Saltar ao contido

Garza azulada

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Garza azulada
Rango fósil: Plistoceno-Holoceno
↓

No río Conestogo preto de St. Jacobs, Ontario

Forma branca, posiblemente A. h. occidentalis no Parque Nacional de Caio Guillermo, Cuba
Forma branca, posiblemente A. h. occidentalis no Parque Nacional de Caio Guillermo, Cuba

Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Dominio: Eukaryota
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Aves
Orde: Pelecaniformes
Familia: Ardeidae
Xénero: Ardea
Especie: Ardea herodias
Linné, 1758
Distribución en América do Norte (tamén vive no noroeste de América do Sur, non mostrado)      Reprodutores     Todo o ano     Invernada     Durante a migración
Distribución en América do Norte (tamén vive no noroeste de América do Sur, non mostrado)      Reprodutores     Todo o ano     Invernada     Durante a migración

Distribución en América do Norte (tamén vive no noroeste de América do Sur, non mostrado)      Reprodutores     Todo o ano     Invernada     Durante a migración

A garza azulada[2] (Ardea herodias) é unha ave limícola americana grande da familia Ardeidae, común preto das costas de augas abertas e en zonas húmidas da maior parte de América do Norte e Central, así como no noroeste de América do Sur, o Caribe e as illas Galápagos. Atópase ocasionalmente nas Azores e é unha ave vagante rara en Europa. No sur da Florida e nos caios da Florida existe unha poboación de cor branca deste especie, e discútese se estas aves brancas son un morfo de cor da garza azulada, unha subespecie dela ou unha especie completamente separada.[3][4]

Taxonomía

[editar | editar a fonte]

A garza azulada foi descrita orixinalmente por Carl Linné na súa obra do século XVIII, 10ª edición de Systema Naturae.[5] O seu nome científico procede do latín ardea, e do grego antigo ἐρῳδιός (erōdios), e ambos significan "garza".[6]

O nicho desta especie está ocupado no Vello Mundo pola especie conxénere garza real (Ardea cinerea), que é algo máis pequena (90-98 cm), e presenta pescozo e patas de cor gris clara, carecendo dos tons marróns da garza azulada. A garza azulada forma unha superespecie coa garza real, na que tamén se inclúe a garza cocoi ou moura (Ardea cocoi) de América do Sur, que se diferencia por ter unha maior área negra na cabeza e un peito e pescozo brancos.

As cinco subespecies en que se divide son:[7]

Imaxe Subspecies Distribución
A. h. herodias Linnaeus, 1758 A maior parte de América do Norte, excepto o que se indica máis abaixo
A. h. fannini Chapman, 1901 Noroeste do Pacífico desde Alasca e polo sur ata Washington; costeira
A. h. wardi Ridgway, 1882 Kansas e Oklahoma ata o norte da Florida, con avistamentos en Xeorxia
A. h. occidentalis Audubon, 1835 Sur da Florida, illas do Caribe, antes coñecida como especie separada
A. h. cognata Bangs, 1903 Illas Galápagos

Descrición

[editar | editar a fonte]
Chamada
Co pescozo completamente estirado mentres traga unha serpe
Tomando o sol na postura de á delta.

A garza azulada é a garza máis grande nativa de América do Norte. Entre todas as garzas existentes, só é superada en tamaño pola Ardea goliath e a Ardea insignis. Presenta un baixo grao de dimorfismo sexual; os machos son lixeiramente meirandes que as femias, pero noutros aspectos os sexos case non se poden distinguir externamente. A súa lonxitude cabeza-cola é de 91 a 137 cm, a envergadura alar de 167–201 cm, a altura de 115-138 cm, e o peso de 1,82 a 3,6 kg.[8][9][10][11] Na Columbia Británica os machos adultos pesan como media 2,48 kg e as femias adultas 2,11 kg.[12] En Nova Scotia e Nova Inglaterra, as garzas adultas de ambos os sexos pesan como media 2,23 kg,[13] mentres que en Oregón ambos os sexos pesan como media 2,09 kg.[14] Deste xeito, as garzas azuis son aproximadamente dúas veces máis pesadas que a garza branca grande (Ardea alba), aínda que soamente algo máis altas ca elas, pero pesan só aproximadamene a metade que Ardea goliath.[15]

