Saltar ao contido

Roberto Baggio

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaRoberto Baggio

(2013) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento18 de febreiro de 1967 Editar o valor en Wikidata (58 anos)
Caldogno, Italia (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
RelixiónSoka Gakkai (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Altura174 cm Editar o valor en Wikidata
Peso73 kg Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónfutbolista (–2004) Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1982 Editar o valor en Wikidata - 2004 Editar o valor en Wikidata
Nacionalidade deportivaItalia Editar o valor en Wikidata
Deportefútbol Editar o valor en Wikidata
Posición de xogoDianteiro Editar o valor en Wikidata
Traxectoria Editar o valor en Wikidata
  Equipo Número de partidos xogados Puntos/goles/tantos anotados
– Ascoli Calcio 1898
1982–1985 Vicenza Calcio 36(13)
1985–1990   ACF Fiorentina 94(39)
1990–1995 Juventus FC 141(78)
1995–1997   A.C. Milan 51(12)
1997–1998 Bologna FC 1909 30(22)
1998–2000   Inter de Milán 41(9)
2000–2004 Brescia Calcio 95(45)
  Selección nacional Número de partidos xogados Puntos/goles/tantos anotados
1984–1984   Italia sub-16 4(3)
1988–2004   Italia 56(27)
Participou en
10 de xuño de 1998Mundial de Fútbol Francia 1998
1994Mundial de Fútbol Estados Unidos 1994
1990Mundial de Fútbol Italia 1990 Editar o valor en Wikidata
Familia
IrmánsEddy Baggio Editar o valor en Wikidata
Premios
IMDB: nm1370079 BNE: XX4608973 FIFA: 174363 Editar o valor en Wikidata

Roberto Baggio, nado o 18 de febreiro de 1967 en Caldogno, Véneto, é un exfutbolista italiano, considerado un dos mellores e máis populares da década dos 1990. Tamén foi coñecido como Divino rabo de cabalo, Robertino e Codino.[1][2]

Coa selección italiana xogou en tres Mundiais de Fútbol e é o único futbolista do seu país que anotou en tres copas de mundo 1990, 1994 e 1998. Ademais da selección, xogou no LR Vicenza, Fiorentina, AC Milan, Bologna FC, Inter de Milán e Brescia Calcio.[3]

En 1994 foi un dos mellores do mundial, levando á escuadra italiana á final, o 17 de xullo, na que perdeu co Brasil a penaltis. Baggio errou o penal decisivo e converteuno nun "heroe" involuntario para o Brasil. Tamén marcou un punto baixo na súa carreira, pero, a pesar do seu erro, capitalizou o incidente a través da publicidade.[3] Desde entón foi coñecido como "O home que morreu de pé" (Socrate morì avvelenato ma Roberto Baggio morì in piedi - Sócrates morreu envelenado, mais Baggio morreu de pé).[4][5][6][7]

No ano 1993 gañou o Balón de Ouro e o FIFA World Player. Ademais, a carreira de Baggio estivo marcada por numerosas lesións.[3]

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Nado en Caldogno, preto de Vicenza, Baggio comeza a súa carreira no LR Vicenza, na Serie C1 en 1981. En 1985 marchou cara a Fiorentina, onde ficou por cinco anos e comezou a gañar a súa reputación de estrela.

En contra dos desexos dos seareiros foi vendido á Juventus en 1990 por uns 19 millóns de euros, o récord mundial de cartos pagados por un traspaso naqueles intres. O traspaso desencadeou protestas violentas en Florencia e Baggio afirmou que fora coaccionado para aceptar o transfer.[8]

Os seus comezos na escuadra de Turín non foron o que todos agardaban, e nun principio dicíase que o xogador non se adaptaba ao club. Houbo unha pequena polémica cando, nun encontro contra o seu exequipo, un seareiro lle lanzou dende a bancada unha bufanda da Fiore. El recolleuna do chan e púxoa. Isto alporizou ós seguidores da Juventus, mais non tardarían en "perdoar" ó que sería o seu mellor xogador nos vindeiros anos. Con todo, Baggio nunca celebrou os goles contra o seu exequipo.[8]

En 1993 gañou o seu único título europeo de clubs, a Copa da UEFA. A súa actuación ese ano sería premiada co Balón de Ouro e foi nomeado segundo no FIFA World Player, detrás de Romário. Baggio foi o primeiro xogador italiano en gañar o Balón de Ouro dende Paolo Rossi en 1982.[9]

