Saltar ao contido

Ana Curra

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaAna Curra

(2012) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento29 de decembro de 1958 Editar o valor en Wikidata (65 anos)
San Lorenzo de El Escorial, España Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupacióncantante Editar o valor en Wikidata
InstrumentoTeclado e voz Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm2048767 Facebook: anacurraoficial Twitter: anacurraoficial BNE: XX1011543 Souncloud: anacurra Musicbrainz: 2e889f15-fdcf-4b68-856b-bf30880d4a28 Discogs: 662438 Editar o valor en Wikidata

Ana Isabel Fernández, coñecida artisticamente como Ana Curra e Ana Pegamoide, nada en San Lorenzo de El Escorial o 29 de decembro de 1958, é unha teclista, vocalista e compositora española, que na década de 1980 foi unha das referentes da movida madrileña e algúns medios denominárona a raíña do punk en España.[1]

Formou parte de Alaska y los Pegamoides (1979-1982), Parálisis Permanente (1982-1983) e Los Seres Vacíos (1982-1984). Posteriormente continuou a participar en diversos proxectos musicais, ademais de lograr unha praza de profesora no Conservatorio de Música de San Lorenzo de El Escorial.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Primeiros anos

[editar | editar a fonte]

O pai de Ana era farmacéutico en San Lorenzo de El Escorial, onde ela naceu.[2] A súa nai, que estudara piano, aproximouna desde nena á música clásica. Ao tempo que comezaba a ir á escola, recibiu clases de piano no conservatorio. Introduciuse na música pop grazas aos seus irmáns, un deles especialmente fan de Bob Dylan e o outro de The Velvet Underground e da música dos anos 50. O primeiro concerto ao que a levaron foi do grupo de Wilko Johnson, Dr. Feelgood, precursores do punk. Posteriormente interesouse por Iggy Pop e Johnny Thunders.

Aos dezasete anos trasladouse a Madrid para estudar a carreira de farmacia, tempo en que tiña xa sete cursos de piano.[3] Alí conectou con algúns membros da incipiente "movida madrileña", da que se converteu nun dos referentes.

"Ana Pegamoide"

[editar | editar a fonte]

Acababa de chegar a Madrid cando a través dos seus irmáns contactou en 1979 cos compoñentes de Kaka de Luxe e con Alaska, que estaba iniciando o grupo Alaska y los Pegamoides[4] xunto a Carlos Berlanga, Nacho Canut e Eduardo Benavente, que foi a súa parella.

Sumouse á formación, encargouse dos teclados e da caixa de ritmos e gravou toda a súa discografía. Unha das súas achegas ao grupo foi a segunda voz do sinxelo "La línea se cortó".[5] A afinidade entre Ana e Alaska foi tal que comezaron a compoñer cancións xuntas, como "Estrategia militar", "Redrum" ou "Quiero ser santa" na etapa final dos Pegamoides.[6] No local en que ensaiaban os Pegamoides compartían espazo e experiencias con Los Escaparates, de onde saíron Eduardo Benavente, El Ángel e César Scappa, a súa parella en 2014.[3]

O seu primeiro estilo foi "anos cincuenta", con algúns modelos herdados da súa nai e con outros que ela mesma transformaba e adaptaba. Seguiu a elaborar con coidado o seu vestiario na seguinte etapa, con Parálisis Permanente.[3]

Parálisis Permanente

[editar | editar a fonte]

En 1982 Ana Curra incorporouse como artista convidada ao grupo Parálisis Permanente, que crearan de xeito paralelo Javier Benavente, Nacho Canut e o seu irmán e Eduardo Benavente, segundo explicou ela mesma nunha entrevista anos despois,[4] sinalando que ata a disolución de Pegamoides participara só na composición sen incorporarse abertamente a Parálisis por respecto e fidelidade ao primeiro proxecto, que non estivera falto de tensión.[6] Nunha primeira época, explicou Ana Curra, cando estaban Jaime Urrutia e Nacho Canut, non figurou tamén a causa do seu contrato con Hispavox.[3]

Parálisis Permanente apenas fixeron uns seis concertos antes do accidente que custou a vida a Eduardo Benavente. Publicaron un único álbum, El acto (1982), do que Ana Curra compuxo a metade das cancións. Tamén foi obra súa o seu derradeiro sinxelo, "Nacidos para dominar" (1983), que saíu ao mercado pouco despois do falecemento de Benavente nun accidente de tráfico, cando ela conducía o coche de camiño a unha actuación[4] e polo que o irmán de Eduardo chegou a denunciala.[3]

Foi tamén a etapa en que participou na creación da primeira compañía discográfica independente de España, Tres Cipreses, en que ela e Eduardo Benavente se ocuparon da parte artística (1982-1983).[3][4]

Los Seres Vacíos

[editar | editar a fonte]

Paralelamente a Parálisis Permanente, Ana e Eduardo Benavente formaron Los Seres Vacíos, nome co que gravou en 1982 o seu primeiro maxisingle como voz solista, Los celos se apoderan de mí.

