BMS Scuderia Italia

**Scuderia Italia**
BMS Scuderia Italia.gif
Nome completo	BMS Scuderia Italia SpA
Bandeira coa que compite
Base en	Brescia, Lombardía, Italia
Xefe de Equipo	Giuseppe Lucchini
Director Técnico
Pilotos	Alex Caffi Andrea de Cesaris Gianni Morbidelli Emanuele Pirro JJ Lehto Pierluigi Martini Michele Alboreto Luca Badoer
Pilotos de probas
Chasis	Dallara-Ford, Dallara-Judd, Dallara-Ferrari, Lola-Ferrari
Motor
Pneumáticos
Debut	Gran Premio do Brasil de 1988
Carreiras	96
Campionatos de Construtores	0 (mellor finalización: 8º, 1989 e 1991)
Campionatos de Pilotos	0
Vitorias	0 (mellor finalización: 3º, Gran Premio do Canadá de 1989 e Gran Premio de San Marino de 1991)
Pole positions	0 (Mellor posición na grella: 3º, Gran Premio de Hungría de 1989 e Gran Premio dos Estados Unidos de 1990)
Voltas Rápidas	0
Puntos totais
Posición no campionato

BMS Scuderia Italia SpA (ás veces denominada simplemente Scuderia Italia) é un equipo de carreiras de automóbiles fundado en 1983 en Brescia polo empresario italiano e entusiasta dos deportes de motor Giuseppe Lucchini. Nomeado orixinalmente Brixia Motor Sport (BMS), o equipo competiu inicialmente no Campionato do Mundo de Turismos. O nome do equipo cambiou a BMS Scuderia Italia ao entrar na Fórmula 1 en 1988. Despois de saír da Fórmula Un en 1993, BMS Scuderia Italia seguiu participando noutras categorías como carreiras de turismos e carreiras de coches deportivos.^[1]

A Scuderia Italia estivo asociada con moitos fabricantes de automóbiles, incluíndo Alfa Romeo, Lancia, Ferrari, Nissan, Porsche e Aston Martin. O equipo correu con Ferrari F430s no FIA GT Championship, mentres que o seu brazo Brixia Racing competiu no FIA GT3 European Championship e no Italian GT Championship con Aston Martin DBRS9's.

Brixia Motor Sport

Giuseppe Lucchini comezou a súa carreira no motor a finais da década de 1970 con Osella. Máis tarde pasou a Mirabella Racing, onde supervisou os esforzos do equipo no Campionato de Italia do Grupo 6 e no Campionato Mundial de Resistencia. En 1983 Lucchini decidiu formar o seu propio equipo. Nomeado así polo nome orixinal en latín da cidade de Brescia base do equipo, Brixia Motor Sport utilizou un Alfa Romeo GTV6 no Campionato de Italia de Rallyes antes de substituílo por un Lancia 037 en 1985. Brixia volveu a Alfa Romeo en 1987 a medida que o equipo se expandía para entrar co novo Alfa Romeo 75 tanto no Campionato Mundial de Turismos como no Campionato de Italia de Rallyes.

Fórmula Un

Cando Alfa Romeo optou por retirarse do Campionato do Mundo de Turismos en 1987, Lucchini puxo a súa mira en entrar na Campionato Mundial de Fórmula Un o ano seguinte. Brixia firmou un acordo co propietario de Dallara, Giampaolo Dallara, para construír un novo chasis baseado na súa experiencia como participante na Fórmula 3000. Lucchini cambiou o nome do seu equipo a "BMS Scuderia Italia" (con Dallara como construtor listado para os efectos da clasificación do Campionato Mundial de Construtores) e contratou ao antigo propietario da Scuderia Mirabella, Vittorio Palazzani como director deportivo. Sergio Rinland deseñou o novo Dallara F188 e tamén serviu como enxeñeiro xefe do equipo. Cosworth proporcionou o seu Ford DFZ V8 e o italiano Alex Caffi asinou para pilotar o único coche do equipo. O coche tardou en completarse, o que obrigou ao equipo a levar un Dallara Formula 3000 á primeira carreira en Brasil. O equipo non puido sumar ningún punto, pero clasificouse para catorce das dezaseis carreiras durante o ano. O mellor posto de Caffi foi sétimo no Gran Premio de Portugal, unha posición fóra dos puntos.

