Saltar ao contido

Hetmanato (1918)

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Para o estado cosaco instalado en Ucraína de 1648 a 1782 véxase: Hetmanato cosaco.
Modelo:Xeografía políticaHetmanato
Українська Держава (uk) Editar o valor en Wikidata
Brasón
Brasón
HimnoShche ne vmerla Ukrainy Editar o valor en Wikidata
Localización
lang=gl Editar o valor en Wikidata Mapa
 50°27′N 30°31′L / 50.45, 30.52
CapitalKíiv Editar o valor en Wikidata
Poboación
Poboación25.000.000 Editar o valor en Wikidata
Lingua oficiallingua ucraína Editar o valor en Wikidata
Relixióncristianismo ortodoxo Editar o valor en Wikidata
Datos históricos
Precedido por
Creación29 de abril de 1918 Editar o valor en Wikidata
Disolución14 de decembro de 1918 Editar o valor en Wikidata
Sucedido porRepública Popular de Ucraína Editar o valor en Wikidata
Organización política
Forma de gobernoautocracia
ditadura Editar o valor en Wikidata
• Hetman of Ukraine (en) Traducir Editar o valor en WikidataPavel Skoropadski (pt) Traducir (1918–1918) Editar o valor en Wikidata
MoedaUkrainian karbovanets (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Cartel propagandístico alemán de 1918 sobre as fronteiras do estado monicreque de Ucraína.
Selo de correos do Hetmanato.

O Hetmanato (en ucraíno: Гетьманат, Hetmanat), tamén coñecido como Atamanato, II Hetmanato (en ucraíno: II Гетьманат, II Hetmanat), Estado de Ucraína e Estado ucraíno (en ucraíno: Українська держава, Ukraínska derzhava) foi unha institución política ucraína de Goberno, cunha moi curta existencia na Historia de Ucraína.

Foi instaurada, co apoio das Potencias Centrais, o 28 de abril de 1918 polos cosacos ucraínos e algunhas organizacións militares, despois da desbandada da Rada Central da República Popular de Ucraína, no marco da primeira guerra mundial, manténdose até o 14 de decembro do mesmo ano.

A figura política destacada foi o xeneral Pavló Skoropadski, que exerceu en forma persoal o poder, por riba da proclamación teórica do país como unha monarquía.

O territorio deste efémero Estado hoxe forma parte de Ucraína, Rusia, Belarús, Moldova e Polonia.

Historia

[editar | editar a fonte]

Proclamación do novo réxime

[editar | editar a fonte]

Debido a que a Rada Central se demostrara incapaz de mantener a orde ante as condicións caóticas en que se encontraba Ucraína na primavera de 1918, a administración rapidamente perdeu a confianza da clase social dos terratenentes e da dos empresarios. Igualmente, deixaron de confiar na República Popular de Ucraína o Imperio alemán e o Imperio Austrohúngaro (as Potencias Centrais) que, en virtude do tratado de Brest-Litovsk seguían mantendo presenza política e militar no territorio ucraíno.

Nestas condicións, en abril de 1918, as clases dominantes ucraínas, agrupadas na organización dereitista Украинская народная громада (Ucraínskaia Narodna Gromada ou "Masa Popular Ucraína"), organizaron un golpe de estado, poñendo á fronte do mesmo o xeneral Pavló Skoropadski. Skoropadski era un militar de ideas políticas conservadoras e, acabada a primeira guerra mundial, era o comandante do primeiro corpo de exército do Exército ruso que se ucranizara tras a paz cos alemáns, pasando a ser logo o líder dos Cosacos libres como atamán. O golpe efectuouse mediante unha proclamación no Congreso de todos os ucraínos (Всеукраинского съезда) reunido en Kíiv, con 7.000 delegados en representación duns 3 millóns de ucraínos, que exixiu o cesamento de calquera experimento de tipo socialista e elixiu a Skoropadski como líder.

