Gosto adquirido

Natureza morta con ostras, de Osias Beert, ca. 1610. Staatsgalerie, Stuttgart.

Un gosto adquirido, gusto adquirido ou sabor adquirido é unha apreciación agradábel dun alimento ou bebida, que dificilmente sería apreciado por alguén non familiarizado con tal sabor ou cheiro, é dicir, que non teña sido exposto repetidamente a eles. O gosto adquirido tamén se pode referir ao gosto estético, como o gosto musical.

Os alimentos e bebidas chamados de gostos adquiridos poden chegar a ser considerados como repugnantes pola xente non habituada a ese sabor, ben sexa pola materia prima, a textura, a forma, a preparación, o cheiro ou a aparencia.

Os gostos adquiridos son fortemente influenciados por factores sociais como a cultura e identidade nacional, e inducidos por exposición aos hábitos da contorna social no que o individuo se desenvolve, aínda que tamén se poden adquirir gostos alimenticios de forma tardía, por exposición voluntaria ou hábito, finalizando cando a persoa sente pracer ao consumir o alimento ou bebida. Na maioría dos casos as delicias particulares de cada país ou cultura son consideradas como gostos adquiridos.

É común que os alimentos de gosto adquirido o sexan polo feito de conter o que son tabús alimenticios para certas culturas. Exemplo disto son os insectos, considerados como repugnantes en moitos países occidentais. O sangue, as vísceras, o leite e a carne fermentadas ou descompostas (ou simplemente a carne, por exemplo para os xainistas e outras culturas vexetarianas) son outros exemplos comúns de alimentos tabú nalgunhas culturas.

Exemplos de gosto adquirido

Algúns alimentos que se consideran desagradábeis polos que non se afixeron ao seu gosto teñen aceptación en certas rexións ou etnias debido a que adquiriron o gosto co tempo. Entre eles atópanse estes exemplos:

