Rafael Nadal
.jpg)
Rafael Nadal Parera, nado o 3 de xuño de 1986 en Manacor (Mallorca), é un tenista español, actual número 3 do mundo na clasificación ATP.[1]
É o tenista que, cun total de 22, ten máis títulos de individual masculino en torneos de Grand Slam. Foi campión de Roland Garros en 14 ocasións (2005, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2017, 2018, 2019, 2020 e 2022), gañador do Torneo de Wimbledon en 2008 e 2010 e onde foi outras tres veces finalista (2006, 2007 e 2011), do Aberto dos Estados Unidos en 2010, 2013, 2017 e 2019 (finalista en 2011) e do Aberto de Australia en 2009 e 2022 (finalista en 2012, 2014, 2017 e 2019).
Foi medalla de ouro nos Xogos Olímpicos de Pequín 2008 en individuais[2] e nos Xogos Olímpicos de Río de 2016 en dobres formando parella con Marc López.[3] Forma parte do Equipo de Copa Davis de España desde 2004, co cal obtivo o triunfo en cinco ocasións (2004, 2008, 2009, 2011 e 2019).
É o segundo tenista con máis títulos de Masters 1000 (36), só por detrás de Novak Đoković (38). Lonxe quedan os títulos de Roger Federer (28), Ivan Lendl (22) ou John McEnroe (19). Posúe o récord de vitorias consecutivas sobre unha mesma superficie, 81 (en terra batida).
É o tenista español con maior número de títulos individuais, 92 (superando a Manuel Orantes e a Conchita Martínez, con 33), máis títulos de Grand Slam, 22 (superando a Manolo Santana e a Arantxa Sánchez Vicario, con 4), máis títulos de Masters 1000, 36 (superando a Conchita Martínez, con 9), o que máis semanas pasou como número 1 da clasificación mundial da ATP (209 semanas, delas 56 consecutivas[4]) e o único que gañou o Aberto de Australia e a medalla de ouro nos Xogos Olímpicos.
En 2006 recibiu a Medalla de Ouro da Real Orde do Mérito Deportivo[5] e o Premio Laureus World Sports á mellor promesa mundial do ano[6]. En 2008 recibiu o Premio Príncipe de Asturias dos Deportes[7] e o Marca Leyenda. En 2009 recibiu o Gran Premio da Academia Francesa do Deporte á maior xesta deportiva do mundo no ano 2008. En 2010 foi galardoado co Premio "Ás do Deporte". En 2011 recibiu por segunda vez o galardón do Laureus World Sports, desta volta na súa máxima expresión, como o mellor deportista masculino do ano[8]. En 2013 recibiu o premio La Leyenda ao Mellor Deportista Español da Historia, no 75 Aniversario de Marca[9] e o galardón Comeback Player of The Year ATP, trala súa lesión e recuperación. En 2014 o diario Mundo Deportivo nomeouno Mellor Deportista Español e recibiu por terceira vez o recoñecemento do Laureus World Sports, nesta ocasión como a mellor reaparición do ano anterior[10]. Neste mesmo ano de 2014 foille concedida a Medalla de Ouro ao Mérito no Traballo, que lle impuxo o Primeiro de maio de 2015 o presidente do goberno español, Mariano Rajoy[11]. O 4 de maio de 2015 foi investido doutor honoris causa pola Universidade Europea de Villaviciosa de Odón[12]. Aínda recibe un recoñecemento máis en maio de 2015: nos días previos ao comezo de Roland Garros recibe a máxima distinción do concello de París, a "Grand Vermeil", de mans da alcaldesa de orixe española Anne Hidalgo[13].
En abril de 2017, durante o transcurso do 65º Torneo Conde de Godó, o Real Club de Tenis Barcelona toma a decisión de renomear a súa pista central co nome de "pista Rafa Nadal", e o 26 de abril, trala disputa dun partido no que vence Nadal, preséntaselle a placa co novo nome da pista[14]. Durante a celebración do torneo de Roland Garros deste ano, no que Nadal vence por décima vez, o presidente da Federación Francesa de Tenis anuncia que Rafa Nadal contará cunha estatua nas instalacións do Aberto de Francia aínda que se quede en nove títulos, porque di é un monstro do tenis[15].
O 10 de xuño de 2018 gaña por undécima vez o torneo Roland Garros, igualando a marca de 11 títulos nun mesmo torneo de Grand Slam de Margaret Court, acadados no Aberto de Australia. Nas semifinais do US Open ten que abandonar por unha lesión, perdéndose os torneos restantes dese ano e descendendo ao segundo posto da clasificación ATP.
En 2019 recupera o número 1. É a quinta vez que consegue rematar o ano no máis alto, sendo superado só por Novak Đoković e Pete Sampras, con 7 e seis 6 respectivamente, e igualando a Roger Federer e Jimmy Connors; conseguindo tamén superar as 200 semanas no primeiro posto[16]. Conseguiu a vitoria nos Grand Slam de Roland Garros (o seu duodécimo título que o converten no tenista en solitario, incluídas mulleres, con máis títulos nun Grand Slam) e os Estados Unidos (o seu cuarto US Open), e foi finalista no Open de Australia. Ademais venceu nos Masters 1000 de Roma e o Canadá, e levantou a súa quinta Copa Davis con España e a súa segunda Laver Cup con Europa. Remata o ano gañando por quinta vez o torneo de exhibición Mubadala World Tennis Championship de Abu Dhabi.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]É sobriño do que fora futbolista do F.C. Barcelona e do Real Mallorca, Miguel Ángel Nadal.
De cativo practicaba todo tipo de deportes (fútbol, baloncesto etc.) pero foi o tenis, deporte ó que se dedica desde os catro anos, o que puxo de manifesto a súa enorme clase e técnica. A súa primeira competición oficial foi en Baleares, con oito anos, e gañou. Como tamén gañou torneos en todas as categorías inferiores (quizais o máis salientable o Petit Ases francés, o campionato mundial júnior por excelencia).
Tras unha etapa chea de éxitos tanto a nivel nacional como mundial (gañou os torneos challengers de Barletta e Nápoles), comezou a súa andada no circuíto mundial ATP, non sen antes deixar a súa pegada en torneos júniors, coma a súa praza de semifinalista en 2002 en Wimbledon xogando con rapaces dous anos maiores ca el.
Xa no circuíto profesional, deu as súas primeiras tacadas ó derrotar, por exemplo, a dous Top-10 coma Albert Costa (no TMS de Montecarlo) e ó seu amigo e mentor, Carlos Moyá, no TMS de Hamburgo. Deixábase entrever a gran clase que este xogador tiña con moi poucos anos, e que o que se dicía del anos atrás íase cumprindo.
Excluíndo Michael Chang, é o xogador que ingresou antes –ós 17 anos– na selecta lista dos 100 mellores tenistas do mundo que elabora a ATP. Tamén tras Michael Chang, é o segundo xogador máis novo en gañar un torneo Masters Series. Así mesmo, con 17, chegou á terceira rolda de Wimbledon. Só o lograra antes Boris Becker. Ademais, é o xogador máis novo en ascender ó quinto posto da Lista de Entradas desde que o acadara Michael Chang en 1989.
Nos Xogos olímpicos de 2008 gañou o ouro en categoría individual fronte ó chileno Fernando González.
Dende o 18 de agosto de 2008 ata o 6 de xullo de 2009, ocupou a primeira posición na lista de tenistas da ATP. A vitoria do suízo Roger Federer no torneo de Wimbledon do ano 2009, relegouno ao segundo posto.[17] Recuperou o número 1 da clasificación o 7 de xuño de 2010, logo de vencer en Roland Garros. Pouco máis dun ano estivo á fronte da clasificación pois o serbio Novak Djokovic arrebatáballe a primeira posición o 4 de xullo de 2011, despois de vencelo en Wimbledon. Tras unha lesión de xeonllo en 2012 que lle tivo apartado das pistas durante sete meses, volve con forza en 2013 e recupera o número 1 o 7 de outubro[18]. En 2014 perde o número 1 no Campionato de Wimbledon, despois do cal non volve ás pistas por problemas físicos ata a xira asiática do outono, mais ten que renunciar a xogar os últimos torneos de 2014 por sufrir apendicite.
O nivel que amosa en 2015 está moi lonxe do que tiña antes da súa parada, comezando o seu torneo favorito de Roland Garros desde o número 7 da clasificación e rematándoo no número 10; na última parte do ano mellora progresivamente o seu xogo e remata o ano no número 5 da clasificación ATP. En 2016 evidencia unha mellora no seu xogo, volvedo a gañar un Masters 1000 (Monte Carlo), pero en Roland Garros ten que abandonar por lesión; regresa nos Xogos Oímpicos de Río onde gaña o ouro en dobres con Marc López, e acada o cuarto posto en individuais. A partir dese momento ten actuacións mediocres ata que anuncia a finais de outubro que abandona a competición ata 2017 debido a que non está totalmente recuperado da súa lesión no pulso.
Comeza 2017 no posto 9 da clasificación ATP. Torneo a torneo vai escalando postos grazas a grandes resultados (triunfos en Monte Carlo, Barcelona e Madrid, e finalista en Australia, Acapulco e Miami) que culminan coa súa décima vitoria en Roland Garros, a recuperación do primeiro posto da clasificación ATP e a terceira vitoria no Aberto dos Estados Unidos. Aínda xogará dúas finais máis, en Pequín, con vitoria, e Shanghai, con derrota. Logo dunha discreta actuación no Masters 1000 de París, remata o ano con abandono no torneo Masters, por problemas no xeonllo.
En 2018 participa no Open de Australia, tendo que retirarse por lesión no partido de cuartos diante do croata Cilic, véndose obrigado a estar apartado da competición ata o mes de abril. Reaparece co equipo español na eliminatoria de cuartos de final de Copa Davis ante Alemaña e encadea a continuación unha espectacular serie na tempada de arxila gañando en Monte Carlo, Barcelona, Roma e Roland Garros; sufrindo só unha derrota en cuartos de final do Masters 1000 de Madrid polo austríaco Dominic Thiem. En Wimbledon chega ata as semifinais, o que non facía desde 2011, sendo derrotado nun épico partido a cinco sets por Novak Djokovic. Acada o seu título individual número 80 no Canadá ao derrotar na final ao novo xogador grego Stefanos Tsitsipas.
Carreira
[editar | editar a fonte]Primeiros anos (2002-2004)
[editar | editar a fonte]Á idade de 15 anos convértese no xogador máis novo da historia en gañar un partido nun torneo oficial da ATP, concretamente no torneo International Series de Mallorca, onde accede como invitado da organización e vence en primeira rolda ó paraguaio Ramón Delgado (81 xogador mundial nese intre) por 6-4 6-4. Rafael Nadal ocupaba o posto número 762 da clasificación mundial. No seu encontro de segunda rolda, fronte ó belga Olivier Rochus, Nadal perde por 6-2 6-2.
O ano 2003 supuxo o debut do tenista, que daquela contaba con 17 anos, nos seus dous primeiros torneos do Grand Slam. Na súa primeira participación no Wimbledon caeu na terceira rolda, mentres que no US Open caeu en segunda.
O ano 2004 supuxo o arranque da carreira profesional de Nadal. Durante a disputa, a principios de ano, da eliminatoria República Checa-España de Copa Davis, sen Juan Carlos Ferrero nin Carlos Moyá (as dúas máximas figuras tenísticas de España), Rafael Nadal botouse o equipo ás costas e xogou tres partidos nesa eliminatoria, gañando o definitivo quinto punto a Radek Stepanek (7-6, 7-6, 6-4) e dando o pase á seguinte fase do torneo a España, que gañaba en moqueta indoor xogando de visitante.
Pero para o gran público Nadal naceu na disputa da final de España ante os Estados Unidos, en decembro. O xogador mallorquino foi decisivo na vitoria de España na final da Copa Davis 2004 fronte aos EUA, cando derrotou a Andy Roddick. Ese mesmo ano conseguira o seu primeiro título ATP en Sopot (Polonia). Para finalizar o ano venceu no primeiro Torneo Master Cidade de León, impoñéndose na final a Fernando Verdasco e non cedendo ningún set en todo o torneo.
Ascenso e permanencia no número 2 (2005-2007)
[editar | editar a fonte]En 2005 Nadal convértese na sensación do circuíto profesional.
Tras gañar dous Masters Series (Montecarlo e Roma), derrotou ó número un Roger Federer nas semifinais de Roland Garros para acadar a final do seu primeiro torneo de Grand Slam. O domingo 5 de xuño pasou a ser o cuarto xogador máis novo da historia en gañar ese torneo (á idade de 19 anos e dous días), ó vencer ó arxentino Mariano Puerta na final, por 6-7, 6-3, 6-1, 7-5. Ademais converteuse no primeiro xogador en gañar o Roland Garros na súa primeira participación desde 1982.
No mes de agosto, gaña en Montreal o seu primeiro Masters Series sobre pista rápida ó derrotar na final a André Agassi.
No mes de outubro protagonizou unha das mellores finais do ano ó derrotar a Ivan Ljubicic na final do Tenis Masters Series de Madrid, remontando dous sets en contra para gañar o seu primeiro TMS en moqueta indoor. Unha inoportuna lesión polos apoios deixouno fóra do torneo de Mestres, privando ó tenista de Manacor da súa primeira participación no torneo por excelencia da ATP.
Porén, este ano converteuse no tenista do circuíto profesional ATP con máis títulos gañados, xunto ó número 1 Roger Federer, gañando un total de 11 torneos ó longo de 2005 (Costa Do Sauípe, Acapulco, Barcelona, TMS Montecarlo, TMS Roma, Roland Garros, Bastad, Stuttgart, TMS Montreal, China Open e TMS Madrid).
Cobizado para as marcas comerciais e admirado e querido por millóns de persoas, Nadal pasou a ser a nova imaxe do tenis masculino, novo, con garra e moitísimo talento. A expectación é máxima onde quer que vaia, converténdose nunha das figuras deportivas do ano en España e no resto do mundo.
2006 foi un ano que iniciou con problemas. Debido a uns malos apoios,e ó esixente 2005, Nadal tivo que estar case catro meses sen xogar (perdeuse por lesión o Tennis Masters Cup do ano anterior e o Aberto de Australia deste ano).
Reapareceu en Marsella, acadando as semifinais (derrota ante Arnauld Clement), e conquistaría o título en Dubai ante o número 1 do mundo, Roger Federer, nun vibrante encontro que se resolveu no tercet set.
O 22 de maio de 2006 recibe o premio Laureus á mellor promesa mundial do ano.
Coa chegada da terra batida é cando Rafa comeza a despregar toda a súa potencia. Campión en Barcelona por segundo ano consecutivo, e campión tamén consecutivamente en dous dos tres Tennis Masters Series de terra batida (Montecarlo e Roma), en ambas ocasións derrotando ó número 1 mundial, Roger Federer.
Todos estes números valéronlle o récord de vitorias consecutivas sobre terra batida. O 29 de maio de 2006 Nadal bateu o récord Arquivado 07 de outubro de 2007 en Wayback Machine. de vitorias consecutivas en terra batida que ata ese momento ostentaba Guillermo Vilas con 53 vitorias.
O 11 de xuño de 2006 conquistou o seu segundo título de Grand Slam, impoñéndose ó tenista suízo Roger Federer, número 1 do mundo, na final do torneo francés de Roland Garros por 1-6, 6-1, 6-4 e 7-6(4).
Apenas un mes máis tarde, o 9 de xullo de 2006, volvíase a enfrontar ó tenista suízo na final do torneo londiniense de Wimbledon, aínda que nesta ocasión a vitoria foi para o número 1 do mundo por 6-0, 7-6(5), 6-7(2) e 6-3. Deste xeito, Federer conquistaba o seu cuarto título londiniense consecutivo.
Na eliminatoria pola permanencia no Grupo Mundial de Copa Davis Rafael Nadal foi quen, tal como o ano anterior ante o mesmo rival, Italia, tirou do equipo de España para acadar o pase ó Grupo Mundial. O tenista de Manacor resolveu a eliminatoria con tres vitorias en tres partidos. Andreas Seppi fuoi o primeiro en morder o po nun grandísimo partido que se decantou do lado español por 6-0, 6-4 e 6-3.
Posteriormente, o decisivo encontro de dobres (coa eliminatoria empatada a 1) Nadal e Fernando Verdasco lograron impoñerse a Daniele Bracciali e Giorgio Galimberti por 6-2, 3-6, 6-3 e 7-6, o que deixou ó propio Nadal coa opción de sentenciar a eliminatoria. E non fallou. Impúxose en catro sets (3-6, 7-5, 9-3 e 6-3) a Filippo Volandri e clasificou a España (4-1) para disputar en 2007 o Grupo Mundial de Copa Davis. Tal como o ano anterior, Nadal foi clave na vitoria de España, que mesmo sacrificou os seus compromisos no circuíto mundial ATP para poder prepararse a fondo para defender as cores de España.
Os seus resultados en calquera tipo de superficies melloran día a día. Na herba, superficie descoñecida ata o momento polo propio Nadal, conseguiu magníficos resultados (Finalista en Wimbledon e cuartofinalista no Queen´s). Ademais, disputou os seus primeiros cuartos de final en Nova York (US Open).
O seu tenis baséase na constancia, en non dar ningún punto por perdido e en non temer a ningún rival. Non obstante tamén recoñece que sente fascinación polo xogo de Federer, e aínda que teña balance favorable en canto a enfrontamentos, segundo prognosticara Nadal: "en 2007 é máis fácil que Federer gañe Roland Garros que eu Wimbledon".
Iniciou o ano 2007 coa participación no torneo de Madrás (como preparación do Australian Open) e chegando ás semifinais de individuais e á final en dobres. Trala súa retirada por lesión na 1ª rolda de Sydney callou un bo torneo no Australian Open, caendo derrotado en cuartos de final ante o chileno Fernando González, nun duro partido onde o xogador suramericano exhibiu un xogo desbordante.
Non puido xogar a primeira eliminatoria da Copa Davis 2007 ante Suíza, aínda que formaba parte do equipo, debido a unha pequena lesión muscular que tamén lle fixo borrarse do torneo de Marsella da semana seguinte.
Tras disputar os cuartos de final do torneo de Dubai, chegou o primeiro título da temporada no Indian Wells TMS, despois dun gran torneo, no que non perdeu nin un set. Logo, chegou novamente a uns cuartos de final, no Miami TMS, onde caeu eliminado ante o seu rival na final de Indian Wells, Novak Djokovic, que se tomou o desquite. Á súa vez, renunciou a xogar a eliminatoria de Copa Davis contra Estados Unidos da semana seguinte debido a problemas musculares.
Logo xogaría o Masters Series de Montecarlo chegando a gañalo. Primeiro derrotaría na 2ª rolda a Juan Ignacio Chela por 6-3,6-1; logo a Kristof Vliegen por un dobre 6-1; máis tarde, en cuartos de final, ó alemán Philipp Kohlschreiber por 6-2,6-3, en semifinal chocaría co checo Tomas Berdych, a quen gañaría 6-0,7-5 e na final derrotaría ó Nº1 do mundo Roger Federer en 2 sets por un dobre 6-4, así gañaría o seu terceiro Masters Series de Montecarlo.
Tamén gañou unha semana despois o 55º Open Seat Conde de Godó de Barcelona por terceiro ano consecutivo ante Guillermo Cañas por 6-3 e 6-4, colocándose entón no nº1 na Carreira de Campións 2007.
Nadal conquistou por terceira vez consecutiva o TMS de Roma o 13 de maio de 2007 ó impoñerse na final ó chileno Fernando González por un dobre 6-2, converténdose no primeiro tenista na historia deste torneo en conseguir semellante logro, e obtendo a súa vitoria número 77 consecutiva sobre terra batida (co que se converte no tenista con maior número de vitorias seguidas de todos os tempos sobre calquera superficie).
Posteriormente, o 20 de maio de 2007 perdeu na final do TMS de Hamburgo contra Roger Federer por 6-2, 2-6 e 0-6, deixando o récord de vitorias consecutivas sobre terra batida en 81.
Rafa gañou por terceira vez consecutiva o torneo de Roland Garros o 10 de xuño de 2007 ó impoñerse na final ó suízo Roger Federer por 6-3, 4-6, 6-3 e 6-4 tras tres horas de xogo. Con este triunfo suma 21 vitorias consecutivas neste torneo e ningunha derrota. Ademais, achégase ó récord de Bjorg de catro triunfos consecutivos en Roland Garros, e convértese no representante español masculino que máis veces conquistou este torneo (mentres que iguala a Arantxa Sánchez Vicario).