Os Fusileiros de Sich opuxéronse ao golpe, pero foron disolvidos, e substituídos polos chaquetas azuis (unha división ucraína chamada así pola cor dos seus uniformes, formada por prisioneiros de guerra que estaban en mans de austríacos e alemáns, capturados na primeira guerra mundial ao Exército ruso).

Polo que respecta ao Imperio Austrohúngaro e ao Imperio Alemán, as potencias que mantiñan baixo ocupación militar o territorio ucraíno como un protectorado,[1][2] desexando ante todo a estabilidade, deron a benvida ao golpe de estado; Skoropadski cooperou con eles, o que fixo que se fixera impopular aos ollos dos campesiños ucraínos, debido á requisa de alimentos efectuada por alemáns e austrohúngaros[3] para contrarrestar o bloqueo ao que os sometían os Aliados.

Skoropadski denominou ao seu novo réxime Ukrainska Derzhava ou Estado ucranío, sendo coñecido polos historiadores tamén como Hetmanato ou Atamanato.

Obra de goberno

[editar | editar a fonte]

Unha das primeiras medidas do Goberno de Skoropadski foi, en palabras das Garantías para todo o pobo ucraíno:

O dereito á propiedade privada como un fundamento da cultura e a civilización será totalmente restaurada, e todas as disposicións da anterior goberno ucraíno, así como do Goberno Provisional Ruso quedan derrogadas (...) e no campo financeiro e económico restablécese a liberdade de comercio, a empresa privada e a liberdade de iniciativa (...)

Posteriormente tomáronse novas medidas abolindo lexislacións máis progresistas anteriores (como a lei da terra de 31 de xaneiro de 1918 aprobada pola Rada Central) e restablecendo a normativa rusa anterior á Revolución. Loxicamente, as medidas tomadas respondían ao apoio dos sustentadores políticos do novo réxime, o Partido Democrático Hlevorobsk Ucraíno (Украинская демократическая хлеборобская партия) e a Unión de Terratenentes (Союз земельных собственников).

O novo estado proclamado mantivo o escudo de Ucraína (o Tryzub) e os símbolos nacionais ucraínos, pero cambiou o deseño da bandeira a azul claro sobre amarelo, invertendo a colocación das cores na mesma.

Skoropadski rodeado polos seus oficiais.

O Hetmanato entregouse a unha intensa actividade lexislativa, con máis de 500 novas normas aprobadas, co obxecto de buscar o restablecemento da situación económica.

Tratando de asegurar a subsistencia do réxime, optouse por un fortalecemento das forzas armadas, creándose un sistema de oito corpos de exército de tipo territorial e de base censitaria,[4] en oito distritos militares: I de Volinia, II de Podolia, III de Odesa, IV de Kíiv, V de Chernigov, VI de Poltava, VII de Khárkov e VIII de Ekaterinoslav. Nominalmente, contaba con 54 rexementos de infantaría, 28 de cabalaría, 48 de artillaría de campaña, 33 de artillaría a cabalo. 74 xenerais en tempos de paz, 14 930 oficiais, 2975 oficiais superiores e 291 121 soldados e cosacos; ao que habería que engadir as divisións da Garda e a frota do mar Negro. Así, en decembro de 1918 o exército ucraíno do Hetmanato superaba os 60 000 homes.

División administrativa

[editar | editar a fonte]

Polo que respecta á división administrativa do territorio do Hetmanato, quedou composta por un total de 19 gubernias ou gobernaturas, unha okruha, unha rexión autónoma e unha república autónoma:[5]

