Saltar ao contido

Dereitos LGBT en Marrocos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Dereitos LGTB
Marrocos
Bandeira
Escudo
Homosexualidade
É legalNon
Condena6 meses a 3 anos de prisión
Protección legal contra a discriminación
LaboralNon
Bens e servizosNon
En todos os aspectosNon
Protección legal de parella
Acceso igualitario á unión civilNon
Matrimonio entre persoas do mesmo sexoNon
Dereitos reprodutivos e de adopción
Dereito de adopción conxuntaNon

A homosexualidade en Marrocos está reducida pola visión que o islam impón. As persoas pertencentes ó colectivo enfróntanse a certos desafíos legais e sociais non experimentados por outros residentes. A actividade sexual entre persoas do mesmo sexo é ilegal. Os homosexuais masculinos vense marcados pola hshuma (‘vergoña’) e o haram (‘pecado’), nunha sociedade na que a distinción entre gais activos e pasivos segue sendo moi grande.[1]

A homosexualidade feminina, o sihaq, non se menciona no Corán, pero se mantén oculta de igual maneira, e apenas foi tratada ou estudada.[2]

Historia

[editar | editar a fonte]
Véxase tamén: Homosexualidade na Antiga Roma.

Marrocos foi conquistada por Roma no ano 40, converténdose en parte integrante do Imperio Romano, aínda que a súa autoridade non se estendeu máis alá das cidades portuarias e as chairas costeiras, deixando o interior ás tribos bérberes. As cidades romanas adoptaron o estilo de vida romano, no que a homosexualidade máis ou menos aceptada como unha relación de poder, na que a penetración de escravos ou xoves non estaba mal vista, pero na que un cidadán que se deixaba penetrar debía soportar o desprezo dos seus concidadáns. A cristianización do Imperio cambiou esta situación cara ao século III e IV. Aínda que o Marrocos romano era pequeno na época, as leis romanas contra a homosexualidade tamén tiveron alí a súa aplicación.

Véxase tamén: Poesía homoerótica hispano-árabe.

No 681 os árabes alcanzaron Marrocos, conquistándoa e converténdose as tribos bérberes ao islam. A pesar da condena expresa da homosexualidade que existen no Corán, o Hadiz e a Sunna, o Fiqh e a Sharía, na sociedade medieval islámica floreceu a poesía homoerótica, como mostran os versos de Abu Nuwas. En poemas e prosa loábase a beleza de raparigos e expresábase o desexo por eles, e mesmo se dan consellos sexuais. Esta literatura tivo o seu momento cume no século XII, aínda que se pode seguir o rastro ata o século XVI.[3]

A partir de mediados do século XIII a sociedade islámica sufriu unha transformación que levou á decadencia cultural e a un seguimento máis estrito do Corán; as mulleres comezaron a ter que levar veo e a homosexualidade era condenada. A isto se uniron as influencias occidentais vitorianas no século XIX, que estenderon unha moralidade moi estrita e hipócrita.[3]

No século XIX estendeuse o turismo homosexual cara ao Magreb, Exipto e Turquía. Tánxer converteuse nunha cidade cosmopolita e libre nos anos cincuenta, na que se movían todo tipo de persoas, desde millonarios, contrabandistas e espías, ata intelectuais e diplomáticos. Paul Bowles escribiu sobre as súas experiencias na cidade no seu libro The sheltering sky (1949), o que atraeu a outros intelectuais como o fotógrafo Cecil Beaton e os escritores Rupert Croft-Cooke, Truman Capote e Gore Vidal, para acabar seducindo a todos os demais autores importantes pertencentes á Xeración Beat: Allen Ginsberg, William Burroughs e Tennessee Williams. Esta situación terminou abruptamente en 1956 coa volta da cidade a Marrocos, aínda que o país enteiro se converteu entón en destino preferido de homosexuais ricos ou sonados: Roland Barthes, Julian Beck, Joe Orton, Michel Focault, Yves Saint Laurent, Francis Bacon ou Jean Genet.[3]

Lexislación

[editar | editar a fonte]