Despois xogaría en Wimbledon onde tivo que disputar 5 partidos seguidos por culpa da choiva. Conseguiu chegar á final onde deu moita guerra ó número un Roger Federer que se coroaría pentacampión tras vencer por 7-6(7) 4-6 7-6(3) 2-6 6-2.
Conquistas e perdas do número un (2008-2011)
[editar | editar a fonte]O ano 2008 empezouno chegando á final do Torneo de Chennai, perdendo ante o ruso Mikhail Youzhny logo dunha longuísima semifinal ante o seu compatriota Carlos Moyá ó que derrotou en case 4 horas, en 3 sets decididos no tie-break. Logo fixo un bo torneo no primeiro Grand Slam do ano, o Australian Open, onde caeu en semifinais ante o sorprendente francés Jo-Wilfried Tsonga. Coa baixa en rendemento do Nº1, Roger Federer, as posibilidades de alcanzar o Nº1 fixéronse certas e con algúns resultados a favor, Nadal poderíase apropiar da cima do mundo durante o circuíto indoors en Europa. Con todo, Nadal non rendeu o esperado perdendo en segunda rolda no Torneo de Róterdan e en cuartos de final do Torneo de Dubai esfumándose as súas esperanzas.
A recuperación ocorrería nos Masters Series dos Estados Unidos. En Indian Wells logo de vingar a súa derrota ante Jo-Wilfried Tsonga nun atrapante partido (6-7 7-6 7-5) e derrotar a James Blake tamén en 3 sets perdeu claramente ante Novak Djokovic nas semifinais. No Miami logrou vencer novamente a Blake en cuartos de final e a Tomas Berdych en semis, Nadal xogou a final ante Nikolay Davydenko perdendo contundentemente en sets corridos. Con todo, estas boas actuacións sumadas á imposibilidade de Federer de conquistar os torneos, reflotaron as esperanzas de acapararse do Nº1.
No inicio da tempada en terra batida, Nadal logra revalidar o seu título no Masters de Monte Carlo ó derrotar a un esixente Roger Federer, converténdose no primeiro tenista en éra Open en triunfar catro veces en Mónaco. A semana seguinte tamén defendeu o seu título de Barcelona ante David Ferrer, gañando por cuarta vez consecutiva o Trofeo Conde de Godó, sendo ademais o tenista que máis veces o gañou. Pero no Masters de Roma cae no seu primeiro partido ante Juan Carlos Ferrero, por un contundente resultado de 5-7 1-6, non logrando defender o campionato e perdendo unha importante cantidade de puntos no seu obxectivo de destronar ó helvético. Quizais Rafael Nadal fose vítima do apertado calendario da ATP nesta tempada, xa que se viu obrigado a xogar con bochas no pé que lle producían grandes dores que lle impedirían correr.
No último Masters Series de terra batida, Hamburgo, Nadal chegaba coa presión de poder perder a súa condición de nº2 da escala, feito que non se producía desde que en 2005 comezase a ocupalo. En segunda rolda, o seu rival sería o italiano Potito Starace, ó que dobregaría por 6-4, 7-6. En oitavos, enfrontaríase ó escocés Andy Murray e en cuartos ó español Carlos Moyá. En semifinais ía producirse o duelo máis esperado, coa recompensa do nº 2 en xogo; Rafael Nadal logrou imporse ó serbio Novak Djokovic en 3 sets e en máis de 3 horas de partido por un resultado global de 7-5, 2-6, 6-2. Na final o rival sería o suízo Roger Federer, nº1 do mundo. Tras un inicio dubitativo, Nadal conseguiu remontar un 1-5 e servizo do suízo para adxudicarse a primeira manga por 7-5. O segundo set tivo que aprazarse ata o tie-break, onde o suízo impúxose por 6-7(3). A última manga caeu ó lado do español por 6-3. Así, Rafael Nadal conseguiu o único Masters Series en terra batida que lle faltaba.
Tras vencer en semifinais a Novak Djokovic en Roland Garros, Nadal alzouse co título sen conceder nin un só set en todo o torneo ó gañar ó suízo Roger Federer por 6-1, 6-3 e 6-0. Este resultado converteuse no segundo máis contundente da historia do torneo, só superado polo que en 1977 lle endosou Guillermo Vilas a Brian Gottfried (6-0, 6-3 e 6-0). Ademais, con esta vitoria Nadal igualou a histórica marca de Björn Borg único xogador que ata ese momento conseguira gañar 4 Roland Garros consecutivos.
Logo de gañar o Torneo de Roland Garros o domingo 8 de xuño, compite no London Queen´s Club en dobres o martes 10 de xuño xunto co seu compañeiro Mariano Hood contra a parella de Fernando González/Nicolas Lapentti perdendo por 7-6(4) e 7-5. Ó día seguinte, 11 de xuño debuta en individuais ante Jonas Bjorkman gañando por un categórico 6-2 e 6-2. Chega á final e enfróntase con Novak Djokovic, con quen nunca perdeu unha final e conságrase campión nun partido moi apertado por 7-6(5) e 7-5, converténdose así no único xogador en gañar o Torneo de Roland Garros e á semana seguinte vencer en London Queen´s Club.
En Wimbledon 2008, tivo un paso relativamente fácil ata a final, gañando en primeira rolda a Andreas Beck por 6-4, 6-4 e 7-6(0). En segunda rolda tivo o partido máis difícil camiño á final contra Ernests Gulbis a quen derrotou con parciais de 5-7, 6-2, 7-6(2) e 6-3. Xa en terceira rolda viuse un mellor Nadal contra o alemán Nicolas Kiefer a quen derrotou por 7-6(3), 6-2 e 6-3. Na cuarta rolda seguiu demostrando un gran nivel, esta vez a vítima foi o ruso Mikhail Youzhny quen caeu por 6-3, 6-3 e 6-1. Nos cuartos de final atopouse co británico Andy Murray quen era apoiado polo público por ser o último tenista británico que quedaba con vida, pero Rafa superouno con facilidade cun marcador de 6-3, 6-2, 6-4. Xa nas semifinais, Nadal enfrontaríase á sorpresa do torneo o alemán Rainer Schuettler quen, con posto 94º na ATP, logrou chegar ata a semifinal. Nadal non mostrou un gran tenis esta vez, pero superouno con relativa comodidade con parciais de 6-1, 7-6(3) e 6-4.
Xa na final, volveuse a enfrontar con Roger Federer por terceira vez consecutiva; o comezo do partido foi demorado por choiva. Nadal comezou moi ben o encontro gañando os primeiros dous parciais por un idéntico 6-4. Xa na terceira manga, Nadal tivo oportunidade de romper o servizo do suízo no sétimo xogo cando estivo en vantaxe por 0-40, pero Federer logrou recuperarse e non houbo máis erros en toda a terceira manga. O partido foi suspendido pola choiva cando Federer lideraba o terceiro set por 5-4. Cando se renovou, tiveron que decidilo nun tie-break que levou Federer por 7-5. No cuarto tampouco houbo roturas do servizo de ningún dos dous xogadores, e chegaron a outro tie-break onde Nadal contou cos primeiros dous puntos para proclamarse campión, pero Federer soubo reporse e levou o set por 7-6(8). O quinto set foi un recital de bo tenis, pero outra vez a choiva presentouse e volveuse a suspender o partido cando o marcador estaba empatado 2-2, sacando Federer e 40 a 40 no quinto xogo. O partido estendeuse ata límites insospeitados, pero finalmente Nadal levou o quinto set por 9-7, co marcador final de 6-4, 6-4, 6-7(5), 6-7(8) e 9-7, sendo esta a final máis longa na historia de Wimbledon (4 horas, 48 minutos) e sen dúbidas unha das mellores que se poidan presenciar.
Primeira vez que un español consegue Wimbledon masculino desde Manuel Santana, en 1966. Rafael Nadal convértese no terceiro xogador en gañar o Torneo de Roland Garros e Wimbledon desde que o fixese por última vez o sueco Björn Borg en 1980 e Rod Laver en 1962 e 1969.
O comezo da xira norteamericana adiantouse dúas semanas debido á celebración dos Xogos Olímpicos de Pequín. No Masters do Canadá que comezou o 19 de xullo, Nadal iniciou o torneo enfrontándose a Jesse Levine en segunda rolda, a quen derrotou por 6-4 e 6-2. En terceira rolda venceu a Igor Andreev por 6-2 e 7-6, mentres que en cuartos de final desfíxose de Richard Gasquet, a quen venceu por 6-7, 6-2 e 6-1. Na semifinal enfrontouse a Andy Murray, vencéndolle por 7-6 e 6-3 e nunha nova final de Masters Series enfrontouse ao alemán Nicolas Kiefer, a quen derrotou por 6-3 e 6-2.
Con esta vitoria Nadal logrou gañar os últimos cinco torneos nos que competiu e mantivo unha serie de 29 partidos sen perder. Tamén se consagrou como o terceiro xogador máis novo en gañar 30 títulos, superado unicamente por Björn Borg e Jimmy Connors.
No seguinte torneo que disputou, o Masters de Cincinnati, comezou gañando en segunda rolda a Florent Serra, a quen derrotou facilmente con parciais de 6-0 e 6-1; en terceira rolda enfrontouse ao alemán Tommy Haas, derrotándoo nun partido moi movido por 6-4 e 7-6. En cuartos de final, enfrontouse ao ecuatoriano e ex top-ten Nicolás Lapentti, sabendo que se gañaba se aseguraría o n.º 1 do mundo desde o 18 de agosto debido á derrota de Roger Federer nesa mesma rolda ante o xigante croata Ivo Karlovic. O partido rematou co marcador de 7-6 e 6-1 a favor do mallorquino. Xa en semifinais, Nadal caeu derrotado ante o serbio Novak Djokovic por un claro 6-1 e 7-5.
Neste mesmo ano, disputa os Xogos Olímpicos de Pequín. Derrota en primeira rolda ao italiano Potito Starace por 6-2, 3-6 e 6-2, en segunda rolda ao australiano Lleyton Hewitt por 6-1 e 6-2, en oitavos de final ao ruso Igor Andreev por 6-4 e 6-2 e en cuartos de final, con certa facilidade, ao austríaco Jürgen Melzer por 6-0 e 6-4. En semifinais enfrontouse ao serbio Novak Djokovic, entón número 3 do mundo. Rafa empezou rompendo o saque do xogador serbio no primeiro set, que acabou gañando por 6-4. Durante o segundo set, Djokovic non renunciou ao partido, pois se repuxo dos seus fallos do primeiro set e domiñou por completo esta segunda manga, que gañou por un contundente 6-1. Todo quedaba para o terceiro e definitivo set, que semellaba dramático pola forza, posición, enerxía e calidade dos contrincantes, amais de ter que gañar por unha diferenza de dous xogos. Rafa case rompe o servizo do serbio en varias ocasións, pero este sempre acababa repoñéndose e manténdoo, ao igual que ocorría co de Rafa, xa que o serbio tamén gozou de ocasións para rachar o servizo do tenista español. O primeiro break foi o que decidiu o partido, pois con 4-5 no marcador e con vantaxe para Nadal sacando Novak Djokovic, este falla o primeiro saque; no segundo intento sacou correctamente, Rafa devolveulle a bóla cun revés perfecto e cando todo apuntaba a que o serbio se faría co punto que poría a igualadade no xogo, executou erroneamente un remate que foi botar ao corredor de dobres e o partido foi para Nadal, cun resultado final de 6-4, 1-6 e 6-4. Na final agardáballe o chileno Fernando González, ao que venceu por 6-3, 7-6 e 6-3, conseguindo así o primeiro Ouro Olímpico na modalidade de tenis masculino na historia do tenis español. Ao seguinte día (18 de agosto de 2008), converteuse no n.º 1 do mundo tras superar ao suízo Roger Federer (237 semanas como n.º 1) en máis de 700 puntos (gañou 400 nos XX. OO.) na clasificación da ATP.
O día 3 de setembro foille outorgado o Premio Príncipe de Asturias dos Deportes.[19] Na final venceu a outras candidaturas como a da Selección Española de Fútbol (gañadora este ano da Eurocopa de Nacións), Yelena Isinbáyeva, Michael Phelps (gañador de oito medallas de ouro en Pequín 2008) ou Usain Bolt (récord mundial nos 100, 200 e 4x100 metros, este último co equipo de Xamaica) tras un veredicto do xurado polémico e discutido pola idade dun tenista que pode ampliar o seu palmarés e polos méritos que fixeran ese ano os demais candidatos e Roger Federer que lle supera en palmarés e récords logrados.
No Aberto de EE. UU. vence na primeira rolda a Björn Phau por 7-6, 6-3 e 7-6, na segunda rolda a Ryler De Heart por 6-1, 6-2 e 6-4, en terceira rolda a Viktor Troicki por 6-4, 6-3 e 6-0, na cuarta desfíxose do norteamericano Sam Querrey por 6-2, 5-7, 7-6 e 6-3 e, xa en cuartos de final, gañou a Mardy Fish por 3-6, 6-1, 6-4 e 6-2. En semifinais elimínao Andy Murray nun partido aprazado no terceiro set pola choiva, cun resultado de 2-6, 6-7, 6-4 e 4-6. Roger Federer vencería na final ao escocés por 6-2, 7-5 e 6-2.
No Masters de Madrid derrota a Ernests Gulbis, Richard Gasquet e Feliciano López, e cae en semifinais ante o francés Gilles Simon por 6-3, 5-7 e 6-7. No Masters de París-Bercy chega aos cuartos de final, onde se retiraría no seu partido ante o ruso Nikolay Davydenko por mor dunha tendinite no seu xeonllo dereito, motivo polo cal renuncia a participar na Masters Cup de Shanghái e na final da Copa Davis ante a selección arxentina.
Neste ano presenta un cambio de aspecto e unha nova imaxe, utilizando nos seus partidos camisetas cos ombreiros cubertos, deixando atrás a famosa camiseta sen mangas. Tamén os pantalóns cambian xa que agora os leva por riba dos xeonllos, con diferenza dos de estilo pirata que usaba anteriormente.
Comeza o ano xogando un torneo de exhibición en Abu Dhabi. Na final perde ante Andy Murray por 6-4, 5-7 e 6-3.
No primeiro torneo oficial do ano, Doha, cae en cuartos fronte ó francés Gael Monfils.
En xaneiro debuta no Aberto de Australia cunha vitoria diante do belga Christophe Rochus por 6-0, 6-2 e 6-2. En segunda rolda gaña ó croata Roko Karanušić por 6-2, 6-3 e 6-2. Xa na terceira rolda elimina o teutón Tommy Haas por 6-4, 6-2 e 6-2. En cuarta rolda encóntrase co seu opoñente na final dos Xogos Olímpicos o chileno Fernando González, a quen derrota por 6-3, 6-2 e 6-4. Nos cuartos de final gaña ó francés Gilles Simon por 6-2, 7-5 e 7-5, sendo esta a primeira vez que gañaba a un Top 10 nun Grand Slam sobre superficie dura. Acada as semifinais do torneo sen perder ningún set e, tras vencer ó seu compatriota Fernando Verdasco no partido máis longo da historia do torneo australiano (5 horas e 14 minutos) por 6-7, 6-4, 7-6, 6-7 e 6-4, se clasifica para a final fronte ao suízo Roger Federer a quen derrota por 7-5, 3-6, 7-6, 3-6 e 6-2, sendo o primeiro español en vencer nunha final individual do Aberto de Australia e logrando o seu 6º trofeo de Grand Slam. Amais con esta vitoria convértese no cuarto xogador en lograr títulos de Grand Slam en tres superficies diferentes, tras Andre Agassi, Mats Wilander e Jimmy Connors.
No Torneo de Rotterdam, sobre superficie ultrarrápida, tras derrotar a rivais da entidade de Jo-Wilfried Tsonga o Gael Monfils, cae na final fronte ao escocés Andy Murray por 4-6, 6-4 e 0-6 afectado de visíbeis problemas físicos nos dous últimos sets do encontro.
O 7 e o 8 de marzo dísputase en Benidorm a primeira eliminatoria da Copa Davis onde España gaña por 4-1 a Serbia. Rafa Nadal conseguiu 2 dos 4 puntos. Despois de ter gañado a Janko Tipsarević por 6-1, 6-0 e 6-2, acadou unha sobresaliente vitoria sobre Novak Djokovic por 6-4, 6-4 e 6-1. Os outros dous puntos foron a cargo dun gran David Ferrer que derrotou a Novak Djokovic e a Viktor Troicki.
A mediados de marzo participa no Masters de Indian Wells, onde tras salvar 5 bolas de partido fronte a David Nalbandian en oitavos de final, e derrotar ao arxentino Juan Martín del Potro e ao local Andy Roddick en cuartos de final e semifinais respectivamente, vence ao británico Andy Murray por 6-2 6-1 nun encontro no que o vento foi a nota salientábel. Desta maneira e con 33 títulos ATP no seu haber, convertíase no xogador español con máis títulos individuais igualando a Manuel Orantes e Conchita Martínez.
Unha semana despois, no Masters de Miami, Florida, o xogador español cedeu en cuartos de final fronte ao arxentino Juan Martín del Potro no desempate da terceira manga, previamente se librara de Stanislas Wawrinka en oitavos.
O 19 de abril de 2009 gañaba por quinta vez consecutiva o Masters de Montecarlo; tras desfacerse sucesivamente de Juan Ignacio Chela, Nicolás Lapentti e Ivan Ljubicic, en semifinais venceu ao número catro do mundo, o británico Andy Murray, mentres que na final superou ao número tres, o serbio Novak Djokovic, en tres mangas por 6-3, 2-6 e 6-1. O set perdido na final era o primeiro que cedía neste torneo desde a final do 2006. Grazas a esta vitoria en Montecarlo, Nadal consegue o seu décimo cuarto Masters 1000 e con tan só 22 anos iguala o rexistro de Roger Federer.
Tan só unha semana despois, de igual forma coroábase por quinta vez no Conde de Godó, tras bater a David Ferrer na final, reeditando así o encontro do ano anterior. Era o 4º título da tempada para o de Manacor, que en semifinais impuxérase sen contratempos ao ruso Nikolay Davydenko.
Aos 7 días de gañar o seu quinto título consecutivo en Barcelona, conquistou seu 4º título no Masters de Roma fronte a Novak Djokovic, derrotándoo de novo só quince días despois do seu último enfrontamento.Chegou á final despois de desfacerse de Fernando Verdasco en cuartos de final e en semifinais do chileno Fernando González, en ambos partidos por un dobre 6-3.
No derradeiro torneo previo a Roland Garros sobre a recentemente estreada Caja Mágica no Masters de Madrid, que por primeiro ano se disputaba sobre terra batida. Tras derrotar en cuartos a Fernando Verdasco, Rafa accedía sen apenas dificultades ás semifinais, nas que disputa un partido memorábel ante o serbio Novak Djokovic que se decidiu no tie break do terceiro set (3-6, 7-6 e 7-6), tras máis de catro horas de encontro e tres bólas de partido salvadas. Na final Rafa non puido co suízo Roger Federer, cedendo en dúas mangas por un dobre 6-4.
No Roland Garros Nadal gaña ao brasileiro Marcos Daniel por 7-5, 6-4 e 6-3 en primeira rolda. Na segunda rolda supera a Teimuraz Gabashvili por 6-4, 6-1 e 6-2; esta vitoria foi a triséxima consecutiva en Roland Garros, superando o anterior récord de Björn Borg con 29 vitorias seguidas. Na terceira rolda imponse por 6-1, 6-3 e 6-1 ao ex número un, o australiano Lleyton Hewitt. A gran sorpresa chegaría nos oitavos de final, pois caería derrotado por primeira vez nos cinco anos de participación en Roland Garros, ante Robin Söderling por parciais de 2-6, 7-6, 4-6 e 6-7, cortando a súa sucesión de 31 partidos seguidos vencendo en Roland Garros e perdendo as súas opcións de obter o Grand Slam e de superar ao sueco Björn Borg co seu quinto título consecutivo. Unha semana despois, Roger Federer fíxose co título ao derrotar na final a Soderling por 6-1, 7-6 e 6-4. Trala derrota saíron á luz os graves problemas de xeonllo que afectaban o xogador de Manacor quen, como consecuencia disto, se viu obrigado a renunciar a defender as súas coroas en Queen's e, sobre todo, en Wimbledon, torneo que finalmente gañaría Roger Federer, nunha final con carices épicos ante Andy Roddick. A consecuencia disto, Roger Federer recuperaría o primeiro posto da clasificación despois de 46 semanas, en detrimento de Nadal, que foi desprazado á segunda posición.