Trala morte de Benavente, Ana Curra editou co mesmo nome outros dous maxisingles, Luna nueva (1983) e Recuerda (1984). A falta de resultados comerciais fixo que se tomase unha etapa de reflexión.[7]

En 1983 realizou varias colaboracións, como Negros S.A. con Alaska e Los Nikis, que sacou ao mercado un único maxisingle con dúas cancións, "Sabana, sabana" e "El Dr. Livingstone, supongo".[7]

Segundo explicou anos despois a propia Ana Curra, foi unha etapa difícil, en que a artista tivo problemas coa heroína.[3][5] En 1984 acabou a carreira de piano e conseguiu unha praza no Conservatorio de San Lorenzo de El Escorial.[7]

Ana Curra

[editar | editar a fonte]

En 1985, reapareceu xa como Ana Curra, en solitario como vocalista, teclista e compositora cun son menos lúgubre e máis rock (segundo os críticos musicais), editando un maxi de catro temas: "Una noche sin ti",[8] e "Lágrimas" na cara A e "Volveré" e "Lágrimas (versión instrumental)" na cara B (Hispavox) en colaboración con José Battaglio de La Frontera coas letras e a produción, Rafa Balmaseda no baixo e Carlos Torero na batería. O traballo valeulles para seren elixidos polos ouvintes de Radio 3 como o mellor maxi do ano.[7] En 1987, editouse o LP Volviendo a las andadas, disco con once cancións do que se extraeron dous sinxelos, "Rien de rien"[9] e "En esta tarde gris", cunha case nula promoción. Tamén foi teclista nos grupos El último eslabón e Vidas ejemplares.[5]

En 1989, colaborou con Alaska y Dinarama poñendo a voz no sinxelo "Quiero ser santa", canción de Parálisis Permanente que se incluíu no álbum Fan fatal. En 1993 abandonou o seu retiro para colaborar en dous concertos de homenaxe á memoria do batería Toti Árboles baixo o nome de Los Vengadores que recolleu nun CD con sete temas en edición limitada.[5]

A principios da década volveu atoparse con El Ángel, poeta e guitarrista de Los Escaparates que coñecera quince anos atrás no local onde ensaiaban os grupos da movida madrileña. En 1993 marchou con el a Sevilla para gravar o disco que presentaron xuntos en xuño de 1994, Polvo de Ángel e un libro de poemas de Ángel, Los planos de la demolición, do que Ana escribiu o prólogo.[10] Con el compartiu os últimos anos da vida do poeta, enfermo de sida e consciente da súa situación crítica.[11] Faleceu en 1995 a causa dun linfoma. En abril de 1997 Ana Curra participou nunha montaxe teatral baseada nese libro realizado pola compañía La Tejera Teatro en que cantaba en directo.[12]

En 1995 foi coordinadora de Poética, un festival de poesía que tivo unicamente dúas edicións, a de 1995 no San Juan Evangelista e outra en 1996 no Círculo de Belas Artes de Madrid.[13]

En 2006 concedeu por primeira vez desde había anos unha entrevista no programa de radio El tren de los sueños[3] onde relatou a súa experiencia en Alaska y Los Pegamoides e a fascinación que sentira pola espontaneidade daqueles compañeiros vestidos de negro e rosa puñeta, o receo de Carlos Berlanga a que o resto dos membros interviñera na composición das cancións e o seu amor por Eduardo Benavente, a quen a teclista recordaba como "un artista voraz e camaleónico". Tamén a dor que sentiu cando Benavente faleceu aos vinte anos nun accidente de coche en que ela conducía ("chamábanme a viúva de Madrid"), a súa caída nas drogas e como a discográfica Dro arramplou co selo discográfico que montara a parella e apenas pagou as regalías correspondentes.[14]

En abril de 2010 subiu de novo ao escenario no Festival Universimad de Madrid xunto a Miguel López, alias Digital 21, pioneiro na década de 1990 da música electrónica, videoartista e produtor, recuperando o nome de Ana Curra nunha nova aventura musical, Digital 21 Vs Ana Curra.[1]

A finais de 2011 levou a cabo un novo proxecto chamado Ana Curra presenta El acto, acompañada por José Battaglio (guitarra), César Scappa (guitarra), Manolo UVI (baixo) e Rafa Le Doc (batería). A intención era dar un concerto o 9 de marzo de 2012 interpretando o repertorio de Parálisis Permanente, conta pendente de Ana desde a morte de Eduardo e como homenaxe a este e a Toti. Tamén subiu ao escenario Rafa Balmaseda e ademais, a modo de presentación, lanzaron un sinxelo dobre con catro cancións regravadas en estudio.[15]

En 2013 no aniversario da morte de Eduardo Benavente escribiu:

Hoxe hai trinta anos que despregaste as túas inmensas ás negras e quedei soa coa túa ausencia. Pasaron milleiros de cousas e xa consigo reivindicar o teu nome con bágoas de ledicia e orgullo por penetrarnos ata os miolos e marcada de por vida. Verémonos na orxía final.[16]

Foi o pechamento dunha débeda pendente coa súa propia historia, o amor e a morte.[17]

En 2017 colaborou na canción "Extasis místico", do álbum Espichufrenia, do grupo sevillano Narco, colaborando con eles no seu directo de fin de xira na Sala Mon en decembro de 2018.

