Pedra de Scone

Pedra de Scone
Presentación
Uso(s)	Ritual de coroación

A Pedra do Destino, tamén coñecida como Pedra de Scone ou Pedra da Coroación (en gaélico escocés clach-na-cinneamhain, clach Sgàin ou tamén Lia(th) Fàil), é un bloque de pedra arenisca, gardado historicamente na Abadía de Scone (hoxe derrubada e substituída polo Scone Palace), que foi usado nas cerimonias de coroación dos reis escoceses durante a Idade Media. No século XIII, a Pedra foi capturada polo rei Eduardo I de Inglaterra e levada á abadía de Westminster en Londres, para ser utilizada na coroación dos reis ingleses. En 1996, o Goberno británico decidiu devolver a Pedra a Escocia, coa condición de que fose devolta a Londres para o seu uso en futuras coroacións, polo que agora pode verse no Castelo de Edimburgo, xunto coas xoias da coroa escocesa.

Orixes míticas e históricas

A lenda nos reinos de Escocia e Inglaterra afirma que Xacob utilizou a Pedra para apoiar a súa cabeza no paso do Xénese no que soña coa chamada Escaleira de Xacob (Xénese 28: 10-18 ). Segundo estas, di que esta rocha foi roubada ao herdeiro da pedra, Moisés, despois de que a deixase no Mar Vermello na guerra contra Exipto e que fose levada a Escocia pola filla dun faraón, chamada Scota ou Scot, apóstolo dos pictos, durante a súa tarefa de evanxelización. Scota casou con Catelo e converteuse no fundador dos pobos escoceses e galos.

Outra variación da historia é a do escritor Trincado Mateo no Nosce te ipsum, que coincide en gran parte coa lenda escocesa pero introduce a interpretación do soño de Xacobe ao pé desta pedra, a través da cal, incesantemente, os seres que vía subían e baixaban e gardaban a pedra para lembrar a visión que consideraba un perigo de adormecer e que na antiga lingua hebrea se pronunciaba "Cristo" segundo este autor, polo que este versión da historia di que esta pedra é o Cristo orixinal e dela procede a orixe filolóxica desa palabra, xa que así a chamaban os israelitas. Despois varía con respecto á lenda escocesa no seu traslado: Goidel Glas (outro nome de Catelo), xefe do exército do faraón, convencido de que esta pedra era o deus que facía poderoso a Moisés, convértese en peregrino para atopar un reino para a nova pedra divina, chega preto de Fisterra e fan dela un trono, fundando así a relixión cristiá na cidade de Brigantium, en Gallaecia, até que séculos despois en tempos do apóstolo Santiago a pedra é levada a Irlanda por cristiáns orixinarios.

As orixes históricas da Pedra como elemento dos rituais de coroación tampouco están claras. Probabelmente o antigo asento de coroación de Dalriada, instalado orixinalmente en Dunadd, trouxo primeiro a Antrim, despois a Argyll e finalmente a Scone ao norte de Perth, a súa localización final durante polo menos catro séculos. Todos os reis escoceses foron coroados nesta pedra, polo menos desde Kenneth I de Escocia (847) até John Balliol (1296).

Durante a Idade Media, a Pedra do Destino apenas sufriu traslados ou modificacións. Unha lenda tradicional afirma que Roberto I de Escocia (Robert the Bruce) deu un anaco aos irlandeses en agradecemento pola súa axuda na batalla de Bannockburn. O fragmento de pedra, entregado a Cormac McCarthy, rei de Munster, instalouse na súa fortaleza no castelo de Blarney, polo que pasou a chamarse Pedra de Blarney.

Posesión inglesa

Cadeira de Santo Eduardo na abadía de Westminster, coa Pedra do Destino debaixo do asento.

En 1296, nun intento de desposuír a Escocia dos seus símbolos básicos de identidade, o rei Eduardo I de Inglaterra saqueou a Abadía de Scone e apropiouse da Pedra do Destino como botín de guerra, instalándoa na Abadía de Westminster para o seu propio uso nas cerimonias de coroación. Para iso, fixo construír unha cadeira especialmente deseñada (coñecida por iso como Cadeira de Santo Eduardo), na que desde entón foron coroados todos os reis británicos, excepto María II de Inglaterra. Non obstante, hai lendas que afirman que Eduardo I non conseguiu levar a verdadeira pedra, xa que os monxes da abadía de Scone a agocharon e entregaron ao rei inglés unha copia ou falsificación.