O artigo 489 do código penal de Marrocos, introducido o 26 de novembro de 1962, criminaliza "actos licenciosos ou contra natura cun individuo do mesmo sexo".[4] As penas poden ir de 3 meses a 6 anos de prisión e multas de 120 a 1200 dirhams.[5] En xeral, a policía adoita facer a vista gorda, mentres os homosexuais sexan discretos,[6] aínda que a situación cambiou nos últimos anos e as autoridades marroquís aumentaron a presión sobre a comunidade LGTB.[7] Non adoita haber xuízos polo artigo 489, posiblemente debido ás presións internacionais que provoca. En cambio, prefírense as acusacións de "escándalo público". Segundo Kifkif, desde a independencia de Marrocos en 1956, máis de 5000 homosexuais pasaron polos tribunais por delitos relacionados co artigo 489, sendo na súa maioría homes.[8]

Como consecuencia, non existe ningún tipo de protección contra discriminación ou abusos para os homosexuais, nin recoñecemento de ningún tipo nin individual, nin para parellas, nin para asociacións. A lei tamén foi empregada contra turistas e residentes estranxeiros.[9][10]

En 2004 foron detenidas 43 persoas, 30 homes e 10 mulleres, en Tetuán acusados de «incitar á depravación e transgredir a moral pública». Tratábase dunha festa de aniversario, na que os organizadores chamaron á policía porque xoves intentaban colarse sen estar invitados. Os islamistas acusaron ás persoas detenidas de querer formar unha asociación gay: «Hai grupos que intentan colocar ao noso país ante a política dos feitos consumados, incrustar e defender ás células de homosexuais a través do balbordo». Finalmente as 43 persoas foron liberadas tras 48 horas no calabozo, por orde do Ministerio de Xustiza, sen que estea moi clara a razón.[11] En 2007 detivéronse 6 persoas en Alcazarquivir, que cumpriron entre catro e dez meses de cárcere. En 2008 foron 21 persoas as detenidas por homosexualidade en Meknes.[12]

Tras unha noticia sobre un "matrimonio gay" da revista Al Michaal de Casablanca en marzo de 2009, as autoridades marroquís afirmaron "que xorden voces, a través dos medios de comunicación que intentan facer a apoloxía de comportamentos innobles que constitúen unha provocación para a opinión pública nacional e non teñen en conta os valores morais e doutrinais da nosa sociedade", ademais da súa "firme determinación a facer fronte, no marco das leis en vigor, a todas as actuacións contrarias aos nosos valores [...] relixiosos ou morais". As declaracións xorden no ambiente creado tras os disturbios de Alcázarquivir, a aparición dunha entrevista con Samir Bargachi, presidente de Kifkif desde 2007, na revista TelQuel e dunhas fotografías do embaixador de España en Rabat, Luis Planas, con Bargachi e Paco Ramírez, secretario da asociación LGTB COLEGAS, que levou a diversos xornais marroquís a acusar a España de inxerencia.[13][14]

En 2014 saltou aos xornais o caso dun cidadán británico de 69 anos condenado a 4 meses por homosexualidade. Ray Cole, que coñecera a un xove marroquí por Internet e visitábao por segunda vez, foi finalmente liberado tras unha campaña internacional ao su favor, liderada polo seu fillo, Adrian Cole. Do seu amigo marroquí non se tiveron máis noticias.[15][16] En 2016 houbo un caso similar cun turista español de 70 anos detenido en Marrakech. O español non foi encarcerado e, tras presentarse ante o xuíz, foi posto en liberaded «con posibilidade de regresar a España cando o desexe», aínda que non está claro se se presentaron cargos.[17] Entre 2013 e 2014 varios homes foron condenados pola xustiza marroquí; por exemplo, en maio de 2013 condenouse a 3 anos de cárcere a dous homes que levaban 10 anos nunha relación extramatrimonial;[18] ese mesmo mes, dos xoves foron condenados a catro meses de cárcere tras ser pillados in fraganti nun coche;[19] en maio de 2014 seis homes foron condenados a entre 1 e 3 anos de cárcere por «homosexualidade, incitación á prostitución, embriaguez en público e conducir en estado de embriaguez».[20] En xuño de 2015, máis de 20 homes foron detenidos por homosexualidade en Agadir.[21]

Aceptación social

[editar | editar a fonte]
Véxase tamén: Homosexualidade e islam.

