Saltar ao contido

Thalasseus bergii

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Thalasseus bergii

Plumaxe reprodutor de T. b. bergii, Gansbaai, Suráfrica
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Dominio: Eukaryota
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Aves
Orde: Charadriiformes
Familia: Laridae
Xénero: Thalasseus
Especie: Thalasseus bergii
      Área aproximada de reprodución       Área de invernada
      Área aproximada de reprodución
      Área de invernada

      Área aproximada de reprodución
      Área de invernada
Sinonimia[2]

Sterna bergii Lichtenstein, 1823

Thalasseus bergii[3] é unha especie de carrán da familia Laridae que nidifica en densas colonias nas costas e illas da zona tropical e subtropical do Vello Mundo. As súas cinco subespecies reprodúcense na rexión que vai desde o sur de África, arredor do océano Índico ata o océano Pacífico central e Australia, e todas as poboacións se dispersan moito desde a súa área de reprodución despois de nidificaren. Este gran carrán está estreitamente emparentado co carrán real americano e co carrán bengalés, pero pode distinguirse deles en tamaño e cor do bico.

Esta especie ten as partes dorsais grises, as partes ventrais brancas, bico amarelo e unha crista negra espeluxada que diminúe en inverno. As crías teñen un aspecto moi distintivo, cunha plumaxe cun forte debuxo gris, marrón e branco, e despois de emplumaren aínda dependen dos seus pais para alimentarse durante varios meses máis. Como todos os membros do xénero Thalasseus, este carrán aliméntase mergullándose para pescar no mar; o macho ofrece peixes á femia como parte do ritual de cortexo.

É unha especie adaptable que aprendeu a seguir os barcos de pesca para recoller os descartes de peixe devoltos ao mar, e utiliza sitios pouco comúns de nidificación, como os tellados dos edificios e illas artificiais en salinas e obras de saneamento de augas residuais. Os seus ovos e crías son depredados por gaivotas e ibises, e as actividades humanas como a pesca, caza e recollida de ovos causaron declives en poboacións locais. Non hai preocupacións globais sobre a conservación desta ave, que ten unha poboación total estable de máis de 500.000 individuos.

Taxonomía

[editar | editar a fonte]

Os carráns son aves mariñas de tamaño medio ou pequeno da subfamilia Sterninae, estreitamente relacionadas coas gaivotas, bicos de tesoira e palleiras (familia Laridae). A súa aparencia é de gaivota, pero normalmente cun corpo máis lixeiro, ás longas bicudas (que lles permiten un voo rápido e flotante), unha cola profundamente forcada e patas curtas. A maioría das especies son grises pola parte dorsal e brancas pola ventral, e teñen un píleo negro que se reduce ou está manchado de branco en inverno.[4]

O T. bergii foi descrito orixinalmente como Sterna bergii polo naturalista alemán Martin Lichtenstein en 1823, pero foi trasladado ao seu xénero actual, Thalasseus,[5] despois de que estudos do ADN mitocondrial confirmaron que os tres principais debuxos da cabeza que presentaban os carráns (sen píleo negro, píleo negro e píleo negro con fronte branca) correspondían a clados distintos.[6]

Os parentes máis próximos de T. bergii dentro do seu xénero parecen ser o carrán bengalés (T. bengalensis), e o carrán real americano (T. maximus).[6] O estudo do ADN non incluía a especie chinesa en perigo crítico de extinción T. bernsteini, pero como esa ave antes era considerda conespecífica de T. bergii como sinónimo da subespecie T. b. cristatus, pénsase que está tamén moi relacionada.[7]

O seu nome xenérico significa en grego antigo 'pescador', que deriva de thalassa, 'mar', e o epíteto específico bergii púxose en honra de Karl Heinrich Bergius, un farmacéutico e botánico prusiano que recolleu os primeiros espécimes deste carrán preto de Cidade do Cabo.[8]

Esta especie ten catro ou cinco razas xeográficas (dependendo da autoridade consultada), que difiren principalmente na cor da parte ventral e do bico. Son as listadas máis abaixo en secuencia taxonómica. Propúxose un número similar doutras posibles subespecies, pero non son considerdas válidas.[9]

