Saltar ao contido

Florence Foster Jenkins

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaFlorence Foster Jenkins

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(en) Narcissa Florence Foster Editar o valor en Wikidata
19 de xullo de 1868 Editar o valor en Wikidata
Wilkes-Barre, Estados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
Morte26 de novembro de 1944 Editar o valor en Wikidata (76 anos)
Nova York, Estados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
Causa da morteinfarto agudo de miocardio Editar o valor en Wikidata
EducaciónMoravian University (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoMúsica Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónmúsica, socialité, pianista, cantante de ópera, compositora de cancións Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1912 Editar o valor en Wikidata -
Xénero artísticoOutsider music (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
TesituraSoprano Editar o valor en Wikidata

InstrumentoPiano e voz Editar o valor en Wikidata
Selo discográficoRCA Victor Editar o valor en Wikidata
Obra
Arquivos en
Familia
PaiCharles Dorrance Foster Editar o valor en Wikidata
ParentesKyle Lai-Fatt, bisneto Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm8376193 IBDB: 40993
BNE: XX5494530 Last fm: Florence+Foster+Jenkins Musicbrainz: 52cef7e5-52d3-4ba1-8311-5f2c61653563 Discogs: 480452 Allmusic: mn0000179302 WikiTree: Foster-13021 Find a Grave: 45274380 Editar o valor en Wikidata

Florence Foster Jenkins, nada como Narcissa Florence Foster[a] en Wilkes-Barre, Pensilvania o 19 de xullo de 1868 e finada en Nova York o 26 de novembro de 1944, foi unha socialite e soprano afeccionada estadounidense, que foi coñecida e ridiculizada polo seu vestiario rechamante e a súa pobre habilidade para cantar. Stephen Pile considerouna "a peor cantante de ópera do mundo... Ninguén, antes ou despois, tivo éxito en liberarse tan completamente dos grillóns da notación musical".[1][2]

A causa da súa incompetencia técnica, converteuse nunha figura musical de culto durante as décadas de 1920 a 1940. Cole Porter, Gian Carlo Menotti, Lily Pons, Sir Thomas Beecham, e outras celebridades eran fans dela.[3][4] Dise que Enrico Caruso a "contemplou con afecto e respecto".[5]

O poeta William Meredith escribiu que un recital de Jenkins "nunca era exactamente unha experiencia estética, ou só ata o grao da experiencia estética que proporcionaba un antigo cristián entre os leóns; era sobre todo unha inmolación, e Madame Jenkins sempre era devorada ao final".[6][7]

Gravacións

[editar | editar a fonte]

Son

[editar | editar a fonte]

As únicas gravacións profesionais de Jenkins consisten en nove seleccións en cinco discos de 78-rpm (Melotone Recording Studio, New York City, 1941–1944), producido pola propia Jenkins, financiado por ela[3] e vendido aos seus amigos por 2,50 dólares cada copia.[b][8] As seleccións inclúen catro arias de coloratura de óperas de Mozart, Delibes, Johann Strauss II e Félicien David, e cinco cancións, dúas escritas para Jenkins polo seu acompañante musical, Cosmé McMoon. Sete das seleccións foron publicada por RCA Victor nun LP de 10 polgadas en 1954 e nun de 12 polgadas en 1962, The Glory (Modelo:Not a typo) of the Human Voice.[9]

  • Cara A
  1. Mozart: "Aria da Raíña da Noite", de Die Zauberflöte (en inglés)
  2. Liadoff: "The Musical Snuff-Box" (versión inglesa de Adele Epstein)
  3. McMoon: "Like a Bird" (letra de Jenkins)
  4. Delibes: "Bell Song", from Lakmé (en francés)
  5. David: "Charmant oiseau" (con frauta e piano), de La perle du Brésil (en francés)
  6. Bach/Pavlovich: "Biassy" (baseado no preludio de Preludio e fuga en G menor, BWV 861 de Bach, con letra de Alexander Pushkin, en ruso)
  7. Johann Strauss II: "Mein Herr Marquis" de Die Fledermaus (versión inglesa de Lorraine Noel Finley)
  • Cara B de Faust, de Gounod, Jenny Williams (soprano), Thomas Burns (piano)
  1. "Valentine's Aria" (Ere I leave my native land)
  2. "Jewel Song" (O heavenly jewels)
  3. "Salut, demeure" (Emotions strange)
  4. Final Trio (My heart is overcome with terror, cantada como dúo)

Imaxes

[editar | editar a fonte]

Jenkins encargou a filmación das súas actuacións no evento anual do Verdi Club, o "Baile das Calandras Prateadas", que se celebraba cada outubro no Ritz Carlton Hotel.[10] Críase que todas estaban perdidas[11] ata que en 2009 se atoparon copias dende 1934 a 1939 e de 1941.[12]

[editar | editar a fonte]

Teatro

[editar | editar a fonte]