A visión da homosexualidade en Marrocos está intimamente relacionada co islam. O nome da homosexualidade, liwat, provén do nome do Lot bíblico, que puido fuxir coas súas fillas da destrución de Sodoma.[2] Tanto o Corán como os hadices condenan a homosexualidade. Tamén a sahria, a lei musulmá, considera a homosexualidade un acto punible, aínda que non se mencione unha pena concreta.[22] Aínda en 2003 o gran ulema de Rabat-Salé declaraba á prensa que aos gais había que entregalos ao carniceiro.[1] Nos últimos anos os sectores máis conservadores insistiron que a homosexualidade é "allea aos costumes e tradicións locais" e puxérona ao mesmo nivel que a delincuencia e o terrorismo (ambos "reaccionan co seu corpo a problemas morais").[23]

En xeral o homosexual "activo" é aceptado e considerado viril, en cambio o "pasivo" é considerado feminino e débil. Todos insultos e expresións que falan da homosexualidade refírense ao pasivo, considerado un enfermo ou un erro da natureza. Por outra parte, o efeminado é tolerado porque non representa unha ameaza á virilidade dos homes.[1]

En 2006 un estudante de Ciencias Económicas da Universidade de Fez foi sacado da súa habitación no colexio maior Dar el Mahraz e obrigado a ir ata o campus, onde uns 400 islamistas, entre os que se atopaban membros dos partidos Partido da Xustiza e do Desenvolvemento e Xustiza e Caridade, lle someteron a un xuízo paralelo. "Expulsáronlle" do colexio maior e "condenáronlle" a que só estivese no campus o menor tempo posible, entrando por unha porta traseira. O maior dano producíronllo ao facer pública a homosexualidade do alumno, que en consecuencia foi desafiuzado pola súa familia e teme polo seu posto de traballo.[24]

Especialmente grave foi o caso dunha muller transxénero que foi perseguida e violentamente agredida na rúa por unha multitude en Fez en xullo de 2015. A muller foi finalmente salvada pola policía, que puido evacuala nun coche policial.[25][26] Outro caso moi grave aconteceu en Beni Mellal, cando un grupo de homes irrompeu nunha vivenda onde sorprenderon a unha parella gay espidos na cama. Os dous homes foron brutalmente agredidos e logo, ensanguentados e espidos, son sacados á rúa para unha humillación pública.[7][27] Ambos casos déronse a coñecer grazas a gravacións que se publicaron en Internet.[7][25]

Homoerotismo

[editar | editar a fonte]

Algúns comportamentos considerados en Occidente como homoeróticos, non son vistos como tales polos marroquís. O pasear collidos da man, os baños turcos, mesmo as masturbacións en grupo etc., sobre todo en áreas rurais, non son considerados actos sexuais, senón culturais.[2]

Disturbios de Alcazarquivir

[editar | editar a fonte]

Un dos maiores escándalos en relación coa comunidade LGTB deuse en Alcazarquivir, unha pequena cidade 120 km ao sur de Tánxer, a raíz dun vídeo que circulaba en YouTube e que aparentemente mostraba imaxes dunha festa privada realizada o 17 de novembro de 2007.[28] Parece que se trataba dun ritual tradicional dos gnauas, descendentes de escravos negros que forman unha irmandade sufí; aínda que outros afirmaban que se trataba dunha voda entre homosexuais.[29]

O 21 de novembro produciuse unha petición de investigación por parte do Partido da Xustiza e o Desenvolvemento, numerosas asociacións locais e polo capítulo local da Asociación Marroquí de Dereitos Humanos. A petición foi publicada nos xornais e, sobre todo naqueles de lingua árabe, con títulos e comentarios amarelistas, destacando o columnista Rachid Nini no xornal Al Massae. O venres seguinte, os sermóns das mesquitas ruborizaron aos crentes, provocando disturbios nos que participaron entre 6000 e 13000 persoas, algúns con rifles, e que se dirixiron á casa na que tivera lugar a festa. De camiño, intentaron saquear unha xoiaría que pertencía a un home que aparantemente apoiaba aos homosexuais.[29]

Entre o 23 e o 25 de novembro, a policía detivo a 6 homes acusados de infrinxir o artigo 489. O 28 de novembro, o xornal Atajdid informaba dunha «Intifada anti-homosexual en Alcazarquivir». O xoves seguinte organizouse outra manifestación en contra dos homosexuais liderada polo Partido da Xustiza e o Desenvolvemento á que asistiron unhas 1000 persoas. Os seis detenidos foron declarados culpables e condenados a penas de cárcere de entre catro e dez meses, a pesar de que a única proba era o vídeo, no que non se aprecia ningún tipo de actividade sexual.[29] O xulgado de apelación de Tánxer mantivo as condenas, aínda que reducindo lixeiramente as penas.[4]

Os disturbios tiveron como consecuencia que a homosexualidade sexa discutida abertamente por primeira vez no país, chegándose a tratar por vez primeira nun programa da televisión.[30] En xaneiro de 2008, 150 intelectuais, políticos e xornalistas marroquís asinaron un manifesto en contra dos feitos acontecidos en Alcazarquivir. Entre eles atopábanse figuras do talle de Tahar Benjelloun, Abdellatif Laabi, Mohamed Chafik, Fouzia Assouli, o exministro Mohamed el Gahs ou Laarbi Messari do partido nacionalista Istiqlal. Os asinantes protestaban polo ataque ás liberdades individuais, pero tamén pola forza mostrada polos "integristas".[31]

Loita polos dereitos civís

[editar | editar a fonte]
Bandeira gay marroquí.