División administrativa do Hetmanato
A liña verde indica o alcance das reivindicacións territoriais do Estado ucraíno.
Gubernias Nome en ucraíno Capital
     Gubernia de Volinia Волинська Zhitomir
     Gubernia de Ekaterinoslav Катеринославська Ekaterinoslav
     Gubernia de Kíiv Київська Kíiv
     Gubernia de Podolia Подільська Kamenets de Podolia
     Gubernia de Poltava Полтавська Poltava
     Gubernia de Khárkiv Харківська Khárkiv
     Gubernia de Khersón Херсонська Khersón
     Gubernia de Kholm Холмська Brest
     Gubernia de Chernigov Чернігівська Chernigov
     Okruha de Polesia Поліська Mazir
     Gubernia de Tavriaa Таврійська Berdiansk
     Goberno Rexional de Crimea Кримська крайова влада Simferópol
     República Popular de Kuban Кубанська Народна Республiка Krasnodar
(a) Só o territorio continental, non incluíndo a península de Crimea.

Problemas do Hetmanato

[editar | editar a fonte]
Fotografía de Pavló Skoropadskl.

A requisa de alimentos e a restitución da propiedade da terra aos terratenentes provocaron o aumento da oposición interna.[6]

Ademais, durante o período de goberno do Hetmanato producíronse matanzas, tanto de opositores políticos comunistas como de persoas de relixión xudía.[7] A represión exercida enfrontou o réxime con algúns oficiais superiores, como Volodimir Síkevich.[8]

Os opositores ao réxime de Skoropadski actuaron mediante incendios e outros actos de sabotaxe, que culminaron no asasinato en xullo de 1918 do mariscal de campo Hermann von Eichhorn, que era o comandante en xefe das tropas alemás despregadas en Ucraína. A coalición anti-Skoropadski forzou a este á reforma do Corpo de Fusileiros de Sich en agosto de 1918.

A esa altura da primeira guerra mundial, cada vez era máis obvio que as Potencias Centrais ían perdela, e que Skoropadski non se sostería moito tempo no poder sen a axuda que lle brindaban aquelas.

Para salvar a situación, Skoropadski dirixiuse entón cara aos elementos conservadores rusos da sociedade, co que, para buscar o seu apoio, propuxo unha unión en forma de federación coa Rusia de Denikin (os rusos brancos),[9] o que erosionou aínda máis a súa popularidade entre os ucraínos.

Caída do réxime

[editar | editar a fonte]

Despois do armisticio do 11 de novembro de 1918, polo que as Potencias Centrais se rendían ante os Aliados, formouse un organismo rival ao Hetmanato, denominado Directorio, cuxas forzas militares principais eran os Fusileiros de Sich, uníndose tamén os Chaquetas grises á revolta. Aínda que as tropas alemás e austríacas estaban presentes en Ucraína, non tiñan maior interese en meterse nesta nova guerra. A maioría das forzas de Skoropadski pasáronse ao Directorio, véndose o ditador obrigado a recorrer aos miles de oficiais rusos brancos que fuxiran cara a Ucraína nun intento de unirse ao Exército Voluntario de Denikin, que tiña a súa base na rexión do Don, máis cara ao leste. Foron incorporados a un Corpo Especial formado por oficiais rusos do exército branco. Denikin era partidario de deixalos loitar por Skoropadski, xa que iso contribuiría á debilitación dos nacionalistas ucraínos, pero finalmente foron incapaces de resistir ás tropas do Directorio. Por iso, en decembro de 1918, os rebeldes tomaron a cidade de Kíiv, facendo caer o réxime de Skoropadski, que se viu obrigado a partir cara ao exilio.