Tras recuperarse da súa lesión competiu no Másters 1000 de Montreal, onde foi eliminado polo arxentino Juan Martín del Potro, deixando así o segundo lugar da clasificación ATP ao británico Andy Murray, e descendendo ao terceiro posto. No Másters de Cincinnati chega ás semifinais tras desfacerse en cuartos do checo Tomáš Berdych, para caer ante Novak Djokovic por 6-1 e 6-4.
No Aberto dos Estados Unidos disputa a primeira rolda fronte ao francés Richard Gasquet, ao que vence comodamente por 6-2, 6-2 e 6-3. Na segunda rolda o seu rival é o alemán Nicolas Kiefer, do cal se desfai nun disputado encuentro por 6-0, 3-6, 6-3 e 6-4. Na terceira rolda encóntrase co seu compatriota Nicolás Almagro, ao que vence sen moitas dificultades por 7-5, 6-4 e 6-4. En oitavos de final ten como opoñente ao francés Gaël Monfils, ao que vence sen excesivos problemas por 6-7, 6-3, 6-1 e 6-3, pasando así a cuartos de final e recuperando o número 2 mundial á custa de Andy Murray que perdera o seu partido de oitavos ante o croata Marin Cilic. Elimina a Fernando González en cuartos de final por 7-6, 7-6 e 6-0. Nas semifinais perde ante Juan Martín del Potro cun resultado de 2-6, 2-6 e 2-6. Máis tarde na final, Del Potro gañaría a Roger Federer.
Na xira asiática lograría chegar ás semifinais do Masters 500 de Pequín, onde caería con Marin Cilic; e á final do, por primeira vez, Masters 1000 de Shangái, que perdeu ante Nicolay Davidenko por 6-7 e 3-6.
No último Masters 1000 do ano, en París, gañaría en primeira rolda a Nicolás Almagro sufrindo moito, tivo que salvar 5 bólas de partido para acabar gañando por 3-6, 7-6 e 7-5. En segunda rolda gañou, de novo con dificultades, a Tommy Robredo por 6-3, 3-6 e 7-5; para derrotar en cuartos de final ao francés Jo-Wilfried Tsonga por 7-5 e 7-5 e caer finalmente en semifinais ante o serbio Novak Djokovic por 2-6 e 3-6. Grazas a que Federer caeu en segunda rolda, logra situarse a 945 puntos do número un, sabendo que nas ATP World Tour Finals podería ser outra vez número un do mundo.
Nas ATP World Tour Finals Rafa estaría lonxe do seu mellor nivel e perdería os seus tres encontros ante Robin Söderling por 4-6 e 4-6, Nikolay Davydenko por 6-7 e 3-6, e Novak Djokovic por 6-7 e 3-6.
Na final da Copa Davis xogou o primeiro e o cuarto punto ante Tomáš Berdych e Jan Hajek, gañando nos dous encontros. David Ferrer e a parella composta por Fernando Verdasco e Feliciano López conseguiron os outros tres puntos. Deste xeito, España conquistaba a súa cuarta Copa Davis, segunda de maneira consecutiva.
Esta nova tempada iníciase con interrogantes sobre o rendemento de Nadal despois da problématica tempada anterior. Porén, vai ser un excelente ano para o tenista de Manacor. Comeza xogando o torneo de exhibición de Abu Dhabi como preparación do Aberto de Australia, derrotando en semifinais a David Ferrer por un axustado 7-6 e 6-3, e a Robin Söderling na final por 7-6 e 7-5.
A tempada oficial iníciaa en Doha, onde debutou ante o italiano Simone Bolelli gañando con parciais de 6-3 6-3; en segunda rolda encóntrase ao italiano Potito Starace, a quen vencería por 6-2 e 6-2; en cuartos de final xoga contra Steve Darcis, número 122 da ATP, a quen derrota por un claro 6-1, 2-0 e abandono por molestias na cadeira. En semifinais vence ao serbio Viktor Troicki por 6-1 e 6-3. Na final Nikolay Davydenko gañoulle por un sorpresivo 0-6, 7-6 e 6-4, despois de salvar dous puntos de partido.
No primeiro Grand Slam da tempada, o Aberto de Australia, non foi quen de defender o título, chegando ata cuartos de final tras bater en primeira rolda ao local Peter Luczak por 7-6, 6-1 e 6-4. A Lukáš Lacko en segunda rolda por un triplo 6-2. Ao alemán Philipp Kohlschreiber en terceira rolda por un resultado de 6-4, 6-2, 2-6 e 7-5; e en cuarta rolda a Ivo Karlović por 6-4, 4-6, 6-4 e 6-4. Finalmente sería derrotado polo británico Andy Murray con parciais de 3-6, 6-7, 0-3 e abandono por lesión no xeonllo dereito.
Reaparecería no Masters de Indian Wells onde chega ata semifinais, perdendo contra prognóstico ante Ivan Ljubicic por 6-3, 4-6 e 6-7. Dúas semanas despois, no Masters de Miami era derrotado novamente en semifinais, desta vez ante o norteamericano Andy Roddick en tres mangas a pesar de facerse coa primeira por 6-4.
Na tempada de terra batida lograría tres Masters 1000 seguidos, despois de derrotar en Montecarlo a Fernando Verdasco, en Roma a David Ferrer por 7-5 e 6-2, e finalmente ao número 1 mundial Roger Federer por 6-4 e 7-6(5) en Madrid. Co título acadado no Masters de Madrid, Nadal convertíase no xogador con máis Masters 1000 da historia, superando a Andre Agassi, e no primeiro xogador que gaña os 3 Masters 1000 de terra batida nun mesmo ano.[20]
Comezou o Torneo de Roland Garros gañando na 1ª rolda ao francés Gianni Mina por 6-2, 6-2 e 6-2. Na 2ª rolda gaña ao arxentino Horacio Zeballos por 6-2, 6-2 e 6-3. En 3ª rolda supera ao australiano Lleyton Hewitt por 6-3, 6-4 e 6-3. Na 4ª rolda desfaise do brasileiro Thomaz Bellucci por 6-2, 7-5 e 6-4. Xa en cuartos de final impúxose a Nicolás Almagro por 7-6, 7-6 e 6-4. En semifinais gaña a Jürgen Melzer por 6-2, 6-3 e 7-6. O 6 de xuño conseguiría o seu quinto Roland Garros tras derrotar ao sueco Robin Soderling por 6-4, 6-2 e 6-4, vingando así a derrota do ano anterior en oitavos de final. Con esta vitoria convértese no primeiro xogador en acadar o Clay Slam, que consiste en gañar nun mesmo ano os tres Masters 100 de terra (Monte Carlo, Roma e Madrid) e Roland Garros.
Na tempada de herba chegaría ata cuartos de final en Queen's, caendo ante o seu compatriota Feliciano López por 6-7 e 4-6. En Wimbledon gaña en 1ª rolda ao xaponés Kei Nishikori por 6-2, 6-4 e 6-4; en segunda rolda supera ao holandés Robin Haase por 5-7, 6-2, 3-6, 6-0 e 6-3; en 3ª rolda volveu gañar en 5 sets ao alemán Philipp Petzschner por 6-4, 4-6, 6-7(5), 6-2 e 6-3; na cuarta rolda imponse ao francés Paul-Henri Mathieu por 6-4, 6-2 e 6-2; en cuartos de final áchase de novo co sueco Robin Söderling ao que vence por 3-6, 6-3, 7-6(4) e 6-1. En semifinais derrota ao escocés Andy Murray por 6-4 7-6(4) 6-4. Era a segunda vez consecutiva que Andy Murray chegaba ás semifinais de Wimbledon, e a segunda vez que se esfumaba a posibilidade de que un británico xogara a final, feito que non ocorre desde 1938. Nadal gaña o seu segundo Wimbledon, derrotando na final ao checo Tomas Berdych por un claro 6-3, 7-5 e 6-4 en dúas horas e doce minutos.
No Masters de Canadà chega a semifinais onde é derrotado por Andy Murray, o único tenista que lle vai gañar en dúas ocasións durante a tempada 2010. En dobres, Nadal vai facer parella con Novak Djokovic, a primeira ocasión na que os números 1 e 2 da clasificación individual fan parella desde que en 1976 o fixeran Jimmy Connors e Arthur Ashe. Porén, a expectativa de éxito non se vai cumprir e van perder en primeira rolda[21]. No Masters de Cincinnati vai caer en cuartos de final contra Marcos Baghdatis.
No US Open vaise plantar na final por primeira vez e sen perder un set, convértese no segundo tenista máis novo en disputar as finais dos catro Grand Slams despois de Jim Courier. Na final supera a Novak Djokovic en catro sets e completa o Gran Slam, que unido á medalla de ouro gañada no Xogos Olímpicos de Pequín, fanlle unirse a Andre Agassi na consecución do "Golden Slam".[22] Paralelamente, tamén ven ser o primeiro tenista en gañar Grand Slams sobre terra batida, pista dura e herba nun mesmo ano, xa que logo cando Rod Laver completa o Grand Slam nun ano, os Abertos de Australia e os Estados Unidos se disputaban sobre herba. Así mesmo, é o primeiro tenista zurdo que gaña o US Open desde que o fixera John McEnroe en 1984. Cos puntos conseguidos, asegúrase o número 1 ata o final de tempada. Na xira asiática vai perder nas semifinais de Bangkok contra Guillermo García López, pero faise co sétimo título do ano en Tokio derrotando a Gaël Monfils na final. No Masters de Shanghai vai caer en terceira rolda contra Jürgen Melzer e renuncia a participar no Masters de París a causa duns problemas nas costas. O derradeiro torneo da tempada no que participa é a Copa Masters, gaña os tres partidos da fase previa contra Roddick, Djokovic e Berdych. Derrota a Murray en semifinais e consegue por primeira vez xogar a final deste torneo, onde coincide con Federer no segundo enfrontamento da tempada entre eles, mais perde en tres sets. Finaliza a tempada con sete títulos, entre os que destacan tres Grand Slam e tres Masters 1000. Tamén recupera o número 1 da clasificación individual.
A tempada 2011 vai comezar participando no torneo de exhibición de Abu Dhabi, onde disputa a súa terceira final e supera a Roger Federer. No torneo de Doha chega a semifinais caendo diante de Nikolai Davidenko, pero gaña o torneo de dobres xunto a Marc López. No primeiro Grand Slam, o Aberto de Australia, acada os cuartos de final, nos que é derrotado por David Ferrer evidenciando problemas por unha tendinite. Nunha cerimonia celebrada en Abu Dhabi, foi galardoado co premio Award for Sportsman of the Year concedido polos Premios Laureus World Sports ao mellor deportista do ano[23][24][25].
En marzo dispútase a primeira rolda da Copa Davis contra Bélxica, Rafa gaña os seus dous partidos individuais que facilitan a vitoria do seu país. No primeiro Masters do ano, Masters de Indian Wells, vaise plantar na final non sen dificultades, mais perdeu esta diante de Novak Djokovic. No Masters de Miami vaise repetir a mesma situación despois de superar a Federer na semifinal. Nadal tamén gaña o primeiro set pero Djokovic vaise impor na final. A pesar de ser a primeira vez que disputa ambas finais nun mesmo ano, non pode gañar ningún dos títulos. Sobre terra batida, o seu nivel vai seguir intacto despois de gañar en Monte Carlo perdendo un só set. Na final supera a David Ferrer e coróase por sétima vez consecutiva en Monte Carlo, o primeiro tenista en conseguilo na Era Open. Unha semana despois imponse no Conde de Godó novamente contra Ferrer, gañando este título por sexta vez. No Masters de Madrid chega á final superando a Federer en semifinais, pero novamente perde na final contra Djokovic e en dous sets. No Masters de Roma repítese a mesma situación, Djokovic derrótao na final en dous sets. Inda así, Nadal vai reter o número 1 despois de coroarse por sexta ocasión no Torneo de Roland Garros ao vencer a Federer na final.
No Grand Slam de Wimbledon tamén chega á final despois de gañar a Andy Murray na semifinal. Novamente coincide con Djokovic na final e, como en todas as finais que disputaron durante este ano, o tenista serbio se vai impor, nesta ocasión en catro sets. Foi a primeira final de Grand Slam que Nadal perdía contra un tenista diferente de Federer. Paralelamente, Djokovic escala ata o máis alto da clasificación individual por primeira vez na súa carreira, truncando o dominio que estableceran Federer e Nadal no número 1 desde o ano 2004. Despois dunhas semanas de descanso, retorna ao circuíto disputando o Masters do Canadá, mais perde no primeiro partido contra Ivan Dodig. No Masters de Cincinnati perde en cuartos de final contra Mardy Fish. No US Open chega á final e novamente se enfronta a Djokovic. É a sexta final consecutiva entre eles, e o serbio se vai impor novamente en catro sets. Desta maneira, Djokovic gañaba o terceiro Grand Slam do ano, dous deles derrotando a Nadal na final, mentres o manacorí se adxudicaba o Grand Slam restante. Como anécdota, na roda de prensa posterior á vitoria en terceira rolda contra Nalbandian, Nadal sofre diversas cambras que lle impiden contestar ás preguntas con normalidade e vai necesitar a asistencia dun fisioterapeuta[26]. Na xira asiática, Nadal foi finalista en Tokio sendo superado por Andy Murray. No Masters de Shanghai cae en terceira rolda contra Florian Mayer. Finalmente, na Copa Masters, Federer derrótao moi facilmente no primeiro partido, en menos dunha hora e nun dos partidos máis curtos entre eles dous. Tamén perde o segundo contra Jo-Wilfried Tsonga, de maneira que queda eliminado na fase previa. Pecha a tempada participando na final da Copa Davis, onde gaña os seus dous partidos individuais que disputa contra Juan Mónaco e Juan Martín del Potro, contribuíndo a que España acadase a súa quinta Copa Davis.
Lesións e novas recuperación e perda do número un (2012-2014)
[editar | editar a fonte]
Nadal comeza o ano como n° 2 do mundo. O primeiro torneo no que participa é o de Doha, elimina na primeira rolda ao alemán Philipp Kohlschreiber, en segunda rolda a Denis Gremelmayr e nos cuartos de final a Mikhail Youzhny. Caería nas semifinais ante o francés Gaël Monfils por 3-6 e 4-6.
A actuación de Nadal no primeiro Grand Slam do ano, o Aberto de Australia foi excelente, plántase na final cedendo só dous sets nos cuartos e semifinais ante Tomáš Berdych e Roger Federer respectivamente. Repítese a final do ano anterior ante o serbio Novak Djokovic. Nun partido emocionante, cheo de loita e pelexa por ambas partes, cae a vitoria do lado serbio en 5 sets: 7-5, 4-6, 2-6, 7-6 e 6-7. Foi a final máis longa do circuíto ATP, a duración do partido foi de 6 horas e media.
No Masters de Indian Wells caería en semifinais ante Roger Federer que se tomou vinganza de Australia e lle gañou por 3-6 e 4-6. No seguinte Masters 1000, o de Miami, chega tamén a semifinais onde tiña que enfrontarse a Andy Murray pero se retirou antes de xogar por dores no xeonllo.
Comeza a tempada de arxila xogando o Masters de Monte Carlo que volve a gañar sumando oito triunfos consecutivos, algo que ningún tenista fixera anteriormente en ningún torneo do circuíto. A destacar que na final se enfronta de novo con Novak Djokovic e consegue romper a racha de derrotas que levaba con el. Nadal derrotouno facilmente por 6-3 e 6-1.
Vence no Torneo Conde de Godó, no que derrotou na final a David Ferrer por 7-6 e 7-5, nun gran partido. Nadal xogaría no Masters de Madrid na nova superficie de arxila azul. Despois de vencer en segunda rolda a Nikolay Davydenko, perdería en terceira rolda ante Fernando Verdasco por 3-6, 6-3 e 5-7. Moitos dos tenistas participantes, entre eles o propio Nadal e Djokovic que quedou fóra en cuartos, criticaron duramente a superficie azul. Meses antes do torneo xa se manifestaba contrario a esta pista[27]. Algún efecto deberon ter as protestas pois ao mes seguinte do torneo a ATP anunciou a prohibición da pista azul para 2013[28]. No último Masters 1000 sobre arxila en Roma, Nadal logra o triunfo sen perder un só set e derrotando novamente na final a Novak Djokovic por 7-5 e 6-3.
Chega Roland Garros, o segundo Grand Slam da tempada, e vólvese a ver ao mellor Rafa na súa superficie favorita, avanzando ata a final sen perder un só set. Na final agárdao o xa habitual Novak Djokovic que cae por terceira vez consecutiva neste ano, logo de catro sets e unha interrupción pola choiva que obrigou a posponer a final ata o luns. O resultado final foi de 6-4, 6-3, 2-6 e 7-5. Con esta vitoria logra o maior número de triunfos en Roland Garros, superando nun a Björn Borg, e o maior número de triunfos nun torneo de Grand Slam igualando a Pete Sampras que gañara 7 veces en Wimbledon. Ao mesmo tempo, coa súa vitoria impide que Djokovic sexa o oitavo tenista en completar o Grand Slam.
Como preparación de Wimbledon participa no torneo sobre herba de Halle, caendo en cuartos ante o local Philipp Kohlschreiber. En Wimbledon ten unha discreta actuación ao perder en segunda rolda ante o descoñecido xogador checo Lukas Rosol número 100 do mundo[29].
Logo da desfeita de Wimbledon, anuncia a suspensión dun partido de exhibición contra Djokovic no Estadio Santiago Bernabéu para tratar de estar nas mellores condicións físicas nas Olimpiadas de Londres, xa que logo sofre unha lesión de xeonllo[30]. Porén, a lesión era máis grave do que semellaba nun principio, xa que se ve obrigado a renunciar á participación nas Olimpiadas[31], no Masters do Canadá[32], no Masters de Cincinnati[33] e no Aberto dos Estados Unidos[34]. Finalmente, tras varios anuncios de atraso na reaparición, non xogou máis torneos no 2012 co cal baixou ao número 4 na clasificación da ATP.
Continúa a recuperación da súa lesión durante o mes de xaneiro, o cal obríago a perderse o Aberto de Australia, no que David Ferrer fai un excelente papel chegando ás semifinais. Isto, unido á vitoria deste no aberto de Auckland (Nova Zelandia), fai que Rafa Nadal baixe ao quinto posto da clasificación ATP [35].
A reaparición de Rafa ten lugar en febreiro no torneo de Viña del Mar (Chile), onde perde a final ante o arxentino Horacio Ceballos[36]. Tamén cae derrotado na final de dobres formando parella co arxentino Juan Mónaco, ante os italianos Paolo Lorenzi e Potito Starace[37].
A seguinte participación é no Aberto do Brasil en São Paulo. Desta volta acada o torneo derrotando na final ao arxentino David Nalbandian cun cómodo 6-2 e 6-3, conseguindo un título ATP 251 días despois de acadar o último[38].
O mes de marzo iníciao gañando con autoridade o Torneo de Acapulco ao seu compatriota David Ferrer por un claro 6-0, 6-2, exhibindo un xogo que lembra ao Nadal das grandes ocasións. Ao remate do torneo anuncia a súa participación no Masters 1000 de Indian Wells e nun partido previo de exhibición no Madison Square Garden ante o arxentino Juan Martín del Potro[39], que derrota a Nadal por 7-6(4), 6-4[40]. Estes mesmos xogadores volven a enfrontarse na final de Indian Wells; desta volta a vitoria corresponde a Nadal que remonta o primeiro set gañado polo arxentino, sendo o resultado final de 4-6, 6-3, 6-4. Con este triunfo, Nadal recupera o cuarto posto da clasificación ATP e se converte no xogador con máis títulos nos Masters 1000 (22). Ao final do torneo declara que non xogará o torneo Masters 1000 de Miami coa fin de non forzar o xeonllo e reservarse para os torneos europeos de terra batida[41]. A extraordinaria participación de David Ferrer en Miami, onde perde a final ante Andy Murray, volve a relegar a Nadal ao quinto posto da lista ATP.
Reaparece en abril no Masters 1000 de Monte Carlo, onde gañou os oito anos precedentes. Desta volta non acada o seu noveno título consecutivo ao ser derrotado na final por Novak Djokovic por 6-2, 7-6(1)[42]. Á semana seguinte resarciuse desta derrota acadando o seu oitavo torneo de Barcelona ao vencer na final a Nico Almagro por 6-4, 6-3[43].
