O Nuna7, coas súas placas solares en primeiro termo
As células solares están feitas de tres capas de arseniato de galio (GaAs). A luz solar que penetra pola capa superior utilízase nas capas inferiores, do que resulta unha eficiencia por riba do 26 %. O teito completo dos vehículos está cuberto con estas células solares, só coa excepción da cabina do piloto.
A eficiencia é óptima cando o Sol proxecta os seus raios perpendicularmente nas células. Cando isto non se dá, a produción redúcese aproximadamente o coseno do ángulo coa perpendicular. Para solucionar no posible esta mingua de rendemento no caso de que as carreiras se celebren en épocas do ano en que o Sol estea máis baixo, en función da estación do ano e do hemisferio da Terra en que teñan lugar, colócanse nos laterais tantas células como sexa posible, mesmo sobre as tapas das rodas.
O arrastre aerodinámico é unha parte importante da resistencia total, onde incide tanto a superficie frontal como a liña da corrente do aire. Calquera desvío da liña ideal desta corrente causará turbulencia, a cal consumirá enerxía que, xa que logo, non se poderá aproveitar para o desprazamento. A esta liña ideal da corrente chégase inicialmente a través de simulacións informáticas, na fase de deseño, seguidas por probas en modelos a escala en túneles de vento e, finalmente, por medio de probas no coche xa a tamaño natural, tamén en túnel de vento.
A partir dos datos meteorolóxicos da zona onde se vaia realizar cada competición, pódese concluír a presenza de ventos laterias de intensidade forte. Para estes casos, as tapas das rodas do Nuna desde a súa vesrión 3 foron deseñadas de tal xeito que o vento lateral teña un efecto propulsor.
O motor vai directamente encaixado no tren traseiro para reducir perdas debidas á transmisión mecánica entre o motor e as rodas (como ocorre nun coche normal, con caixa de cambios e cardán). Trátase dunha versión mellorada dun motor de 1993 construído na Universidade de Ciencias Aplicadas de Berna, en Suíza. As melloras radican na redución do peso nun 30 % (10 kg), o aumento do 50 % na potencia (por riba dos 2.400 W) e un par motor un 45 % máis elevado. A eficiencia do motor tamén se mellorou, ata chegar a superar o 98 %, aumentando en función da velocidade, como se aprecia na gráfica que se xunta.
Nuna 3 (2005). Foi o mellor coche da World Solar Chalenge de 2005, en Australia. Acadaba os 130 km/h. Logrou a vitoria percorrendo os 3.021 quilómetros entre Darwin e Adelaida nun tempo récord de 29 horas e 11 minutos, co que acadou un récord do campionato.
Nuna 4 (2007). Os principais cambios con respecto ao Nuna 3 foron un volante en lugar de pancas, un asento vertical en lugar do piloto deitado e un panel solar máis pequeno, de 6 m² (en comparación cos 9 m² anteriores). Estes cambios foron motivados pola variación das regras por motivos de seguridade. O Nuna 4 gañou tamén a competición en 2007.[2]
Nuna 5Nuna 5 (2009). O principal cambio con respecto ao seu predecesor foi o descenso do peso da batería desde os 30 kg aos 25 kg. Houbo tamén outros cambios motivados pola regulamentación, como a prohibición de circular con pneumáticos usados e lisos, ou a posición máis ergueita do piloto. Este vehículo acabou segundo na competición.[3]
Nuna 6Nuna 6 (2011). Consonte a nova normativa do World Solar Chalenge, as células solares primitivas cambiáronse por outras de silicio monocristalino e diminuíuse o peso da batería. Para mellorar o seu rendemento, reduciuse tamén o peso do vehídulo e a súa resistencia aerodinámica.
Nuna 7 (2013). Por primeira vez o Nuna incorporou catro rodas, en lugar das tres que o caracterizaban, e ademais deixou de ser simétrico, ao levar a cabina do piloto no seu lado dereito. O Nuna 7 gañou o Bridgestone World Solar Challenge de 2013.[4]
Nuna 8 (2015). A versión 8 deste vehículo volveu suporlle ao equipo a vitoria no Desafío Solar Mundial, con 3.022 quilómetros en 33 horas e 26 segundos. Pesa 30 quilos menos que o seu antecesor e reduciu o rozamento aerodinámico nun 9 %.[5]