Subspecies[10] Imaxe Área de reprodución Características distintivas Estimación da poboación
T. b. bergii[11]
(Lichtenstein, 1823)
Cidade do Cabo, Suráfrica 		Costas de Suráfrica e Namibia Parte dorsal gris escura, lixeiramente maior que T. b. thalassinus, menos branco na cabeza[12] 20.000 individuos (incluídos 6.336 parellas reprodutoras en Suráfrica e 1.682 parellas en Namibia)[13]
T. b. enigma[11][14]
(Clancey, 1979) 		Delta do Zambeze, Mozambique, sur de Durban, Suráfrica Subespecie máis clara[9] Incluída en T. b. bergii polo IOC[3] De 8.000 a 10.000 individuos en Madagascar e Mozambique[13]
T. b. thalassinus[12]
(Stresemann, 1914)
Illa Bird, Seychelles 		Océano Índico occidental Pequeno e claro, meirande e menos claro na parte sur da súa área de distribución 2.550–4.500 individuos en África oriental e Seychelles[13]
T. b. velox[12]
(Cretzschmar, 1827)
Irán 		Mar Vermello, Golfo Pérsico, norte do océnao Índico A subespecie máis grande, máis escura e con bico máis longo 33.000 en Oriente Próximo (incluíndo 4.000 parellas en Omán e 3.500 parellas en illas das costas de Arabia Saudita)[9]
T. b. cristatus[12]
(Stephens, 1826)
Tasmania, Australia 		Leste do océano Índico, Australia e océano Pacífico oeste desde Taiwan cara ao sur ata Tasmania Como T. b. bergii, con cola, sobrecú e dorso da mesma cor; máis claro en Australia 500000+ individuos en Australia[9]
 
 
 

T. bengalensis

 
 

T. maxima

 
 
 

T.bergii

 
 
 
 

T. sandvicensis

 
 

T. elegans

 
 
Relacións no xénero Thalasseus[15]

Descrición

[editar | editar a fonte]
T. b. cristatus, Polinesia Francesa.

O T. bergii é un carrán grande cun bico amarelo de 5,4–6,5 cm de longo, patas negras e unha crista negra brillante que está moi espeluxada na parte posterior. O adulto reprodutor da subespecie nomeada T. b. bergii é de 46–49 cm de longo, cunha envergadura alar de 125–130 cm; esta subespecie pesa 325–397 g.[12] A fronte e as partes inferiores do corpo son brancas, o dorso e ás son grises escuras. En inverno, a plumaxe da parte ventral é gris clara, e a coroa da cabeza convértese en branca, fusionándose na parte posterior nunha crista e máscara negras.[16]

Os adultos de ambos os sexos teñen un aspecto idéntico, pero os inmaturos son distintivos, cun deseño da cabeza similar á do adulto en inverno, e partes superiores cun forte deseño gris, marrón e branco; as ás pechadas parecen ter liñas escuras. Despois da muda, os carráns novos lembran o adulto, mais manteñen un padrón variegdo nas ás cunha liña escura nas plumas de voo internas.[12]

As subespecies do norte T. b. velox e T. b. thalassina locen a plumaxe reprodutora entre maio e setembro ou outubro, mentres que o período relevante das dúas razas do sur de África é desde decembro a abril. Para T. b. cristatus, a cronoloxía da muda depende das localidades; as aves de Australia e Oceanía están en plumaxe reprodutora de setembro ata abril, pero as de Tailandia, a China e Sulawesi teñen esta aparencia de febreiro a xuno ou xullo.[12]

O carrán real americano ten un tamaño similar a esta especie, pero ten un corpo máis pesado, ás máis anchas, un dorso máis claro e un bico romo máis laranxa. O T. bergii adoita asociarse co carrán bengalés, pero é un 25 % maior que este, cun bico proporcionalmente máis longo, unha cabeza máis longa e pesada e corpo máis voluminoso.[16] O carrán bengalés ten un bico con tons alaranxados e en plumaxe inmatura é moito menos variegado que o T. bergii.[11]

O T. bergi é moi ruidoso, especialmente nos seus terreos de reprodución. A chamada de advertencia territorial é un alto e rouco kerrak parecido ao dun corvo. Outras chamadas son un korrkorrkorr que fai desde o niño cando está ansioso ou excitado, e un duro uep uep en voo.[16]

Distribución e hábitat

[editar | editar a fonte]
Pousado con carranciños comúns; nótese a diferenza de tamaño.