Características notables da garza azulada son as plumas de voo de cor lousa (cincentas con tons azuis), coxas de cor marrón avermellada, e unha banda par marrón avermellada e negra nos flancos; o pescozo é de cor gris ferruxento, cunhas manchas negras e brancas por diante; a cabeza é máis clara, cunha face case branca e un par de plumas cor lousa ou negras que discorren xusto por riba do ollo ata a parte de atrás da cabeza. As plumas da parte inferior do pescozo son longas e con forma de penacho; tamén ten penachos na parte inferior das costas a comezo da estación reprodutora. O bico é amarelado mate, facéndose laranxa por breve tempo a comezo da estación reprodutora, e a parte inferior das patas é gris, tornándose tamén alaranxada a comezos da estación reprodutora. As aves inmaturas son de cores máis apagadas, cunha coroa gris anegrada apagada, e o debuxo dos flancos está mal definido; non teñen plumas, e o bico é amarelo agrisado apagado.[7][16][17] Entre as medidas estándar, a corda alar é de 43-49,2 cm, a cola é de 15,2-19,5 cm, o culme (lonxitude dorsal da mandíbula superior) é de 12,3-15,2 cm, e o tarso é de 15,7-21 cm.[18][19] A alncada desta garza é duns 22 cm, case en liña recta. Dúas das tres dedas frontais están xeralmente moi xuntas. Nas pegadas, as dedas dianteiras e a traseira, adoitan mostrar pequenas garras.[20]

Comendo un peixe Amia calva. Exhibindo a glote.

As subespecies difiren soamente un pouco en tamaño e ton da plumaxe, coa excepción de A. h. occidentalis, nativa do sur da Florida, que tamén ten un distintivo morfo branco (que non se debe confundir coa garza branca grande).[3] Esta subespecie difire das outras na morfoloxía do bico, lonxitude das plumas da cabeza e en ter unha total ausencia de pigmento na súa plumaxe. Como media é máis grande que a raza simpátrica A. h. wardi e pode ser a raza máis grande desta especie. Nunha avaliación de A. h. occidentalis na Florida, os machos tiñan un peso medio de 3,02 kg e as femias de 2,57 kg, cun intervalo de pesos en ambos os sexos de 2,0 a 3,4 kg.[8] Atópase principalmente preto da auga salgada, e durante moito tempo pensouse que era unha especie distinta. As aves intermedias entre o morfo normal e o morfo branco foron chamadas en América garzas de Würdemann; esas aves lembran a garza azulada "normal" con cabeza branca.

A teoría de que as garzas do morfo branco poderían ser unha especie separada (A. occidentalis) recibiu algún apoio de David Sibley.[4]

Especies similares

[editar | editar a fonte]
Unha garza azulada de morfo branco no Florida Keys National Marine Sanctuary.

A subespecie branca A. h. occidentalis podería confundirse coa garza branca grande (Ardea alba), pero é máis grande, con patas amarelas a diferenza das patas negras da garza branca grande. A Egretta rufescens e Egretta caerulea poderían confundirse coa garza azulada, pero son moito máis pequenas e carecen de branco na cabeza e de amarelo no bico. Na zona sur da súa distribución (por exemplo, Colombia e Panamá), a garza azulada ás veces solápase xeograficamente coa especie estreitamente relacionada e de tamaño similar Ardea cocoi. A cocoi distínguese por ter un pescozo moi branco e coroa negra, pero os xoves de cores máis apagadas son máis fáciles de confundir. Máis similar superficialmente é a lixeiramene máis pequena garza real, que pode ás veces aparecer como ave errante nas costas do norte de América do Norte. A garza real (que ocupa o mesmo nicho ecolóico en Eurasia que a garza azulada) ten plumaxe moi similar, pero ten un pescozo completamente gris. Por outra parte, non hai por que confundila cos grous. As garzas e os grous son doados de diferenciar en voo; os grous voan co pescozo estirado, pero as garzas lévano en forma de S.

