Saltar ao contido

Doce homes sen piedade

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Doce homes sen piedade
Póster do filme.
Ficha técnica
Título orixinal12 Angry Men
DirectorSidney Lumet
Produtor
GuiónReginald Rose
Intérpretes
MúsicaKenyon Hopkins
FotografíaBoris Kaufman
MontaxeCarl Lerner
EstudioOrion-Nova Productions
DistribuidoraUnited Artists
EstreaFox Wilshire Theatre: 10 de abril de 1957[1][2]
Galicia 23 de decembro de 1995 (TVG)
Duración96 minutos
OrixeEstados Unidos de América Estados Unidos
XéneroDrama
Orzamento340 000 dólares[3][4]
Recadación2 000 000[5]
Na rede
IMDB: tt0050083 Filmaffinity: 695552 Allocine: 4063 Rottentomatoes: m/1000013_12_angry_men Mojo: 12angrymen Allmovie: v51289 TCM: 94081 Metacritic: movie/12-angry-men TV.com: movies/12-angry-men
Instagram: mgmstudios BNE: XX4422928 Netlix: 60004251 Editar o valor en Wikidata

Doce homes sen piedade (en inglés: 12 Angry Men) é un filme estadounidense de 1957 dirixido por Sidney Lumet. Adaptado da obra homónima de Reginald Rose,[6][7] é un drama legal que conta a historia dun xurado de doce homes que deliberan sobre a sentenza na base da dúbida razoable, forzando os membros do xurado a cuestionarse sobre a súa propia moral e valores.

En 2007, o filme foi escollido para a súa preservación polo National Film Registry da Biblioteca do Congreso dos Estados Unidos por ser "cultural, histórica ou esteticamente significativo".[8] O filme foi escollido como o segundo mellor drama legal segundo o American Film Institute na súa lista AFI's 10 Top[9] e é o drama legal con maior valoración en Rotten Tomatoes' Top 100 Movies of All Time.[10]

Estreouse en galego o 23 de decembro de 1995 a través da TVG.[11]

Personaxes

[editar | editar a fonte]
Trailer do filme.
Membros do xurado:
Sen acreditar
  • Rudy Bond como o xuíz
  • Tom Gorman como o taquígrafo
  • James Kelly como o alguacil
  • Billy Nelson como o secretario da corte
  • John Savoca como o acusado
  • Walter Stocker como o Home agardando polo ascensor

Premios

[editar | editar a fonte]

Tivo tres candidaturas aos Óscar nas categorías de mellor director, mellor filme e guión adaptado na cerimonia de 1958, onde A ponte sobre o río Kwai levou devanditos premios.[12]

  • Premio Oso de Ouro e Premio OCIC 1957 (Sidney Lumet).[13]
  • Premio BAFTA 1958 ao mellor actor estranxeiro (Henry Fonda).[14]
  • Premio WGA 1958 ao Drama estadounidense mellor escrito (Reginald Rose).
  • Premio Mención especial 1957 Festival Internacional de Cine de Locarno (Sidney Lumet).
  • Premio Kinema Junpo 1960 á Mellor película estranxeira (Sidney Lumet).
  • Premio Edgar Allan Poe 1958 á Mellor película (Reginald Rose).
  • Premio Nastro d'Argento 1958 ao Mellor director de película estranxeira (Sidney Lumet).
  • Premio Blue Ribbon 1960 á Mellor película estranxeira (Sidney Lumet).
  • Premio Bodil 1960 á Mellor película estadounidense e ao Mellor director (Sidney Lumet).
  • Premio Jussi 1958 ao Mellor actor estranxeiro (Henry Fonda).

Recoñecementos

[editar | editar a fonte]

A película é recoñecida polo American Filme Institute nestas listas:

  • 2001: AFI's 100 anos... 100 películas de suspense – #88[15]
  • 2003: AFI's 100 anos... 100 heroes e viláns:[16]
    • Xurado N. 8 – Heroe #28
  • 2006: AFI's 100 anos... 100 inspiracións – #42[17]
  • 2006: AFI's 100 anos... 100 películas (edición 10.º aniversario) – #87[18]
  • 2006: AFI's 10 Top 10 "Películas xurídicas" – #22[19]

Comentarios

[editar | editar a fonte]

O autor baséase nunhas testemuñas durante un proceso de deliberación, convocados a fin de tomar unha sabia decisión sobre o caso. Un punto importante que hai que subliñar é a dificultade que mostran para poder deliberar correctamente, debido ás distintas limitacións e prexuízos, algúns psicolóxicos, outros educativos, outros de orde lóxica, etc. O xulgar en Dereito está suposto a ser lóxico, pero ten que ser argumentado para ser veraz nos feitos. Neste caso, o xurado identificado có número 8 pon todo en dúbida e logra entre os demais xurados escépticos dubidar sobre a inocencia do mozo.