En maio consegue de xeito consecutivo os dous Masters 1000 sobre arxila de Madrid e Roma, que o reafirman como o xogador con máis títulos Masters 1000 acadados (24). En Madrid estivo a punto de ser derrotado en cuartos de final por David Ferrer, quen dispuxo de dúas bólas de partido[44]; superado este lance derrota comodamente en semifinais á revelación do torneo, o español Pablo Andújar e vence na final ao suízo Stanislas Wawrinka por 6-2, 6-4. Con esta vitoria convértese no xogador que máis veces gañou neste torneo (3), igualando a Roger Federer[45]. Unha semana despois, no Masters 1000 de Roma, volve a encontrarse con Roger Federer nunha final, case dous anos despois de que disputaran a final de Roland Garros. A final estivo lonxe das lendarias finais disputadas por ambos tenistas tempo atrás, pois foi gañada por Nadal con comodidade por 6-1, 6-3, coroándose por sétima vez en Roma[46].
A finais de maio regresa ao seu torneo de Roland Garros. Comeza dubitativo as roldas preliminares, chegando a ceder o primeiro set na primeira e segunda rolda. Porén, o seu xogo vaise consolidando partido a partido ata chegar á semifinal contra o número 1, o serbio Novak Djokovic. Nun partido épico, a vitoria cae do lado de Nadal despois de cinco sets, cando todo semellaba a favor do serbio que comezou o quinto set cun 2-0 despois de gañar o cuarto na morte súbita[47]. Na final enfróntase ao tamén español David Ferrer, quen viña de derrotar na semifinal ao ídolo local Jo-Wilfried Tsonga en tres cómodos sets. Porén non foi quen de rematar o seu gran campionato coa vitoria pois Rafa non lle deu opción, derrotándoo por 6-3, 6-2, 6-3. Deste xeito, Nadal consegue o seu oitavo título en Roland Garros, do que xa ostentaba o récord de vitorias, mais con esta sitúase como o único xogador que acada oito títulos nun torneo do Grand Slam, e tamén se converte no único en gañar algún torneo do Grand Slam durante nove anos consecutivos[48]. Tamén supera a Guillermo Vilas e Roger Federer para pasar a ser o tenista co maior número de vitorias en Roland Garros. Paradoxalmente, Nadal perdeu o cuarto posto na clasificación ATP, en beneficio do seu derrotado; isto foi debido a que Nadal non sumou puntos pois defendía o título, mentres que Ferrer gañou puntuación ao mellorar a actuación do ano anterior.
O día anterior á final de Roland Garros, a organización do Torneo de Halle fai público que Nadal non xogará este torneo, como estaba previsto. O xogador opta por reservarse por recomendación dos seus médicos, e vai xogar o Torneo de Wimbledon sen disputar ningún torneo previo sobre herba[49]. Non obstante, xurdiu a sorpresa na primeira rolda do torneo de Wimbledon, o belga Steve Darcis, número 135 na clasificación ATP, eliminou a Nadal en tres sets 6-7(4), 6-7(8) e 4-6; parece ser que Rafa Nadal resentiuse do seu xeonllo esquerdo, o cal unido á falta de adaptación á herba, levou ao inesperado desenlace, sen restarlle méritos ao rival[50].
Reaparece en agosto no Masters do Canadá en Montreal. En semifinais tivo que enfrontarse ao número 1, o serbio Novak Djokovic ao que derrota en tres sets. Na final imponse sen dificultades ao local Milos Raonic cun cómodo 6-2, 6-2. Con esta vitoria ascende ao número 3 da clasificación ATP[51]. Á semana seguinte volve vencer nun torneo de Masters 1000, concretamente no Torneo de Cincinnati, un dos poucos torneos desta categoría que lle faltaban; logo de derrotar a Roger Federer e cuartos de final e a Tomas Berdych en semifinais, derrota na final ao estadounidense John Isner cun axustado 7-6(8), 7-6(3). Con esta vitoria ascende ao número 2 da clasificación ATP[52].
Remata a xira americana no Aberto dos Estados Unidos, onde chega á final dun xeito intratábel, cedendo un só set no tie break en oitavos de final ante o alemán Philipp Kohlschreiber[53] e sen perder o seu servizo ata a semifinal diante do francés Richard Gasquet[54]. Na final enfróntase ao número un mundial, o serbio Novak Djokovic, ao que vence en catro sets por 6-2, 3-6, 6-4, 6-1[55]. Con esta vitoria acada o seu 13º título de Grand Slam[55] e convértese no terceiro tenista con máis títulos de Grand Slam, só superado polos 14 títulos de Pete Sampras e os 17 de Roger Federer[56]. A vitoria supón para Nadal acurtar a diferenza na clasificación ATP entre el e Djokovic a tan só 120 puntos[57]; e tamén o maior premio económico da historia do tenis (3,6 millóns de dólares)[57] ao gañar o US Open Series, formado por cinco torneos ATP que se desenvolven en Norteamérica durante as cinco semanas previas ao Aberto dos Estados Unidos, os tres primeiros clasificados incrementan as súas ganancias segundo a súa traxectoria no Aberto dos Estados Unidos[58]. Este partido foi o enfrontamento número 37 entre Nadal e Djokovic, que converten a rivalidade entre estes dous tenistas na maior de tódolos tempos, superando a anterior marca de 36 enfrontamentos entre Ivan Lendl e John McEnroe[55].
Case sen tempo a recuperarse, e despois de rexeitar un avión privado que lle proporcionaba a Federación Española de Tenis[59], incorpórase ao equipo de Copa Davis que se enfronta en Madrid a Ucraína pola permanencia no Grupo Mundial. Así, catro días despois de gañar o US Open disputa o segundo punto da eliminatoria diante do ucraíno Sergiy Stakhovsky ao que vence en pouco máis de hora e media por 6-0, 6-0, 6-4[60]. Ao día seguinte disputa o partido de dobres formando parella con Marc López e conseguen o punto definitivo que lle asegura a permanencia a España no Grupo Mundial; derrotan aos ucraínos Sergiy Stakhovsky e Denys Molchanov en catro sets: 6-2, 6-7(6), 6-3, 6-4[61]. Logo deste partido, Rafa Nadal foi moi crítico coa organización da Copa Davis e non asegurou a súa participación na próxima edición[62].
En outubro recupera o número un da clasificación ATP ao derrotar a Tomáš Berdych nas semifinais do torneo de Pequín[63]. Porén non pode acadar o torneo ao ser derrotado na final por Djokovic quen, deste xeito, evita que Nadal aumente aínda máis a diferenza de puntos entre ambos[64]. Á semana seguinte, estrea o número un no Masters 1000 de Shanghai, non podendo desquitarse da derrota en Pequín ante Djokovic pois é derrotado en semifinais por Juan Martín del Potro por 6-2 e 6-4[65].
No torneo de París, último Masters 1000 do ano, non pode acceder á final debido á grande actuación de David Ferrer en semifinais, derrotando a Nadal por 6-3 e 7-5[66]. Esta derrota impídelle conquistar un dos poucos Masters 100 que lle faltan no seu palmarés, e dálle opcións a Djokovic de recuperar o número 1 ao remate da temporada, logo de derrotar a Ferrer na final[67].
Nadal remata a tempada xogando o Torneo Masters en Londres. Logo de asegurarse ser número 1 a final de ano coa vitoria ante Stanislas Wawrinka[68], continua sumando vitorias ata chegar á final na que se enfronta a Novak Djokovic. O serbio derrota a Nadal en dous sets dun xeito máis rápido do que se agardaba, nunha hora e 35 minutos[69].
A finais de novembro participa en Santiago de Chile na despedida do tenista chileno Nicolás Massú enfrontándose a Djokovic nun partido de exhibición. O serbio lévase a vitoria en dous sets por 6-7(3) 4-6[70].
Aínda en 2013, a finais de decembro, participa no torneo de exhibición de Abu Dabi no que cae en semifinais diante do seu compatriota David Ferrer[71]. O primeiro título da tempada conségueo en Qatar ao gañar na final do torneo de Doha ao francés Gael Monfils por 6-1, 6-7(5), 6-2, sendo a primeira vez que vence neste torneo[72].
Comeza Nadal o Aberto de Australia superando sen maiores complicacións as tres primeiras roldas. En oitavos de final vence ao xaponés Kei Nishikori por un axustado 7-6(3) 7-5 7-6(3). Neste partido, Nadal tivo que ser atendido dúas veces polas asistencias médicas debido a unha chaga sangrante na man esquerda[73]. En cuartos de final enfróntase á promesa búlgara Grigor Dimitrov, alcumado Baby Federer pola semellanza do seu xogo co do suízo. Ademais da valía do rival, Rafa ten unha dificultade engadida que lle resta sensibilidade nos saques: unha vendaxe na man esquerda debido á chaga que lle saíra en oitavos. Despois de 3 horas e 37 minutos e de estar contra as cordas en varias fases do partido, vence o español en catro sets por 3-6 7-6(3) 7-6(7) 6-2[74]. En semifinais, e cunha vendaxe mínima, derrota sen dificultades a Roger Federer por 7-6(4) 6-3 6-3 e se enfrontará na final ao tamén suízo Stanislas Wawrinka[75]. Na final non se viu o mellor Nadal debido a problemas no lombo, de feito tivo que ser atendido polas asistencias médicas do campionato. Con todo, gañoulle un set ao suízo que levou a vitoria por 6-3 6-2 3-6 6-3[76]. A prematura eliminación de Djokovic, último campión do torneo, en cuartos de final, unido aos 1.200 puntos que suma Nadal como finalista, fan que Rafa se consolide no número 1 aumentando a súa vantaxe sobre o serbio, quedando esta en 3.710 puntos.
En febreiro só participa no novo torneo de Masters-500 de Río de Xaneiro, gañándoo ao derrotar na final ao ucraíno Alexandr Dolgopolov en dous sets. En semifinais tivo un duro opoñente no seu compatriota Pablo Andújar quen dispuxo de dúas pelotas de partido[77]. Con esta vitoria aumenta a 4.000 puntos a súa vantaxe sobre Djokovic á fronte da clasificación da ATP.
Dolgopolov volve a enfrontarse en marzo con Nadal na terceira rolda do Masters de Indian Wells, no que Nadal defende o título. Desta volta a vitoria cae do lado ucraíno por 6-3, 3-6, 7-6(5)[78]. Esta derrota, sumada á vitoria de Djokovic no torneo, fai que Nadal perda case a metade da vantaxe que tiña sobre o serbio na clasificación da ATP[79]. Remata marzo xogando a final do Masters de Miami fronte a Djokovic, logo de que ambos os dous non disputasen as semifinais por abandono dos seus rivais, un feito inédito nos torneos ATP[80]. Djokovic gañou comodamente en dous sets por un dobre 6-3, sendo a cuarta vez que Rafa chega á final deste torneo sen poder obter a vitoria[81].
En abril ten unha discreta actuación no Masters 1000 de Monte Carlo e no Torneo de Barcelona, perdendo en ambos en cuartos de final: en Monte Carlo contra David Ferrer en dous sets 7-6, 6-4[82]; e en Barcelona en tres sets diante de Nico Almagro por 2-6, 7-6(5), 6-4. Esta última derrota rompe a serie de 42 vitorias consecutivas en Barcelona que iniciara en 2005 e que lle levaron a conseguir oito títulos neste torneo[83].
No mes de maio, Nadal amplía a súa vantaxe á fronte do número de torneos Masters 1000 gañados ao gañar en Madrid onde, logo de ir a máis nas sucesivas eliminatorias, vence na final ao xaponés Nishikori por 2-6, 6-4, 3-0 e retirada do nipón por problemas no lombo, probabelmente pasoulle factura o partido de seminifinais diante de David Ferrer, a quen vencera logo de case tres horas de partido[84]. Sete días despois perde a final do Masters 1000 de Roma contra Djokovic, quen remontou despois de Nadal gañar o primeiro set[85].
En Roland Garros, segundo Grand Slam do ano, Nadal vai de menos a máis, chegando á final nun gran momento de forma logo de derrotar en cuartos e semifinais a David Ferrer e Andy Murray, respectivamente. Na final enfróntase a Novak Djokovic, quen lle derrotara había menos dun mes na final do Masters 1000 de Roma e gañáralle nas catro últimas confrontacións, mais na final cae derrotado despois de gañar o primeiro set. Como no resto do torneo, Nadal foi de menos a máis, desgastando o seu rival e impoñéndose en catro sets por 3-6, 7-5, 6-2 e 6-4. Con esta vitoria Nadal bate varias marcas: iguala os catorce Grand Slams de Pete Sampras, só superados polos 17 de Federer; incrementa a 9 os títulos en Roland Garros, que lle permiten ser o único xogador en gañar tantos títulos, non só nun torneo do Grand Slam, senón en calquera torneo da ATP; convértese no único xogador que gaña cinco torneos consecutivos en Roland Garros; e o único tamén en gañar algún torneo do Grand Slam durante dez anos consecutivos[86].
A temporada de herba comeza dun xeito desastroso para Rafa Nadal, pois apenas catro días despois de gañar o seu noveno Roland Garros cae eliminado en primeira rolda do Torneo de Halle ao ser derrotado en menos dunha hora polo alemán de orixe xamaicana Dustin Brown. Nadal alegaría problemas nas costas que lle condicionaban o saque[87].
Remata a temporada de herba discretamente no Torneo de Grand Slam de Wimbledon pois, aínda que mellora a participación do ano anterior no que caera en primeira rolda, cae derrotado en oitavos ante o descoñecido xogador australiano de 19 anos Nick Kyrgios, número 144 da clasificación ATP, en catro sets, logo de perder dous tie breaks[88]. Esta derrota, unida á vitoria de Djokovic no torneo londiniense, faille perder o número 1 que recupera o xogador serbio[89].
Unha lesión no pulso da man dereita impídelle defeder os títulos Masters 1000 do Canadá e Cincinnati[90] e o Grand Slam do US Open[91], coa conseguinte perda de 4.000 puntos na clasificación ATP.
Rafa Nadal retorna ás pistas nos torneos da xira asiática, tres meses despois da súa última participación. No torneo de Pequín cae derrotado en cuartos de final diante do eslovaco Martin Klizan por 6-7(7) 6-4 6-3[92]. No Masters 1000 de Shanghai xoga cun principio de apendicite e perde o primeiro partido ante Feliciano López por 6-3 7-6(7). Con esta derrota cae do segundo posto da clasificación ATP[93].
A finais de outubro participa no Masters 500 de Basilea onde volve a ter unha discreta actuación. En cuartos de final é derrotado polo mozo croata de 17 anos Borna Coric por 6-2 7-6(4). Despois do partido, Nadal anunciou que non participaría no Masters 1000 de París nin no torneo que remata a tempada, o ATP World Tour Finals, debido a que se ía operar o 3 de novembro da apendicite que comezou a manifestarse no Torneo de Shanghai[94].
Caída na clasificación ATP (2015-2016)
[editar | editar a fonte]O 2 de xaneiro reaparece, tras máis de dous meses apartado das pistas, no torneo de exhibición de Abu Dabi. No seu primeiro partido en semifinais é derrotado por Andy Murray por 6-2 6-0, amosando a súa falta de partidos diante do xogo firme do escocés[95]. Ao día seguinte ten por rival a Stanislas Wawrinka no partido polo terceiro posto, sendo esta a primeira vez que se enfrontan ambos tenistas desde a final do Aberto de Australia do ano anterior. A vitoria correspondeu a Nadal por 7-6(1) 6-3[96].
Na semana seguinte Nadal cae en primeira rolda do Torneo de Doha ante o descoñecido alemán Michael Berrer, número 127 do mundo, por 1-6 6-3 6-4[97]. Porén, gañou o torneo de dobres formando parella co arxentino Juan Mónaco ao derrotaren na final aos austríacos Julian Knowle e Philipp Oswald por 6-3 6-4[98]. En semifinais xa derrotaran ao número 1 Novak Djokovic, que formaba parella co seu compatriota Filip Krajinovic[99].
No Aberto de Australia amosa unha lixeira melloría que lle permite chegar a cuartos de final onde é derrotado por Tomáš Berdych por 6-2 6-0 7-6(5) en pouco máis de dúas horas. Nadal levaba 17 vitorias consecutivas sobre o checo, e de ter gañado batería a marca de vitorias consecutivas sobre un mesmo rival[100].
En febreiro acode a Río de Xaneiro a defender o título acadado o ano anterior. Impídello o italiano Fabio Fognini quen o derrota en semifinais por 1-6 6-2 7-5 ao mesmo tempo en que impide unha final española na que agardaba David Ferrer. Con esta vitoria Fognini corta unha xeira de 12 anos sen perder unha semifinal en arxila de Rafa Nadal, unha superficie na que o balear só caera en 24 de 346 ocasións[101]. Na semana seguinte consegue vencer en Bos Aires, un dos poucos torneos ATP de terra batida que lle quedaban por posuír e que supón o seu triunfo número 46 en arxila. Derrotou na final ao seu compañeiro de dobres, o arxentino Juan Mónaco, por 6-4 6-1. O título de Bos Aires é o primeiro do ano para Nadal e acaba con 9 meses sen títulos[102].
No torneo Masters 1000 de Indian Wells mellora a clasificación do ano anterior pero non pode pasar de cuartos de final ao caer diante do canadense Milos Raonic por 4-6 7-6(10) 7-5 despois de desaproveitar tres pelotas de partido[103]. No torneo de dobres tamén chegou aos cuartos formando parella co español Pablo Carreño Busta.
Retoma o mes de marzo amosando serias dúbidas no seu xogo. No Masters 1000 de Miami é derrotado en terceira rolda polo seu compatriota Fernando Verdasco por 6-4 2-6 6-3 en dúas horas e cuarto. O propio Nadal recoñeceu ao remate do partido que lle falta confianza e lle sobran nervios e ansiedade[104].
Comeza o circuíto de terra cunha aceptábel actuación no Masters 1000 de Monte Carlo. Mellora o seu xogo e amosa unha maior confianza. Isto permítelle chegar a semifinais onde é derrotado polo número 1 Djokovic, quen o derrota por un dobre 6-3. De calquera xeito, mellora a actuación do ano anterior e suma puntos que lle permiten ascender ao número catro da clasificación ATP[105]. Así a todo, no Torneo de Barcelona tornaron as dúbidas pois non conseguiu pasar dos oitavos de final onde foi derrotado por 6-4 7-6 polo italiano Fabio Fognini, quen xa lle vencera este mesmo ano en Río de Xaneiro e que con esta vitoria se converte no terceiro tenista en gañarlle dúas veces a Nadal en arxila, logo de que o fixeran o arxentino Gastón Gaudio e o serbio Novak Djokovic[106].
O Primeiro de maio recibe de mans do Presidente do Goberno español, Mariano Rajoy, a Medalla de Ouro ao Mérito no Traballo, que se lle concedera en 2014 pero non puidera recibir daquela por encontrarse convalecente da súa operación de apendicite[11]. Tres días despois é investido doctor honoris causa pola Universidade Europea de Villaviciosa de Odón (Madrid), en recoñecemento aos seus méritos deportivos e aos valores de esforzo, superación, respecto, cordialidade e exemplaridade que representa a súa figura[12].
No Masters 1000 de Madrid vese un Nadal que vai mellorando o seu xogo a medida que vai pasando eliminatorias. Nas semifinais derrota a Tomáš Berdych cun xogo brillante que non amosaba desde había tempo[107]. Porén perde a final diante de Andy Murray quen encarrilou o partido desde o comezo sen que se vira en ningún momento que Nadal puidese dar volta ao resultado, que finalmente foi de 6-3 6-2. Con esta derrota, Nadal cae á sétima praza da clasificación ATP[108].
A melloría en Monte Carlo e a decaída en Barcelona repítese nos Masters 1000 de Madrid e Roma. Neste último volve a defraudar ao caer en cuartos de final diante de Stanislas Wawrinka por 7-6(7) 6-3 nun pouco máis de dúas horas. A falta de confianza evidenciouse no tie-break do primeiro set que gañaba por 6-3 e rematou perdendo despois de desperdiciar catro bólas de set. Isto afundíuno no segundo set, no que Wawrinka chegou a mandar por un claro 5-1[109].
_(19281062586).jpg)
Nos días previos a Roland Garros, Nadal recibe a máxima condecoración do concello de París, a "Grand Vermeil", de mans da alcaldesa de orixe española Anne Hidalgo[13]. No torneo chega comodamente a cuartos logo de lograr a súa vitoria número 70 en Roland Garros, mais en cuartos de final crúzase co número 1 Djokovic quen o derrota comodamente en tres sets no día do seu 29 aniversario. Con esta derrota Nadal cae ao número 10 da clasificación ATP[110].