Distribución e hábitat

[editar | editar a fonte]
Pousada no Cemeterio de Green-Wood, cidade de Nova York.

A garza azulada atópase na maior parte de América do Norte, chegando polo norte a Alasca e sur do Canadá no verán. En inverno a súa área de distribución esténdese ao sur a través da Florida, México e o Caribe ata o noroeste de América do Sur (regular en Colombia e Venezuela, accidental noutras partes de América do Sur). As aves ao leste das Montañas Rochosas na parte norte da súa área son migratorias e pasan o inverno en áreas costeiras do sur dos Estados Unidos, América Central, ou na parte norte de América do Sur. Desde o sur dos Estados Unidos cara ao sur, e en parte da costa do Pacífico, son residentes todo o ano.[7] Porén, a súa tolerancia climática é tal que os individuos a miúdo permanecen tamén nos invernos fríos do norte, con tal que as augas con abundantes peixes non estean conxeladas (o cal pode ocorrer só en augas correntes como as de regatos e ríos).

A garza azulada pode adaptarse a case todos os hábitats de zonas húmidas da súa área de distribución. Pode encontrarse en marismas de augas doces e salgadas, mangleirais pantanos, prados asolagados, ribeiras de lagos ou zonas litorais. É bastante adaptable e pode verse en áreas moi desenvolvidas con tal de que teñan corpos de auga con peixes abondos.

A garza azulada raramente se aventura lonxe dos corpos de auga, pero por veces poden verse voando sobre áreas elevadas. Xeralmente nidifican en árbores e arbustos preto do bordo da auga, a miúdo en illas (que minimizan o potencial para a predación) ou en lugares parcialmente illados.[21]

Foi rexistrada como ave errante en Inglaterra,[22] Groenlandia, Hawai e as Azores.[7] Está incluída na lista das aves ibéricas.

O morfo branco é exclusivo do sur da Florida, incluíndo o Great White Heron National Wildlife Refuge dos caios da Florida.[3]

Comportamento

[editar | editar a fonte]

Alimentación

[editar | editar a fonte]

O principal alimento da garza azulada son os peixes. Aínda que poden depredar peixes de varios tamaños, desde pequenas crías ata adultos, que miden 60 cm de lonxitude e pesan arredor de 900 g, os que normalmente prefiren son os peixes de tamaño pequeno a medio de 10–20 cm.[23][24] Os peixes principais que depredan son variables baseándose na súa dispoñibilidade e abundancia. En Nova Scotia, o 98 % da súa dieta estaba formado por peixes planos.[13] Na Columbia Británica, os principais tipos de peixes depredados son espiñentos, fólidos, cotoideos e percas.[25] As garzas de California vivían principalmente de espiñentos, Micropterus, percas, peixes planos e capeláns.[26][27][28]

Ademais de peixes, tamén se alimentan dunha ampla variedade de presas de forma oportunista. Comen anfibios, como as ras Lithobates, sapos e píntegas, así como réptiles, como pequenas tartarugas, serpes e lagartos.[7][29][30] Poden capturar serpes de tamaño axeitado, incluíndo Natrix de 105 cm de longo.[23][31][32] Os crustáceos acuáticos (como cangrexos de río, camaróns e cangrexos mariños), e insectos como saltóns, cabaliños do demo e insectos acuáticos son capturados como presas suplementarias.[7][29][30] Tamén depredan pequenos mamíferos incluíndo musarañas, ratas, esquíos de terra e toupas.[7] Un estudo feito en Idaho mostrou que do 24 ao 40 % da dieta estaba constituída por roedores arvicolinos. Restos de ratas de almiscre (Ondatra zibethicus) e as denosiñas Mustela frenata tamén se atoparon en pellets durante o estudo.[33] Hai informes de que depreda xoves e adultos do coello (Sylvilagus floridanus).[34][35] Aínda que non frecuentemente, tamén comen aves como os rálidos Laterallus jamaicensis, os falaropos, os merlos rieiros Cinclus mexicanus, os mergulletes de bico groso (Podilymbus podiceps) e polos de gaivinas (Chlidonias).[7][36][37]