De regreso para 1989, BMS Scuderia Italia entrou cun segundo coche para o experimentado piloto italiano Andrea de Cesaris xunto a Caffi. Os novos Dallara F189 do equipo deseñounos o novo enxeñeiro Mario Tolentino. Na terceira carreira do ano, o Gran Premio de Mónaco, Caffi logrou o primeiro punto do equipo cando chegou cuarto. Máis tarde esa tempada, no Gran Premio do Canadá, o equipo anotou puntos cos dous pilotos, De Cesaris acadou o primeiro podio do equipo ao terminar terceiro e Caffi ao rematar sexto. Non houbo máis puntos no resto da tempada, aínda que Caffi clasificou un terceiro destacado no Gran Premio de Hungría e ambos os coches clasificáronse entre os 10 primeiros no Gran Premio de Australia que rematou a tempada. De Cesaris quedou 17º e Caffi 19º no Campionato de Pilotos, mentres que o total combinado de oito puntos fixo que Dallara ocupara o oitavo posto no Campionato de Construtores.^[2]

En 1990, o director do equipo Patrizio Cantù abandonou o equipo e foi substituído polo antigo enxeñeiro da Ferrari Pierpaolo Gardella. Alex Caffi tamén deixou o equipo, mudándose ao equipo Arrows. Emanuele Pirro fichou como o seu substituto, aínda que Gianni Morbidelli correu as dúas primeiras carreiras da tempada cando Pirro estaba malo. O equipo loitou durante todo o ano, sen poder acadar puntos en ningunha carreira (aínda que de Cesaris comezou terceiro no Gran Premio dos Estados Unidos de 1990) e só puido completar sete dos dezaseis Grandes Premios do calendario.

Decepcionado co Dallara F190, Lucchini substituíu a Tolentino por Nigel Cowperthwaite en 1991 para o deseño do F191, e os motores Ford Cosworth do equipo substituíronse por novos Judd V10. Jyrki Järvilehto, tamén coñecido como JJ Lehto, fichou para substituír a De Cesaris, que se mudara a Jordan, e deulle a BMS Scuderia Italia os seus primeiros puntos da tempada ao quedar terceiro no Gran Premio de San Marino de 1991. Pirro anotou os seus primeiros puntos ao rematar sexto no Gran Premio de Mónaco. Dallara volveu quedar oitavo na clasificación do Campionato de Construtores.

En 1992 Lucchini puido negociar o uso dos motores V12 de Ferrari do ano anterior para a tempada 1992 e contratou a Pierluigi Martini como substituto de Pirro que fora liberado polo equipo. Martini acadou os únicos puntos do ano do equipo con dous sextos postos consecutivos no Gran Premio de España e o Gran Premio de San Marino, o que lle deu o décimo sexto posto no Campionato de Pilotos e Dallara décimo no Campionato de Construtores.

A finais de 1992, Lucchini anunciou que os coches para a tempada 1993 os construiría Lola Cars en Gran Bretaña, sendo Ferrari o provedor de motores. O equipo conseguiu un acordo de patrocinio con cigarros Chesterfield, e Lucchini fichou a Michele Alboreto e ao novato Luca Badoer como pilotos.

O cambio do equipo a Lola, con todo, non mellorou os resultados do equipo. O chasis non era competitivo e, a pesar da boa potencia do motor, Alboreto e Badoer loitaron por clasificarse para varias carreiras. Badoer tivo o mellor resultado do ano no Gran Premio de San Marino cun sétimo lugar, o que asegurou que o equipo rematase por diante do Tyrrell Racing, cuxo mellor resultado foi o décimo posto de Ukyo Katayama en Hungaroring, na clasificación de Construtores. Ao final da tempada o equipo estaba apurado economicamente e optou por retirarse dos dous últimos eventos en Xapón e Australia. Non obstante, o equipo asistiu ao 1993 Formula One Indoor Trophy, pero foi eliminado nas semifinais.