Despois da expulsión de Skoropapdski por parte das forzas insurxentes, o Hetmanato foi substituído polo Directorio de Ucraína.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Coggiola, Osvaldo (1999). "La Revolución de Octubre (1917/1921)". En Defensa del Marxismo, número 99. Arquivado dende o orixinal o 05 de maio de 2008. Consultado o 16 de marzo de 2014. 
  2. ↑ Marlis Steinert; Hitler y el universo hitleriano; Ed: Ediciones B - México; ano 2005; ISBN 84-666-1984-4; Páxina 75: Puesto que sus demandas de materias primas no podían ser satisfechas por la Rada (nuevo gobierno ucraniano) el ejército alemán gobernaría de facto ese pais con la ayuda de los industriales alemanes (...)
  3. ↑ "Como se autoorganizaban y luchaban los soviets libres autónomos de Ukrania" (en castelán). Ateneo Libertario Besòs (Barcelona). 2005. Arquivado dende o orixinal o 20 de decembro de 2013. Consultado o 16 de marzo de 2014. 
  4. ↑ Trotski, Lev (marzo de 1919). "Nuestra política en lo relacionado con la creación del Ejército. Tesis adoptadas por el VIII Congreso del Partido Comunista Ruso, marzo de 1919" (en castelán]]). Marxists.org. Consultado o 16 de marzo de 2014. 
  5. ↑ "Hetmanato de Ucrania". Arquivado dende o orixinal o 25-12-2010. Consultado o 16-03-2014. 
  6. ↑ Vic Satzewich; The Ukrainian Diaspora. Ed. Routledge, 2002. ISBN 0-415-29658-7. Páxina 53. Cita: The Hetman also undid manyu of the Rada's socialist reforms. Since "the rights of private ownership" was "the foundation of culture an civilization", he restored the property rights of large land lords and requiered the peasants pay landlords for the redistributed land (Tradución: O Hetmanato tamén desfixo a maioría das reformas socialistas da Rada. Posto que "os dereitos da propiedade privada" era o "fundameto da cultura e da civilización", restaurou os dereitos de propiedade dos grandes señores da terra e requiriu que os campesiños pagasen aos propietarios da terra redistribuída).
  7. ↑ Sayers, Michael; Kahn, Albert E. (1948). "La Revolución de 1917 en Rusia". La gran conspiración contra Rusia (en castelán). Ediciones Nuestro Pueblo. Arquivado dende o orixinal o 19 de setembro de 2009. Consultado o 16 de marzo de 2014. 
  8. ↑ Wasylyk, Ihor. "Volodimir Síkevich" (en castelán). Ucrania.com. Consultado o 16 de marzo de 2014. [Ligazón morta]
  9. ↑ Vic Satzewich; The Ukrainian Diaspora. Ed. Routledge, 2002. ISBN 0-415-29658-7. Páxina 53 In a last-ditch effort to remain in powe by currying favor with the western powers, Skoropadsky abandoned the idea of Ukrainian statehood and sought an alliance with the anti-Bolshevik White Russian fortes. His new aim was to make Ukraine part of greater non-Bolshevik Russian federation (Tradución: Nun último esforzo para permanecer no poder por congraciarse coas potencias occidentais, Skoropadski abandonou a idea dun estado ucraíno e buscou unha alianza cos antibolxeviques rusos brancos. O seu novo obxectivo era facer que Ucraína formase parte da gran Federación rusa non bolxevique).

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Boshyk,Yuri (1986): Ucraine During World War II: History and Its Aftermath. Instituto Canadense de Estudos Ucranínos. ISBN 0-920862-37-3.
  • Magocsi, Paul Robert (1996): A History of Ukraine. University of Toronto Press. ISBN 0-8020-7820-6.
  • Overy, Richard (2004): The Dictators. W. W. Norton & Company. ISBN 0-393-02030-4.
  • Piotrowski, Tadeusz (1998): Poland's Holocaust: Ethnic Strife, Collaboration with Occupying Forces and Genocide in the Second Republic, 1918-1947. McFarland & Company. ISBN 0-7864-0371-3.
  • Subtelny, Orest (1988): Ukraine: A History. University of Toronto Press. ISBN 0-8020-8390-0.
  • Weinberg, Gerhard L. (1995): A World at Arms: A Global History of World War II. Cambridge University Press. ISBN 0-521-55879-4.
  • Weiner, Amir (2002): Making Sense of War: The Second World War and the Fate of the Bolshevik Revolution. Princeton University Press. ISBN 0-691-09543-4.

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hetmanato_(1918)&oldid=6873793»