As garzas localizan a súa comida usando a vista e xeralmente tragan as súas presas enteiras. Sábese que nalgúns casos afogaron comendo presas demasiado grandes.[38][39] Xeralmente aliméntanse en solitario. Os individuos normalmente forraxean mentres están de pé metidas na auga, mais tamén se alimentan en campos ou baixan desde o aire ou dun pousadeiro á auga. De cando en vez depredan ratos en áreas elevadas afastadas dos seus típicos ambientes acuáticos.[21] Ocasionalmente, xúntanse bandadas pouco compactas para alimentarse, e iso pode ser beneficioso, xa que poden localizar bancos de peixes máis doadamente.[21]

Capturando peixes

Como son grandes aves limícolas de longas patas, as garzas azuladas poden alimentarse en augas máis profundas que outras aves, e así poden colleitar áreas de nicho que non están abertas á maioría doutras especies de garzas. Tipicamente, a garza azulada aliméntase en augas pouco fondas, usualmente de menos de 50 cm de profundidade,[21] ou na beira da auga tanto durante de día coma de noite, pero especialmente ao solpor ou ao amencer. A técnica de caza que máis frecuentemente utilizan é camiñar por augas pouco profundas lentamente aproveitando a súas longas patas e espetar rapidamente peixes ou ras co seu longo e afiado bico. Aínda que adoitan ser de movementos pesados, son adaptables nos seus métodos de pesca. Os variados comportamentos alimenticios poden consistir en estar de pé nun lugar, sondear, peteirar, camiñar a velocidade lenta, moverse rapidamente, voar curtas distancias e pousar, pairar sobre a auga e apañar a presa, mergullarse de cabeza na auga, pousar sobre a auga cos pés, choutar desde pousadeiros cos pés por diante, e nadar ou aboiar na superficie da auga.[21]

Reprodución

[editar | editar a fonte]
Con material para construír o niño en Illinois
Polos no niño

Esta especie reprodúcese xeralmente en colonias, en árbores preto de lagos ou outras zonas húmidas. Os adultos xeralmente volven ao sitio da colonia despois do inverno desde decembro (en clímas máis cálidos como os de California e a Florida) ata marzo (en áreas máis frías como o Canadá). Usualmente, as colonias inclúen só garzas azuladas, aínda que ás veces nidifican xunto con outras especies de garzas. O tamaño destas colonias pode ser grande, con entre cinco e 500 niños por colonia, cunha media duns 160 niños por colonia. Estas colonias adoitan estar relativamente preto dos sitios ideais de alimentación ou frecuentemente dentro dun raio de 4 a 5 km.[21] Adoita ser difícil chegar a estas colonias a pé (por exemplo, están en illas, árbores de pantanos, ramas altas, etc.) para protexerse de posibles depredadores mamíferos. Utilizan árbores de calquera tipo cando están dispoñibles. Cando non, as garzas poden nidificar no chan, artemisas, cactos, balizas de canais, plataformas artificiais, moreas de castores e postos para a caza de patos. Outras aves acuáticas (especialmente garzas máis pequenas) e, algunhas veces mesmo aves rapaces que comen peixes ou mamíferos, poden nidificar entre as colonias.[40][41]

Aínda que a miúdo reutilizan os niños durante moitos anos e as garzas son socialmente monógamas nunha mesma estación reprodutora, os individuos usualmente elixen novas parellas cada ano.[42] Os machos chegan ás colonias primeiro e establécense nun niño desde onde cortexarán as femias; a maioría dos machos elixen un niño diferente cada ano.[42] As garzas azuladas constrúen un voluminoso niño feito de paus. Os niños teñen un diámetro duns 50 cm cando son de primeira construción, pero poden ir crecendo ata teren máis de 120 cm de largo e 90 cm de fondo co repetido uso e construción adicional.[43] Se o niño é abandonado ou destruído, a femia pode facer unha posta de ovos de substitución. A reprodución está afectada negativamente polas alteracións humanas, especialmente durante o inicio da nidificación. As repetidas incursións humanas nas áreas de nidificación a miúdo teñen como resultado o fracaso do niño ao abandonaren as aves os ovos ou polos. Porén, o Parque Stanley de Vancouver, na Columbia Británica canadense tivo unha colonia próspera durante varios anos que estaba moi próxima á súa entrada principal e a pistas de tenis ao lado de English Bay e non lonxe da Lost Lagoon.[44] A colonia do parque chegou a ter 183 niños.[45]