.jpg)
Á semana seguinte de Roland Garros, Nadal triunfa na herba de Stuttgart ao se impor na final ao serbio Viktor Troicki por 7-6(3) 6-3. É o cuarto título en herba da súa carreira e o terceiro en Stuttgart, aínda que os dous anteriores foran cando este torneo se xogaba en arxila[111]. Tamén participou no torneo de dobres formando parella co seu compatriota Feliciano López chegando ás semifinais, que renunciaron a xogar para non sobrecargar a Rafa[112]. Dous días despois de gañar en Stuttgart, cae en primeira rolda do torneo londiniense de Queen´s diante do ucraíno Alexandr Dolgopolov[113]; no torneo de dobres chegou ata cuartos de final formando parella con Marc López[114]. En Wimbledon non pode terminar de peor forma a xira de herba ao caer en segunda rolda en catro sets diante do alemán Dustin Brown, quen xa o derrotara o ano anterior na herba de Halle[115]. Así a todo, mantén o décimo posto da clasificación ATP.
O 2 de agosto obtén o terceiro título do ano ao vencer na arxila de Hamburgo ao italiano Fabio Fognini por un axustado 7-5 7-5. Era a segunda vez que vencía neste torneo relegado á categoría de Masters 500, cando era un Masters 1000 vencera na final de 2008 a Federer. Con esta vitoria suma 500 puntos que lle permiten ascender ao noveno posto da clasificación ATP[116]. Tamén participou no torneo de dobres formando parella co tamén español Jaume Munar caendo en primeira rolda ante os italianos Bolelli e o que logo sería o seu rival na final, Fognini.
No Masters 1000 do Canadá non pasa de cuartos, onde é derrotado por Nishikori por 6-2 6-4[117]. Porén ascende un posto na clasificación ATP. No torneo de dobres formou parella con Verdasco e chegou tamén aos cuartos de final. Foron derrotados polos irmáns Bryan, parella número 1 da clasificación ATP, e que resultarían vencedores do torneo.
En Cincinnati perde en oitavos ante o seu compatriota Feliciano López en tres sets, sendo necesario ir ao tie-break no último set onde cada un mantivo o seu servizo[118].
Termina a xira americana cunha discreta actuación no US Open onde é eliminado en terceira rolda polo italiano Fabio Fognini en cinco sets, logo de gañar Nadal os dous primeiros, feito que nunca lle ocorrera en toda a súa carreira. Ademais, esta derrota impídelle ampliar a súa marca individual de dez anos seguidos gañando un Grand Slam[119]. A pesar da temperá eliminación, suma uns puntos que lle permiten superar a David Ferrer na clasificación ATP e colocarse no número sete.
Comeza outubro cun partido de exhibición en Bangkok contra Novak Djokovic, previo á xira asiática. O triunfo é para o serbio quen non deu opción en ningún momento a Nadal, derrotándoo en dous sets por 6-4 6-2[120]. Á semana seguinte volve encontrarse con Djokovic na final de Pequín cun resultado semellante, perde por 6-2 6-2 en 50 minutos de xogo[121]. Remata a xira asiática chegando ás semifinais do Masters 1000 de Shanghai onde é derrotado por Jo-Wilfrid Tsonga en tres sets, logo de que Nadal se adxudicara o segundo set en branco[122].
En Basilea amosa melloras no seu xogo e chega á final onde é derrotado polo tenista local Roger Federer en tres sets por 6-3 5-7 6-3[123]. Os puntos obtidos por chegar á final, permítenlle subir ao sexto posto da clasificación ATP, a tan só 100 puntos do quinto posto. No torneo de dobres chegou a cuartos de final formando parella con Marc López.
Chega ao derradeiro Masters 1000 do ano, o de París, con boas sensacións e unha mellora no seu xogo, porén é derrotado por Wawrinka en cuartos por un dobre 7-6 nun gran partido de ambos[124]. No torneo de dobres caeu en primeira rolda formando parella co indio Leander Paes[125].
Nadal acode á derradeira cita da tempada, a ATP World Tour Finals, no quinto posto da clasificación ATP grazas aos puntos que acadou no Masters 1000 de París. Realiza unha brillante primeira fase gañando os tres partidos do seu grupo ante Wawrinka, Murray e Ferrer, cedendo só un set a Ferrer. A pesar de quedar primeiro do seu grupo, crúzase en semifinais co indiscutíbel número un, Novak Djokovic, quen quedou segundo do seu grupo por caer ante Federer. A vitoria é para o serbio por un dobre 6-3[126]. Con todo, Nadal amosou unha notábel melloría e sumou 600 puntos que o consolidan no quinto posto ao remate do ano.
Rafa Nadal comeza o ano con boas sensacións adxudicándose o torneo de exhibición de Abu Dabi, despois de vencer ao seu compatriota David Ferrer en semifinais e ao canadense Milos Raonic na final[127]. Na semana seguinte participa no primeiro torneo oficial da tempada en Doha, chegando á final onde se encontra con Novak Djokovic quen o derrota en pouco máis dunha hora por 6-1, 6-2, e que supón que o balance entre os dous se poña ao favor do serbio por 24 vitorias a 23[128]; no torneo de dobres non pasou da primeira rolda formando parella con Fernando Verdasco. O Aberto de Australia supón unha nova decepción para Nadal. En primeira rolda sofre unha dura derrota en cinco sets e case cinco horas de xogo, ante o seu compatriota Fernando Verdasco. É a segunda vez, logo de Wimbledon 2013, que Nadal cae en primeira rolda dun Grand Slam[129].
En febreiro defende título no torneo ATP 250 de Bos Aires, caendo en semifinais ante o austríaco Dominic Thiem, número 19 da clasificación ATP, despois de deixar escapar unha bóla de partido[130]. Á semana seguinte volve caer nas semifinais, desta volta no torneo ATP 500 do Río de Xaneiro, ante o uruguaio Pablo Cuevas, número 45 da clasificación ATP, logo de tres sets e case tres horas e media de xogo[131].
No mes de marzo, Nadal participa nos dous primeiros Masters 1000 da tempada, os dous en territorio norteamericano. No de Indian Wells ten unha notable actuación chegado con solvencia a semifinais onde é derrotado polo indiscutible número 1, Novak Djokovic, quen acabaría gañando o torneo e igualalando o número de vitorias de Nadal en Masters 1000. A pesar da derrota, o xogo de Nadal foi de moi alto nivel[132]. En Miami non se puido comprobar a melloría no seu xogo xa que tivo que abandonar no seu primeiro partido fronte ao bosníaco Damir Džumhur por problemas físicos derivados da forte calor[133].
No Masters 1000 de Monte Carlo vese ao Nadal das mellores ocasións, logo de eliminar en cuartos de final ao número 4, Stanislas Wawrinka, e ao número 2, Andy Murray, en semifinais, vence na final ao francés Gaël Monfils en tres sets. Este é o noveno título de Nadal neste torneo, logo dos oito consecutivos que obtivera de 2005 a 2012. Con esta vitoria volve igualar a 28 títulos con Djokovic en número de Masters 1000 gañados[134].
Nadal remata o mes de abril con boas sensacións gañando o Torneo Conde de Godó, sendo a novena vez que levanta este trofeo. Na final impúxose ao gañador das dúas últimas edicións, o xaponés Kei Nishikori. Con este triunfo iguala a marca de Guillermo Vilas de maior número de torneos gañados en terra batida (49)[135].
.jpg)
Logo dunha semana de descanso participa no Masters 1000 de Madrid no que acadaría as semifinais nas que se enfronta ao número 2, Andy Murray. Rafa acusou o desgaste físico das semanas anteriores e viuse superado pola agresividade do escocés e a súa solidez desde o fondo da pista, caendo derrotado por 7-5, 6-4[136] e deixando ao español ás portas da súa oitava final no torneo madrileño. A semana seguinte Nadal participaría no Masters 1000 de Roma, último do ano sobre terra batida. Chegaría aos cuartos de final, onde caería derrotado ante o serbio Novak Djokovic por 7-5, 7-6(4), deixando os enfrontamentos entre ambos en 26-23 favorable ao serbio, e mostrando por primeira vez en moito tempo un Nadal competitivo ante o número 1 da clasificación ATP[137].
O domingo 22 de maio comezaba Roland Garros, o segundo Grand Slam da tempada. Nadal iniciou a súa andaina no torneo vencendo comodamente ao australiano Sam Groth por 6-1, 6-1, 6-1. Xa en segunda rolda vencería tamén ao arxentino Facundo Bagnis por 6-3, 6-0, 6-3, converténdose ademais con este triunfo no quinto xogador da historia en acadar as 200 vitorias en torneos de Grand Slam. Porén, Nadal anunciaba de forma repentina un día despois en rolda de prensa que tiña que retirarse do torneo debido a unha lesión no pulso que arrastraba desde o mes de marzo[138]. Esta lesión mantívoo apartado das pistas nos meses seguintes, o que lle impediu participar en Wimbledon e deixou moitas dúbidas sobre a súa participación nos Xogos Olímpicos de Río de Xaneiro[139].
Finalmente participa nos Xogos Olímpicos, sendo o abandeirado da delegación española na cerimonia inaugural. Nun principio tiña previsto participar en individuais, dobres masculinos con Marc López, e dobres mixtos con Garbiñe Muguruza. Finalmente renunciou a este último torneo pois tiña que comezar a competición o mesmo día no que xa xogara dous duros partidos nos outros dous torneos[140]. No torneo de indiviuais remataría nun honroso cuarto posto, despois de que o arxentino Juan Martín del Potro lle impedira o acceso á final nunha épica semifinal de máis de tres horas[141]; e de que o nipón Kei Nishikori o derrotara noutro partido maratoniano pola medalla de bronce[142]. O torneo de dobres masculinos, con Marc López, remataríao brillantemente ao se adxudicaren a medalla de ouro. Na final derrotaron aos romaneses Florin Mergea e Horia Tecau por 6-2, 3-6, 6-4; deste xeito Nadal e López conseguían a primeira medalla de ouro olímpica na historia do tenis español na modalidade de dobres, e ademais o propio Nadal convertíase no segundo xogador en ostentar unha medalla de ouro na modalidade de individuais e de dobres, despois de que o conseguira o chileno Nicolás Massú nos Xogos Olímpicos de Atenas de 2004.
Inmediatamente, e sen apenas descanso, Nadal viaxaba aos Estados Unidos para disputar o Masters 1000 de Cincinnati, sétimo Masters 1000 do ano e último torneo antes do comezo do US Open, derradeiro Grand Slam da tempada. O español vencería no seu partido de segunda rolda ao uruguaio Pablo Cuevas por 6-1, 7-6(4)[143]; pero caería en terceira rolda ante o croata Borna Coric por 6-1, 6-3[144]. No US Open desfaise con comodidade dos seus tres primeiros rivais ata caer en cuarta rolda diante do francés Lucas Pouille na morte súbita do quinto set e despois de máis de catro horas de partido[145]. A pesar desta inesperada derrota, Nadal mostrouse optimista de cara ao futuro, sinalando que, malia ter no aspecto do xogo algúns erros, no aspecto mental atopouse forte e sen ansiedade[146]; mesmo escala un posto na clasificación ATP pola lesión de Federer.
O 17 de setembro xoga o partido de dobres na eliminatoria de Copa Davis contra a India, repentindo a parella gañadora do ouro olímpico con Marc López. Logran a vitoria en catro sets e, xa que logo o equipo español gañara os dous puntos individuais da primeira xornada, conseguen o ascenso de España ao Grupo Mundial logo de dous anos de ausencia[147].
Comeza outubro participando no Open de Pequín cunha discreta actuación pois é derrotado en cuartos de final polo búlgaro Grigor Dimitrov por 6-2 6-4[148]. No torneo de dobres, pola contra, consegue o triunfo formando parella con Pablo Carreño Busta, despois de derrotar nunha emocionante final o estadounidense Jack Sock e o australiano Bernard Tomic por 6-7(6) 6-2 10-8[149].
No Masters 1000 de Shanghai cae inesperadamente en segunda rolda diante do serbio Viktor Troicki. Esta derrota faille declarar a Nadal que non sabe que fará nun futuro inmediato e dá por practicamente rematada a tempada[150]. Pouco tempo despois do torneo de Shanghai, Nadal anuncia que non xogará máis ata 2017 debido a que continúa con problemas no pulso que lle impiden xogar ao máximo nivel[151]. Remata o ano no posto 9 da clasificación da ATP.
Retorno aos primeiros postos (2017- )
[editar | editar a fonte]
Comeza o ano tras volver dunha lesión moi forte no Aberto de Australia onde, despois de partidos longuísimos contra Dimitrov, Raonic e Zverev, e un día menos de descanso, chega moi canso a unha final con Federer onde non pode dar o máximo e termina por perder cando ten o partido case gañado no último set.
Máis adiante, perde outra vez cun moi forte Federer en Indian Wells e Miami, pero cada vez xogando mellor, acadando o seu mellor nivel en Montecarlo, onde gaña por décima vez, Barcelona, onde tamén gaña a súa décima copa, e despois en Madrid.
Consolidando este bo nivel en terra, gaña o torneo de Roland Garros sen perder un set, deixando atrás a rivais como o prometedor Thiem ou o antigo gañador Wawrinka na final.
Na herba de Wimbledon perde inesperadamente ante Gilles Müller nun partido igualadísimo onde o saque decanta a balanza.
Inesperadamente de novo perde en Cincinnati e o Canadá ante Shapovalov e Kyrgios, na súa preparación para o derradeiro Grand Slam, pero aínda así volve a consegui-lo número 1.
No Aberto dos Estados Unidos, último Grand Slam do ano, no que se decidiría quen sería o número 1 entre Nadal e Federer, Nadal comeza dubidando do seu xogo os primeiros días, pero termina elevando o nivel e vence facilmente a Del Potro (quen gañou a Federer e Thiem) e aínda máis cómodo a Anderson na final, mantendo o número 1 por máis de 1500 puntos e situándose a 3 Grand Slams de Federer de novo.
Remata setembro participando na primeira edición da Copa Rod Laver, formando parte do equipo de Europa, quen resultaría gañador. Destacar que formou parella vitoriosa de dobres co seu eterno rival Roger Federer.
En outubro gaña o Torneo de Pequín ao gañar na final a Nick Kyrgios por 6-2 6-1; e perde a final en Shanghai ante Roger Federer por 4-6 3-6.
No mes de novembro participa no Masters 1000 de París, non pasando de cuartos, e no torneo Masters onde abandona por problemas no xeonllo, despois do primeiro partido que perde diante de David Goffin. Así e todo, remata o ano ocupando a primeira posición da clasificación ATP.
A lesión no seu xeonllo dereito fíxolle tomar a decisión de non participar nos primeiros torneos do ano: o torneo de exhibición de Abu Dhabi e o de Brisbane, que servían de preparación ao primeiro Grand Slam, en Australia. Non obstante, esta decisión estivo en sintonía cunha estratexia competitiva que desenvolvería ao longo do ano coa finalidade de dosificar os esforzos, ao xeito da que desde o ano anterior levaba a cabo Roger Federer con éxito[152].
Récords e logros
[editar | editar a fonte]
Os récords ostentados por Nadal son innumerábeis. Velaí os máis destacados:
En solitario
[editar | editar a fonte]Torneos de Grand Slam
[editar | editar a fonte]- Maior número de títulos de Grand Slam (22)
- Máis títulos nun mesmo torneo de Grand Slam (14 en Roland Garros).
- Máis títulos en Roland Garros (14).
- Máis anos consecutivos (10) gañando, cando menos, un título de Grand Slam (de 2005 a 2014).
- Máis títulos consecutivos (5) en Roland Garros (de 2010 a 2014).
- Maior número de vitorias en Roland Garros (112).
- Maior número de vitorias consecutivas en Roland Garros (39).
- Maior número de vitorias sen perder un set en todo o torneo (4).
- Máis veces en chegar á final de Roland Garros sen perder un set (7).
- Maior porcentaxe de vitorias en Roland Garros (97%).
Torneos de Masters 1000
[editar | editar a fonte]- Máis títulos en Masters 1000 sobre terra batida (26).
- Máis títulos nun mesmo torneo Masters 1000 (11 en Monte Carlo).
- Máis títulos en Monte Carlo (11).
- Máis títulos en Roma (10).
- Máis anos consecutivos (10) gañando, cando menos, un Masters 1000 (de 2005 a 2014).
- Máis anos consecutivos (8) gañando o mesmo torneo Masters 1000 (Monte Carlo, de 2005 a 2012).
Torneos ATP
[editar | editar a fonte]- Máis títulos nun mesmo torneo ATP (14 en Roland Garros).
- Único tenista en completar o Clay Slam (gañar nun mesmo ano os catro grandes torneos sobre arxila: Roland Garros, Monte Carlo, Madrid e Roma).
- Cando menos 11 títulos en tres torneos diferentes: Monte Carlo, Barcelona e Roland Garros.
- Cando menos 10 títulos en catro torneos distintos: Roland Garros (14), Barcelona (12), Monte Carlo (11) e Roma (10).
- Maior número de títulos en torneos ATP sobre arxila (63).
- Xogador con máis títulos en arxila nunha soa tempada (8).
- Máis títulos en Barcelona (12).
- Máis anos consecutivos gañando un mesmo torneo ATP, concretamente o Masters 1000 de Monte Carlo de 2005 a 2012 (8).
- Máis anos consecutivos (3) gañando os torneos Monte Carlo, Barcelona, Roma e Roland Garros, 4 dos torneos máis prestixiosos da tempada de terra batida.
- Maior número de vitorias consecutivas nunha mesma superficie (arxila) (81).
- Xogador con máis semanas, tanto totais coma consecutivas, no nº 2.
- Maior porcentaxe de vitorias en torneos sobre arxila (91%).
- Maior porcentaxe de vitorias en torneos outdoor na era open (85%).
- Maior porcentaxe de vitorias en finais sobre arxila (89%).
- Xogador con máis títulos gañados coma "teenager" nunha tempada (11).
- Xogador con mellor racha de partidos gañados coma "teenager" (24).
Compartido con outro tenista
[editar | editar a fonte]- Posuidor do Golden Slam (os 4 torneos do Grand Slam e a medalla de ouro individual das Olimpiadas), con Andre Agassi.
- Primeiro tenista en gañar nun mesmo ano (2010) torneos de Grand Slam nas tres superficies, foron estes Roland Garros (arxila), Wimbledon (herba) e US Open (dura). Posteriormente, en 2021, lograríao tamén Novak Djokovic ao ganar en Australia, Roland Garros e Wimbledon.
- Maior número de Channel Slam (Roland Garros e Wimbledon o mesmo ano) (2), con Rod Laver.
- Gañador de Roland Garros na primeira participación, con Mats Wilander.
- Maior número de títulos como "teenager" (16), con Björn Borg.
- Primeiro xogador desde Boris Becker en chegar ó posto nº 2 como "teenager".
Compartido con varios tenistas
[editar | editar a fonte]- Sétimo xogador en completar o Grand Slam ao gañar en 2010 o US Open, sendo, na era open, o máis novo no momento de acadalo. Posteriormente conseguiuno Novak Djokovic gañando Roland Garros en 2016.
- Cuarto tenista en gañar torneos de Grand Slam en tres superficies distintas (arxila, herba e dura), despois de Mats Wilander, Jimmy Connors e Andre Agassi. Conseguíuno ao gañar o Aberto de Australia en 2009. Meses despois logrouno Roger Federer e en 2016 Novak Djokovic, en ambos os casos ao gañaren Roland Garros.
- Terceiro xogador, despois de Rod Laver e Björn Borg, en acadar o Channel Slam (2008). Posteriormente conseguíuno Roger Federer en 2009 e Novak Djokovic en 2021.
- Terceiro tenista, despois de Patrick Rafter (1998) e Andy Roddick (2003) en gañar (2013) o Summer Slam, que consiste en vencer nun mesmo ano nos torneos de Masters 1000 e Grand Slam do circuíto norteamericano de verán (Canadá, Cincinnati e Aberto dos Estados Unidos).
- Terceiro tenista en conseguir cando menos 2 títulos de Grand Slam en cada unha das tres superficies, despois de que o fixeran Mats Wilander e Novak Djokovic.
