Agatías de Mírina

Agatías de Mírina
Nome orixinal	(grc) Άγαθίας σχολαστικός
Biografía
Nacemento	536 ; Myrina, Grecia (en)
Morte	579 ↔ 582 (1487/1488 anos); Constantinopla, Turquía
Actividade
Ocupación	historiador, poeta, epigramatista, avogado, escritor
Período de tempo	Imperio Bizantino
Período de actividade	(Con vida en: século VI )
Obra
	Obras destacables Patria of Myrina (en) ; (565) Historiae (pt) ;
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; Paulys Realenzyklopädie der klassischen Altertumswissenschaft

Agatías Escolástico (en grego bizantino: Ἀγαθίας Σχολαστικός, en latín: Agathias Scholasticus, nado en Mírina cara ao 536 e finado en Constantinopla cara ao 582, foi un poeta e historiador bizantino, fonte principal para parte do reinado de Xustiniano I (527-565).

Traxectoria

Naceu nunha cidade eolia da Asia Menor occidental. Estudou dereito en Alexandría, para volver despois a Constantinopla no 554 para rematar a súa instrución e practicar como avogado (scholasticus) nos tribunais. Malia isto a súa ambición era a literatura.

Escribiu un gran número de poemas breves de amor en metro épico, titulados Δαφνιακά Daphniaca, e algunhas notas marxinais ao da Periéxese de Pausanias. Ocupouse da reedición da Antoloxía Palatina, na que se conteñen un cento dos seus epigramas, e recolleu unha antoloxía de poetas anteriores e contemporáneos, entre eles os seus, co nome de Κύκλος τῶν νέων ἐπιγραμμάτων Ciclo de novos epigramas.

Tras a morte de Xustiniano I en 565, algúns dos amigos de Agatías convencérono para escribir unha historia dos seus tempos. Esta obra en cinco libros, Περί τῆς Ἰουστινιανοῦ βασιλείας Sobre o reinado de Xustiniano, continúa a historia de Procopio de Cesarea, do que imita o estilo, e constitúe a principal fonte para o período 552-558. Os argumentos centrais da obra son as guerras nas que combateu o exército bizantino, ás ordes de Narsés, contra godos, vándalos, francos e sasánidas. Agatías é a única fonte^[1] que fala do peche da Academia neoplatónica de Atenas, ordenada por Xustiniano en 529, feito que a miúdo se usa como fin da Antigüidade. Os estudosos dispersos levaron con eles cantos volumes da biblioteca puideron e dirixíronse á capital sasánida de Ctesifonte, para despois volveren, tras un tratado que garantía a súa seguridade e que é un dos fitos da historia da liberdade de pensamento, a Edesa, onde un século máis tarde as forzas do islam se atoparon coa cultura grega.

A súa obra constitúe tamén unha fonte importante sobre a historia do Irán preislámico, servindo de base para o Shahnameh de Ferdowsi e para a Historia de Tabari.

Edicións da súa obra

Bonaventura Vulcanius (1594).
Barthold G. Niebuhr, Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Bonn, 1828.
Jacques Paul Migne, Patrologia Graeca, vol. 88, París, 1860, col. 1248-1608 (baseado na edición de Niebuhr).
Dindorf, Historici Graeci Minores, vol. II, Leipzig, (1871), pp. 132–453.
Rudolf Keydell, Agathiae Myrinaei Historiarum libri quinque in Corpus Fontium Historiae Byzantinae, vol. 2, Series Berolinensis, Walter de Gruyter, 1967.
Salvatore Costanza, Agathiae Myrinaei Historiarum libri quinque, Università degli Studi, Messina, 1969.
Joseph D. Frendo, Agathias: The Histories in Corpus Fontium Historiae Byzantinae (traduzione con introduzione e breve testo esplicativo), vol. 2A, Series Berolinensis, Walter de Gruyter, 1975.

Notas

↑ II.31.

Véxase tamén

Bibliografía

Averil Cameron, "Agathias on the Sasanians" in Dumbarton Oaks Papers, 23 (1969) pp 67–183.
Averil Cameron, Agathias Oxford: Clarendon Press, 1970. ISBN 0-19-814352-4.
Anthony Kaldellis, "Things are not what they are: Agathias Mythistoricus and the last laugh of Classical " in Classical Quarterly, 53 (2003) pp 295–300.
Kaldellis, "The Historical and Religious Views of Agathias: A Reinterpretation," in Byzantion. Revue internationale des etudes byzantines, 69 (1999) pp 206–252.
Kaldellis, "Agathias on history and poetry," in Greek, Roman and Byzantine Studies, 38 (1997), pp 295–306
W. S. Teuffel, "Agathias von Myrine", Philologus (1846)
K. Krumbacher, Geschichte der byzantinischen Litteratur (2ª ed. 1897).

Outros artigos

Ligazóns externas

[1] II.31.

[1]

v c e Historiadores bizantinos
Século V	Aniano de Alexandría Eunapio Xoán Rufo Malco Olimpiodoro de Tebas Panodoro de Alexandría Filostorxio Prisco Sabino de Heraclea Sócrates de Constantinopla Sozomeno Teodoreto de Cirro
Século VI	Agatías de Mírina Cirilo de Citópolis Eustacio de Epifanía Evagrio Escolástico Hesíquio de Mileto Xoán Diacrinomeno Xoán de Éfeso Xoán de Epifanía Crónica de Pseudo-Xosué o Estilita Xordanes Xoán Malalas Liberato de Cartago Conde Marcelino Menandro Protector Nonoso (historiador) Pedro, o Patricio Procopio de Cesarea Teodoro, o Lector Teófanes de Bizancio Zacarias Retórico Zósimo (historiador)
Século VII	Chronicon Paschale Xoán de Antioquía Traxano o Patricio Teofilacto Simocatta
Século VIII	Hipólito de Tebas
Século IX	Teófanes o Confesor Xurxo Sincelo Nicéforo I, patriarca de Constantinopla Xurxo o Monxe Scriptor Incertus
Século X	Crónica de Monemvasia Constantino VII José Xenesio Xoán Caminiata León o Diácono Pseudo-Simeón Simeón Logoteta Teófanes Continuado
Século XI	Miguel Ataliata Xurxo Cedreno Miguel Pselo Xoán Escilitzes Xoán Xifilino Iáia de Antioquía
Século XII	Nicéforo Brienio, o Mozo Nicetas Coniates Eustcio de Tesalônica Miguel Glicas Ana Comnena Xoán Cínamo Constantino Manasés Xoán Zonaras
Século XIII	Xurxo Acropolita Teodoro Escutariota
Século XIV	Nicéforo Gregoras Nicéforo Calisto Xoán VI Cantacuzeno Xurxo Codino Xurxo Paquimeres Miguel Panaretos
Século XV	Xoán Anagnosta Xoán Canano Laónico Calcocondilas Miguel Critóbulo Ducas Xurxo Frantzes