Vida persoal

[editar | editar a fonte]

Ana Curra foi a parella de Eduardo Benavente (1962-1983), cantante do grupo Parálisis Permanente que faleceu nun accidente de tráfico. O coche, un Seat Ronda conducíao a propia Ana. Posteriormente foi musa e parella do fotógrafo Alberto García-Alix.

A principios dos 90 Ana reencontrouse con El Ángel, poeta e músico da banda Los Escaparates que coñecera a principios da década de 1980 con problemas de drogadicción e sida. Mantivo unha relación con el durante dous anos ata a súa morte en 1995 a causa dun linfoma.[18] Dese 2014 a súa parella foi o músico César Scappa, tamén antigo compoñente de Los Escaparates.[14][3]

Discografía

[editar | editar a fonte]
Alaska y los Pegamoides
  • Horror en el hipermercado (Hispavox, 1980). EP
  • Otra dimensión (Hispavox, 1981). EP
  • Bailando (Hispavox, 1982). EP
  • Grandes éxitos (Hispavox, 1982). LP
  • La línea se cortó/Reacciones (Hispavox, 1982). 7"
  • En el jardín/Volar (Hispavox, 1982). 7"
Parálisis Permanente
Negros S.A.
  • Sabana, sabana/El Dr.Livingstone, supongo (Lollipop, 1983). 7"
Los Seres Vacíos
  • Los celos se apoderan de mí/La casa de la imperfección (Tres Cipreses, 1982). 7"
  • Luna nueva/Más (DRO-Tres Cipreses, 1983). 7"
  • Recuerda (DRO-Tres Cipreses, 1984). EP
Ana Curra
  • Una noche sin ti (Hispavox, 1985). EP
  • Volviendo a las andadas (Hispavox, 1987). LP
  • El acto (Frontline, 2012). DOBLE 7"
  • Quiero ser santa/Esa extraña sonrisa (Frontline, 2012). 7"
El Último Eslabón

Los Vengadores

Digital 21 Vs. Ana Curra

  • Digital 21 Vs. Ana Curra (PIAS, 2011). LP

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 "Ana Curra vuelve a los escenarios con Digital 21". RTVE (en castelán). 30 de abril de 2010. Arquivado dende o orixinal o 19 de febreiro de 2012. Consultado o 8 de febreiro de 2016. 
  2. ↑ "Biografía de Parálisis Permanente". www.coveralia.com. Arquivado dende o orixinal o 12 de agosto de 2016. Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 Corazón Rural, Álvaro (febreiro de 2014). "Ana Curra: «Hubo dos Movidas, la light que se ha vendido, y la de los perdedores y transgresores» - Jot Down Cultural Magazine". Jot Down Cultural Magazine (en castelán). Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 "Entrevista a Ana Curra en el Tren de los Sueños" (en castelán). Onda Regional de Murcia. 31 de outubro de 2006. Arquivado dende o orixinal o 13 de xuño de 2013. Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Villar, Víctor R. "Olvidados de la Movida (III): Ana Curra". Hipersónica (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 9 de xuño de 2016. Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Alonso, Raúl (2008). "Parálisis permanente". La fonoteca (en castelán). Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 "Nacional Pop - Ana Curra". www.nacionalpop.com. Arquivado dende o orixinal o 14 de setembro de 2014. Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  8. ↑ "Una noche sin ti. Ana Curra". La bola de cristal (en castelán). Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  9. ↑ "Rien de rien" (en castelán). Consultado o 8 de febreiro de 2016. 
  10. ↑ "Ana Curra y El Ángel resucitan en el infierno". El País (en castelán). 25 de xuño de 1994. Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  11. ↑ "poesía salvaxe: Gsús Bonilla: APRETADO POEMA DE MUERTE". Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  12. ↑ "Los poemas de El Ángel disparan desde el escenario". EL PAÍS (en castelán). 12 de abril de 1997. Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  13. ↑ "Carles Santos y Ana Curra. Concierto y sesión de micropoética". Condeduque. 17 de outubro de 2013. Arquivado dende o orixinal o 4 de decembro de 2013. Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  14. ↑ 14,0 14,1 "Ana Curra, después de tanto tiempo". 20minutos.es - Últimas Noticias. Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  15. ↑ Ana Curra presenta El Acto en Facebook
  16. ↑ Orixinal en castelán: "Hoy hace 30 años que desplegaste tus inmensas alas negras y me quedé sola con tu ausencia. Han pasado miles de cosas y ya consigo reivindicar tu nombre con lágrimas de alegría y orgullo de habernos penetrado hasta los tuétanos y marcada de por vida. Nos veremos en la orgía final."
  17. ↑ Jiménez, A. L. (16 de xuño de 2014). "Ana Curra: «Con Alaska acabaré colaborando si las agendas lo permiten»". ABC.es (en castelán). Consultado o 9 de febreiro de 2016. 
  18. ↑ Hatter, Mad. "Mad Hatter: EL ÁNGEL REFLEJADO EN SUS OJOS". Consultado o 9 de febreiro de 2016. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ana_Curra&oldid=6603806»