Kifkif («de igual a igual» en árabe) é a única base asociativa da comunidade LGTB en Marrocos.[32] Estabelecida en 2004 por activistas homosexuais marroquís tras as detencións de Tetuán. En setembro de 2006, Kifkif solicitou ao Ministerio do Interior marroquí o seu recoñecemento legal como asociación, sendo rexeitados todos os intentos. Aínda que non está legalizada, mantén unha certa actividade. O colectivo lanzou a revista Mithly e o grupo Menna w Fena, dedicado especificamente aos colectivos de mulleres lesbianas, as persoas bisexuais, transexuais ou queer.[33]

O Colectivo Aswat, relacionado coa revista LGTB Aswat,[34] é outro grupo que defende os dereitos LGBT en Marrocos.[35]

Desde 2007, o 20 de outubro, os homosexuais marroquís celebran o seu día nacional, unha especie de orgullo gai, pero con moita discreción e segredismo ou no estranxeiro. A data conmemora o suicidio de Leila Amrouche, unha lesbiana que preferiu a morte a un matrimonio forzado co que a súa familia pretendía curar a súa homosexualidade.[36]

O 2 de xuño, o baxista de Placebo, Stefan Olsdal, durante o festival de música Mawazine, mostrou no seu torso espido o número 489 riscado, en referencia ao artigo 489 do código penal, en protesta pola ilegalidade da homosexualidade.[37] En xuño de 2015, Lara Alcázar, voceira española de Femen, foi detida e expulsada de Marrocos.[37] Semella ser que Alcázar ía formar parte da protesta realizada por dúas militantes de Femen francesas, que o 3 de xuño se mostraron en topless e bicándose, con mensaxes a favor dos dereitos LGBT escritos sobre o seu torso, na Torre Hasán. Ambas tamén foron expulsadas.[38] Ao día seguinte, dos homes achegáronse ao mesmo lugar, a Torre Hasán, para bicarse. Ambos foron detenidos e enfróntanse a penas de ata tres anos de cárcere.[39] Lahcen e Mohsine, a pesar do apoio de máis de 74.000 persoas que recibiron nunha petición internacional organizada polo Colectivo Aswat, recibiron unha condena de catro meses.[40][41]

Subcultura LGTB

[editar | editar a fonte]

O rexeitamento social e legal provocou que a homosexualidade masculina se viva de xeito oculto. Moitos homes homosexuais casan e teñen fillos, mentres que, detrás da fachada de respectabilidade social, continúan mantendo encontros sexuais clandestinos con outros homes en cafés, cines, clubs nocturnos, hammams etc.[2] Tamén existen lugares de encontro en parques públicos.[1]

Nas grandes cidades, Tánxer, Casablanca e sobre todo Marrakech, existen algúns lugares de encontro para homosexuais, coñecidos no ambiente, pero nos que o público está mesturado, homo, bi e heterosexuais, e que son practicamente indistinguibles dos demais bares, cafés e discotecas. Nalgúns, os homosexuais reciben mesmo algunha protección de agresións externas.[1]

Internet cambiou bastante o panorama LGTB en Marrocos. Empréganse páxinas árabes e francesas, como Gaymaroc.net, para facer amizades e saír do illamento.[1]

Cultura LGTB

[editar | editar a fonte]

Rachid O. foi o primeiro autor en recoñecer publicamente a súa homosexualidade. Con todo, a identidade de Rachid O. non se fixo pública e os seus libros só se publicaron baixo pseudónimo en Francia.[24]

