Filipos

Filipos

(el) Φίλιπποι
Tipo	xacemento arqueolóxico
Epónimo	Filipo II de Macedonia
Localización
División administrativa	Kavala Municipality, Grecia (en)
Localización	Krinides (en)
41°00′43″N 24°17′04″L
Características
Patrimonio da Humanidade
Tipo	Patrimonio cultural  → Europa-América do Norte
Data	2016 (40ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (iii) e (iv)
Identificador	1517
Sitio arqueolóxico catalogado de Grecia
Actividade
Fundador	Filipo II de Macedonia

Philippi (/fɪˈlɪpaɪ, ˈfɪləˌpaɪ/; grego antigo: Φίλιπποι, Philippoi) foi unha gran cidade ao noroeste da veciña illa de Thasos. O seu nome orixinal era Crenides (grego antigo: Κρηνῖδες, Krenides "Fontes") despois do seu establecemento por colonos Thasios no c. 360 a. C. A cidade foi renomeada por Filipo II de Macedonia no 356 a. C. e abandonada no século XIV despois da conquista polo Imperio Otomán. O actual municipio, Filippoi, está situado preto das ruínas da antiga cidade e forma parte da rexión de Macedonia Oriental e Tracia en Kavala, Grecia. Foi declarada como Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 2016.

Historia

Os colonos thasos estableceron un asentamento en Krenides (que significa "mananciais") en Tracia no 360/359 a.C preto do norte do mar Exeo ao pé do Monte Orbelos, agora chamado Monte Lekani, ao redor de 13 km. ao noroeste de Kavalla, no límite norte do pantano que, na antigüidade, cubría toda a chaira que a separa dos outeiros Pangaion cara ao sur. No ano 356 a.C. o rei Filipo II de Macedonia conquistou a cidade e renomeouna como Filipos.

O antigo teatro

Párodos oeste do teatro

Relevo decorado por FilipoII (século IV a.C.)

Os conquistadores macedonios da cidade tiñan por obxectivo tomar o control das veciñas minas de ouro e establecer unha gornición nun paso estratéxico, o sitio controlaba a ruta entre Amphipolis e Neapolis, parte da gran ruta real que discorre de leste-oeste a través de Macedonia e que a República Romana reconstruíu no século II a.C como parte da Vía Egnatia. Filipo II dotou á cidade de importantes fortificacións, que bloquearon parcialmente o paso entre o pantano e o monte Orbelos, e enviou colonos a ocupala. Felipo tamén drenou parcialmente o pantano, como testemuña Teofrasto (c. 371 - c. 287 a.C). Filipos conservou a súa autonomía dentro do reino de Macedonia e tiña as súas propias institucións políticas (a Asemblea da demos). O descubrimento de novas minas de ouro preto da cidade, en Asyla, contribuíu á riqueza do reino e Filipo estableceu alí unha ceca. A cidade integrouse plenamente no reino durante o reinado de Filipo V de Macedonia (221 a 179 a.C.) ou o do seu sucesor, Perseo. A cidade tiña 2.000 habitantes.^{[Cómpre referencia]}

Cando os romanos destruíron a dinastía antigónida de Macedonia na Terceira Guerra Macedónica (168 a.C.), dividiron o reino en catro estados separados (merides). Anfípolis (en lugar de Filipos) converteuse na capital do estado macedonio oriental.^{[Cómpre referencia]}

Non se sabe nada sobre a cidade neste período, pero os restos arqueolóxicos inclúen muros, o teatro grego, os cimentos dunha casa baixo o foro romano e un pequeno templo dedicado ao culto dun heroe. Este monumento cobre a tumba dun tal Exekestos, posiblemente está situado na ágora e está dedicado ao κτίστης (ktistēs), o heroe da fundación da cidade.^{[Cómpre referencia]}

Época romana

O foro

A cidade reaparece nas fontes durante a guerra civil dos Liberadores (43–42 a.C.) que seguiu ao asasinato de Xulio César no 44 a.C. Os herdeiros de César Marco Antonio e Octavio Augusto enfrontáronse ás forzas dos asasinos Marco Xunio Bruto e Gaius Cassius Longinus na Batalla de Filipos, na chaira ao oeste da cidade durante o outubro do 42 a.C. Antonio e Octavio gañaron esta batalla final contra os partidarios da República. Liberaron a algúns dos seus soldados veteranos, probablemente da lexión romana XXVIII, para colonizar a cidade, que foi refundada como "Colonia Victrix Philippensium". A partir do 30 a.C, Octavio estableceu o control sobre o estado romano, converténdose en emperador romano a partir do 27 a.C. Reorganizou a colonia e estableceu máis colonos alí, veteranos (posiblemente da Garda pretoriana) e outros italianos. A cidade pasou a chamarse "Colonia Iulia Philippensis", e logo "Colonia Augusta Iulia Philippensis" despois do 27 de xaneiro a.C., cando Octavio recibiu o título de Augusto do Senado romano.

