Saltar ao contido

Tinguidura de hematoxilina-eosina

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Preparación de retina tinguida con hematoxilina e eosina, cos núcleos coloreados de púrpura azulada e o material extracelular de rosa.

A tinguidura[1] de hematoxilina-eosina ou coloración[2] de hematoxilina-eosina (a miúdo abreviado como tinguidura HE) é unha das principais tinguiduras usadas en histoloxía.[3][4][5] É tamén unha das tinguiduras máis amplamente utilizadas na diagnose médica,[3] considerada un procedemento básico en moitas probas.[6] Por exemplo, cando os patólogos teñen que examinar unha biopsia dun caso sospeitoso de cancro, a preparción adoita ser tinguida con esta técnica.

A tinguidura HE é a combinación de dúas tinguiduras histolóxicas: hematoxilina e eosina. A hematoxilina tingue os núcleos das células de azul e a eosina tingue o citoplasma e a matriz extracelular de rosa, mentres que outras estruturas adquiren distintos tons, e combinacións destas cores.[7][8] A tinguidura pon en evidencia as partes xerais da célula e a distribución de células nun tecido e proporciona un panorama xeral da estrutura dunha mostra de tecidos.[9] Por tanto, os patólogos poden diferenciar doadamente o núcleo e o citoplasma celulares.

Esta combinación de tinguiduras foi introducida en 1876 por A. Wissowzsky.[10][9]

Usos

[editar | editar a fonte]

O procedemento da tinguidura HE é a principal tinguidura histolóxica[5][9][4][7] en parte porque se pode facer rapidamente,[9] non é cara e tingue os tecidos dunha maneira que revela moitos datos de anatomía microscópica,[11][12][9][7][6] e pode utilizarse para diagnosticar un amplo rango de condicións histopatolóxicas.[10] Os resultados da tinguidura HE non son excesivamente dependentes do composto químico utilizado para a fixación do tecido ou de lixeiras inconsistencias no protocolo de laboratorio,[13] e estes factores contribúen ao seu uso de rotina en histoloxía.[9]

A tinguidura HE non sempre proporciona suficiente contraste para diferenciar todos os tecidos, estruturas celulares ou a distribución de substancias químicas,[11] e neses casos utilízanse tinguiduras e métodos máis específicos.[12][9]

Método de aplicación

[editar | editar a fonte]
Artigos principais: Histoloxía, Hematoxilina e Eosina.
Conxunto de preparacións que están sendo retiradas dun baño da tingidura hematoxilina.

Hai moitas maneiras de preparar as solucións (formulacións) de hematoxilina usadas no procedemento HE,[13][14][8] ademais, hai moitos protocolos de laboratorio para realizar preparacións tinguidas con hematoxilina-eosina,[11] algunhas das cales poden ser específicas de certos laboratorios.[9] Aínda que non hai un procedemento estándar,[13][11] os resultados por convención son razoablemente consistentes en que os núcleos deben quedar tinguidos de azul e o citoplasma e matriz extracelular de rosa.[9] Os laboratorios de histoloxía poden tamén axustar a cantidade ou tipo de tinguidura para un determinado patólogo.[9]

Unha vez que se recollen os tecidos (moitas veces de biopsia) e son fixados, son normalmente deshidratados e incrusados en cera de parafina fundida, despois o bloque resultante colócase nun micrótomo, onde se corta en finas láminas.[8] As láminas colócanse sobre un portaobxectos e retírase a cera cun solvente e despois o tecido no porta é rehidratado e queda listo para ser tinguido.[8] Alternativamente, a tinguidura HE é a máis usada en cirurxía de Mohs, na cal os tecidos son conxelados, cortados nun crióstato (un micrótomo que corta tecidos conxelados), fixados en alcohol e despois tinguidos.[11]

O método de tinguidura HE implica a aplicación de hematoxilina mesturada cun sal metálico (ou mordente), xeralmente seguido dun lavado nunha solución ácida débil para retirar o exceso de tinguidura (diferenciación), seguido dun branqueado en auga suavemente alcalina.[15][10][16] Despois da aplicación da hematoxilina, o tecido é contratinguido con eosina (normalmente eosina Y).[8][10][9]

Resultados

[editar | editar a fonte]

A hematoxilina colorea principalmente o núcleo da célula de azul ou púrpura escura,[8][17][16] xunto con algúns outros tecidos, como os gránulos queratohalinos e o material calcificado. A eosina tingue o citoplasma e algunhas outras estruturas da matriz extracelular como o coláxeno[7][9][16] en ata cinco tons de rosa.[10] As substancias eosinófilas (substancias que se tinguen con eosina)[7] son estruturas que xeralmente están compostas de proteínas intracelulares ou extracelulares. Os corpos de Lewy e os de Mallory son exemplos de estruturas eosinófilas. A maioría do citoplasma é eosinófilo e vólvese rosa.[12][17] Os glóbulos vermellos do sangue tínguese de vermello intenso.