A femia pon de tres a seis ovos azul claros, que poden medir de 50,7 a 76,5 mm de lonxitude e de 29 a 50,5 mm de ancho, aínda que os ovos máis pequenos da mostra anterior foron considerados "ovos ananos" demasiado pequenos para producir crías viables. Os ovos pesan de 61 a 80 g.[46] Crían unha rolada cada ano. As primeiras postas fanse xeralmente de marzo a abril.[47][48] Os ovos póñenos normalmente en intervalos de dous días, son chocados durante uns 27 días e fan eclosión asincronicamente nun período de varios días.[42] Os machos incuban durante unhas 10,5 horas polo día, e as femias fano normalmente o resto do día e pola noite, e deixan os ovos sen incubación durante uns 6 minutos cada hora.[42]

Exemplar xove

O primeiro polo en en facer eclosión adoita ser o que máis experiencia adquire en manexar a comida e nas interaccións agresivas cos irmáns, así que a miúdo medra máis rapidamente que os outros polos.[29] Ambos os pais alimentan as crías no niño regurxitando a comida. Os proxenitores consomen ata catro veces máis comida cando están alimentando as crías (uns 4300 kJ/día) que cando están poñendo ou chocando ovos (uns 1200 kJ/día).[42] Cando chegan aos 45 días de idade, as crías teñen xa o 86 % da masa dun adulto.[49] Cando teñen 55 días de idade no límite norte da súa distribución (Alberta) e 80 días no límite sur (California), as garzas novas fan o seu primeiro voo.[42] Volven ao niño para que os alimenten durante outras tres semanas, seguindo os adultos que volven dos terreos de alimentación, e probablemente vanse dispersando gradualmente do seu niño orixinal durante o seguinte inverno.[42] As garzas novas non teñen tanto éxito á hora de capturaren peixes como os adultos, a igualdade de intentos, senón que as súas taxas de captura son a metade das dos adultos durante os primeiros dous meses despois de emplumaren.[42]

Predación

[editar | editar a fonte]

Entre os predadores dos seus ovos e crías están o voitre Cathartes aura, o corvo grande (Corvus corax), e o corvo americano Corvus brachyrhynchos. O buxato Buteo jamaicensis, o oso negro Ursus americanus, e os mapaches (Procyon lotor) cazan crías grandes ou acabadas de emplumar, e no caso do mapache, tamén moitos ovos.[12][50][51][52] Nun caso excepcional rexistrado, un buxato xove Parabuteo unicinctus matou unha garza azulada subadulta.[53] As garzas adultas teñen poucos predadores naturais e raramente son depredadas debido o seu gran tamaño e afiado bico, pero sábese que os pigargos Haliaeetus leucocephalus atacan as garzas azuladas en todos os estadios do seu ciclo vital, desde o ovo ao adulto.[23][54][55] E menos frecuentemente, as aguias reais (Aquila chrysaetos) e os bufos Bubo virginianus poden capturar adultos.[56][57] Hai un só informe dun lince grande (Lynx rufus) que conseguiu someter e matar unha garza azulada adulta.[58] Tendo en conta o seu considerable tamaño e bico similar a unha daga, unha destas garzas completamente crecida pode ser un inimigo formidable para un predador. Nun caso coñecido, durante un intento de predación dunha aguia real, unha garza conseguiu inflixirlle feridas mortais, aínda que a garza tamén morreu polas feridas recibidas na loita.[59] Cando ocorre que un adulto ou cría sofre predación nunha colonia reprodutora, ás veces a colonia pode ser abandonada polas outras aves. A fonte primaria de molestias e fracasos na reprodución nas colonias son as actividades humanas, principalmente polas actividades recreativas humanas ou por destrución do hábitat, así como polos coleccionistas de ovos e cazadores.[25][60]