A Juventus conseguira formar unha boa escuadra, xa que xunta Baggio estaban tamén xogadores coma Gianluca Vialli, Fabrizio Ravanelli, Paulo Sousa ou o gardameta Angelo Peruzzi.[10]

1995 é o ano no que gaña o seu primeiro Scudetto, o primeiro de moitos que conseguiría a escuadra turinesa nos anos 90. Mais Baggio non ía desfrutar destes éxitos coa Vecchia Signora xa que tras fortes presións do presidente do A.C. Milan, Silvio Berlusconi, o xogador é transferido ao club milanés por 9'3 millóns de euros.[11] Aquí gañaría o Scudetto en 1996, sendo o primeiro en gañar dous campionatos da Serie A consecutivos con dúas escuadras distintas.

En 1997 marcha ao Bologna co obxectivo de resucita-la súa carreira, maltreita tralo seu paso polo A.C. Milan. Esa tempada bate o seu mellor rexistro anotador con 22 goles na liga. Grazas ó bo ano no Bologna consegue ser titular na selección italiana no Mundial de Fútbol Francia 1998, quitándolle o posto a un xove Alessandro Del Piero.

Despois do mundial Baggio fichou polo Inter de Milán, mais semella que non contaba co favor do adestrador Marcello Lippi, e non chegou a dispoñer de moitos minutos. Na súa autobiografía conta que Lippi o apartou do equipo por non dicirlle ó adestrador que xogadores estaban a falar mal do propio técnico.[12]

Tras ficar dous anos no Inter, e co obxectivo de xogar o Mundial de Fútbol Corea e Xapón 2002 marchou cara ao Brescia. A pesar dunha forte mancadura, antes do final da tempada xa estaba totalmente recuperado. Aínda así o adestrador Giovanni Trapattoni non o levou ao mundial.

Baggio seguiu a xogar no Brescia ata o seu retiro en 2004. Rematou a súa carreira con 205 goles na Serie A, sendo o quinto máximo anotador da historia, despois de Silvio Piola, Gunnar Nordahl, Giuseppe Meazza e José Altafini. A súa camisola co número 10 do Brescia foi retirada, aínda que non para xogos amigábeis.[13]

Internacional

[editar | editar a fonte]

Baggio xogou un total de 56 encontros coa selección italiana, anotando 27 goles. E o cuarto goleador da selección de tódolos tempos.

É o único italiano que anotou en tres mundiais, e xunto con Christian Vieri e Paolo Rossi o máximo anotador da escuadra nas Copas do mundo con 9 tantos.

Mundial de Fútbol Italia 1990

[editar | editar a fonte]

Baggio xoga o seu primeiro mundial en 1990, e aínda que maiormente xogou saíndo do banco dos suplentes conseguiu anotar dous goles. Un deles, contra a Checoslovaquia foi alcumado o "gol do torneo". A Italia remataría en 3º posto.

Mundial de Fútbol USA 1994

[editar | editar a fonte]

Baggio era a pedra angular do combinado italiano, e así se confirmou tras unha actuación estelar nas roldas eliminatorias previas á final. Anotou un total de cinco goles, dous en oitavos contra Nixeria, un en cuartos contra España e outros dous nas semifinais contra Bulgaria. Na final contra o Brasil o encontro rematou 0-0 tralos 120 minutos de xogo. Na quenda de penaltis Baggio erraría o seu lanzamento, dándolle o título á escuadra brasileira.

Baggio rematou coma segundo na táboa de máximos anotadores do torneo.

Mundial de Fútbol Francia 1998

[editar | editar a fonte]

O primeiro encontro enfrontou á Italia contra Selección nacional de fútbol de Chile que só puido conseguir un empate a dous contra os suramericanos. Baggio deulle o pase do primeiro gol a Christian Vieri e anotou o segundo de penalti. O outro gol que marcou no torneo foi contra a Austria, grazas ao cal Italia rematou coma líder do grupo. Nos cuartos de final caeron nos penaltis contra Francia que finalmente sería a campioa do mundo.

Despois do retiro

[editar | editar a fonte]

O seu derradeiro encontro coa selección italiana o 28 de abril do 2004 contra a selección española.

