Quique González

Para o futbolista véxase: Quique González Casín.

Quique González

(2017)
Biografía
Nacemento	(es) Enrique González Morales 17 de outubro de 1973 (51 anos) Madrid, España
Actividade
Ocupación	cantante, compositor de cancións
Período de actividade	1993 -
Xénero artístico	Música rock
Tesitura	Barítono
Instrumento	Voz, guitarra, Harmónica e teclado
Familia
Parella	Rebeca Jiménez (2003–2007)
Páxina web	quiquegonzalez.com

Enrique González Morais, coñecido artisticamente como Quique González, nado en Madrid o 17 de outubro de 1973, é un cantautor e músico de rock español.

Traxectoria musical

Comezos (1993-1998)

Moi afeccionado ao deporte, fútbol e baloncesto en especial, con trece anos tentou entrar no equipo de cadetes do Real Madrid, pero unha lesión truncou a súa carreira deportiva. Tras acabar os seus estudos e realizar diversos traballos en Mallorca (como animador turístico nun hotel) e Londres (nun McDonald's), decidiu tentar dedicarse á súa outra paixón, a música. Regresa á súa cidade e busca un profesor de guitarra, entrando en contacto con Carlos Raia, que se converteu no seu produtor e colaborador máis habitual.

O artista cacereño José Cepeda,^{[Cómpre referencia]} introduciuno nas pequenas salas madrileñas, nas que comezou a actuar. Nunha delas, o Rincón del Arte Nuevo, adoita compartir escenario con Enrique Urquijo, para quen compuxo a canción «Aunque tú no lo sepas», que apareceu no segundo disco de Enrique Urquijo e Los Problemas, Desde que no nos vemos (1998) e que os dous interpretaron xuntos no programa Séptimo de Caballería de TVE1 o 7 de decembro de 1998. Para compo-la canción inspirouse no poema homónimo de Luís García Montero.

As dúas primeiras cancións que Quique González gravou e publicou, «Romeo y Julieta» e «Ardiendo a un clavo», apareceron no disco colectivo Cantautores, la nueva generación.

Etapa en Universal (1998-2002)

Fichou pola discográfica Mercury e, en 1998, publicou un novo disco titulado Personal, producido pòr Carlos Raya, que contiña once cancións nas que destacaba o son da guitarra. Os textos mesturaban lembranzas da súa mocidade ("Y los conserjes de noche", "Cuando éramos reyes"), reivindicacións da súa personalidade como músico ("Personal", "Músico de guardia", "De tanto que lo intenté") e cancións de amor ("Se nos iba la vida", "Con vistas al mar", "Fito"; esta última dedicada a Fito Páez). Porén, o disco non tivo demasiada repercusión comercial e quedou sen compañía de discos.

Entre 1998 e 2001, escribiu cancións que foron gravadas por Carlos Raya e José Nortes, na casa do primeiro. A seguir, presentaron as maquetas a PolyGram, propietaria de Mercury, que estaba en proceso de fusión con Universal. A compañía decidiu contratalo de novo e, en lugar de realizar unha nova gravación de estudio, editou as maquetas cuns pequenos retoques. O resultado titulouse Salitre 48, que se publicou o 21 de maio de 2001 e contiña dezaseis cancións en total.

A produción acústica, afastada do ton do seu debut, resaltou a vertente máis intimista de González en cancións como «Salitre», «La ciudad del viento», «Rompeolas», «Bajo la lluvia», «De haberlo sabido» ou «Permiso para aterrizar», aínda que outras cancións, como «39 grados», «Perdone agente» ou «Jukebox», conservan o espírito roquero de Personal. O álbum toma o seu título dun domicilio madrileño (Salitre, 48) onde residiu o músico.

Trala fusión con PolyGram, a discográfica Universal prescindiu de varios artistas, entre os que se incluíu a Quique González quen, de novo, volveu ser contratado logo duns cambios na empresa. Para o seu terceiro disco, Pájaros mojados, que apareceu o 21 de outubro de 2002, buscou unha produción máis elaborada, introducindo por primeira vez unha sección de vento e outorgando protagonismo ao piano, interpretado por Basilio Martí, teclista habitual de Antonio Veiga, con quen tamén colaborou nese momento o produtor do álbum, Carlos Raya.