Nas artes

[editar | editar a fonte]

John James Audubon ilustrou a garza azulada na súa obra Birds of America, segunda edición (publicada en Londres entre 1827 e 1838) na placa 161. A imaxe foi gravada e coloreada nos obradoiros de Londres de Robert Havell. A acuarela orixinal de Audubon está na súa colección da Sociedade Histórica de Nova York.[61]

[editar | editar a fonte]

A garza azulada (coa súa cor cambiada a laranxa) forma parte do logo do equipo da liga menor de béisbol Delmarva Shorebirds desde o seu comezo en 1996.[62]

Aparece tamén no logo do club da Major League Soccer Inter Miami CF.[63]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ BirdLife International (2020). "Ardea herodias" 2020: e.T181500967A181565357. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T181500967A181565357.en. 
  2. ↑ "Denominación das aves". Real Academia Galega. Consultado o 2024-12-05. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 "Great White Heron". fws.gov. U.S. Fish & Wildlife Service. Consultado o 6 de setembro de 2018. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Sibley, David Allen (5 de novembro de 2007). ""Great White" Heron – not just a color morph". Sibley Guides. Consultado o 6 de setembro de 2018. 
  5. ↑ Linnaeus, C (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata. (en latín). Holmiae. (Laurentii Salvii). p. 105. 
  6. ↑ Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Londres: Christopher Helm. pp. 54, 190. ISBN 978-1-4081-2501-4. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 del Hoyo, J; Elliot, A; Sargatal, J (1992). Handbook of the Birds of the World 1. Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 84-87334-10-5. 
  8. ↑ 8,0 8,1 John B. Dunning Jr., ed. (2008). CRC Handbook of Avian Body Masses, 2ª edición. CRC Press. ISBN 978-1-4200-6444-5. 
  9. ↑ del Hoyo, J; Elliot, A; Sargatal, J (1996). Handbook of the Birds of the World 3. Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 84-87334-20-2. 
  10. ↑ Cornell Lab of Ornithology
  11. ↑ "Great Blue Herons, Great Blue Heron Pictures, Great Blue Heron Facts – National Geographic". Animals.nationalgeographic.com. 13 de decembro de 2012. Arquivado dende o orixinal o 7 de febreiro de 2010. Consultado o 2012-12-19. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Simpson, K. (1984). Factors affecting reproduction in Great Blue Herons (Ardea herodias) (Master's Thesis). Univ. Brit. Col. Vancouver. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Quinney, T. E. and P. C. Smith. 1979. Reproductive success, growth of nestlings and foraging behaviour of the Great Blue Heron (Ardea herodias herodias L.). contract rept. No. KL229-5-7077. Can. Wildl. Serv. Ottawa.
  14. ↑ Bayer, R. D. (1981). "Arrival and departure frequencies of Great Blue Herons at two Oregon Estuarine Colonies". The Auk: 589–595. 
  15. ↑ John B. Dunning Jr., ed. (1992). CRC Handbook of Avian Body Masses. CRC Press. ISBN 978-0-8493-4258-5. 
  16. ↑ Sibley, D. (2000). The Sibley Guide to Birds. National Audubon Society. ISBN 0-679-45122-6. 
  17. ↑ Dunn, Jon L.; Alderfer, Jonathan, eds. (2017). National Geographic Field Guide to the Birds of North America (7 ed.). Washington, DC: National Geographic Society. ISBN 9781426218354. 
  18. ↑ Blake, Emmett Reid (1977). Manual of Neotropical Birds, Volume 1. University Of Chicago Press, ISBN 978-0-226-05641-8
  19. ↑ Proceedings of the United States National Museum, Volume 42.
