La Vall de Boí

La Vall de Boí
Localización
	42°30′26″N 0°48′06″L / 42.507222222222, 0.80166666666667
Estado	España
Comunidade autónoma	Cataluña
Provincia	Provincia de Lleida
Comarca	Alta Ribagorça
Contén a división administrativa	Durro i Saraís (en)
Poboación
Poboación	1.116 (2024) (5,08 hab./km²)
Lingua oficial	lingua catalá
Xeografía
Superficie	219,5 km²
Bañado por	Noguera de Tor (en)
Altitude	1.111 m
Comparte fronteira con	El Pont de Suert ; Espot ; La Torre de Cabdella ; Naut Aran ; Vilaller ; Sarroca de Bellera
Organización política
• Alcaldesa	Sònia Bruguera Diego (en) (2019–)
Identificador descritivo
Código postal	25526–25528
Fuso horario	UTC+01:00
Código INE	25043
Código territorial IDESCAT	250432
Outro
Irmandado con	Montanera
Sitio web	vallboi.cat

La Vall de Boí é un municipio catalán da provincia de Lleida, situado na comarca da Alta Ribagorça. No seu centro atópase o val de Boí, que dá nome ao municipio. É un conxunto de vales e serras da parte nororiental da comarca, da que é o municipio máis extenso, entre o Val de Barravés e a Vall Fosca.

A cabeceira do municipio é Barruera, que lle dera nome ata 1996. Inclúe a entidade municipal descentralizada de Durro i Saraís, procedente do antigo municipio de Durro, actualmente integrado no de La Vall de Boí.

Xeografía

Parque Nacional de Aigüestortes i Estany de Sant Maurici

Limita ao norte co municipio de Naut Aran, ao nordés con Espot, ao leste con La Torre de Cabdella e Sarroca de Bellera, ao sur con El Pont de Suert, e ao oeste con Vilaller. Desde o val pode accederse ao Parque Nacional de Aigüestortes i Estany de Sant Maurici.

O municipio está formado por dez entidades de poboación: Barruera, Boí, Caldes de Boí, Cardet, Cóll, Durro, Erill la Vall, Pla de l'Ermita, Saraís e Taüll.

Historia

A historia do val iníciase seguramente a principios do século IX coa creación dos primeiros condados cristiáns. Pertencente nun principio ao condado de Tolosa (finais do século VIII), que toma estas terras baixo a protección de san Guillerme, curmán de Carlomagno, a súa historia quedou unida á do condado de Ribagorça, cuxos condes foron os seus señores feudais durante dous séculos. Foi establecida a Baronía de Erill cuxos membros residían no castelo de Erill-Castell do que non queda ningún vestixio. Durante o século XI, o val foi incluído no condado de Pallars ata que finalmente foi anexionado pola coroa de Aragón durante o século XII.

Durante moitos séculos foi un val illado e descoñecido. Alcanzou o seu máximo desenvolvemento durante o século XIII en que unha pequena poboación chamada Taüll chegou a contar con catro igrexas. A situación do val, limítrofe con outros condados, permitiu a creación de numerosos castelos, hoxe en día moi mal conservados. As numerosas igrexas que se construíron no área mostran a alta densidade de poboación que tivo no seu momento esta zona pirenaica.

No ano 2000, a UNESCO declarou Patrimonio da Humanidade o conxunto de igrexas románicas do val.