O escritor homosexual máis coñecido é Abdellah Taia, que saíu do armario en xaneiro de 2006 nunha entrevista na revista TelQuel, o primeiro en facelo desta maneira. Taia vive autoexiliado en París onde traballa como xornalista.[42] A obra de Taia reflicte, aínda que non exclusivamente, o feito de crecer como homosexual en Marrocos durante os anos oitenta e os anos noventa, cun fondo autobiográfico.[43]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Laetitia Grotti e Maria Daïf (2004). "Être homo au Maroc". TelQuel (en francés). Arquivado dende o orixinal o 04 de febreiro de 2009. Consultado o 14 de febreiro de 2009. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 AA.VV. "Morocco". The International Encyclopedia of Sexuality (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 26 de decembro de 2008. Consultado o 14 de febreiro de 2009. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Aldrich, Robert (Ed.) (2007). Gleich und anders. Hamburgo: Murmann. 978-3-938017-81-4. 
  4. ↑ 4,0 4,1 "Morocco: Protect Rights to Privacy and Fair Trial". Human Rights Watch (en inglés). 25 de febreiro de 2008. Consultado o 13 de febreiro de 2009. 
  5. ↑ "Morocco". Behind the mask (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 27 de febreiro de 2009. Consultado o 13 de febreiro de 2009. 
  6. ↑ I. Cembrero (4 de xuño de 2004). "Redada contra homosexuales de Tetuán que querían asociarse". El País (en español). Consultado o 14 de febreiro de 2009. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Flick (27 de marzo de 2016). "Difunden en redes sociales imágenes de una brutal agresión a una pareja gay marroquí". Dos Manzanas (en español). Consultado o 28 de marzo de 2016. 
  8. ↑ ju (16 de maio de 2010). "Erstes schwullesbisches Magazin in Marokko". QueerNews.at (en alemán). Arquivado dende o orixinal o 17 de xullo de 2010. Consultado o 13 de xuño de 2010. 
  9. ↑ "Brite in Marokko verurteilt". Queer.de (en alemán). 5 de outubro de 2004. Consultado o 13 de febreiro de 2009. 
  10. ↑ "Arrests After ‘Gay Swoops’ in Bahrain, Egypt and Morocco". UK Gay News (en inglés). 23 de xaneiro de 2009. Arquivado dende o orixinal o 05 de febreiro de 2009. Consultado o 13 de febreiro de 2009. 
  11. ↑ I. Cembrero (16 de xuño de 2004). "Los islamistas, contra los 'gays'". El País (en español). Consultado o 7 de xullo de 2007. 
  12. ↑ I. Cembrero (25 de marzo de 2008). "La gendarmería de Marruecos detiene a 21 homosexuales". El País (en español). Consultado o 14 de febreiro de 2009. 
  13. ↑ staff writer (6 de marzo de 2009). "Revuelo islamista contra la homosexualidad en Marruecos". afol News (en español). Arquivado dende o orixinal o 10 de marzo de 2009. Consultado o 26 de marzo de 2009. 
  14. ↑ I. Cembrero (24 de marzo de 2009). "Marruecos anuncia el fin de toda tolerancia con la homosexualidad". El País (en español). Consultado o 26 de marzo de 2009. 
  15. ↑ Martinez, Aashta (8 de outubro de 2014). "Un británico de 69 años, condenado a cuatro meses de prisión en Marruecos por homosexualidad y finalmente liberado". Dos Manzanas (en español). Consultado o 11 de xaneiro de 2015. 
  16. ↑ Martinez, Aashta (16 de outubro de 2014). "El turista británico detenido en Marruecos por homosexualidad narra su calvario en prisión". Dos Manzanas (en español). Consultado o 11 de xaneiro de 2015. 
  17. ↑ "En libertad el español detenido en Marrakech por practicar la homosexualidad". 20 Minutos (en castelán). EFE. 24 de novembro de 2016. Consultado o 26 de novembro de 2016. 
  18. ↑ Flick (11 de maio de 2013). "Marruecos: tres años de cárcel a dos hombres por mantener una relación homosexual". Dos Manzanas (en español). Consultado o 11 de xaneiro de 2015. 
  19. ↑ Flick (22 de maio de 2013). "Marruecos: nueva condena de cárcel por mantener relaciones homosexuales". Dos Manzanas (en español). Consultado o 11 de xaneiro de 2015. 
  20. ↑ Calibán (23 de maio de 2014). "Marruecos: seis hombres condenados a penas de prisión por cometer actos homosexuales". Dos Manzanas (en español). Consultado o 11 de xaneiro de 2015. 