Torneos de Grand Slam
[editar | editar a fonte]Campionatos Individuais (22)
[editar | editar a fonte]| Ano | Campionato | Opoñente na final | Resultado en final |
| 2005 | Roland Garros |  Mariano Puerta |
6-7(6), 6-3, 6-1, 7-5 |
| 2006 | Roland Garros |  Roger Federer |
1-6, 6-1, 6-4, 7-6(4) |
| 2007 | Roland Garros | Roger Federer |
6-3, 4-6, 6-3, 6-4 |
| 2008 | Roland Garros | Roger Federer |
6-1, 6-3, 6-0 |
| 2008 | Wimbledon | Roger Federer |
6-4, 6-4, 6-7(5), 6-7(8), 9-7 |
| 2009 | Australian Open | Roger Federer |
7-5, 3-6, 7-6(3), 3-6, 6-2 |
| 2010 | Roland Garros |  Robin Soderling |
6-4, 6-2, 6-3 |
| 2010 | Wimbledon |  Tomáš Berdych |
6-3, 7-5, 6-4 |
| 2010 | US Open |  Novak Djokovic |
6-4, 5-7, 6-4, 6-2 |
| 2011 | Roland Garros | Roger Federer |
7-5, 7-6(3), 5-7, 6-1 |
| 2012 | Roland Garros | Novak Djokovic |
6-4, 6-3, 2-6, 7-5 |
| 2013 | Roland Garros |  David Ferrer |
6-3, 6-2, 6-3 |
| 2013 | US Open | Novak Djokovic |
6-2, 3-6, 6-4, 6-1 |
| 2014 | Roland Garros | Novak Djokovic |
6-4, 6-3, 2-6, 7-5 |
| 2017 | Roland Garros | Stanislas Wawrinka |
6-2, 6-3, 6-1 |
| 2017 | US Open |  Kevin Anderson |
6-3, 6-3, 6-4 |
| 2018 | Roland Garros |  Dominic Thiem |
6-4, 6-3, 6-2 |
| 2019 | Roland Garros | Dominic Thiem |
6-3, 5-7, 6-1, 6-1 |
| 2019 | US Open |  Daniil Medvedev |
7-5, 6-3, 5-7, 4-6, 6-4 |
| 2020 | Roland Garros | Novak Djokovic |
6-0, 6-2, 7-5 |
| 2022 | Australian Open | Daniil Medvedev |
2-6, 6-7(5), 6-4, 6-4, 7-5 |
| 2022 | Roland Garros |  Casper Ruud |
6-3, 6-3, 6-0 |
Finalista en Individuais (8)
[editar | editar a fonte]| Ano | Campionato | Opoñente na final | Resultado en final |
| 2006 | Wimbledon | Roger Federer |
0-6, 6-7(5), 7-6(2), 3-6 |
| 2007 | Wimbledon | Roger Federer |
6-7(7), 6-4, 6-7(3), 6-2, 2-6 |
| 2011 | Wimbledon | Novak Djokovic |
4-6, 1-6, 6-1, 3-6 |
| 2011 | US Open | Novak Djokovic |
2-6, 4-6, 7-6(3), 1-6 |
| 2012 | Australian Open | Novak Djokovic |
7-5, 4-6, 2-6, 7-6(5), 5-7 |
| 2014 | Australian Open | Stanislas Wawrinka |
3-6, 2-6, 6-3, 3-6 |
| 2017 | Australian Open | Roger Federer |
4-6, 6-3, 1-6, 6-3, 3-6 |
| 2019 | Australian Open | Novak Djokovic |
3-6, 2-6, 3-6 |
Clasificación en torneos de Grand Slam
[editar | editar a fonte]| Torneo | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | 2022 | G-P | Títulos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | - | 3r | 4r | - | CF | SF | G | CF | CF | F | - | F | CF | 1r | F | CF | F | CF | CF | G | 76-15 | 2 |
| Roland Garros | - | - | G | G | G | G | 4r | G | G | G | G | G | CF | 3r | G | G | G | G | SF | G | 112-3 | 14 |
| Wimbledon | 3r | - | 2r | F | F | G | - | G | F | 2r | 1r | 4r | 2r | - | 4r | SF | SF | NC | - | SF | 58-12 | 2 |
| US Open | 2r | 2r | 3r | CF | 4r | SF | SF | G | F | - | G | - | 3r | 4r | G | SF | G | - | - | 4r | 67-12 | 4 |
| Gañados-Perdidos | 3-2 | 3-2 | 13-3 | 17-2 | 20-3 | 24-2 | 15-2 | 25-1 | 23-3 | 14-2 | 14-1 | 16-2 | 11-4 | 5-2 | 23-2 | 21-3 | 24-2 | 11-1 | 9-2 | 22-1 | 313-42 | 22 |
| Lenda: G:Gañador; F:Finalista; SF:Semifinalista; CF:Cuartos de final; NC:Non celebrado; -:Non participou | ||||||||||||||||||||||
Títulos (103; 92+11)
[editar | editar a fonte]Individuais (92)
[editar | editar a fonte]
|
|
| Nº | Data | Torneo | Superficie | Opoñente na final | Resultado |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 15/08/2004 |  Sopot
|
Terra batida | José Acasuso
|
6-3 6-4 |
| 2. | 19/02/2005 |  Costa Do Sauipe
|
Terra batida | Alberto Martín
|
6-0 6-7(2) 6-1 |
| 3. | 27/02/2005 |  Acapulco
|
Terra batida | Albert Montañés
|
6-1 6-0 |
| 4. | 17/04/2005 |  Monte Carlo
|
Terra batida | Guillermo Coria
|
6-3 6-1 0-6 7-5 |
| 5. | 24/04/2005 | Barcelona
|
Terra batida | Juan C. Ferrero
|
6-1 7-6(4) 6-3 |
| 6. | 08/05/2005 |  Roma
|
Terra batida | Guillermo Coria
|
6-4 3-6 6-3 4-6 7-6(6) |
| 7. | 05/06/2005 |  Roland Garros
|
Terra batida | Mariano Puerta
|
6-7(6) 6-3 6-1 7-5 |
| 8. | 10/07/2005 | Bastad
|
Terra batida | Tomáš Berdych
|
2-6 6-2 6-4 |
| 9. | 24/07/2005 |  Stuttgart
|
Terra batida | Gastón Gaudio
|
6-3 6-3 6-4 |
| 10. | 14/08/2005 |  Canadá (Montreal)
|
Dura |  Andre Agassi
|
6-3 4-6 6-2 |
| 11. | 18/09/2005 |  Pequín
|
Dura | Guillermo Coria
|
5-7 6-1 6-2 |
| 12. | 23/10/2005 | Madrid
|
Dura |  Ivan Ljubicic
|
3-6 2-6 6-3 6-4 7-6(3) |
| 13. | 04/03/2006 |  Dubai
|
Dura | Roger Federer
|
2-6 6-4 6-4 |
| 14. | 23/04/2006 | Monte Carlo (2)
|
Terra batida | Roger Federer
|
6-2 6-7(2) 6-3 7-6(5) |
| 15. | 30/04/2006 | Barcelona (2)
|
Terra batida | Tommy Robredo
|
6-4 6-4 6-0 |
| 16. | 14//05/2006 | Roma (2)
|
Terra batida | Roger Federer
|
6-7(0) 7-6(5) 6-4 2-6 7-6(5) |
| 17. | 11/06/2006 | Roland Garros (2)
|
Terra batida | Roger Federer
|
1-6 6-1 6-4 7-6(4) |
| 18. | 18/03/2007 | Indian Wells
|
Dura | Novak Djokovic
|
6-2 7-5 |
| 19. | 22/04/2007 | Monte Carlo (3)
|
Terra batida | Roger Federer
|
6-4 6-4 |
| 20. | 29/04/2007 | Barcelona (3)
|
Terra batida | Guillermo Cañas
|
6-3 6-4 |
| 21. | 13/05/2007 | Roma (3)
|
Terra batida |  Fernando González
|
6-2 6-2 |
| 22. | 10/06/2007 | Roland Garros (3)
|
Terra batida | Roger Federer
|
6-3 4-6 6-3 6-4 |
| 23. | 22/07/2007 | Stuttgart (2)
|
Terra batida | Stanislas Wawrinka
|
6-4 7-5 |
| 24. | 27/04/2008 | Monte Carlo (4)
|
Terra batida | Roger Federer
|
7-5 7-5 |
| 25. | 04/05/2008 | Barcelona (4)
|
Terra batida | David Ferrer
|
6-1 4-6 6-1 |
| 26. | 18/05/2008 | Hamburgo
|
Terra batida | Roger Federer
|
7-5 6-7(3) 6-3 |
| 27. | 08/06/2008 | Roland Garros (4)
|
Terra batida | Roger Federer
|
6-1 6-3 6-0 |
| 28. | 15/06/2008 |  London Queen´s
|
Herba | Novak Djokovic
|
7-6(5) 7-5 |
| 29. | 06/07/2008 | Wimbledon
|
Herba | Roger Federer
|
6-4 6-4 6-7(5) 6-7(8) 9-7 |
| 30. | 27/07/2008 | Canadá (Toronto) (2)
|
Dura | Nicolas Kiefer
|
6-3 6-2 |
| 31. | 17/08/2008 |  Xogos Olímpicos (Pequín)
|
Dura | Fernando González
|
6-3 7-6(2) 6-3 |
| 32. | 01/02/2009 |  Australian Open
|
Dura | Roger Federer
|
7-5 3-6 7-6(3) 3-6 6-2 |
| 33. | 22/03/2009 | Indian Wells (2)
|
Dura | Andy Murray
|
6-1 6-2 |
| 34. | 19/04/2009 | Monte Carlo (5)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
6-3 2-6 6-1 |
| 35. | 26/04/2009 | Barcelona (5)
|
Terra batida | David Ferrer
|
6-2 7-5 |
| 36. | 03/05/2009 | Roma (4)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
7-6(2) 6-2 |
| 37. | 18/04/2010 | Monte Carlo (6)
|
Terra batida | Fernando Verdasco
|
6-0 6-1 |
| 38. | 02/05/2010 | Roma (5)
|
Terra batida | David Ferrer
|
7-5 6-2 |
| 39. | 16/05/2010 | Madrid (2)
|
Terra batida | Roger Federer
|
6-4 7-6(5) |
| 40. | 06/06/2010 | Roland Garros (5)
|
Terra batida | Robin Söderling
|
6-4 6-2 6-4 |
| 41. | 04/07/2010 | Wimbledon (2)
|
Herba | Tomáš Berdych
|
6-3 7-5 6-4 |
| 42. | 13/09/2010 | US Open
|
Dura | Novak Djokovic
|
6-4 5-7 6-4 6-2 |
| 43. | 10/10/2010 |  Tokio
|
Dura | Gael Monfils
|
6-1 7-5 |
| 44. | 17/04/2011 | Monte Carlo (7)
|
Terra batida | David Ferrer
|
6-4 7-5 |
| 45. | 24/04/2011 | Barcelona (6)
|
Terra batida | David Ferrer
|
6-2 6-4 |
| 46. | 05/06/2011 | Roland Garros (6)
|
Terra batida | Roger Federer
|
7-5 7-6(3) 5-7 6-1 |
| 47. | 22/04/2012 | Monte Carlo (8)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
6-3 6-1 |
| 48. | 29/04/2012 | Barcelona (7)
|
Terra batida | David Ferrer
|
7-6(1) 7-5 |
| 49. | 21/05/2012 | Roma (6)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
7-5 6-3 |
| 50. | 11/06/2012 | Roland Garros (7)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
6-4 6-3 2-6 7-5 |
| 51. | 17/02/2013 | São Paulo (2)
|
Terra batida | David Nalbandian
|
6-2 6-3 |
| 52. | 03/03/2013 | Acapulco (2)
|
Terra batida | David Ferrer
|
6-0 6-2 |
| 53. | 17/03/2013 | Indian Wells (3)
|
Dura | Juan Martín del Potro
|
4-6 6-3 6-4 |
| 54. | 28/04/2013 | Barcelona (8)
|
Terra batida | Nicolás Almagro
|
6-4 6-3 |
| 55. | 12/05/2013 | Madrid (3)
|
Terra batida | Stanislas Wawrinka
|
6-2 6-4 |
| 56. | 19/05/2013 | Roma (7)
|
Terra batida | Roger Federer
|
6-1 6-3 |
| 57. | 09/06/2013 | Roland Garros (8)
|
Terra batida | David Ferrer
|
6-3 6-2 6-3 |
| 58. | 11/08/2013 | Canadá (Montreal) (3)
|
Dura | Milos Raonic
|
6-2 6-2 |
| 59. | 18/08/2013 | Cincinnati
|
Dura | John Isner
|
7-6(8) 7-6(3) |
| 60. | 09/09/2013 | US Open (2)
|
Dura | Novak Djokovic
|
6-2 3-6 6-4 6-1 |
| 61. | 04/01/2014 |  Doha
|
Dura | Gael Monfils
|
6-1 6-7(5) 6-2 |
| 62. | 23/02/2014 | Río de Xaneiro
|
Terra batida |  Alexandr Dolgopolov
|
6-3 7-6(3) |
| 63. | 11/05/2014 | Madrid (4)
|
Terra batida | Kei Nishikori
|
2-6 6-4 3-0(r) |
| 64. | 08/06/2014 | Roland Garros (9)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
3-6 7-5 6-2 6-4 |
| 65. | 01/03/2015 | Bos Aires
|
Terra batida | Juan Mónaco
|
6-4 6-1 |
| 66. | 14/06/2015 | Stuttgart (3)
|
Herba | Viktor Troicki
|
7-6(3) 6-3 |
| 67. | 02/08/2015 | Hamburgo (2)
|
Terra batida | Fabio Fognini
|
7-6 7-6 |
| 68. | 17/04/2016 | Monte Carlo (9)
|
Terra batida | Gaël Monfils
|
7-5 5-7 6-0 |
| 69. | 24/04/2016 | Barcelona (9)
|
Terra batida | Kei Nishikori
|
6-4 7-5 |
| 70. | 23/04/2017 | Monte Carlo (10)
|
Terra batida | Albert Ramos
|
6-1 6-3 |
| 71. | 30/04/2017 | Barcelona (10)
|
Terra batida | Dominic Thiem
|
6-4 6-1 |
| 72. | 14/05/2017 | Madrid (5)
|
Terra batida | Dominic Thiem
|
7-6(8) 6-4 |
| 73. | 11/06/2017 | Roland Garros (10)
|
Terra batida | Stanislas Wawrinka
|
6-2 6-3 6-1 |
| 74. | 10/09/2017 | US Open (3)
|
Dura | Kevin Anderson
|
6-3 6-3 6-4 |
| 75. | 08/10/2017 | Pequín (2)
|
Dura | Nick Kyrgios
|
6-2 6-1 |
| 76. | 22/04/2018 | Monte Carlo (11)
|
Terra batida | Kei Nishikori
|
6-3 6-2 |
| 77. | 29/04/2018 | Barcelona (11)
|
Terra batida |  Stefanos Tsitsipas
|
6-2 6-1 |
| 78. | 20/05/2018 | Roma (8)
|
Terra batida | Alexander Zverev
|
6-1 1-6 6-3 |
| 79. | 10/06/2018 | Roland Garros (11)
|
Terra batida | Dominic Thiem
|
6-4 6-3 6-2 |
| 80. | 12/08/2018 | Canadá (Toronto) (4)
|
Dura | Stefanos Tsitsipas
|
6-2 7-6(4) |
| 81. | 19/05/2019 | Roma (9)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
6-0 4-6 6-1 |
| 82. | 08/06/2019 | Roland Garros (12)
|
Terra batida | Dominic Thiem
|
6-3 5-7 6-1 6-1 |
| 83. | 11/08/2019 | Canadá (Montreal) (5)
|
Dura | Daniil Medvedev
|
6-3 6-0 |
| 84. | 08/09/2019 | US Open (4)
|
Dura | Daniil Medvedev
|
7-5 6-3 5-7 4-6 6-4 |
| 85. | 28/02/2020 | Acapulco (3)
|
Dura | Taylor Fritz
|
6-3 6-2 |
| 86. | 11/10/2020 | Roland Garros (13)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
6-0 6-2 7-5 |
| 87. | 25/04/2021 | Barcelona (12)
|
Terra batida | Stefanos Tsitsipas
|
6-4 6-7(6) 7-5 |
| 88. | 16/05/2021 | Roma (10)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
7-5 1-6 6-3 |
| 89. | 09/01/2022 | Melbourne
|
Dura | Maxime Cressy
|
7-6(6) 6-3 |
| 90. | 30/01/2022 | Australian Open (2)
|
Dura | Daniil Medvedev
|
2-6, 6-7(5), 6-4, 6-4, 7-5 |
| 91. | 26/02/2022 | Acapulco (4)
|
Dura | Cameron Norrie
|
6-4 6-4 |
| 92. | 05/06/2022 | Roland Garros (14)
|
Terra batida | Casper Ruud
|
6-3 6-3 6-0 |
Finalista en individuais (38)
[editar | editar a fonte]
|
|
| Nº | Data | Torneo | Superficie | Opoñente na final | Resultado |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 18/01/2004 |  Auckland
|
Dura |  Dominik Hrbatý
|
6-4 2-6 5-7 |
| 2. | 03/04/2005 | Miami
|
Dura | Roger Federer
|
6-2 7-6(4) 6-7(5) 3-6 1-6 |
| 3. | 09/07/2006 | Wimbledon
|
Herba | Roger Federer
|
0-6 6-7(5) 7-6(2) 3-6 |
| 4. | 20/05/2007 | Hamburgo
|
Terra batida | Roger Federer
|
6-2 2-6 0-6 |
| 5. | 08/07/2007 | Wimbledon (2)
|
Herba | Roger Federer
|
6-7(7) 6-4 6-7(3) 6-2 2-6 |
| 6. | 04/11/2007 | París
|
Dura | David Nalbandian
|
4-6 0-6 |
| 7. | 06/01/2008 |  Chennai
|
Dura | Mikhaíl Yuzhni
|
0-6 1-6 |
| 8. | 06/04/2008 | Miami (2)
|
Dura | Nikolay Davydenko
|
4-6 2-6 |
| 9. | 15/02/2009 |  Rotterdam
|
Dura | Andy Murray
|
3-6 6-4 0-6 |
| 10. | 17/05/2009 | Madrid
|
Terra batida | Roger Federer
|
4-6 4-6 |
| 11. | 18/10/2009 | Shanghai
|
Dura | Nikolay Davydenko
|
6-7(3) 3-6 |
| 12. | 09/01/2010 | Doha
|
Dura | Nikolay Davydenko
|
6-0 6-7(8) 4-6 |
| 13. | 21/11/2010 | ATP World Tour Finals (Londres)
|
Dura | Roger Federer
|
3-6 6-3 1-6 |
| 14. | 20/03/2011 | Indian Wells
|
Dura | Novak Djokovic
|
6-4 3-6 2-6 |
| 15. | 03/04/2011 | Miami (3)
|
Dura | Novak Djokovic
|
6-4 3-6 6-7(4) |
| 16. | 08/05/2011 | Madrid (2)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
5-7 4-6 |
| 17. | 15/05/2011 | Roma
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
4-6 4-6 |
| 18. | 03/07/2011 | Wimbledon (3)
|
Herba | Novak Djokovic
|
4-6 1-6 6-1 3-6 |
| 19. | 12/09/2011 | US Open
|
Dura | Novak Djokovic
|
2-6 4-6 7-6(3) 1-6 |
| 20. | 09/10/2011 | Tokio
|
Dura | Andy Murray
|
6–3 2–6 0-6 |
| 21. | 29/01/2012 | Aberto de Australia
|
Dura | Novak Djokovic
|
7-5 4-6 2-6 7-6(5) 5-7 |
| 22. | 10/02/2013 | Viña del Mar
|
Terra batida | Horacio Ceballos
|
7-6(2) 6-7(6) 4-6 |
| 23. | 21/04/2013 | Monte Carlo
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
2-6 6-7(1) |
| 24. | 06/10/2013 | Pequín
|
Dura | Novak Djokovic
|
3-6 4-6 |
| 25. | 11/11/2013 | ATP World Tour Finals (Londres) (2)
|
Dura | Novak Djokovic
|
3-6 4-6 |
| 26. | 26/01/2014 | Aberto de Australia (2)
|
Dura | Stanislas Wawrinka
|
3-6 2-6 6-3 3-6 |
| 27. | 30/03/2014 | Miami (4)
|
Dura | Novak Djokovic
|
3-6 3-6 |
| 28. | 18/05/2014 | Roma (2)
|
Terra batida | Novak Djokovic
|
6-4 3-6 3-6 |
| 29. | 10/05/2015 | Madrid (3)
|
Terra batida | Andy Murray
|
3-6 2-6 |
| 30. | 11/10/2015 | Pequín (2)
|
Dura | Novak Djokovic
|
2-6 2-6 |
| 31. | 01/11/2015 | Basilea
|
Dura | Roger Federer
|
3-6 7-5 3-6 |
| 32. | 09/01/2016 | Doha (2)
|
Dura | Novak Djokovic
|
1-6 2-6 |
| 33. | 29/01/2017 | Aberto de Australia (3)
|
Dura | Roger Federer
|
4-6 6-3 1-6 6-3 3-6 |
| 34. | 04/03/2017 | Acapulco
|
Dura | Sam Querrey
|
3-6 6-7(3) |
| 35. | 02/04/2017 | Miami (5)
|
Dura | Roger Federer
|
3-6 4-6 |
| 36. | 15/10/2017 | Shanghai (2)
|
Dura | Roger Federer
|
4-6 3-6 |
| 37. | 27/01/2019 | Aberto de Australia (4)
|
Dura | Novak Djokovic
|
3-6 2-6 3-6 |
| 38. | 20/03/2022 | Indian Wells (2)
|
Dura | Taylor Fritz
|
3-6 6-7(5) |
Dobres (11)
[editar | editar a fonte]
|
|
| Nº | Data | Torneo | Superficie | Parella | Opoñentes na final | Resultado |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 27/07/2003 | Umag
|
Terra batida | Álex López Morón
|
Todd Perry Thomas Shimada
|
6-1 6-3 |
| 2. | 11/01/2004 | Chennai
|
Dura | Tommy Robredo
|
 Jonathan Erlich Andy Ram
|
7-6(3) 4-6 6-3 |
| 3. | 09/01/2005 | Doha
|
Dura | Albert Costa
|
 Andrei Pavel Mikhail Youzhny
|
6-3 4-6 6-3 |
| 4. | 27/04/2008 | Monte Carlo
|
Terra batida | Tommy Robredo
|
Mahesh Bhupathi Mark Knowles
|
6-3 6-3 |
| 5. | 09/01/2009 | Doha (2)
|
Dura | Marc López
|
Daniel Nestor Nenad Zimonjić
|
4-6 6-4 10-8 |
| 6. | 20/03/2010 | Indian Wells
|
Dura | Marc López
|
Daniel Nestor Nenad Zimonjić
|
7-6(8) 6-3 |
| 7. | 09/01/2011 | Doha (3)
|
Dura | Marc López
|
Andreas Seppi Daniele Bracciali
|
6–3 7–6(4) |
| 8. | 18/03/2012 | Indian Wells (2)
|
Dura | Marc López
|
John Isner Sam Querrey
|
6–2 7–6(3) |
| 9. | 09/01/2015 | Doha (4)
|
Dura | Juan Mónaco
|
Julian Knowle Philipp Oswald
|
6–3 6-4 |
| 10. | 12/08/2016 | Xogos Olímpicos (Río de Xaneiro)
|
Dura | Marc López
|
Florin Mergea Horia Tecau
|
6-2 3-6 6-4 |
| 11. | 08/10/2016 | Pequín
|
Dura | Pablo Carreño Busta
|
Jack Sock Bernard Tomic
|
6-7(6) 6-2 10-8 |
Finalista en dobres (4)
[editar | editar a fonte]
|
|
| Nº | Data | Torneo | Superficie | Parella | Opoñentes na final | Resultado |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 24/04/2005 | Barcelona
|
Terra batida | Feliciano López
|
Leander Paes Nenad Zimonjić
|
1-6 3-6 |
| 2. | 08/01/2007 | Chennai
|
Dura | Bartolomé Salvá-Vidal
|
 Xavier Malisse Dick Norman
|
6-7(4) 6-7(4) |
| 3. | 30/04/2007 | Barcelona (2)
|
Terra batida | Bartolomé Salvá-Vidal
|
Andrei Pavel Alexander Waske
|
3-6 6-7(1) |
| 4. | 10/02/2013 | Viña del Mar
|
Terra batida | Juan Mónaco
|
Paolo Lorenzi Potito Starace
|
2-6 4-6 |
O récord de 81 vitorias consecutivas en terra batida
[editar | editar a fonte]Tras caer en cuartos de final do Torneo de Valencia ante o ruso Igor Andreev, o récord comezou coa vitoria no partido da 1ª rolda do Monte Carlo TMS de 2005 fronte ó tenista francés Gael Monfils , e rematou ó caer derrotado ante o suízo Roger Federer na final do Hamburgo TMS en 2007.