Despois deste segundo cambio de nome, e quizais despois do primeiro, o territorio de Filipos foi centuriado (dividido en cadrados de terra) e distribuído entre os colonos. A cidade mantivo os seus muros macedonios, e o seu plan xeral foi modificado só parcialmente pola construción dun foro, un pouco ao leste do sitio da ágora grega. Era unha "miniatura de Roma", baixo a lei municipal de Roma, e gobernada por dous oficiais militares, os duumviri, que eran nomeados directamente de Roma.

A colonia recoñeceu a súa dependencia das minas que lle deron a súa posición privilexiada na "Via Egnatia". Moitos monumentos evidencian a súa riqueza, particularmente impoñente tendo en conta o tamaño relativamente pequeno da zona urbana: o foro, distribuído en dúas terrazas a ambos os dous lados da estrada principal, construíuse en varias fases entre os reinados dos emperadores Claudio (41 - 54 d.C.) e Antonino Pío (138 - 161), e o teatro ampliouse e expandiuse para manter xogos romanos. Unha abundancia de inscricións en latín tamén testemuña a prosperidade da cidade.

Era cristiá temperá

Véxase tamén: Diocese de Filipos e Primeiros centros de cristianismo # Grecia.

Inscrición do bispo Porfirio na Basílica de San Pablo (Basílica B)

O Novo Testamento rexistra unha visita á cidade do apóstolo Paulo de Tarso durante a súa segunda viaxe misioneira (probablemente no 49 ou 50 d.C.). Sobre a base dos Feitos dos Apóstolos, e as Epístola aos filipenses, os primeiros cristiáns concluíron que Paulo fundara a súa comunidade. Acompañado por Silas, por Timoteo e posiblemente por Lucas o evanxelista (o autor de Feitos dos Apóstolos), crese que Paulo predicou por primeira vez en terra europea en Filipos. Segundo o Novo Testamento, Paulo visitou a cidade noutras dúas ocasións, no 56 e 57. A Epístola aos Filipenses data de ao redor dos anos 61-62 e crese que foi para mostrar os efectos inmediatos das ensinanzas de Paulo.

O desenvolvemento do cristianismo en Filipos indícase por unha carta de Policarpo de Esmirna dirixida á comunidade de Filipos ao redor do 160 d.C e por inscricións funerarias.

Basilica B.

A primeira igrexa descrita na cidade é un pequeno edificio que orixinalmente foi unha pequena casa de oración. Esta "Basílica de Paulo", identificada por unha inscrición nun mosaico sobre o pavimento, data de arredor do 343 a partir dunha mención do bispo Porfirios, que participou no Concilio de Serdica ese ano.

A pesar de que Filipos ten unha das congregacións máis antigas de Europa, o testemuño dun obispado só data do século IV.

A prosperidade da cidade nos séculos V e VI foi atribuída a Paulo e ao seu ministerio.^{[Cómpre referencia]} Como noutras cidades, construíronse moitos novos edificios eclesiásticos nese momento. Construíronse sete igrexas diferentes en Filipos entre mediados do século IV e finais do VI, algunhas das cales competiron en tamaño e decoración cos edificios máis fermosos de Tesalónica, ou cos de Constantinopla. A relación do plano e da decoración arquitectónica da Basílica B con Hagia Sofía e con Santa Irene en Constantinopla concedeulle un lugar privilexiado a esta igrexa na historia da arte e arquitectura cristiá primitiva. A complexa catedral que tomou o lugar da Basílica de Paulo a finais do século V, construída ao redor dunha igrexa octogonal, tamén rivalizaba coas igrexas de Constantinopla.

Na mesma época, o Imperio reconstruíu as fortificacións da cidade para defenderse mellor contra a crecente inestabilidade nos Balcáns. No 473 as tropas ostrogodas de Teodorico Estrabón asediaron a cidade, non a tomaron, pero queimaron as aldeas veciñas.

Era bizantina

Vista de Filipos

Xa debilitada polas invasións dos eslavos a finais do século VI, que arruinaron a economía agraria de Macedonia e probablemente tamén pola Peste de Xustiniano no 547, a cidade foi case totalmente destruída por un terremoto ao redor do 619, do que nunca se recuperou. Houbo unha pequena cantidade de actividade no século VII, pero a cidade xa non era máis que unha aldea.

