónsul do Perú desde 1909—, con estadías ocasionais en Cartaxena.[2]
Adolfo Herrera y Chiesanova finou en Madrid o día 10 de marzo de 1925.[7] Uns días despois, a súa viúva doou á Real Academia da Historia a súa biblioteca e o seu arquivo persoal.[2][8]
Publicacións
[editar | editar a fonte]Adolfo Herrera publicou un bo número de artigos sobre diversos temas, sinaladamente sobre numismática, en revistas especializadas como Historia y Arte; Revista de Archivos, Bibliotecas y Museos, e Boletín de la Real Academia de la Historia. A seguir, lístanse os seus traballos monográficos máis significativos:[2][9]
Numismática
[editar | editar a fonte]- (1882). Medallas de Proclamaciones y Juras de los Reyes de España. Manuel Ginés Hernández, Madrid.[10]
- (1899-1910). Medallas españolas (56 volumes). A. Herrera, Madrid.
- (1899). Viages regios.
- (1899-1901). Bodas reales.
- (1899-1901). Exposociones.
- (1899-1903). Obras públicas.
- (1899-1904). Academias y sociedades científicas y literarias. Fundaciones y premios.
- (1899-1905). Religiosas.
- (1899-1905). Personales.
- (1899-1906). Centenarios.
- (1899-1906). Militares, navales y político-militares.
- (1901). Constituciones.
- (1901-1906). Advenimientos al trono, defunciones [...] a personas reales no comprendidas en los anteriores grupos.
- (1904). Visitas de personas reales a las zecas.
- (1905). Procedimientos para la acuñación.
- (1905). Gobierno Provisional (1868) - República.
- (1905). Natalicios de personas reales.
- (1905). Masónicas.
- (1910). Apéndice.
- (1901). Medallas de los Gobernadores de los Países Bajos en el reinado de Felipe II. A. Herrera, Madrid.
- (1914). El duro: estudio de los reales de á ocho españoles y de las monedas de igual ó aproximado valor labradas en los dominios de la Corona de España. Tomo I Arquivado 18 de marzo de 2024 en Wayback Machine. / Tomo II[Ligazón morta]. Real Academia de la Historia, Madrid.
Outros
[editar | editar a fonte]- (1896). Excursión a Elche: auto lírico-religioso en dos actos representado todos los años en la Iglesia Parroquial de Santa María de Elche los días 14 y 15 de agosto. Faustino Echevarría, Madrid.[11][12]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ D. Adolfo Herrera y Chiesanova". En La Ilustración Española y Americana. XLVI. 1. Páxina 17..
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 Abascal Palazón, J. M. "Adolfo Herrera y Chiesanova". Real Academia de la Historia (RAH.es).
- ↑ 3,0 3,1 Castañeda, V. (1925). Páxina 2.
- ↑ 4,0 4,1 Castañeda, V. (1925). Páxina 3.
- ↑ Véxase "(1899-1910)" en "Publicacións".
- ↑ Castañeda, V. (1925). Páxina 6.
- ↑ "Necrología: El académico don Adolfo Herrera". En La Época. 11 de marzo de 1925. Páxina 2.
- ↑ Castañeda, V. (1925). Páxina 5.
- ↑ Castañeda, V. (1925). Páxinas 3-5.
- ↑ De la Rada y Delgado. J. D. (1882). “Sobre el libro titulado Medallas de proclamaciones y juras de los reyes de España”. En Boletín de la Real Academia de la Historia. 2. Páxinas 338-346.
- ↑ Castaño, J. (2015). "Excursión a Elche: Auto lírico-religioso en dos actos, representado todos los años en la parroquia de Santa María los días 14 y 15 de agosto". Patronat del Misteri d'Elx.
- ↑ Castaño García, J. (2014). "L'excursió a Elx d'Adolfo Herrera Chiesanova (1896)". En La Rella. Institut d'Estudis Comarcals del Baix Vinalopó. Nº 27. Páxinas 31-52.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Adolfo Herrera y Chiesanova  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Abascal, J. M. (2006-a-). "Las cartas del Marqués de Cerralbo a Adolfo Herrera y los Catálogos monumentales de España". En Lucentum. XXV. Páxinas 215-222.
- Abascal, J. M.; Cebrián, R. (2006-b-). Adolfo Herrera Chiesanova (1847-1925). Su legado en la Real Academia de la Historia. Región de Murcia / Real Academia de la Historia. Madrid. ISBN 84-95983-81-8
- Castañeda, V. (1925). “Necrología: El excelentísimo señor don Adolfo Herrera y Chiesanova”. En Boletín de la Real Academia de la Historia. Suplemento xaneiro-marzo. Páxinas 1-6.