  20. ↑ Murie & Elbroch, Peterson Field Guide to Animal Tracks, pg. 334 (2005)
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 21,5 Short, Henry L. and Cooper, Robert J. (1985). Habitat suitability index models Great blue heron. Biological report 82(10.99). Washington, DC : Western Energy and Land Use Team, Division of Biological Services, Research and Development, Fish and Wildlife Service
  22. ↑ "Great Blue Heron admitted to the British List". Bird Guides. 14 de xullo de 2008. Consultado o 29 de maio de 2021. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Baird, Spencer Fullerton, Thomas Mayo Brewer, and Robert Ridgway. The water birds of North America. Vol. 1. Little, Brown,, 1884.
  24. ↑ Forbes, L. Scott. "Feeding behaviour of great blue herons at Creston, British Columbia." Canadian journal of zoology 65.12 (1987): 3062-3067.
  25. ↑ 25,0 25,1 Butler, R. 1991. Habitat selection and time of breeding in the Great Blue Heron (Ardea herodias). PhD Thesis. Univ. of Brit. Col. Vancouver.
  26. ↑ Hom, C. W. 1983. Foraging ecology of herons in a southern San Francisco Bay saltmarsh. Colonial Waterbirds 6:37-44.
  27. ↑ Stickley Jr, Allen R., et al. "Impact of great blue heron depredations on channel catfish farms." Journal of the World Aquaculture Society 26.2 (1995): 194-199.
  28. ↑ Hodgens, Lynn S., Steven C. Blumenshine, and James C. Bednarz. "Great blue heron predation on stocked rainbow trout in an Arkansas tailwater fishery." North American Journal of Fisheries Management 24.1 (2004): 63-75.
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 Naumann, Robert (16 de maio de 2000). "Ardea herodias great blue heron". Animaldiversity. Consultado o 2012-12-19. 
  30. ↑ 30,0 30,1 Gunpat, Sacha (2012). "Ardea herodias (Great Blue Heron)" (PDF). The Online Guide to the Animals of Trinidad and Tobago. The University of the West Indies at St. Augustine, Trinidad and Tobago. 
  31. ↑ Elliot L, Gerhardt C, Davidson C (2009) The frogs and toads of North America: a comprehensive guide to their identification, behavior and calls. Mariner Books, Boston
  32. ↑ Sutton, George Miksch. "Great blue heron swallows large snake." The Auk 63.1 (1946): 97-99.
  33. ↑ Collazo, J. A. 1979. Breeding biology and food habits of the Great Blue Heron at Heyburn State Park, Benewah County, Idaho. Master's Thesis. Univ. Idaho, Moscow.
  34. ↑ Cintra-Buenrostro, Carlos E., and Jessica E. Cifuentes-Lujan. "PREDATION OF EASTERN COTTONTAIL RABBIT (SYLVILAGUS FLORIDANUS) BY GREAT BLUE HERON (ARDEA HERODIAS)." TEXAS ORNITHOLOGICAL SOCIETY 52 (2019): 17.
  35. ↑ Paul C. Palmer, Great Blue Heron Kills and Carries Off an Eastern Cottontail Rabbit, Department Of History, Texas A&I University, Kingsville, Texas 78363
  36. ↑ Parker, Michael S. "Opportunistic predation by a great blue heron on an american dipper." The Wilson bulletin (Wilson Ornithological Society) 105.4 (1993): 698-699.
  37. ↑ Stolen, ERIC D. "Great Blue Heron eating a Pied-billed Grebe." Florida Field Naturalist 29.3 (2001): 87.
  38. ↑ "Hinterland Who's Who – Great Blue Heron". Canadian Wildlife Service. Arquivado dende o orixinal o 23 de novembro de 2007. Consultado o 2007-11-23. 
  39. ↑ Wolf, B. O. and S. L. Jones. 1989. Great Blue Heron Deaths Caused by Predation on Pacific Lamprey. Condor 91:482–484.
  40. ↑ Custer, T. W., R. G. Osborn, and W. F. Stout. 1980. Distribution, species abundance, and nesting-site use of Atlantic Coast colonies of herons and their allies. Auk 97:591-600.