Ao final da tempada de 1993 Minardi tamén estaba loitando polo diñeiro, e Giancarlo Minardi e Giuseppe Lucchini decidiron fusionar os seus equipos para continuar coa tempada 1994. O equipo fusionado volveu acadar puntos en 1994, así como 1995 antes de que Lucchini optase por abandonar a empresa para concentrar BMS Scuderia Italia noutros programas.^[3]

Resultados completos na Fórmula 1

(Chave) (resultados en negra indican pole position)

Ano	Chasis	Motor	Pneus.	Pilotos	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	Puntos	Pos.
1988	Dallara 3087	Ford DFV 3.0 V8	G		BRA	SMR	MON	MEX	CAN	DET	FRA	GBR	ALE	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	XPN	AUS	0	NC
	Dallara 3087	Ford DFV 3.0 V8		Alex Caffi	NSCP
	Dallara F188	Ford DFZ 3.5 V8		Alex Caffi		Ret	Ret	Ret	NSCP	8	12	11	15	Ret	8	Ret	7	10	Ret	Ret
1989	Dallara F189	Ford DFR 3.5 V8	P		BRA	SMR	MON	MEX	USA	CAN	FRA	GBR	ALE	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	XPN	AUS	8	8º
				Alex Caffi	NSCP	7	4	13	Ret	6	Ret	NSCP	Ret	7	Ret	11	Ret	Ret	9	Ret
				Andrea de Cesaris	13	10	13	Ret	8	3	NSC	Ret	7	Ret	11	Ret	Ret	7	10	Ret
1990	Dallara F190	Ford DFR 3.5 V8	P		USA	BRA	SMR	MON	CAN	MEX	FRA	GBR	ALE	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	XPN	AUS	0	NC
				Emanuele Pirro			Ret	Ret	Ret	Ret	Ret	11	Ret	10	Ret	Ret	15	Ret	Ret	Ret
				Andrea de Cesaris	Ret	Ret	Ret	Ret	Ret	13	DSC	Ret	NSC	Ret	Ret	10	Ret	Ret	Ret	Ret
				Gianni Morbidelli	NSC	14
1991	Dallara F191	Judd GV 3.5 V10	P		USA	BRA	SMR	MON	CAN	MEX	FRA	GBR	ALE	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	XPN	AUS	5	8º
				Emanuele Pirro	Ret	11	NSCP	6	9	NSCP	NSC	10	10	Ret	8	10	Ret	15	Ret	7
				JJ Lehto	Ret	Ret	3	11	Ret	Ret	Ret	13	Ret	Ret	Ret	Ret	Ret	8	Ret	12
1992	Dallara F192	Ferrari 037 3.5 V12	G		RSA	MEX	BRA	ESP	SMR	MON	CAN	FRA	GBR	ALE	HUN	BEL	ITA	POR	XPN	AUS	2	10º
				JJ Lehto	Ret	8	8	Ret	11	9	9	9	13	10	NSC	7	11	Ret	9	Ret
				Pierluigi Martini	Ret	Ret	Ret	6	6	Ret	8	10	15	11	Ret	Ret	8	Ret	10	Ret
1993	Lola T93/30	Ferrari 040 3.5 V12	G		RSA	BRA	EUR	SMR	ESP	MON	CAN	FRA	GBR	ALE	HUN	BEL	ITA	POR	XPN	AUS	0	NC
				Michele Alboreto	Ret	11	11	NSC	NSC	Ret	NSC	NSC	NSC	16	Ret	14	Ret	Ret
				Luca Badoer	Ret	12	NSC	7	Ret	NSC	15	Ret	Ret	Ret	Ret	13	10	14

Notas

Referencias

↑ "About us". Arquivado dende o orixinal o 31 de outubro de 2023.
↑ "BMS Scuderia Italia • Team History & Info | Motorsport Database". Arquivado dende o orixinal o 31 de outubro de 2023. Parámetro descoñecido |url-status= ignorado (Axuda)
↑ "BMS Scuderia Italia Statistics and Results". Motorsport Stats. Arquivado dende o orixinal o 31 Oct 2023.

Véxase tamén

Bibliografía

Outros artigos

Ligazóns externas

[1] "About us". Arquivado dende o orixinal o 31 de outubro de 2023.

[2] "BMS Scuderia Italia • Team History & Info | Motorsport Database". Arquivado dende o orixinal o 31 de outubro de 2023. Parámetro descoñecido |url-status= ignorado (Axuda)

[3] "BMS Scuderia Italia Statistics and Results". Motorsport Stats. Arquivado dende o orixinal o 31 Oct 2023.

[1]

[2]

[3]