Finalmente, tras novos problemas con Universal, González pediu a carta de liberdade e comezou unha nova etapa.

Manifesto e xiras independentes (2002-2006)

O 9 de abril de 2003, coas listas de vendas de discos copadas por concursantes de Operación Triunfo e as discográficas aludindo a unha crise creativa, Quique González lanzou a través da súa páxina web unha carta aberta á que dá o título Peleando a la contra, que toma dun recompilatorio de Charles Bukowski. Nela distánciase das grandes compañías discográficas, considerando que tratan a música como un ben de consumo máis, e detalla as razóns que lle levan a emprender un camiño propio, a modo de artesán. A continuación programa unha xira indefinida durante a que contou co único apoio de Rebeca Jiménez.

Os concertos desenvolvéronse en locais de pequeno aforamento, cun carácter moi intimista e logrando unha gran comunicación co público, ao que pedia que escollese as cancións que, posteriormente , había interpretar, en solitario, con guitarra acústica, piano ou harmónica. As funcións convertéronse nun escaparate atípico no que, ás veces, estreou temas ao pouco de compolos, moitos dos cales incluíu no seu seguinte disco. Aínda así, algunhas mantivéonse inéditas co paso do tempo, como a canción que deu colleu o nome da propia xira, «Peleando a la contra». Na súa páxina web difundiu varias actuacións, tanto da súa anterior etapa (na sala Aqualung) como do momento (en Córdoba), así como dúas cancións gravadas na sala madrileña Galileo Galilei, onde segue a se presentar con asiduidade na compaña de distintos colaboradores.

Nesta nova xeira, o primeiro disco foi Kamikazes enamorados, que apareceu en outubro de 2003 na discográfica Varsovia Records, creada ao efecto polo propio Quique González. O disco pretendía recoller a inspiración da xira e é, polo tanto, intimista e parco en instrumentacións: carece de batería, baixo ou guitarras eléctricas, e os instrumentos principais (guitarras acústicas e piano) tócanos o propio Quique González e Carlos Raya, que así mesmo achega unha guitarra slide e dúas composicións instrumentais. Rebeca Jiménez, que se converteu na súa parella sentimental en plena xira, cantou en «Rúas de Madrid»; Pancho Varona fixo coros en «Piedras y flores» e «Te lo dije»; e Eduardo Ortega toca o violín en «Palomas en la Quinta». A pesar de non soar nas radiofórmulas, o disco alcanzou cifras de vendas similares ás dos discos publicados por Universal. González levou a cabo a xira de presentación en teatros, xunto a Raya, Jiménez e Ortega, ou en locais de pequeno aforamento, en solitario.

Tras un período de descanso, que incluíu unha mudanza a Cantabria con Rebeca Jiménez, publicou La noche americana (2005), segunda referencia de Varsovia Records. A gravación realizouse en apenas once días, cunha banda tocando en directo e poucos retoques posteriores. Volven as guitarras eléctricas, pero o son é moito máis cru que o de Personal. Malia que a produción correu a cargo dos habituais Raya e Nortes, a masterización realizouna en Nashville Richard Dodd, enxeñeiro de Tom Petty, Johnny Cash ou George Harrison. Parte do repertorio procedía dun proxecto desistido: un disco conceptual ao redor da figura dun boxeador chamado Kid Chocolate. Pancho Varona colaborou na autoría de «Se equivocaban contigo», Jorge Drexler cantou en «Me agarraste» e David Serrano dirixiu o vídeo do primeiro sinxelo, «Vidas cruzadas». Para a presentación do disco, levouse a cabo unha xira con banda, na que David Gwynn tocou a guitarra, en substitución de Carlos Raia, que estaba a traballar nese momento con M-Clan. Os concertos realizáronse en locais de aforamento superior a ocasións anteriores.

O final desta etapa coincidiu coa participación de Quique González en Laboratorio Ñ, proxecto conxunto con Iván Ferreiro, Leiva e Rubén Pozo (Preguiza) e Xoel López (Deluxe) que o levou a terras arxentinas durante tres semanas do mes de novembro de 2005.

