Medicina interna
A medicina interna é unha especialidade médica que atende integralmente os problemas de saúde en pacientes adultos, ingresados nun centro hospitalario ou en consultas ambulatorias.
É a rama da medicina que estuda os aspectos puramente médicos, excluíndo os cirúrxicos, das enfermidades e os trastornos das estruturas internas do corpo.[2][3]
 | Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico. |
Obxectivos
[editar | editar a fonte]- Guía ao enfermo na súa complexa traxectoria polo sistema sanitario hospitalario, dirixindo e coordinando a actuación fronte á súa enfermidade e coordinando ao resto de especialistas necesarios para obter un diagnóstico e tratamento axeitados.
- Os médicos internistas son os expertos a quen recorren os médicos de atención primaria e o resto de especialistas para atender a enfermos complexos cuxo diagnóstico é difícil, que se atopan afectados por varias enfermidades ou que presentan síntomas en varios órganos, aparellos ou sistemas do organismo.
- Dentro da extensa formación dos internistas, existe a posibilidade de que algúns deles se "subespecialicen" en certos campos do medicamento, focalizándose unicamente neles, como o control dos factores de risco cardiovascular, enfermidades infecciosas e moi especialmente o VIH, a insuficiencia cardíaca conxestiva, a enfermidade tromboembólica venosa e enfermidades autoinmunes, coidados paliativos ou unidades de pacientes crónicos complexos.
- Xeralmente o médico internista require a atención doutros especialistas á hora da realización de probas diagnósticas, como a Radioloxía en caso de necesitar un TAC ou unha RM, ao Dixestivo para endoscopias, ao cirurxián para toma de biopsias, etc., de tal maneira que de forma #coordinado selecciona as probas que máis conveñan para lograr un diagnóstico certeiro do paciente.
Historia
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Historia da Medicina.
A finais do século XIX comeza a desenvolverse a medicina hospitalaria, moi ligada ás clínicas universitarias, e xurdiu unha nova orientación na medicina xeral, máis ligada ás ciencias biomédicas básicas e á experimentación, que se chamou Medicina Interna. O internista é considerado, dende entón, o clínico por excelencia. Excluíronse deste campo as enfermidades cirúrxicas, obstétricas e pediátricas, que tamén constituían outras especialidades. Estas, xunto coa Medicina Interna, foron consideradas, dende aquela, como especialidades básicas.
O nome de "Medicina Interna" parece ter a súa orixe en Alemaña en 1880. Nese ano, Strumpell escribiu o primeiro tratado de Enfermidades Internas e, dous anos despois, en Wiesbaden, celebrouse o Primeiro Congreso de Medicina Interna.[4]O obxectivo era indicar un campo da práctica médica no que os conceptos se baseasen nos novos coñecementos que ían xurdindo en fisioloxía, bacterioloxía e patoloxía, así como a exclusión dos métodos cirúrxicos na terapia empregada. Este novo campo tamén levaba a connotación de formación e formación académica. Ademais, estes médicos poderían actuar como consultores doutros especialistas. É dicir, a medicina interna sería como a medicina que trata as enfermidades desde dentro, desde o interior do corpo, xeralmente con medicamentos, en oposición á cirurxía que trata as enfermidades desde o exterior, con intervencións cirúrxicas.[5]
A partir da segunda metade do século XX xorden especialidades médicas, ramas da medicina interna. Pódese cometer o erro, que prexudica gravemente ao paciente, de que os especialistas non se responsabilizan dos pacientes que quedan fóra do ámbito da súa competencia particular e cada vez é máis habitual que un mesmo paciente sexa atendido por múltiples especialistas, co enfoques máis diversos e ás veces contraditorios.[6][7][8]
Características
[editar | editar a fonte]- A medicina interna é a especialidade da medicina que se encarga de manter a homeostase do medio interno.
- Historicamente, é unha especialidade exclusivamente hospitalaria, aínda que hai tendencias actuais noutras direccións: consultas en centros de especialidades periféricas, “hospitalización a domicilio” con equipos dirixidos por internistas, e integración en equipos de Atención Primaria para colaborar como consultores.