| Ano | Torneo | Vitorias |
|---|---|---|
| 2005 | Monte Carlo TMS
|
6 |
| 2005 | Barcelona
|
10 |
| 2005 | Roma TMS
|
6 |
| 2005 | Roland Garros
|
7 |
| 2005 | Bastad
|
5 |
| 2005 | Stuttgart
|
5 |
| 2005 | Copa Davis (contra Italia)
|
2 |
| 2006 | Monte Carlo TMS
|
6 |
| 2006 | Barcelona
|
5 |
| 2006 | Roma TMS
|
6 |
| 2006 | Roland Garros
|
7 |
| 2006 | Copa Davis (contra Italia)
|
2 |
| 2007 | Monte Carlo TMS
|
5 |
| 2007 | Barcelona
|
5 |
| 2007 | Roma TMS
|
5 |
| 2007 | Hamburgo TMS
|
4 |
| TOTAL | 81 |
Evolución na clasificación ATP (individuais) (*)
[editar | editar a fonte]- (*) Estatísticas actualizadas a 11 de xullo de 2022.
| Ano | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 |
| Clasificación | 811 |  200
|
49
|
 51
|
2
|
2 | 2 | 1
|
2
|
1
|
2
|
4
|
1
|
3
|
5
|
9
|
1
|
2
|
1 (*)
|
2
|
6
|
- (*) É o único tenista que conseguiu recuperar catro veces o número 1 a final de ano.
| Clasificación | Semanas | Consecutivas |
|---|---|---|
| 1º | 209 | 56 |
| 2º(*) | 370 | 160 |
| 3º | 79 | 19 |
- (*) Posúe o récord tanto en semanas totais como consecutivas na 2ª posición da clasificación da ATP.
Copa Davis
[editar | editar a fonte]Rafael Nadal gañou 5 veces a Copa Davis con España, nas edicións de 2004, 2008, 2009, 2011 e 2019. Na edición de 2008, aínda que participou nas eliminatorias, non xogou a final debido a unha tendinite. Desde a súa primeira participación en 2004, participou en todas as edicións agás as de 2007, 2010, 2012, 2014, 2017 e 2020-21.
Partidos xogados
[editar | editar a fonte]Disputou un total de 42 partidos (30 individuais e 12 dobres), gañando en 37 deles (29 individuais e 8 dobres). A destacar que na actuación individual só perdeu no seu debut.
| Lenda |
| Vitorias: 37 (29+8) |
| Derrotas: 5 (1+4) |
| Nº | Data | Lugar | Rolda | Parella (dobres) | Opoñente(s) | País | Resultado |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1.i | 06/02/2004 | Brno
|
1R | Jiri Novak |  República Checa
|
6-7(3) 3-6 6-7(2) | |
| 1.d | 07/02/2004 | Brno
|
1R | Tommy Robredo | Jiri Novak Radek Stepanek |
República Checa
|
4-6 6-7(6) 3-6 |
| 2.i | 08/02/2004 | Brno
|
1R | Radek Stepanek | República Checa
|
7-6(2) 7-6(4) 6-3 | |
| 2.d | 10/04/2004 | Palma
|
CF | Tommy Robredo | John van Lottum Martin Verkerk |
Países Baixos
|
6-3 6-2 3-6 2-6 2-6 |
| 3.d | 25/09/2004 | Alacant
|
SF | Tommy Robredo | Arnaud Clément Michaël Llodra |
 Francia
|
7-6(4) 4-6 6-2 2-6 6-3 |
| 3.i | 26/09/2004 | Alacant
|
SF | Arnaud Clément | Francia
|
6-4 6-1 6-2 | |
| 4.i | 03/12/2004 | Sevilla
|
F | Andy Roddick |  Estados Unidos
|
6-7(6) 6-2 7-6(6) 6-2 | |
| 4.d | 05/03/2005 | Bratislava
|
1R | Albert Costa | Karol Beck Michal Mertinak |
Eslovaquia
|
6-7(3) 4-6 6-7(8) |
| 5.i | 23/09/2005 | Torre del Greco
|
Pl.Of. | Daniele Bracciali | Italia
|
6-3 6-2 6-1 | |
| 5.d | 24/09/2005 | Torre del Greco
|
Pl.Of. | Feliciano López | Daniele Bracciali Giorgio Galimberti |
Italia
|
6-4 4-6 2-6 6-4 7-9 |
| 6.i | 25/09/2005 | Torre del Greco
|
Pl.Of. | Andreas Seppi | Italia
|
6-1 6-2 5-7 6-4 | |
| 7.i | 22/09/2006 | Santander
|
Pl.Of. | Andreas Seppi | Italia
|
6-0 6-4 6-3 | |
| 6.d | 23/09/2006 | Santander
|
Pl.Of. | Fernando Verdasco | Daniele Bracciali Giorgio Galimberti |
Italia
|
6-2 3-6 6-3 7-6(4) |
| 8.i | 24/09/2006 | Santander
|
Pl.Of. | Filippo Volandri | Italia
|
3-6 7-5 6-3 6-3 | |
| 9.i | 11/04/2008 | Bremen
|
CF | Nicolas Kiefer |  Alemaña
|
7-6(5) 6-0 6-3 | |
| 10.i | 19/09/2008 | Madrid
|
SF | Sam Querrey | Estados Unidos
|
6-7(5) 6-4 6-3 6-4 | |
| 11.i | 21/09/2008 | Madrid
|
SF | Andy Roddick | Estados Unidos
|
6-4 6-0 6-4 | |
| 12.i | 06/03/2009 | Benidorm
|
1R | Janko Tipsarević | Serbia
|
6-1 6-0 6-2 | |
| 13.i | 08/03/2009 | Benidorm
|
1R | Novak Djokovic | Serbia
|
6-4 6-4 6-1 | |
| 14.i | 04/12/2009 | Barcelona
|
F | Tomáš Berdych | República Checa
|
7-5 6-0 6-2 | |
| 15.i | 06/12/2009 | Barcelona
|
F | Jan Hajek | República Checa
|
6-3 6-4 | |
| 16.i | 04/03/2011 | Charleroi
|
1R | Ruben Bemelmans | .svg){kind=small} Bélxica
|
6-2 6-4 6-2 | |
| 17.i | 06/03/2011 | Charleroi
|
1R | Olivier Rochus | Bélxica
|
6-4 6-2 | |
| 18.i | 16/09/2011 | Córdoba
|
SF | Richard Gasquet | Francia
|
6-3 6-0 6-1 | |
| 19.i | 18/09/2011 | Córdoba
|
SF | Jo-Wilfried Tsonga | Francia
|
6-0 6-2 6-4 | |
| 20.i | 02/12/2011 | Sevilla
|
F | Juan Mónaco | Arxentina
|
6-1 6-1 6-2 | |
| 21.i | 04/12/2011 | Sevilla
|
F | Juan M. Del Potro | Arxentina
|
1-6 6-4 6-1 7-6(0) | |
| 22.i | 13/09/2013 | Madrid
|
Pl.Of. | Sergiy Stakhovsky | Ucraína
|
6-0 6-0 6-4 | |
| 7.d | 14/09/2013 | Madrid
|
Pl.Of. | Marc López | Sergiy Stakhovsky Denys Molchanov |
Ucraína
|
6-2 6-7(6) 6-3 6-4 |
| 23.i | 18/09/2015 |  Odense
|
Pl.Of.(*) | Mikael Torpegaard | Dinamarca
|
6-4 6-3 6-2 | |
| 8.d | 19/09/2015 | Odense
|
Pl.Of.(*) | Fernando Verdasco | Thomas Kromann Frederik Nielsen |
Dinamarca
|
6-4 3-6 7-6(4) 6-4 |
| 9.d | 17/09/2016 | Nova Delhi
|
Pl.Of. | Marc López | Leander Paes Saketh Myneni |
India
|
4-6 7-6(2) 6-4 6-4 |
| 24.i | 06/04/2018 | Valencia
|
CF | Philipp Kohlschreiber | Alemaña
|
6-2 6-2 6-3 | |
| 25.i | 08/04/2018 | Valencia
|
CF | Alexander Zverev | Alemaña
|
6-1 6-4 6-4 | |
| 26.i | 19/11/2019 | Madrid
|
Grupo B | Karen Khachanov |  Rusia
|
6-3 7-6(7) | |
| 27.i | 20/11/2019 | Madrid
|
Grupo B | Borna Gojo |  Croacia
|
6-4 6-3 | |
| 10.d | 20/11/2019 | Madrid
|
Grupo B | Marcel Granollers | Ivan Dodig Mate Pavić |
Croacia
|
6-3 6-4 |
| 28.i | 22/11/2019 | Madrid
|
CF | Diego Schwartzman | Arxentina
|
6-1 6-2 | |
| 11.d | 22/11/2019 | Madrid
|
CF | Marcel Granollers | Máximo González Leonardo Mayer |
Arxentina
|
6-4 4-6 6-3 |
| 29.i | 23/11/2019 | Madrid
|
SF | Dan Evans | .svg){kind=small} Reino Unido
|
6-4 6-0 | |
| 12.d | 23/11/2019 | Madrid
|
SF | Feliciano López | Jamie Murray Neal Skupski |
Reino Unido
|
7-6(3) 7-6(8) |
| 30.i | 24/11/2019 | Madrid
|
F | Denis Shapovalov | Canadá
|
6-3 7-6(7) |
(*) Play Off do Grupo I da zona Europa/África.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ ATP (ed.). "Clasificación singles do circuíto profesional da ATP" (en castelán). Arquivado dende o orixinal
|url=incorrecto (Axuda) o 11 de xullo de 2013. Consultado o 11 de xullo de 2022. - ↑ Nadal asciende al Olimpo, El País, 17 de agosto de 2008
- ↑ Rio 2016, ed. (12/08/2016). "Após batalha, Nadal e López ganham o ouro nas duplas" (en portugués). Arquivado dende o orixinal o 27 de agosto de 2016. Consultado o 29 de agosto de 2016.
- ↑ Datos a 11 de xullo de 2022
- ↑ Ministerio de Educación, Cultura e Deporte (ed.). "Medallas de la Real orden del mérito deportivo durante el año 2006" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 12 de novembro de 2013. Consultado o 1 de maio de 2015.
- ↑ Laureus World Sport (ed.). "Awards 2006" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2017. Consultado o 1 de maio de 2015.
- ↑ El País, ed. (3 de setembro de 2008). "Rafa Nadal, premio Príncipe de Asturias de los Deportes". elpais.com. Consultado o 17 de xaneiro de 2014.
- ↑ Laureus World Sport (ed.). "Awards 2011" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 01 de xullo de 2015. Consultado o 1 de maio de 2015.
- ↑ Almudena Rivera e David Menayo (26/11/2013). Diario Marca, ed. "Nadal recibe el premio La Leyenda". marca.com (en castelán). Consultado o 25 de xaneiro de 2014.
- ↑ Laureus World Sport (ed.). "Awards 2014" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 07 de maio de 2015. Consultado o 1 de maio de 2015.
- ↑ 11,0 11,1 Diario Público, ed. (1/5/2015). "Rajoy entrega a Nadal la Medalla de Oro al Mérito en el Trabajo" (en castelán). Consultado o 1 de maio de 2015.
- ↑ 12,0 12,1 Universidad Europea (ed.). "Acto de investidura Doctor Honoris Causa de Rafael Nadal" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 08 de maio de 2015. Consultado o 10 de maio de 2015.
- ↑ 13,0 13,1 diario Sport, ed. (19/5/2015). "Nadal será condecorado con la máxima distinción de París" (en castelán). Consultado o 6 de xuño de 2015.
- ↑ Darío Ojea (26/4/2017). El Confidencial, ed. "Nadal debuta en su pista con una contundente victoria ante Dutra" (en castelán). Consultado o 13 de xuño de 2017.
- ↑ El Periódico, ed. (2/6/2017). "Nadal contará con una estatua en Roland Garros" (en castelán). Consultado o 13 de xuño de 2017.
- ↑ ATP (ed.). "Former no. 1s" (en inglés). Consultado o 22 de decembro de 2019.
- ↑ "Biografía de Rafa Nadal". Arquivado dende o orixinal o 13 de xullo de 2008. Consultado o 04 de maio de 2009.
- ↑ ATP (ed.). "Historial da clasificación de Nadal" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2013. Consultado o 25 de xaneiro de 2014.
- ↑ "Rafael Nadal, Premio Príncipe de Asturias de los Deportes". Arquivado dende o orixinal o 06 de xaneiro de 2009. Consultado o 30 de xuño de 2012.
- ↑ Nadal é o rei na terra batida
- ↑ "Nadal e Djokovic caen no debut en dobres". Arquivado dende o orixinal o 13 de decembro de 2019. Consultado o 04 de xullo de 2012.
- ↑ Nadal Completes Career Grand Slam
- ↑ "Rafael Nadal gaña o preimo Laureus". Arquivado dende o orixinal o 03 de febreiro de 2012. Consultado o 04 de xullo de 2012.
- ↑ Nadal named Laureus World Sportsman of the year
- ↑ Óscar para Rafa Nadal nos Laureus 2010
- ↑ "Rafel Nadal sofre unha cambra durante unha roda de prensa". Arquivado dende o orixinal o 28 de maio de 2015. Consultado o 04 de xullo de 2012.
- ↑ Nadal discrepa con el nuevo escenario del Madrid Open
- ↑ La ATP prohibe la pista azul para 2013
- ↑ Nadal cae eliminado en Wimbledon
- ↑ Nadal frena para llegar a los juegos
- ↑ Nadal renuncia a participar nos Xogos
- ↑ Nadal tampoco irá a Toronto
- ↑ Rafa Nadal anuncia que no jugará el torneo de Cincinnati
- ↑ Nadal renuncia al US Open
- ↑ "Ferrer arrebata a Nadal el cuarto puesto". Grada 360 (en castelán). 28 de xaneiro de 2013. Arquivado dende o orixinal o 29 de xuño de 2013. Consultado o 18 de febreiro de 2013.
- ↑ Rafa Nadal pierde la final de Viña del Mar (en castelán)
- ↑ Rafa Nadal pierde también la final de dobles en Viña del Mar (en castelán)
- ↑ Nadal se corona 251 días después (en castelán)
- ↑ Nadal reclama su sitio (en castelán)
- ↑ ESPN, ed. (5 de marzo de 2013). "Juan Martín del Potro beats Rafael Nadal in hard court exhibition". Arquivado dende o orixinal o 03 de xuño de 2020. Consultado o 18 de marzo de 2013.(en inglés)
- ↑ BBC Sport, ed. (17 de marzo de 2013). "Rafael Nadal beats Juan Martín del Potro in Indian Wells final". Consultado o 18 de marzo de 2013.(en inglés)
- ↑ Alejandro Delmás (21/04/2013). Diario As, ed. "Novak Djokovic rompe la magia de Rafa Nadal con Montecarlo". Consultado o 21 de abril de 2013.(en castelán)
- ↑ "Vence Rafael Nadal en el Open de Barcelona ganándole al español Almagro". e-tennis. 29 de abril de 2013. Arquivado dende o orixinal o 03 de xullo de 2013. Consultado o 30 de abril de 2013.(en castelán)
- ↑ Alex Fontes (10 de maio de 2013). lainformacion.com, ed. "Mutua Madrid Open: un Nadal épico acaba con la rebelión de un combativo Ferrer" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 16 de xuño de 2013. Consultado o 9 de xuño de 2013.
- ↑ Roberto Hernández (12 de maio de 2013). Madrid Open, ed. "Nadal reconquista La Caja Mágica" (en castelán). Consultado o 12 de maio de 2013.
- ↑ ATP, ed. (19 maio 2013). "Nadal se consagra por séptima vez en Roma" (en castelán). Consultado o 19 de maio de 2013.[Ligazón morta]
- ↑ Samuel A. Pilar (7 de xuño de 2013). RTVE, ed. "Nadal sufre para ganar a Djokovic y jugará su octava final de Roland Garros" (en castelán). Consultado o 9 de xuño de 2013.
- ↑ Alejandro Delmás (9 de xuño de 2013). as.com, ed. "Octavo Roland Garros de Nadal" (en castelán). Consultado o 9 de xuño de 2013.
- ↑ Neus Yerro (8 de xuño de 2013). sport.es, ed. "Nadal irá de París a Londres sin paradas" (en castelán). Consultado o 9 de xuño de 2013.