En 1328, durante as conversacións de paz entre os reinos de Escocia e Inglaterra, o rei Eduardo III parece que prometeu devolver a Pedra a Escocia. Porén, esta condición non formaba parte do Tratado de Edimburgo-Northampton, polo que a pedra se mantivo na Abadía de Westminster sen interrupción durante máis de seis séculos. Coa unificación das coroas de Escocia e Inglaterra baixo a dinastía dos Estuardo, os reis de Escocia foron novamente coroados na Pedra do Destino, aínda que non se moveu do seu lugar en ningún momento.

Roubo e regreso a Escocia

Durante o século XX, a Pedra do Destino fixo dúas viaxes moi diferentes a Escocia: unha furtiva e temporal, e outra oficial e definitiva.

A primeira delas en 1950, cando, en Nadal, catro estudantes escoceses a roubaron da abadía de Westminster. Durante o proceso de retirada da pedra na cadeira de Santo Eduardo, a pedra partiu en dous. Despois de agochar a maior parte en Kent durante semanas, os estudantes agochárona nun coche e cruzaron a fronteira chea de controis policiais. O fragmento máis pequeno pasou uns días en Leeds, chegou ás mans dun veterano político de Glasgow, quen fixo que fose reparada polo canteiro Robert Gray.

Dado que o goberno británico organizara unha extensa busca e a opinión pública non era tan favorable ao roubo como esperaban os seus autores, a pedra foi abandonada na abadía de Arbroath o 11 de abril de 1951. É imposible saber se os secuestradores pretendían devolver a pedra ou se esperaban que a Igrexa de Escocia a protexese dos ingleses. O certo é que cando a policía soubo da súa localización, reclamouna e foi devolta ao seu lugar en Westminster, a tempo da coroación de Isabel II en 1953. De novo, circularon lendas de que a pedra devolta era unha copia, repetindo os rumores da entrega no século XIII.

O retorno real e definitivo da Pedra a Escocia produciuse en 1996, por iniciativa do goberno conservador do primeiro ministro John Major. A Pedra fixo o seu camiño desde Londres, custodiada polo exército, até situarse no Castelo de Edimburgo, onde hoxe se pode ver xunto co resto das Xoias da Coroa Escocesa.

A pedra en Galiza

Segundo a lenda, a Pedra foi levada desde terras ártabras a Irlanda. Ese feito conmemórase simbolicamente no Parque Celta da península da Torre de Hércules e nun dos baixorrelevos do salón de plenos do Concello da Coruña. En 2006, Mark Guscin, encargado de relacións institucionais da cidade herculina, publicou un libro sobre a Pedra, no que trata de discernir as partes históricas das lendarias.

Véxase tamén

Bibliografía

• Broun, Dauvit, The Irish Identity of the Kingdom of the Scots in the Twelfth and Thirteenth Centuries. Boydell, Woodbridge, 1999. ISBN 0-85115-375-5
• Ferguson, William, The Identity of the Scottish Nation: An historic quest. Edinburgh Up, Edimburgo, 1998. ISBN 0-7486-1071-5
• John of Fordun, Chronicle of the Scottish Nation, ed. William Forbes Skene, tr. Felix JH Skene, 2 vols. Reimpreso, Llanerch Press, Lampeter, 1993. ISBN 1-897853-05-X
• MacKillop, James, The Oxford Dictionary of Celtic Mythology. Oxford UP, Oxford, 1998. ISBN 0-19-860967-1
• Guscin, Mark: A pedra do destino: historia e lenda, A Coruña, 2006
• Maeso de la Torre, Jesus: La Piedra del Destino, Barcelona, Edhasa, 2001 (Novela histórica)

Outros artigos

• Pedra fadada

Ligazóns externas

• Información sobre a Pedra do Destino en Visit Scotland
• La Piedra de Scone na páxina oficial do Palacio de Scone
• A Pedra en Undiscovered Scotland