Etapa en Warner (2006-2008)

A principios de 2006, cansado de realizar as tarefas alleas ao traballo de músico que tiña que desempeñar coa súa compañía Varsovia Records, González decide fichar por DRO Atlantic, filial da multinacional Warner. A firma do contrato reflíctese na pronta publicación de Ajuste de cuentas, recompilatorio en directo dos seus mellores temas máis catro novos, que interpretou en Madrid o 2 de febreiro de 2006 coas colaboracións de Iván Ferreiro, Enrique Bunbury, Jorge Drexler ou Miguel Ríos.

Ao seu desenvolvemento artístico únenselle o recoñecemento por parte do rock patrio e o lanzamento de Avería y redención #7, o 7 en setembro de 2007. O álbum, que esta vez aparece directamente co selo de Warner, recibe os galardóns de mellor álbum nacional do ano na edición española da revista Rolling Stone e quinto mellor do ano para os lectores do suplemento EP3 de El País e o nomeamento na categoría de mellor álbum de rock na duodécima gala dos Premios da Música. A banda La aristocracia del barrio, que forman o guitarrista Javier Pedreira, o baixista Jacob Reguilón e o batería Carlos Aranzegui, apoiouno durante os máis de sesenta concertos da xira, na que logrou esgotar todas as localidades en numerosos teatros españois, actuar en festivais de verán e telonear a Bob Dylan en Xaén.

Na recta final de 2008, planificou varias actuacións para despedirse da banda e conmemorar de paso o décimo aniversario da súa carreira. Nelas interpretou as cancións que os seus seguidores, a través da súa web, seleccionaron de entre os seus seis discos de estudo.

Independencia e presente (desde 2009)

Tras romper coa discográfica Warner, volveu rexistrar as súas gravacións coa súa firma Varsovia Records, distribuíndoos a través das canles de grandes discográficas como Sony ou PRISA.

En 2009, gravou en Nashville o seu disco Daiquiri blues con Brad Jones, reputado produtor; Brian Owings, batería de Emmylou Harris e Buddy Miller; e o instrumentista Al Perkins, colaborador de Bob Dylan, Rolling Stones (en Exile on Main St.), Randy Newman ou Gram Parsons. Con devandito produtor tamén gravou, en 2013, o álbum Delantera mítica.

En 2014, publicou a edición limitada dun sinxelo que inclúe «Clase media» e «El día de año nuevo», no que participaron os músicos da xira Delantera mítica. Esta banda gravou Me matas si me necesitas, que contou coa produción de Ricky Falkner e a voz de Nina de Juan, cantante da banda Morgan, no tema «Charo». O disco, que saíu o 4 de marzo de 2016, puidose escoitar un día antes na web de El País.

En 2019, culminou un dos seus maiores anhelos creativos: a realización dun disco, Las palabras vividas, composto sobre dez poemas de Luís García Montero, escritos expresamente para a ocasión.

Estilo

As referencias musicais no estilo de Quique proceden, sobre todo, de solistas de rock de tradición anglosaxoa como Neil Young, The Band, Lucinda Williams, Tom Petty, Bob Dylan,Van Morrison, Ryan Adams ou Gillian Welch, ademais de bandas como Wilco; e de españois como Burning, Los Segretos, Antonio Vega e Joaquín Sabina. Entre as súas referencias literarias atópanse as de poetas como Bukowski, Mario Benedetti, Ángel González, Jorge Manrique e o xa mencionado Luís García Montero.

Colaboradores

Aínda que Quique González adoita asinar os seus discos co seu nome, nalgunhas xiras eléctricas acompañouse de bandas como Los conserjes de noche (até Pájaros mojados), Los Taxidrivers (desde La noche americana até Ajuste de cuentas), La Aristocracia del Barrio (Avería y redención #7) ou Los Detectives (Me mata si me necesitas). Outros colaboradores habituais son:

• Carlos Raya: guitarra e produción (1998-2006)
• José Nortes: coprodución (xunto a Carlos Raya, 2002-2006)
• Rebeca Jiménez: voz, teclado e piano (2002-2008)
• Fernando Fernández Maquieira: fotografía e deseño gráfico (desde 1998)
• Joserra Senperena: teclado, piano e Hammond B3 en Ajuste de cuentas e xira Desajuste de cuentas (2006)
• Basilio Martí: teclado e piano en Pájaros mojados e Kamikazes enamorados
• Fernando Macaya: voz, guitarra, pedal steel, produción de imaxe nos documentais Dónde están las gafas de Mike, Avería y redención e Daiquiri blues

Discografía

Os sinxelos que tiveron videoclip sinálanse en letra grosa.

