Charles Robert Richet

Charles Robert Richet

(1913)
Nome orixinal	(fr) Charles Richet
Biografía
Nacemento	26 de agosto de 1850 París, Francia
Morte	4 de decembro de 1935 (85 anos) París, Francia
235º Presidente Academia francesa das ciencias
1 de xaneiro de 1933 – 31 de decembro de 1933 ← Robert Bourgeois (pt) – Émile Borel →
Datos persoais
Educación	Universidade de París
Director de tese	Charles Philippe Robin (pt)
Actividade
Campo de traballo	Medicina, Fisioloxía, alergologia (pt) , Anafilaxe, fisiologia humana (pt) , psicoloxía, esperanto, Euxenesia e Parapsicoloxía
Ocupación	médico, escritor, immunólogo, fisiólogo, psicólogo, esperantista, investigador
Empregador	Collège de France (pt)
Membro de	Accademia delle Scienze di Torino (1922–) Academia francesa das ciencias (1914–) Academia das Ciencias de San Petersburgo (membro correspondente) (1912–) Academia de Ciencias da URSS Academia de Ciencias de Rusia Academia Nacional de Medicina (França) (pt)
Pseudónimo literario	Charles Epheyre
Obra
Obras destacables (1933) Q105946778
Doutorando	Victor Pachon (pt) e Józefa Joteyko (pt)
Familia
Fillos	Charles Richet
Pai	Alfred Richet
Premios
(1915)  prix de poésie de l'Académie française (en) (1913)  Premio Nobel en Fisioloxía ou Medicina
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Рише Шарль) Obálky knih,

Charles Robert Richet, nado en París o 20 de agosto de 1850 e finado na mesma cidade o 4 de febreiro de 1935, foi un médico francés.

Traxectoria

Fillo de Alfredo Richet e da súa esposa Eugenia. Estudou na súa cidade natal, graduouse como Doutor de Medicina en 1869, Doutor en Ciencias en 1878 e como o seu pai, profesor, neste caso da Cátedra de Fisioloxía na Facultade de Medicina de París a partir de 1887.

Durante 24 anos, desde 1878 a 1902, foi editor da Revista Científica e desde 1917, coeditor do Xornal de Fisioloxía e Patoloxía Xeral. Publicou artigos sobre fisioloxía, química e patoloxía experimental.

En fisioloxía traballou sobre os mecanismos da termorregulación en animais de sangue quente. Antes das súas investigacións (1885-1895) sobre polipnea e tremor debido a temperaturas, pouco era coñecido sobre os métodos polos cales os animais privados da súa transpiración cutánea poden protexerse do exceso de calor e como animais arrefriados podían quentarse a si mesmos.

En terapéutica experimental, Richet demostrou que o sangue de animais vacinados contra unha infección, protexe contra a mesma (novembro de 1888). Aplicando estes principios á tuberculose, fixo a primeira inxección seroterapéutica no home, o 6 de decembro de 1890.

Inventou a palabra anafilaxe para nomear a sensibilidade desenvolta por un organismo despois de recibir unha inxección parenteral dun coloide, substancia proteica ou toxina (1902), podendo así afirmar que a inxección parenteral de substancias proteicas modifica profunda e permanentemente a constitución química dos fluídos corporais.

As aplicacións da anafilaxe en medicina son extremadamente numerosas. Máis adiante demostrou os fenómenos da anafilaxe pasiva e a anafilaxe in vitro. A maioría dos traballos de fisioloxía de Charles Richet, publicados en diversas revistas científicas foron recompilados e publicados en *Travaux du Laboratoire da Faculté de Médecine de Paris (Alcan, París, 6 vols. 1890-1911).

Catedrático de Fisioloxía e profesor da Sorbona, Membro do Instituto de Francia, Presidente da Sociedade de Bioloxía, o 11 de decembro de 1913 foi galardoado co Premio Nobel de Medicina polas súas investigacións sobre anafilaxe.

Richet foi tamén un dos máis representativos pioneiros da investigación chamada no seu tempo "metapsíquica", termo substituído despois polo acuñado por Max Dessoir: Parapsicoloxía. Richet publicou as súas conclusións no seu voluminoso Tratado de Metapsíquica. Corenta anos de traballos psíquicos, así como en O porvir e a premonición, traducidos ambos os ó castelán pola Ed. Araluce: en 1923 o primeiro, con eloxioso prólogo do inmunólogo catalán Jaime Ferrán, e en 1932 o segundo.

Así mesmo, dedicou parte do seu tempo a escribir obras de arte dramática e foi un forte defensor da lingua internacional esperanto.