• Olivas, froito da oliveira.
• Anchoas salgadas, conserva en salgadura de peixes do xénero Engraulis, os bocareus.
• Meixóns, crías das anguías.
• Balut, un ovo de pato ou galiña fertilizado que se serve cocido.
• Boudin, outra variedade de salchicha francesa feita a base de sangue de porco, similar á morcilla.
• Café, bebida amarga preparada con grans torrados obtidos dos froitos de plantas do xénero Coffea.
• Caldo de tronquito, en Ecuador, caldo preparado co pene do touro como ingrediente principal, ao que se lle atribúen propiedades afrodisíacas.
• Callos ou tripas, os estómagos de vacún, maiormente de tenreira. Normalmente atópanse á venda frescos, cocidos e na súa propia xelatina, en lata e envasados ao baleiro. Consúmense na Península Ibérica e en América Latina.
• Caracois, alimento popular en moitas rexións españolas, considerados repugnantes noutras. Tamén coñecidos e presentes dentro da gastronomía de Francia.
• Casu marzu, un queixo de Sardeña que contén larvas vivas de insectos.
• Caviar, ovas de esturión.
• Cervexa, en especial as ales e stouts fortes.
• Chapulines (nome dado en México a unha especie de saltóns), un prato tradicional nalgunhas zonas de México como Oaxaca cuxos orixes se remontan á época prehispánica. Consómense despois de fervelos en auga e torralos nun comal, con en limón nunha tortilla de millo.
• Chicharrón, Presskopf, en diferentes países, un embutido de carne elaborado coas partes menos apreciadas dos animais.
• Chinchulín, intestino delgado vacún asado á grella, propio da gastronomía da Arxentina, Bolivia, o Uruguai, Chile, o Perú, Venezuela e Colombia, onde se lle coñece como chunchules, choncholí, chinchurria e chunchullo.
• Chitterlings, intestinos do porco cocidos. Con este nome coñécese aos chinchulines na gastronomía de Norteamérica.
• Chocolate amargo, especialmente os que conteñen unha alta porcentaxe de cacao (75% ou 85%, por exemplo).
• Cilantro
• Criadillas, Rocky Mountain oysters ou Ostras das Montañas Rochosas, como se chama aos testículos do touro en castelán e nos Estados Unidos.
• Coca de mollitas, variedade de coca salgada típica da Provincia de Alacante (sur da Comunidade Valenciana, España).
• Colliflor, vexetal de forte cheiro durante a súa cocción.
• Cobaia ou coello de indias.
• Durián, especie de durio de cheiro acre procedente do sueste asiático.
• Ourizo de mar, un animal do que se comen as ovas en Canarias e diversas zonas da Península Ibérica (erizo en castelán, oriciu en asturiano) e no Xapón, onde se lle chama uni (うに, 雲丹).
• Fernet, un dixestivo elaborado a base de herbas particularmente forte.
• Guaguamama, un prato preparado con placenta de vaca e especias. Atribúeselle un aumento da fertilidade feminina en Ecuador.
• Gueuze, cervexa de tipo lambic orixinaria de Bélxica.
• Habichuelas con dulce, unha combinación de feixóns roxos, leite, azucre, batata, galletas e especias como canela ou craveiro. É un prato da República Dominicana que se come en Semana Santa.
• Haggis, prato nacional de Escocia, un embutido feito cos pulmóns, corazón e fígado de cordeiro.
• Hákarl, quenlla putrefacta típica da cociña de Islandia.
• Fígado.
• Huitlacoche, un fungo que infecta ao millo, popular na cociña mexicana.
• Jiló, unha froita amarga (cociñada como un vexetal) popular no Brasil.
• Kimchi, un prato tradicional da cociña coreana baseado en chili fermentado e vexetais, xeralmente con col chinesa.
• Kutti pi, un prato anglo-indio que consiste en testículos de cáprido.
• Laphroaig, un whisky escocés elaborado con malte afumada.
• Lapsang souchong, un té negro chinés afumado.
• Lutefisk, un prato de peixe branco seco preparado con sosa cáustica.
• Madejas, un prato típico de Aragón (España) elaborado a partir de intestinos de cordeiro adubados.
• Marisco, para algunhas culturas o sabor das ostras ou outros tipos de marisco son desagradábeis e comparábel a comer calquera tipo de artrópodo.
• Marmite, pastas para untar elaboradas con extracto de fermento, orixinarias de Australia.
• Mate, unha infusión orixinalmente amarga (aínda que pode prepararse doce) que se consome maiormente en países de América do Sur, especialmente na Arxentina, o Brasil, Bolivia, Chile, Paraguai e o Uruguai.
• Morcilla, salchicha feita a base de sangue de porco e especias, presente na gastronomía de España, Portugal e de varios países de América.
• Mostaza, mostarda.
• Nattō, grans de soia fermentados presentes na cociña xaponesa.
• Cogombros de mar, equinodermo de corpo alongado.
• Perexil ou pirixel, herba que se usa como condimento.
• Prairie Oysters, Ostras das Chairas, testículos de touro, becerro ou cervo. Termo orixinario das Grandes Chairas canadenses.
• Pu erh, un té vermello con sabor terroso.
• Queixos fortes, tales como os queixos azuis, queixo de cabra, queixo de Cabrales, Gamalost, Milbenkäse (queixo elaborado con excrementos de ácaros) e outros.
• Salmiakki, lambetada salgada que se utiliza como aderezo da regalicia nos países nórdicos e os Países Baixos.
• Suri, larva apreciada na gastronomía da Amazonia, xunto a certos tipos de formigas.
• Surströmming, arenque fermentado do mar do Norte.
• Tempeh, un alimento fermentado elaborado con soia moi popular nas cociñas do Sueste Asiático.
• Ubre, teta de vaca ás brasas.
• Viño e as súas variedades.
• Wasabi e por similitude o ravo, en especial algúns tipos, debido ao seu forte cheiro e sabor.
• Zarajos, un prato típico de Conca (España) elaborado a partir de intestinos de cordeiro adobados.

Véxase tamén

Outros artigos

• Gula
• Gosto
• Sabor
• Olfacto
• Comida
• Bebida
• Alimento
• Nutriente
• Nutrición
• Cultura
• Gastronomía