Lei de Obediencia Debida

A Lei de Obediencia Debida Nº 23.521 foi unha disposición legal ditada na Arxentina o 4 de xuño de 1987, durante o goberno de Raúl Alfonsín, que estableceu unha presunción de iure (ou sexa, que non admite proba en contrario) que os feitos cometidos polos membros das forzas armadas, durante a guerra sucia e o Proceso de Reorganización Nacional, non eran puníbeis por haber actuado en virtude de obediencia debida.

Esta norma dictouse para intentar conter o descontento da oficialidade do Exército Arxentino, eximindo aos militares por debaixo do grao de coronel, da responsabilidade nos delitos cometidos baixo mandato castrense. Dese modo, tivo lugar o desprocesamento da maioría dos implicados no terrorismo de Estado.

Algúns dos beneficiados pola norma foron o ex capitán de fragata Alfredo Ignacio Astiz e o xeneral (R) Antonio Domingo Bussi, contra os cales existían numerosas probas da comisión de delitos de lesa humanidade.

Xunto coa complementaria Lei de Punto Final, a Lei de Obediencia Debida foi derogada en agosto do 2003; aínda que a derogación non tivo efectos retroactivos.

Situación actual

En xuño de 2004, un fallo da xuíza cordobesa Cristina Garzón de Lascano declarou ambas normas insanabelmente nulas, dando así lugar ao encausamento dos acusados de delitos aínda non prescritos, o que comprende todos os crimes de lesa humanidade. O ex xeneral Luciano Benjamín Menéndez, que se supón o principal responsábel da represión na provincia, atópase detido polos cargos de secuestro, tortura, homicidio e desaparición de varias persoas.

En base a isto, a Comisión de Xustiza da Cámara de Deputados examina a posibilidade de declarar tamén nulos os indultos polos que o expresidente Carlos Saúl Menem deixou en liberdade a varios dos máximos responsábeis das violacións aos dereitos humanos durante o Proceso.

Véxase tamén

Outros artigos