Outros medios

[editar | editar a fonte]
  • A peza curta de Anne McCaffrey "Euterpe on a Fling" (1994) é unha entrevista ficticia con Jenkins.[18]
  • En 2007 estreouse o documental biográfico Florence Foster Jenkins: A World of Her Own.[19]
  • O filme francés de 2015 Marguerite está vagamente inspirado na vida e na carreira de Jenkins.[20]
  • Florence Foster Jenkins, é un biopic británico protagonizado por Meryl Streep dirixido por Stephen Frears e estreado en Londres o 12 de abril de 2016.[21][22] Streep foi eloxiada pola súa interpretación e recibiu unha candidatura ao Óscar.[23]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Unha referencia, Encyclopaedia Britannica, lista o seu nome como "Nascina", mais segundo todas as demais fontes, incluído o censo federal de 1870, era Narcissa.
  2. ↑ 2,50 dólares era unha suma considerable, equivalente a uns 45 dólares de 2019; nesa época un disco típico de fonógrafo vendíase por entre 25 e 50 céntimos.
Referencias
  1. ↑ Orixinal en inglés: "the world's worst opera singer ... No one, before or since, has succeeded in liberating themselves quite so completely from the shackles of musical notation".
  2. ↑ Pile, Stephen (2011). The Ultimate Book of Heroic Failures (en inglés). Faber and Faber. p. 115. ISBN 978-0-571-27728-5. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Florence Foster Jenkins Arquivado 12 de novembro de 2016 en Wayback Machine. en American National Biography Online, consultado o 18 de outubro de 2016.
  4. ↑ "Celebrity fan club: the stars who loved the world's worst singer" Arquivado 4 de abril de 2018 en Wayback Machine., The Daily Telegraph, consultado o 20 de setembro de 2016.
  5. ↑ Florence Foster Jenkins Arquivado 5 de xullo de 2003 en Wayback Machine. en maxbass.com, consultado o 21 de novembro de 2016.
  6. ↑ Orixinal en inglés: "was never exactly an aesthetic experience, or only to the degree that an early Christian among the lions provided aesthetic experience; it was chiefly immolatory, and Madame Jenkins was always eaten, in the end".
  7. ↑ The Worst Singer in the World. psmag.com, consultado o 11 de agosto de 2016.
  8. ↑ "Florence Foster Jenkins: An Appreciation". Loyola University New Orleans Special Collections and Archives Online. Melotone Recording Studio. 1946. Arquivado dende o orixinal o 16 de xullo de 2018. Consultado o 2018-07-16. 
  9. ↑ The Glory (????) of the Human Voice en Discogs
  10. ↑ Historic Films Stock Footage Archive (2016-10-19). "The Real Florence Foster Jenkins – The Lost Films". Consultado o 2016-10-30. 
  11. ↑ Collup, Donald. "Orchids, Tiaras, Minks, Ermines and Top Hats: My recent revelations about Florence Foster Jenkins". collup.com. Arquivado dende o orixinal o 31 de outubro de 2016. Consultado o 30 de outubro de 2016. 
  12. ↑ Collup, Donald (xaneiro de 2016). "Discovering a Survival". collup.com. Arquivado dende o orixinal o 31 de outubro de 2016. Consultado o 30 de outubro de 2016. 
  13. ↑ "Singing sensation Florence Foster Jenkins". CBC. 8 de agosto de 2008. Consultado o 28 de xaneiro de 2010. 
  14. ↑ Gardner, Elysa (10 de novembro de 2005). "'Souvenir' squeals with diva delight". USA Today. Arquivado dende o orixinal o 4 de xuño de 2011. Consultado o 28 de xaneiro de 2010. 
  15. ↑ Quilter, Peter (2005). Glorious. Londres e Nova York: Bloomsbury Methuen Press. ISBN 978-0413775405. Arquivado dende o orixinal o 15 de xuño de 2015. Consultado o 13 de xuño de 2015. 
  16. ↑ "Maureen Lipman on soprano Florence Foster Jenkins". The Guardian (Londres). 3 de novembro de 2005. Arquivado dende o orixinal o 24 de setembro de 2016. Consultado o 23 de xaneiro de 2011. 
  17. ↑ Spencer, Charles (4 de novembro de 2005). "The triumph of a comforting illusion". The Daily Telegraph (Londres). Arquivado dende o orixinal o 5 de xuño de 2011. Consultado o 28 de xaneiro de 2010. 
  18. ↑ McCaffrey, Anne (maio de 1994). The Girl Who Heard Dragons. Tor Books. pp. 78–89. ISBN 978-0312931735. Consultado o 29 de outubro de 2017. 
  19. ↑ Jeremy Nicholas, "Review: Florence Foster Jenkins – (A) World of Her Own" Arquivado 2016-04-18 en Wayback Machine., Gramophone.
  20. ↑ "'Marguerite': Venice Review". Arquivado dende o orixinal o 26 de abril de 2016. Consultado o 15 de agosto de 2016. 
  21. ↑ "Florence Foster Jenkins London premiere April 12". simplystreep.com. Arquivado dende o orixinal o 28 de agosto de 2016. Consultado o 25 de agosto de 2016. 
  22. ↑ "London premiere of Florence Foster Jenkins". starwatchbyline.com. Arquivado dende o orixinal o 11 de setembro de 2016. Consultado o 25 de agosto de 2016. 
  23. ↑ Evans, Suzy, "'Florence Foster Jenkins' Screenwriter, Co-Stars Praise Meryl Streep's Dedication, Commitment" Arquivado 20 de agosto de 2016 en Wayback Machine., Hollywood Reporter, 10 de agosto de 2016, consultado o 19 de setembro de 2016.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Florence_Foster_Jenkins&oldid=6039058»