Modo de acción

[editar | editar a fonte]

Aínda que a hemateína, que é a forma oxidada da hematoxilina,[7][18][16] é o colorante activo (cando se combina cun mordente), a tinguidura segue denominándose hematoxilina.[10][15] A hematoxilina, ao combinarse co mordente, xeralmente alume aluminio, considérase a miúdo que "lembra"[12] unha tinguidura básica, cargada positivamente ou catiónica.[7] A eosina é unha tinguidura ácida aniónica (cargada negativamente).[7][12] A tinguidura de núcleos polo hemalum (unha combinación de ións aluminio e hemateína)[16] é normalmente debida á unión do complexo tinguidura-metal ao ADN, pero a tinguidura nuclear pode conseguirse tamén incluso despois da extracción do ADN[16] das preparacións de tecidos. O mecanismo é diferente ao da tinguidura nuclear por colorantes básicos (catiónicos) como a tionina ou o azul de toluidina.[12] A tinguidura con colorantes básicos ocorre só en solucions que son menos ácidas que o hemalum, e impídese pola extracción química ou encimática previa dos ácidos nucleicos. Hai evidencias que indican que uns enlaces coordinados, similares aos que unen o aluminio e a hemateína entre si, unen o complexo hemalum ao ADN e a grupos carboxi de proteínas na cromatina nuclear.

Por outra parte, as estruturas non teñen que ser ácidas ou básicas para ser chamadas basófilas ou eosinófilas; a terminoloxía está baseada na afinidade dos compoñentes celulares polas tinguiduras. Na mostra poden aparecer outras cores, por exemplo, amarelo ou marrón, que están causadas por pigmentos intrínsecos como a melanina. As láminas basais deben ser tinguidas pola tinguidura PAS ou algunha tinguidura de prata, se teñen que ser ben visibles. As fibras reticulares tamén requiren unha tinguidura de prata. As estruturas hidrófobas tamén tenden a permanecer claras; estas son xeralmente ricas en graxas, por exemplo, os adipocitos, a mielina que rodea os axóns das neuronas e as membranas do aparato de Golgi.

Exemplos de tecidos tinguidos con HE

[editar | editar a fonte]
  • Cartilaxe, núcleos celulares (púrpuras azulados), matriz extracelular (rosa).
    Cartilaxe, núcleos celulares (púrpuras azulados), matriz extracelular (rosa).
  • Carcinoma ductal in situ en tecido de mama, núcleos celulares (púrpuras azulados), material extracelular (rosa).
    Carcinoma ductal in situ en tecido de mama, núcleos celulares (púrpuras azulados), material extracelular (rosa).
  • Tecido pulmonar dun paciente con enfisema. Núcleos celulares (púrpuras azulados), glóbulos vermellos (vermello brillante), outros corpos celulares e material extracelular (rosa), e espazos aéreos (brancos).
    Tecido pulmonar dun paciente con enfisema. Núcleos celulares (púrpuras azulados), glóbulos vermellos (vermello brillante), outros corpos celulares e material extracelular (rosa), e espazos aéreos (brancos).
  • Tecido muscular, núcleos celulares (púrpuras azulados), material extracelular (rosa).
    Tecido muscular, núcleos celulares (púrpuras azulados), material extracelular (rosa).
  • Carcinoma de células basais da pel, núcleos celulares (púrpuras azulados), material extracelular (rosa).
    Carcinoma de células basais da pel, núcleos celulares (púrpuras azulados), material extracelular (rosa).