Ano	Título	Compañía	Sinxelos (Os sinxelos que tiveron videoclip sinálanse en negrita)	Notas
1998	Personal	Mercury	«Personal», «Y los conserjes de noche», «Cuando éramos reyes»
2001	Salitre 48	Universal	«La ciudad del viento», «39 graos», «Crece la hierba» e «Salitre»
2002	Pájaros mojados	Universal	«Pájaros mojados» e «Torres de Manhattan»
2003	Kamikazes enamorados	Varsovia Records	«Calles de Madrid»
2005	La noche americana	Varsovia Records	«Vidas cruzadas»
2006	Ajuste de cuentas	DRO Atlantic	«Caminando en círculos»	Recompilatorio en directo catro temas novos
2007	Avería e redención #7	GASA	«Hay partida» e «Avería e redención»
2009	Daiquiri blues	Sony	«La luna debajo del brazo»
2013	Delantera mítica	Varsovia Records	«Tenía que decírtelo», «Dallas-Memphis», «¿Dónde está el dinero?»
2014	«Clase media»	Varsovia Records	«Clase media»	Disco sinxelo
2016	Me mata si me necesitas	Varsovia Records	«Charo», «Se estrechan en el corazón», «Sangre en el marcador»
2018	En vivo desde Radio Station	Varsovia Records		Disco en directo
2019	Las palabras vividas	Varsovia Records	«La nave de los locos», «Bienvenida»
2021	Sur en el valle	Varsovia Records / Cultura Rock

Quique González puxo na súa páxina web varias gravacións a disposición dos seus seguidores, entre as que se atopaban o concerto con banda en Aqualung do 1 de marzo de 2002 e os acústicos en Córdoba e a sala Galileo Galilei de Madrid, ambos de 2003.

Colaboracións

Compuxo cancións que gravaron outros artistas, como «Aunque tú no lo sepas» (Enrique Urquijo e Los Problemas, no seu disco homónimo, 1998), «Discos de antes» (Los Segredos: Solo para escuchar, 2002), «Al vuelo» (Luz Casal: Sencilla alegría, 2004) ou «Perdida en la universidad» (Stereotipos, no seu disco homónimo, 2007).

Tamén cantou como convidado ou participado en álbums colectivos:

«Seré», en Carlos Chaouen: Maldita (2000) con Javier de Torres: «Nadie encuentra lo que busca», en Partiendo de Cero. El homenaje a 091 (2002) «Tuve que correr», en Nacho Béjar: Donante de corazón (2004) «Contrabando y traición», en Que te vaya bonito. Tributo a México (2005) «Entre salitre y sudor», en Cien gaviotas dónde irán. Un tributo a Duncan Dhu (2005) «Esto es un atraco», en Burning: Dulces dieciséis (2005) «Si quieres bailamos», en Pereza: Los amigos de los animales (2006) «Donde cruza la frontera», en Diego Vasallo: Las huellas borradas (2006) «Después de brindar», en Ariel Rot: Duos, tríos y otras perversiones (2007) «Sueños sencillos», en Hechos de nubes. Homenaje a Pablo Guerrero (2007) «Yo nací para estar en un conjunto», en Pereza: Aproximaciones (2007)

«5000 años», en Pedro Guerra: Vidas en Vivo (2008) «Todo está perdido», en Candy Caramelo: Por amar no hay que pagar (2008) «El viento a favor», en Hechizo. Tributo a Héroes del Silencio y Bunbury (2010) «Dentro de un cuadro», en Merche Corisco: Oasis (2010) «En medio de ningún lado», en José Ignacio Lapido: De sombras y sueños (2010) «Sudando la tristeza», en Leiva: Diciembre (2012) «Todas las aves del Sur», en Fabián: (La brisa leve) La luz distinta (2013) «La cuerda floja», en La Maravillosa Orquesta del Alcohol: ¿Quién nos va a salvar? (2013) «Ni héroes ni insectos», en Santos: El sueño del mamut (2015) «Collar abandonado», en El Drogas: Un día nada más (2016)

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina oficial
• Páxina non oficial
• Páxina oficial do club de seguidores
• Quique González nas redes sociais
• Discografía en Allmusic