- Un especialista en medicina interna ou un internista non é un médico interno :
- En España, os médicos internos residentes (MIR) son os facultativos que, unha vez superados os 6 anos de grao teórico xeral de medicina e cirurxía, deben superar o exame MIR e formarse durante 5 anos para obter a especialidade de internista. Durante este período, os residentes reciben unha formación exhaustiva en aspectos teóricos e prácticos da especialidade, preparándoos para xestionar unha ampla variedade de condicións médicas en adultos.
- En Portugal, o proceso para se converter en especialista en medicina interna é similar ao do Estado español. Após completar seis anos de formación en medicina xeral, os médicos deben superar un exame competitivo para obter unha praza como interno residente. A formación específica en medicina interna dura outros 5 anos. Ao final do período de residencia, os médicos están cualificados para traballar como especialistas en hospitais e outras instalacións médicas, así como para ofrecer consultas en centros de saúde.
- En México, o doutor interno (Doctor Interno de Licenciatura) é aquel que cursa 5º ou 6º curso da carreira de médico cirurxián (que, segundo a universidade, ten unha duración de 6 ou 7 anos) e un médico residente é aquel que, logo de ter a titulación de cirurxián, cursa unha especialidade médica (tras superar o respectivo Exame Nacional de Aspirantes a Residencias Médicas). No caso da Medicina Interna, ten unha duración de 4 anos na actualidade, realizándose o servizo social no último ano cunha duración de 3 a 4 meses, nunha comunidade rural ou cidade do interior do país. Ao rematar a súa especialidade, entrégase o diploma correspondente á especialidade de Medicina Interna. Na fala popular coñécese como internista.
Outras especialidades médicas
[editar | editar a fonte]- Alergoloxía
- Atención primaria
- Gastroenteroloxía ou medicina do aparello dixestivo
- Cardioloxía
- Endocrinoloxía e nutrición
- Infectoloxía
- Hematoloxía
- Medicina deportiva
- Medicina intensiva
- Medicina preventiva
- Nefroloxía
- Neumoloxía (ou Pneumoloxía)
- Neuroloxía
- Oncoloxía
- Radiooncoloxía
- Reumatoloxía
- Uroloxía
- Xeriatría
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Detsky, Allan S. (2022-05-10). "Learning the Art and Science of Diagnosis". JAMA 327 (18): 1759–1760. ISSN 0098-7484. doi:10.1001/jama.2022.4650.
- ↑ Andreo Martínez 2012, p. 308.
- ↑ "medicina interna". aplicacions.usc.es; bUSCatermos. Consultado o 2024-12-29.
- ↑ "DGIM: Historie". www.dgim.de (en alemán). Consultado o 2024-12-29.
- ↑ "MEDICINA INTERNA; Conceptos Medicina". uDocz (en castelán). Consultado o 2024-12-29.
- ↑ Korylchuk, Neonila; Pelykh, Volodymyr; Nemyrovych, Yuliia; Didyk, Natalia; Martsyniak, Stepan (2024-06-30). "Challenges and Benefits of a Multidisciplinary Approach to Treatment in Clinical Medicine". Journal of Pioneering Medical Sciences (en inglés) 13: 1–9. ISSN 2309-7981. doi:10.61091/jpms202413301.
- ↑ "Evaluating-the-effectiveness-of-multidisciplinary-care-teams-in-clinical-settings" (PDF). itmedicalteam.pl.
- ↑ Bharadia, Juma (2024-10-31). "Improving Patient Outcomes with Multidisciplinary Teams". mHospital (en inglés). Consultado o 2024-12-29.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Medicina interna  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Andreo Martínez, José Antonio (2012). "Gestión de Calidad en Medicina Interna. Desde Pareto al EFQM" (PDF) 138 (7). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 11 de marzo de 2016. Consultado o 10 de marzo de 2016.