  21. ↑ McCormick, Joseph Patrick (19 de xuño de 2015). "More than 20 people arrested in Morocco accused of homosexuality". Ink News (en inglés). Consultado o 20 de xuño de 2015. 
  22. ↑ Véxase tamén: Homosexualidade e islam
  23. ↑ Maruja Torres (5 de agosto de 2004). "Ibrahim de día, sultana de noche". El País (en español). Consultado o 15 de febreiro de 2009. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Ignacio Cembrero (16 de xullo de 2006). "El escarnio diario de Ahmed". El País (en español). Consultado o 15 de febreiro de 2009. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Flick (3 de xullo de 2015). "Una horda de salvajes agrede brutalmente a una mujer tránsgenero en Fez (Marruecos)". Dos Manzanas (en español). Consultado o 28 de marzo de 2016. 
  26. ↑ "Una muchedumbre apalea a un presunto travesti en Marruecos". 20 Minutos. EFE. 30 de xuño de 2015. Consultado o 10 de abril de 2016. 
  27. ↑ "Una veintena de ONG piden libertad para los homosexuales marroquíes agredidos". 20 Minutos. Agencias. 29 de marzo de 2016. Consultado o 10 de abril de 2016. 
  28. ↑ Un vídeo mostrando imaxes da festa e dos disturbios posteriores pódese ver en Mariage ou semblant d'homosexuels à Ksar el kabir maroc en Dailymotion
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 Doug Ireland (20 de decembro de 2007). "Homo Witch Hunt in Morocco". Gay City News (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 18 de abril de 2009. Consultado o 13 de febreiro de 2009. 
  30. ↑ ACN Press (16 de decembro de 2007). "La homosexualidad se debate en Marruecos por la primera vez en la historia". Canarias24horas.com (en inglés). Consultado o 13 de febreiro de 2009. [Ligazón morta]
  31. ↑ Ignacio Cembrero (19 de xaneiro de 2008). ""¡No a la Inquisición en Marruecos!"". El País (en español). Consultado o 7 de xullo de 2007. 
  32. ↑ "Colectivo LGBTQ de Marrocos: Web oficial". Arquivado dende o orixinal o 29 de novembro de 2016. Consultado o 07 de abril de 2019. 
  33. ↑ "Présentation Menna w Fena". Menna w Fena (en francés). Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 23 de xuño de 2017. 
  34. ↑ "مجلة أصوات للأقليات الجنسية بالشرق الأوسط والمغرب الكبير". Aswat Magazine LGBT فيسبوك (en árabe). Consultado o 20 de xuño de 2015. 
  35. ↑ "Collectif Aswat - مجموعة أصوات". Facebook (en árabe - francés - inglés). Consultado o 20 de xuño de 2015. 
  36. ↑ Erena Calvo (20 de outubro de 2011). "Los homosexuales marroquíes, entre el miedo y la desprotección, celebran su día". El Mundo (en español). Consultado o 22 de outubro de 2011. 
  37. ↑ 37,0 37,1 Amadeu, Juli (6 de xuño de 2015). "Marruecos expulsa a una cooperante española, detiene a una pareja gay y denuncia que desde el extranjero se trata de “socavar la moral pública”". Dos Manzanas (en español). Consultado o 6 de xuño de 2015. 
  38. ↑ Morgan, Joe (3 de xuño de 2015). "Morocco expels two topless women over gay kiss protest". Gay Star News (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 20 de xuño de 2015. Consultado o 6 de xuño de 2015. 
  39. ↑ Wee, Darren (5 de xuño de 2015). "Morocco arrests two men for kissing in public". Gay Star News (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 10 de xuño de 2015. Consultado o 6 de xuño de 2015. 
  40. ↑ Amadeu, Juli (17 de xuño de 2015). "Más de 71.000 personas exigen la exoneración de dos jóvenes detenidos en Marruecos por ser homosexuales". Dos Manzanas (en español). Consultado o 20 de xuño de 2015. 
  41. ↑ Collectif Aswat (19 de xuño de 2015). "Ils vont passer quatre mois derrière les barreaux uniquement parcequ'ils sont gays!". Facebook (en francés). Consultado o 20 de xuño de 2015. 
  42. ↑ Trinidad Deiros (28 de setembro de 2008). "Mi país vive en la negación de la homosexualidad". Público (en castelán). Consultado o 14 de febreiro de 2009. 
  43. ↑ Kersten Knipp (27 de xuño de 2008). "Der marokkanische Schriftsteller Abdellah Taïa. Melancholie und Einspruch". antara.de (en alemán). Consultado o 14 de febreiro de 2009. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dereitos_LGBT_en_Marrocos&oldid=6781030»