- ↑ Roberto Rodríguez (24 de xuño de 2013). "Nadal pierde ante el belga Darcis en primera ronda de Wimbledon". La Vanguardia (en castelán). Consultado o 2 de xullo de 2013.
- ↑ El Nuevo Herald, ed. (11 de agosto de 2013). "Nadal vence a Raonic y se corona en Canadá". Arquivado dende o orixinal o 12/08/2013. Consultado o 11 de agosto de 2013.
- ↑ Público, ed. (18 de agosto de 2013). "Nadal gana en Cincinnati y ya es número dos" (en castelán). Consultado o 18 de agosto de 2013.
- ↑ as.com, ed. (03/09/2013). "Nadal se impone a Kohlschreiber y es el tercer español en cuartos" (en castelán). Consultado o 10 de setembro de 2013.
- ↑ Juanma Leiva (08/09/2013). as.com, ed. "Nadal aplasta a Gasquet y se medirá a Djokovic en la final" (en castelán). Consultado o 10 de detembro de 2013.
- ↑ 55,0 55,1 55,2 Diario Crítico, ed. (10/09/2013). "Rafa Nadal, camino del mito, gana a lo grande el Open USA al gran rival, Djokovic" (en castelán). Consultado o 10 de setembro de 2013.
- ↑ J. J. Mateo (10/09/2013). El País, ed. "Con Sampras a la vista" (en español). Consultado o 10 de setembro de 2013.
- ↑ 57,0 57,1 J. J. Mateo (10/09/2013). El País, ed. "Pulso por el número uno" (en castelán). Consultado o 10 de setembro de 2013.
- ↑ Emirates US Open Series (ed.). "About the Emirates Airline US Open Series" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 21 de setembro de 2013. Consultado o 10 de setembro de 2013.
- ↑ "Rafa Nadal avergüenza a los políticos que regresan de Argentina en avión privado tras el ridículo olímpico". Un espía en el Congreso (en castelán). 08/09/2013. Arquivado dende o orixinal o 13 de setembro de 2013. Consultado o 14 de setembro de 2013.
- ↑ Jesús Mínguez (13/09/2013). as.com, ed. "Verdasco espabila, Nadal arrasa y falta un punto para cerrar" (en castelán). Consultado o 14 de setembro de 2013.
- ↑ Jesús Mínguez (14/09/2013). as.com, ed. "Nadal y Marc López certifican la permanencia para España" (en castelán). Consultado o 14 de setembro de 2013.
- ↑ Jesús Mínguez (14/09/2013). as.com, ed. "Lo que he hecho no es bueno para mi cuerpo" (en castelán). Consultado o 14 de setembro de 2013.
- ↑ "Berdych se retira ante Nadal y Rafa recupera el número uno". MundoDeportivo.com (en castelán). 5 de outubro de 2013. Consultado o 21 de outubro de 2013.
- ↑ Ángel Rigueira (6 de outubro de 2013). "Djokovic entrega el nº 1 a Nadal, pero se queda con el título de Pekín: 6-3 y 6-4". MundoDeportivo.com (en castelán). Consultado o 21 de outubro de 2013.
- ↑ "Nadal pierde contra Del Potro en semifinales de Shanghai". LaVozdeGalicia.es (en castelán). 12 de outubro de 2013. Consultado o 21 de outubro de 2013.
- ↑ José María Expósito (2 de novembro de 2013). "Un enorme Ferrer aparta a Nadal de la final en París". elperiodico.com (en castelán). Consultado o 4 de novembro de 2013.
- ↑ Jaume Puyol-Galceran (3 de novembro de 2013). "Djokovic vence a Ferrer en París y sigue soñando con el número 1". elperiodico.com (en castelán). Consultado o 4 de novembro de 2013.
- ↑ El Mundo Deportivo, ed. (6 de novembro de 2013). "Nadal se asegura el número uno a final de temporada al derrotar a Wawrinka". mundodeportivo.com (en castelán). Consultado o 11 de novembro de 2013.
- ↑ Joan Carles Armengol (11 de novembro de 2013). El Periódico de Cataluña, ed. "Nadal pierde la Copa Master ante Djokovic". elperiodico.com (en castelán). Consultado o 11 de novembro de 2013.
- ↑ La Opinión Coruña, ed. (21 de novembro de 2013). "Exhibición de Nadal y Djokovic en la despedida de Massú" (en castelán). Consultado o 23 de novembro de 2013.
- ↑ El País digital, ed. (27 de decembro de 2013). "Ferrer vence a Nadal en su reencuentro en Abu Dabi" (en castelán). Consultado o 5 de xaneiro de 2014.
- ↑ Alejandro Delmás (4 de decembro de 2013). as.com, ed. "Nadal se marcha al Open de Australia con el título de Doha" (en castelán). Consultado o 5 de xaneiro de 2014.
- ↑ Alejandro Delmás (20/1/2014). Diario As, ed. "Nadal sufre pero llega a cuartos ante Grigor Dimitrov". as.com (en castelán). Consultado o 24 de xaneiro de 2014.
- ↑ Alejandro Delmás (22/1/2014). Diario As, ed. "Tras drama ante Dimitrov, Nadal se medirá en semis con Federer". as.com (en castelán). Consultado o 24 de xaneiro de 2014.
- ↑ Joan Solsona (24/1/2014). Diario Marca, ed. "La bestia del tenis". marca.com (en castelán). Consultado o 24 de xaneiro de 2014.
- ↑ Alejandro Delmás (26/1/2014). Diario As, ed. "Wawrinka y la espalda detienen a Rafa Nadal en Melbourne". as.com (en castelán). Consultado o 26 de xaneiro de 2014.
- ↑ atpworldtour, ed. (23/02/2014). "Rafael Nadal vence a Dolgopolov y se queda con el Río Open" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 28/02/2014. Consultado o 24/02/2014.
- ↑ El Periódico de Catalunya, ed. (11/03/2014). "Nadal cae en tercera ronda ante un magnífico Dolgopolov" (en castelán). Consultado o 19 de marzo de 2014.
- ↑ El Mundo, ed. (17/03/2014). "Nadal pierde la mitad de su ventaja con respecto a Djokovic" (en castelán). Consultado o 19 de marzo de 2014.
- ↑ ESPN, ed. (28/03/2014). "Miami: Djokovic y Nadal, a la final por las bajas de Nishikori y Berdych" (en castelán). Consultado o 3 de abril de 2014.
- ↑ David Menayo (30/03/2014). Marca, ed. "Djokovic prolonga el gafe de Nadal en Miami" (en castelán). Consultado o 3 de abril de 2014.
- ↑ 20 minutos, ed. (18/04/2014). "Ferrer elimina a Rafa Nadal del Masters 1.000 de Montecarlo" (en castelán). Consultado o 20 de abril de 2014.
- ↑ Jaume Pujol-Galceran (25/04/2014). El Periódico de Catalunya, ed. "Almagro pone fin a la racha victoriosa de Nadal en Barcelona" (en castelán). Consultado o 26 de abril de 2014.
- ↑ El Correo Gallego, ed. (11/05/2014). "Nadal vence en torneo de Madrid al retirarse Nishikori" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 12/05/2014. Consultado o 11/05/2014.
- ↑ El País, ed. (18/05/2014). "Djokovic avisa a Nadal" (en castelán).
- ↑ Alejandro Delmás (08/06/2014). Diario As, ed. "Nadal, noveno Roland Garros" (en castelán). Consultado o 9 de xuño de 2014.
- ↑ Ángel Rigueira (12/06/2014). Mundo Deportivo, ed. "Rafa Nadal no dura ni una hora en la hierba de Halle ante Dustin Brown" (en castelán). Consultado o 12 de xuño de 2014.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (01/01/2014). "Rafa Nadal cae en oitavos de Wimbledon ante o poderío do australiano Nick Kyrgios".
- ↑ vozpópuli, ed. (06/07/2014). "Djokovic gana ante Federer su segundo Wimbledon y arrebata el número 1 a Rafa Nadal" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 08 de xullo de 2014. Consultado o 9 de xullo de 2014.
- ↑ "Nadal se pierde por lesión los torneos de Toronto y Cincinnati". Última Hora (en castelán). 30/07/2014. Arquivado dende o orixinal o 12/08/2014. Consultado o 11 de agosto de 2014.
- ↑ Ricard Cabot (19/08/2014). "Nadal tampoco jugará el US Open" (en castelán). Diario de Mallorca. Consultado o 20 de agosto de 2014.
- ↑ Ángel Rigueira (03/10/2014). El Mundo Deportivo, ed. "Rafa Nadal no remata y pierde ante Klizan en cuartos de Pekín" (en castelán). Barcelona. Consultado o 8 de outubro de 2014.
- ↑ Alejandro Delmás (08/10/2014). Diario As, ed. "Feliciano apea a Rafa Nadal, que pierde el número dos del mundo" (en castelán). Madrid. Consultado o 8 de outubro de 2014.
- ↑ Diario de Mallorca, ed. (25/10/2014). "Nadal cierra la temporada" (en castelán). Consultado o 25 de outubro de 2014.
- ↑ Alejandro Delmás (02/01/2015). Diario As, ed. "Murray no da opción a Nadal" (en castelán). Consultado o 2 de xaneiro de 2015.
- ↑ Alejandro Delmás (03/01/2015). Diario As, ed. "Nadal gana a Wawrinka y Djokovic renunció a la final" (en castelán). Consultado o 3 de xaneiro de 2015.
- ↑ elcorreo.com, ed. (6/1/2015). "Nadal también cae en Doha" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 10 de xaneiro de 2015. Consultado o 6 de xaneiro de 2015.
- ↑ europapress, ed. (9/1/2015). "Nadal gana su primer título de 2015" (en castelán). Consultado o 10 de xaneiro de 2015.
- ↑ "ATP Doha Doble - Nadal le gana a Djokovic el primer duelo de 2015" (en castelán). 8/1/2015. Consultado o 27 de xaneiro de 2023.
- ↑ Miguel Luengo (28/01/2015). Faro de Vigo, ed. "Nadal cae ante Berdych, al que había vencido 17 veces seguidas" (en castelán). Consultado o 29 de xaneiro de 2015.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (22/02/2015). "Nadal cae ante Fognini e deixa a Río sen final española". Consultado o 5 de marzo de 2015.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (02/03/2015). "Nadal gaña na Arxentina e rompe 9 meses sen títulos". Consultado o 5 de marzo de 2015.
- ↑ Alejandro Delmás (21/3/2015). as.com, ed. "Nadal cae ante Raonic y puede ceder el número tres del mundo" (en castelán). Consultado o 22 de marzo de 2015.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (30/3/2015). "Verdasco elimina a Rafa Nadal en Miami". Consultado o 5 de abril de 2015.
- ↑ Ángel Rigueira (18/4/2015). El Mundo Deportivo, ed. "Demasiado Djokovic aún para Nadal" (en castelán). Consultado o 18 de abril de 2015.
- ↑ Diario Público, ed. (23/4/2015). "Nadal se despide del Godó ante Fognini" (en castelán). Consultado o 1 de maio de 2015.
- ↑ Alejandro Delmás (9/5/2015). Diario As, ed. "Nadal se acerca a sí mismo y jugará la final con Murray" (en castelán). Consultado o 10 de maio de 2015.
- ↑ Enrique Yunta (10/5/2015). abc.es, ed. "Murray hunde a Nadal" (en castelán). Consultado o 10 de maio de 2015.
- ↑ La Vanguardia, ed. (15/5/2015). "Rafa Nadal pierde ante Wawrinka y se despide del Masters de Roma" (en castelán). Consultado o 20 de maio de 2015.
- ↑ Ángel Rigueira (3/6/2015). mundodeportivo.com, ed. "Es simple, Djokovic fue mejor que yo" (en castelán). Consultado o 6 de xuño de 2015.
- ↑ Alejandro Delmás (14/6/2015). as.com, ed. "Nadal gana su cuarto título en la hierba, el 66 de su carrera" (en castelán). Consultado o 14 de xuño de 2015.
- ↑ Última Hora, ed. (12/6/2015). "Nadal y Feliciano se retiran del torneo de dobles antes de las semifinales" (en castelán). Palma de Mallorca. Consultado o 14 de xuño de 2015.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (16/6/2015). "Nadal cae en primeira rolda de Queen's". Consultado o 16 de xuño de 2015.
- ↑ Diario de Mallorca, ed. (19/6/2015). "Nadal cae en el dobles de Queen´s en cuartos de final" (en castelán). Consultado o 21 de xuño de 2015.
- ↑ "Rafa Nadal cae eliminado en Wimbledon" (en castelán). La Vanguardia. 2/7/2015. Consultado o 13 de xullo de 2015.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (2/8/2015). "Nadal vence a Fognini e proclámase campión de Hamburgo". Consultado o 8 de agosto de 2015.
- ↑ "Nadal cae ante Nishikori en los cuartos de Montreal". La Opinión (en castelán). Consultado o 19 de agosto de 2015.
- ↑ El Periódico, ed. (21/8/2015). "Nadal cae en octavos frente a Feliciano López en Cincinnati" (en castelán). Consultado o 23 de agosto de 2015.
- ↑ El confidencial, ed. (5/9/2015). "Nadal vive su día más negro con el saque y cae eliminado en el US Open ante Fognini" (en castelán). Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ Joan Solsona (2/10/2015). Marca, ed. "Djokovic no da tregua ni en los amistosos" (en castelán). Consultado o 8 de outubro de 2015.
- ↑ Alejandro Delmás (11/10/2015). as.com, ed. "Un Djokovic intratable vuelve a someter a Rafa Nadal: 6-2 y 6-2" (en castelán).
- ↑ Ángel Rigueira (17/10/2015). Mundo Deportivo, ed. "Nadal, paso atrás en su derrota con Tsonga en Shanghai" (en castelán). Barcelona. Consultado o 18/10/2015.
- ↑ Jesús Mínguez (1/11/2015). as.com, ed. "Federer no permite a Nadal levantarse en Basilea" (en castelán).
- ↑ Alejandro Ciriza (7/11/2015). El País, ed. "Despierta Wawrinka, cae Nadal" (en castelán). Consultado o 7 de novembro de 2015.
- ↑ Diario As, ed. (3/11/2015). "Nadal cae, junto a Paes, en la primera ronda de dobles" (en castelán). Consultado o 7 de novembro de 2015.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (21/11/2015). "Nadal tampouco pode con Djokovic en Londres". Consultado o 22 de novembro de 2015.
- ↑ Alejandro Ciriza (3/1/2016). El País, ed. "Nadal, campeón en Abu Dabi" (en castelán). Consultado o 12 de xaneiro de 2016.
- ↑ Javier Martínez (9/1/2016). El Mundo, ed. "La derrota más dura de Nadal ante Djokovic" (en castelán). Consultado o 12 de xaneiro de 2016.
- ↑ Ángel Rigueira. Mundo Deportivo, ed. "Rafa Nadal sufre su peor derrota ante Verdasco" (en castelán). Consultado o 19 de xaneiro de 2015.
- ↑ Jesús Mínguez (13/2/2016). as.com, ed. "Rafa Nadal sigue perdido: KO frente a Thiem sobre tierra" (en castelán). Consultado o 15 de febreiro de 2016.
- ↑ El Mundo, ed. (21//2/2016). "Cuevas deja a Nadal a las puertas de la final de Río de Janeiro" (en castelán). Consultado o 25 de febreiro de 2016.
- ↑ Àngels Fàbregues (20/03/2016). Diario Sport, ed. "'Dulce' derrota de Rafa Nadal en Indian Wells ante Djokovic" (en castelán). Consultado o 27 de marzo de 2016.
- ↑ El País, ed. (27/03/2016). "Nadal se retira en Miami: “Tuve miedo de perder el conocimiento”" (en castelán). Consultado o 27 de marzo de 2016.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (17/04/216). "Nadal vence a Monfils e suma o seu noveno título en Montecarlo". Consultado o 19 de abril de 2016.
- ↑ Josep Margalef (24/4/2016). Diario As, ed. "Nadal gana su noveno Godó y empata con Vilas en tierra" (en castelán). Consultado o 24 de abril de 2016.
- ↑ Alejandro Delmás (7/5/2016). Diario As, ed. "Murray tumba a Nadal y llega a su segunda final seguida" (en castelán). Consultado o 2 de agosto de 2016.
- ↑ Javier Martínez (13/5/2016). El Mundo, ed. "Djokovic resiste a un gran Nadal" (en castelán). Consultado o 2 de agosto de 2016.
- ↑ Miguel Medina (27/5/2016). La Voz de Galicia, ed. "Nadal abandona Roland Garros por unha lesión de boneca". Consultado o 2 de agosto de 2016.
- ↑ Marca, ed. (2/8/2016). "Rafa está mejor de la muñeca" (en castelán). Consultado o 2 de agosto de 2016.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (12/08/2016). "Nadal e Muguruza renuncian ao dobres mixto". Consultado o 29 de agosto de 2016.
- ↑ crtvg, ed. (13/08/2016). "Del Potro aparta a Nadal da loita polo ouro, que loitará polo bronce co nipón Kei Nishikori". Arquivado dende o orixinal o 21/08/2016. Consultado o 29 de agosto de 2016.
- ↑ La Voz de Galicia, ed. (15/08/2016). "Rafa Nadal pelexa ata o desmaio pero perde o bronce ante Kei Nishikori". Consultado o 29 de agosto de 2016.
- ↑ Joan Solsona (18/08/2016). Marca, ed. "Nadal sigue en la ola de la victoria en Cincinnati" (en castelán). Consultado o 29 de agosto de 2016.
- ↑ Neus Yerro (18/08/2016). Sport, ed. "Los Juegos pasan factura a Nadal, que cae ante Coric" (en castelán). Consultado o 29 de agosto de 2016.
- ↑ La Opinión, ed. (5/9/2016). "Lucas Pouille deja fuera del US Open a Rafa Nadal" (en castelán). Consultado o 6 de setembro de 2016.
- ↑ La Opinión, ed. (5/9/2016). "Nadal: "Aínda me quedan un par de anos bos"" (en castelán). Consultado o 6 de setembro de 2016.
- ↑ El Diario Vasco, ed. (17/8/2016). "España vuelve al Grupo Mundial de la mano de su dupla de oro" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 18/09/2016. Consultado o 17 de setembro de 2016.
- ↑ Faro de Vigo, ed. (7/10//2016). "Nadal cae eliminado ante Dimitrov en Pekín y Ferrer supera a Zverev" (en castelán). Consultado o 7 de outubro de 2016.
- ↑ 20 minutos, ed. (9/19/2016). "Nadal y Pablo Carreño ganan el Open de China en dobles" (en castelán). Consultado o 9 de outubro de 2016.
- ↑ lavozdigital.es, ed. (13/10/2016). "Un tiempo de descanso Rafa Nadal". tenisweb.com (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 14 de outubro de 2016. Consultado o 13 de outubro de 2016.
- ↑ El confidencial, ed. (20/10/2016). "Rafa Nadal anuncia que no jugará más esta temporada" (en castelán). Consultado o 21 de outubro de 2016.
- ↑ Enrique Mellado (14-8-2018). "Nadal, el jugador del 'top 100' que menos torneos ha jugado en el último año". Marca (en castelán). Consultado o 15-8-2018.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Rafael Nadal |
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- "Rafael Nadal Sitio oficial" (en castelán). Consultado o 13 de outubro de 2017.
- "Horario y dónde ver a Nadal" (en castelán). Consultado o 13 de outubro de 2017.
Galardoados co Premio Princesa de Asturias dos Deportes | ||
|---|---|---|
| Década de 1980 |
|  |
| Década de 1990 |
| |
| Década de 2000 |
| |
| Década de 2010 |
| |
| Década de 2020 |
| |
| Control de autoridades |
|
|---|
- Tenistas olímpicos de España
- Campións do Roland Garros
- Campións do US Open
- Campións do Open de Australia
- Campións do Campionato de Wimbledon
- Premios Princesa de Asturias dos Deportes
- Medalla de Ouro da Real Orde do Mérito Deportivo
- Nados en 1986
- Nados en Manacor
- Modelos masculinos de España
- Medallistas olímpicos de ouro por España
- Tenistas nos Xogos Olímpicos de 2004
- Tenistas nos Xogos Olímpicos de 2008
- Tenistas nos Xogos Olímpicos de 2016
- Tenistas nos Xogos Olímpicos de 2024
- Medallistas nos Xogos Olímpicos de 2008
- Medallistas nos Xogos Olímpicos de 2016
- Medallistas olímpicos en tenis