  41. ↑ Ryser, Jr., F. A. 1985. Birds of the Great Basin. Univ. Nevada Press, Reno.
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 42,3 42,4 42,5 42,6 42,7 Butler RW. The Great Blue Heron. In Birds of North America (ed: Poole and Gill), No. 25
  43. ↑ Andrle, R. F. 1988. The Atlas of Breeding Birds in New York State. Cornell Univ. Press, Ithaca, Nova York.
  44. ↑ Worcester, Robyn (23 de febreiro de 2014). "Great Blue Heron FAQ" (PDF). stanleyparkecology.ca. Stanley Park Ecology Society. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 18 de setembro de 2015. Consultado o 2 de agosto de 2017. 
  45. ↑ "Stanley Park Heron Colony History" (PDF). stanleyparkecology.ca. Stanley Park Ecology Society. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 16 de xuño de 2017. Consultado o 2 de agosto de 2017. 
  46. ↑ Bent, A. C. 1926. Life histories of North American marsh birds. U.S. Natl. Mus. Bull. 135.
  47. ↑ Brandman, M. 1976. A quantitative analysis of the annual cycle of behavior in the Great Blue Heron (Ardea herodias). PhD Thesis. Univ. Calif. Los Angeles.
  48. ↑ Vermeer, K. 1969. Great Blue Heron colonies in Alberta. Can. Field-Nat. '83:237-242.
  49. ↑ Quinney, T. E. 1982. Growth, diet, and mortality of nestling Great Blue Herons. Wilson Bull. 94:571-577.
  50. ↑ Lopinot, A. C. 1952. Raccoon predation on Great Blue Herons. Auk 68:235.
  51. ↑ Hjertaas, D. G. 1982. Great Blue Herons and raccoons at Nicolle Flats. Blue Jay 40:36-41.
  52. ↑ Foss, E. 1980. A black bear in a Great Blue Heron colony. Murrelet 61:113.
  53. ↑ Woodward, H. D., & Trussell, R. W. (2003). Lone Harris's Hawk kills Great Blue Heron. Journal of Raptor Research, 37(1), 85-86.
  54. ↑ Forbes, L. S. 1987. Predation on Great Blue Herons: is it important?. Colonial Waterbirds 10:120-122.
  55. ↑ Kelsall, J. P. and K. Simpson. 1980. A three-year study of the Great Blue Heron in southwestern British Columbia. Proc. Colonial Waterbird Grp. 3:69-74.
  56. ↑ Olendorff, R. R. (1976). The food habits of North American golden eagles. American Midland Naturalist, 231-236.
  57. ↑ Houston, C. Stuart, Dwight G. Smith and Christoph Rohner. 1998. Great Horned Owl (Bubo virginianus)', The Birds of North America Online (A. Poole, Ed.). Ithaca: Cornell Lab of Ornithology; Consultado en the Birds of North America Online: http://bna.birds.cornell.edu/bna/species/372
  58. ↑ Monson, Gale. “Great Blue Heron Killed by Bobcat.” The Wilson Bulletin, vol. 63, no. 4, 1951, pp. 334–334. JSTOR, http://www.jstor.org/stable/4158020. Consultado o 5 de febreiro de 2023.
  59. ↑ Santy, D. 1964. A recollection of an encounter between a Golden Eagle and a Great Blue Heron. Blue Jay, 22: 55.
  60. ↑ Simpson, K., J. N. M. Smith, and J. P. Kelsall. 1987. Correlates and consequences of coloniality in Great Blue Herons. Can. J. Zool. 65:572-577.
  61. ↑ "Big Bird: Looking for Lifesize | the New York Historical". 
  62. ↑ Caputo, Paul (13 de agosto de 2017). "Great Orange Heron: The Story Behind the Delmarva Shorebirds". Chris Creamer's SportsLogos.Net News. Consultado o 15 de abril de 2020. 
  63. ↑ Creditor, Avi (5 de setembro de 2018). "David Beckham's MLS Expansion Team Has a Name: Inter Miami CF". Planet Futbol. Sports Illustrated. Consultado o 19 de setembro de 2018. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Garza_azulada&oldid=6964718»