O Imperio bizantino posiblemente mantivo alí unha gornición, pero no 838 os búlgaros baixo kavhan Isbul tomaron a cidade e celebraron a súa vitoria cunha inscrición monumental sobre a Estilóbata da Basílica B, agora parcialmente en ruínas. O sitio de Filipos era tan estratexicamente sólido que os bizantinos intentaron recuperalo ao redor do 850. Varios selos de funcionarios e outros oficiais bizantinos, datados da primeira metade do século IX, proban a presenza de exércitos bizantinos na cidade.

Ao redor do 969, o emperador Nicéforo II Focas reconstruíu as fortificacións na acrópole e en parte da cidade. Estas axudaron gradualmente a debilitar o poder búlgaro e a fortalecer a presenza bizantina na zona. En 1077 o bispo Basil Kartzimopoulos reconstruíu parte das defensas dentro da cidade. A cidade comezou a prosperar unha vez máis, como o testemuña o xeógrafo árabe Al Idrisi, que a menciona como un centro de negocios e produción de viño ao redor do ano 1150.

Logo dunha breve ocupación por parte dos francos logo da cuarta cruzada e da captura de Constantinopla en 1204, a cidade foi capturada polos serbios. Aínda así, permaneceu unha notable fortificación na ruta da antiga Vía Egnatia, en 1354, o pretendente ao trono bizantino, Matthew Cantacuzenus, foi capturado alí polos serbios.

A cidade foi abandonada nunha data descoñecida. Cando o viaxeiro francés Pierre Belon visitou a zona na década de 1540 non quedaba senón ruínas, usadas polos turcos como canteira. O nome da cidade sobreviviu, primeiro nunha aldea turca na chaira próxima, Philibedjik (Filibecik, "pequena Filibe" en turco), que desapareceu, e despois nunha aldea grega nas montañas.

Escavación arqueolóxica do sitio

As ruínas de Direkler (Basílica B), debuxado por H. Daumet en 1861.

Exposición do consello de financiamento do Museo Arqueolóxico de Filipos

Descrito brevemente polos viaxeiros do século XVI, a primeira descrición arqueolóxica da cidade foi feita en 1856 por Perrot, e logo en 1861 por Léon Heuzey e Henri Daumet Daumet na súa famosa Mission archéologique de Macédoine. As primeiras escavacións non comezaron ata o verán de 1914 e pronto foron interrompidas pola primeira guerra mundial. As escavacións, levadas a cabo pola École française d'Athènes, renováronse en 1920 e continuaron ata 1937. Durante este tempo se escavaron o teatro grego, o foro, as basílicas A e B, os baños e as murallas. Despois da segunda guerra mundial, os arqueólogos gregos volveron ao sitio. De 1958 a 1978, a Société Archéologique, logo o Service archéologique e a Universidade de Tesalónica descubriron o barrio do bispo e a igrexa octogonal, grandes residencias privadas, unha nova basílica preto do Museo e outras dúas na necrópole ao leste. da cidade.

Notas

Referencias

Véxase tamén

Bibliografía

• P. Collart, Philippes ville de Macédoine de ses origines jusqu'à la fin de l'époque romaine, París, 1937 ;
• P. Lemerle, Philippes et la Macédoine orientale, París, 1945 ;
• M. Sève, « De la naissance à la mort d'une ville : Philippes en Macédoine IVe siècle av. J.-C. – VIIe siècle ap. J.-C.) », Histoire urbaine n° 1, juin 2000, 187–204 ;
• (en inglés) Ch. Bakirtzis, H. Koester (éd.), Philippi at the Time of Paul and after His Death, Harrisburg, 1998 ; (en inglés)
• Ch. Koukouli-Chrysanthaki, Ch. Bakirtzis, Philippi, Athènes, 2ª edición, 1997 ; (en inglés)
• G. Gounaris, E. Gounaris, Philippes, Guide archéologique, (en grego). Tesalónica, 2004.
• Hatzopoulos, Miltiade (1993). "Décret pour un bienfaiteur de la cité de Philippes". Bulletin de correspondance hellénique (en francés) 117 (1): 315–326. ISSN 2241-0104. doi:10.3406/bch. 

Outros artigos

• Patrimonio da Humanidade en Grecia

Ligazóns externas

• Philippi - Catholic Encyclopedia
• Livius, Philippi Arquivado 07 de outubro de 2014 en Wayback Machine. by Jona Lendering (ancient history)
• Apostle Paul to Philippi: Sowing the Seeds of Christianity