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ BUSCatermos tinguidura
  2. ↑ Definición de coloración no Dicionario de Galego de Ir Indo e a Xunta de Galicia.
  3. ↑ 3,0 3,1 Titford, M. (2005). "The long history of hematoxylin". Biotechnic & Histochemistry 80 (2): 73–80. PMID 16195172. doi:10.1080/10520290500138372. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Smith C (2006). "Our debt to the logwood tree: the history of hematoxylin.". MLO Med Lab Obs 38 (5): 18, 20–2. PMID 16761865. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Dapson RW, Horobin RW (2009). "Dyes from a twenty-first century perspective.". Biotech Histochem 84 (4): 135–7. PMID 19384743. doi:10.1080/10520290902908802. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Rosai J (2007). "Why microscopy will remain a cornerstone of surgical pathology.". Lab Invest 87 (5): 403–8. PMID 17401434. doi:10.1038/labinvest.3700551. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 Chan JK (2014). "The wonderful colors of the hematoxylin-eosin stain in diagnostic surgical pathology.". Int J Surg Pathol 22 (1): 12–32. PMID 24406626. doi:10.1177/1066896913517939. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Stevens, Alan (1982). "The Haematoxylins". En Bancroft, John; Stevens, Alan. The Theory and Practice of Histological Techniques (2nd ed.). Longman Group Limited. p. 109. 
  9. ↑ 9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 9,10 9,11 Wittekind D (2003). "Traditional staining for routine diagnostic pathology including the role of tannic acid. 1. Value and limitations of the hematoxylin-eosin stain.". Biotech Histochem 78 (5): 261–70. PMID 14989644. doi:10.1080/10520290310001633725. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Titford, Michael (2009). "Progress in the Development of Microscopical Techniques for Diagnostic Pathology". Journal of Histotechnology 32 (1): 9–19. ISSN 0147-8885. doi:10.1179/his.2009.32.1.9. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Larson K, Ho HH, Anumolu PL, Chen TM (2011). "Hematoxylin and eosin tissue stain in Mohs micrographic surgery: a review.". Dermatol Surg 37 (8): 1089–99. PMID 21635628. doi:10.1111/j.1524-4725.2011.02051.x. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 Ross, Michael H.; Pawlina, Wojciech (2016). Histology : a text and atlas : with correlated cell and molecular biology (7th ed.). Wolters Kluwer. pp. 984p. ISBN 978-1451187427. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Schulte EK (1991). "Standardization of biological dyes and stains: pitfalls and possibilities.". Histochemistry 95 (4): 319–28. PMID 1708749. 
  14. ↑ Llewellyn BD (2009). "Nuclear staining with alum hematoxylin.". Biotech Histochem 84 (4): 159–77. PMID 19579146. doi:10.1080/10520290903052899. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Ortiz-Hidalgo C, Pina-Oviedo S (2019). "Hematoxylin: Mesoamerica's Gift to Histopathology. Palo de Campeche (Logwood Tree), Pirates' Most Desired Treasure, and Irreplaceable Tissue Stain.". Int J Surg Pathol 27 (1): 4–14. PMID 30001639. doi:10.1177/1066896918787652. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 Kiernan JA (2018). "Does progressive nuclear staining with hemalum (alum hematoxylin) involve DNA, and what is the nature of the dye-chromatin complex?". Biotech Histochem 93 (2): 133–148. PMID 29320873. doi:10.1080/10520295.2017.1399466. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Leeson, Thomas S.; Leeson, C. Roland (1981). Histology (Fourth ed.). W. B. Saunders Company. pp. 600. ISBN 978-0721657042. 
  18. ↑ Kahr, Bart; Lovell, Scott; Subramony, Anand (1998). "The progress of logwood extract". Chirality: The Pharmacological, Biological, and Chemical Consequences of Molecular Asymmetry 10 (1–2): 66–77. doi:10.1002/chir.12. 

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Kiernan JA (2008) Histological and Histochemical Methods: Theory and Practice. 4th ed. Bloxham, UK: Scion.
  • Lillie RD, Pizzolato P, Donaldson PT (1976) Nuclear stains with soluble metachrome mordant lake dyes. The effect of chemical endgroup blocking reactions and the artificial introduction of acid groups into tissues. Histochemistry 49: 23–35.
  • Llewellyn BD (2009) Nuclear staining with alum-hematoxylin. Biotech. Histochem. 84: 159–177.
  • Puchtler H, Meloan SN, Waldrop FS (1986) Application of current chemical concepts to metal-haematein and -brazilein stains. Histochemistry 85: 353–364.

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Protocolos
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tinguidura_de_hematoxilina-eosina&oldid=6699592»