Baggio escribiu unha autobiografía Una Porta nel Cielo (Unha portería no ceo).[12]

Títulos

[editar | editar a fonte]

Vida persoal

[editar | editar a fonte]

Un dos seus irmáns, Eddie Baggio tamén foi xogador da Serie A. Tanto el como os demais irmáns foron chamados así como referencia a deportistas famosos. Non son familiares de Dino Baggio.[14]

En 1985 converteuse ao budismo Nichiren da corrente Soka Gakkai, que recita o "Nam-myoho-renge-kyo", unha oración que simboliza a pureza da flor de loto que crece na lama. Porén, en 1989 casou polo rito católico coa súa muller Andreaina Fabbi, quen pensaba que o estaban a introducir nunha secta.[15] Baggio tivo dous fillos varóns e unha filla coa súa esposa.

Baggio denunciou en 2016 ao animalista Paolo Mocavero por chamarlle "budista ignorante" e acusalo de cazar animais, afirmando que os budistas da súa corrente perseguen a felicidade de todos os seres e a caza vai en contra diso. O tribunal de Padova fallou a favor de Baggio en 2020.[16] En 2022, Mocavero foi absolto, esta vez no tribunal de Verona dunha acusación de difamación relacionada coa colocación de pósters e publicacións en redes sociais que implicaban a Baggio por un tema similar.[17]

En 2024, el e a súa familia foron retidos e golpeados violentamente nun asalto á súa vivenda mentres miraba o partido España-Italia da Eurocopa.[18]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "Clarín.com - Baggio nunca creyó en el "catenaccio"". web.archive.org. 2009-02-16. Arquivado dende o orixinal o 16 de febreiro de 2009. Consultado o 2025-01-26. 
  2. ↑ Gonzalez, Amelia (2021-06-10). "3 Lessons on Buddhism from Roberto Baggio". buddhability (en inglés). Consultado o 2025-01-26. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 "Rafael Reis - "Herói" do tetra sofreu mais com lesões e até faturou com pênalti perdido". www.uol.com.br (en portugués). Consultado o 2025-01-26. 
  4. ↑ "O Homem Que Morreu de Pé". 78. 2023-07-17. Consultado o 2025-01-26. 
  5. ↑ Diéguez, Víctor (2024-02-18). "Recordando… a Roberto Baggio, el hombre que murió de pie". www.legalsport.net (en castelán). Consultado o 2025-01-26. 
  6. ↑ "TikTok - @elefutbol". www.tiktok.com (en inglés). Consultado o 2025-01-26. 
  7. ↑ Ruiz, Iker (2023-05-30). "Sócrates murió envenenado, Baggio murió de pie". Panenka (en castelán). Consultado o 2025-01-26. 
  8. ↑ 8,0 8,1 thegentlemanultra (2016-07-20). "The transfer that sparked a riot: Baggio to Juventus (1990) -" (en inglés). Consultado o 2025-01-26. 
  9. ↑ "European Footballer of the Year ("Ballon d'Or")". RSSSF. Consultado o 2023-01-26. 
  10. ↑ Fino (1995-05-21). "Scudetto 23 1994/1995 – Fino alla Fine Forza Juventus" (en italiano). Consultado o 2025-01-26. 
  11. ↑ "Roberto Baggio - Player profile". www.transfermarkt.com (en inglés). Consultado o 2025-01-26. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Baggio, Roberto. "Una porta nel cielo. Un'autobiografia". Mondadori (en italiano). Consultado o 2025-01-26. 
  13. ↑ "Brescia, Sodinha e il numero 10: fascino che ritorna". Bresciaoggi.it (en italiano). 2014.10.16T07:30:00+0200. Consultado o 2025-01-26. 
  14. ↑ "BAGGIO Roberto: il poeta errante". storiedicalcio.altervista.org (en italiano). 2015-11-22. Consultado o 2025-01-26. 
  15. ↑ "Roberto Baggio y el budismo: una historia de pasión, coraje y sacrificio". Pinceladas de Fútbol (en inglés). Consultado o 2025-01-26. 
  16. ↑ "Roberto Baggio vince in tribunale contro l'animalista Mocavero". La Gazzetta dello Sport (en italiano). 2020-11-24. Consultado o 2025-01-26. 
  17. ↑ "Mocavero acquitted in the defamation trial with Baggio". Ground News (en inglés). 2025-01-26. Consultado o 2025-01-26. 
  18. ↑ EFE, NTM / (2024-06-21). "Roberto Baggio, agredido y secuestrado en su villa durante el Italia-España". Deia (en castelán). Consultado o 2025-01-26. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roberto_Baggio&oldid=6957651»