Ao xulgar a alguén ten que presumirse a súa inocencia. Toda dedución debe ser comprobada como veraz para evitar que un inocente sexa condenado ou un culpable exonerado da súa culpa.

Algo notable que ocorre é por que estes doce homes están tan "enfadados" (Twelve Angry Men). A resposta radica en que están angustiados. A angustia é a reacción xeral fronte á agresión psicolóxica. En xeral, consideramos que todo aquel que argumenta en contra da nosa opinión está a agredirnos. A película leva a reflexionar se a toma de decisións é un proceso racional ou irracional. Cabe destacar que a actitude dun xurado ante a implicación en calquera caso debería ser o máis racional e obxectiva posible. Na película isto vese reflectido en certas persoas, como no caso do xurado número 8. Como exemplos de abordaxes irracionais están o xurados número 3 e número 7.[20]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "12 Angry Men – Details". AFI Catalog of Feature Films. Consultado o 9 de xullo de 2018. 
  2. ↑ "New Acting Trio Gains Prominence". Los Angeles Times. 9 de abril de 1957. p. 23. 
  3. ↑ Box Office Information for 12 Angry Men Arquivado 10 de setembro de 2013 en Wayback Machine.. The Numbers. Consultado o 14 de febreiro de 2012.
  4. ↑ Anita Ekberg Chosen for 'Mimi' Role Louella Parsons:. The Washington Post and Times Herald (1954–1959) [Washington, D.C] 8 de abril de 1957: A18.
  5. ↑ "Top Grosses of 1957", Variety, 8 de xaneiro de 1958: 30
  6. ↑ Variety film review; 27 de febreiro de 1957, p. 6.
  7. ↑ Harrison's Reports film review; 2 de marzo de 1957, páxina 35.
  8. ↑ National Film Registry (National Film Preservation Board, Library of Congress), ed. (12 de setembro de 2011). "National Film Registry". Arquivado dende o orixinal o 19 de abril de 2012. Consultado o 28 de novembro de 2011. 
  9. ↑ American Film Institute, ed. (17 de xuño de 2007). "AFI's 10 Top 10 Courtroom Drama". Consultado o 29 de novembro de 2014. 
  10. ↑ Rotten Tomatoes (ed.). "Top 100 Movies of All Time". Consultado o 29 de novembro de 2014. 
  11. ↑ La Voz de Galicia, 23 de decembro de 1995. Páx. 83
  12. ↑ oscars.org. "The 30th Academy Awards (1958) Nominees and Winners". 
  13. ↑ "Prize & Honours 1957". Arquivado dende o orixinal o 12 de marzo de 2019. Consultado o 15 de marzo de 2019. 
  14. ↑ "Film in 1958". 
  15. ↑ "AFI's 100 Years... 100 Thrills". American Film Institute. 
  16. ↑ "AFI's 100 Years... 100 Heroes and Villains". American Film Institute. Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 15 de marzo de 2019. 
  17. ↑ "AFI's 100 Years...100 Cheers" (PDF). American Film Institute. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 02 de decembro de 2007. Consultado o 15 de marzo de 2019. 
  18. ↑ "AFI's 100 Years...100 Movies (10th Anniversary Edition)" (PDF). American Film Institute. 
  19. ↑ "AFI's 10 Top 10 Courtroom Drama". American Film Institute. 
  20. ↑ "Doce hombres sin piedad (12 angry men)". Arquivado dende o orixinal o 11 de outubro de 2011. Consultado o 15 de marzo de 2019. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Making Movies, por Sidney Lumet. (c) 1995, ISBN 978-0-679-75660-6
  • Ellsworth, Phoebe C. (2003). "One Inspiring Jury [Review of 'Twelve Angry Men']". Michigan Law Review 101 (6): 1387–1407. JSTOR 3595316. 
  • The New York Times, abril 15, 1957, "12 Angry Men", review by A. H. Weiler
  • Readings on Twelve Angry Men, by Russ Munyan, Greenhaven Press, 2000, ISBN 978-0-7377-0313-9
  • Chandler, David. "The Transmission model of communication" Communication as Perspective Theory. Sage publications. Ohio University, 2005.
  • Lanham, Richard. Introduction: The Domain of Style analyzing prose. (Nova York, NY: Continuum, 2003)
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Doce_homes_sen_piedade&oldid=6896358»