Willy DeVille
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde marzo de 2019.) |
 (2008)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (en) William Paul Borsay 25 de agosto de 1950 Stamford, Estados Unidos de América |
| Morte | 6 de agosto de 2009 (58 anos) Nova York, Estados Unidos de América |
| Causa da morte | cancro de páncreas |
| Lugar de sepultura | Fairfield Memorial Park (en)  |
| Actividade | |
| Ocupación | cantautor, compositor, guitarrista |
| Período de actividade | 1976 - 2009 |
| Xénero artístico | Blues, Soul, Rhythm and blues, Música cajun (pt) e música de América Latina |
| Instrumento | Guitarra, Harmónica e voz |
| Selo discográfico | Capitol Records Atlantic Records Era Records (pt) |
| Familia | |
| Cónxuxe | Toots Deville |
| Descrito pola fonte | Obálky knih,  |
| Sitio web | willydevillemusic.com |
          | |
Willy DeVille, nado en Stamford (Connecticut) o 25 de agosto de 1950 e finado en Nova York o 6 de agosto de 2009, foi un cantante e compositor estadounidense.
Primeiro coa súa banda Mink DeVille (1974-1985) e, máis tarde por libre, ao longo de 35 anos de carreira creou cancións enteiramente orixinais malia estaren enraizadas no estilo musical tradicional americano.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]DeVille traballou con colaboradores de todo o espectro da música americana, incluíndo Jack Nitzsche, doc Pomus, Dr John, Mark Knopfler, Allen Toussaint, Eddie Bo, Brenda Lee, Los Camperos de Nati Cano, e David Hidalgo. A típica canción de Deville en calquera das súas músicas está chea de anhelos románticos. Os ritmos latino, riffs de blues, doo-WOP, música caxún, aires de cabaré francés, e ecos do principios dos 60 atópanse nas súas obras.
Mink DeVille foi a banda do histórico club neoiorquino CBGB, no que naceu o punk rock a mediados da década dos 70. Deville axudou a axustar o son de Brill Building, e despois da súa mudanza a Nova Orleáns en 1988, axudou a desencadear o renacemento da música tradicional da cidade, o rithm & blues. As súas letras sentimentais e a exploración dos ritmos e sons americanos axudaron a definir un novo estilo musical, ás veces chamado "hispano-americano." Jack Nitzsche dixo de DeVille que era o mellor cantante co que chegara a traballar. Maila ser unha estrela en Europa, non foi moi coñecido nos Estados Unidos.
O crítico Robert Palmer escribiu sobre el en 1980:
O señor DeVille é un intérprete magnético, pero a súa actitude de machote agocha unha fina intelixencia musical; as súas cancións e arranxos son ricos en ritmos étnicos e en ecos blues (...). El encarna o feixe de contradicións culturais (de Nova York) (...)
Doc Pomus, membro do Salón da Fama do Rock and Roll e co cal compuxo varias cancións, escribiu sobre el:
DeVille coñece a verdade das rúa da cidade e a coraxe dunha canción de amor de gueto (...)
DeVille morreu de cancro pancreático durante a noite do 6 de agosto do 2009 nun hospital de Nova York.
| Control de autoridades |
|
|---|