Esta especie vive en partes das costas tropicais e de temperatura cálida do Vello Mundo desde Suráfrica arredor do océano Índico ata o pacífico e Australia. As subespecies T. b. bergii e T. b. enigma reprodúcense en Suráfrica desde Namibia a Tanzania, e posiblemente nas illas que rodean Madagascar. Hai unha interrupción na área reprodutora desta especie ata Somalia e o mar Vermello, e outra descontinuidade máis ao leste no sur da India.[9]

Reprodúcese en moitas illas do océano Índico incluíndo Aldabra e Etoile nas Seychelles, o arquipélago de Chagos e a illa Rodrigues.[17] Hai colonias en numerosas illas do Pacífico, como Kiribati, Fiji, Tonga, as illas da Sociedade e as Tuamotus.[18]

Os niños localízanse en illas areosas de baixa altura, rochosas ou coralinas, ás veces entre arbustos atrofiados, e a miúdo sen ningún amparo.[16] Cando non están na época reprodutora, esta especie pousa en costas abertas, menos frecuentemente en barcos, pilotes, edificios dos portos e moreas de sal elevadas en lagoas costeiras. Raramente se ve en regatos mareais ou augas interiores.[13]

Todas as poboacións desta especie se espallan despois da reprodución. Cando os exemplares surafricanos abandonan as colonias de Namibia e a Provincia do Cabo Occidental, a maioría dos adultos desprázanse ao leste á liña costeira do océano Ïndico de Suráfrica. Moitas aves novas tamén viaxan ao leste, ás veces máis de 2.000 km, pero outros móvense máis ao norte ao longo da costa occidental. T. b. thalassina pasa o inverno no leste da costa africana polo norte ata Kenya e Somalia e poden desprazarse polo sur ata Durban. As poboacións de T. b. velox reprodúcense desde o Golfo Pérsico cara ao leste e parecen ser sedentarias ou dispersivas en vez de verdadeiramente migratorias, pero aqueles que pasan o inverno no mar Vermello invernan cara ao sur ao longo da costa leste de África ata Kenya.[13] T. b. cristatus principalmente permanece dentro dun raio de 400 km desde as súas colonias, pero algnhas aves vagan ata a 1.000 km de distancia.[19] Esta especie apareceu como vagante en Hawai,[20] Nova Zelandia,[21][22] Corea do Norte,[21] Xordania,[21] e Israel.[16]

Na India, o T. bergii está protexido na Reserva de Conservación de Aves Mariñas PM Sayeed.[23]

Comportamento

[editar | editar a fonte]

Reprodución

[editar | editar a fonte]
T. b. cristatus exhibíndose.

Reprodúcese en colonias, a miúdo en asociación con outras aves mariñas. É monógamo e os lazos entre a parella mantéñense durante o ano e ás veces en tempadas reprodutoras consecutivas.[24] O tamaño da colonia está relacionado coa abundancia de presas de peixes peláxicos,[13] e a maior colonia documentada, con 13.000 a 15.000 parellas, está no Golfo de Carpentaria no norte de Australia, unha rexión que tamén alberga as maiores colonias doutras aves mariñas. Como a nidificación nesta área segue ás inundacións monzónicas de verán, pénsase que é unha resposta ao aumento da cantidade de peixe, probablemente debido a que a escorredura arrastrada polos ríos proporciona nutrientes extra ao Golfo.[25] Este carrán non ten fidelidade ao sitio, cambiando frecuentemente o seu sitio de nidificación de ano a ano,[16] ás veces a distancias de máis de 200 km.[19]

Polos de T. bergii cos seus pais na illa Penguin, Australia Occidental

O macho establece unha pequena área da colonia para prepararse para a nidación, e inicialmente pica a calquera outro carrán que entre no seu territorio. Se o intruso é outro macho, este reacciona da mesma maneira, pero normalmente é repelido vigorosamente polo dono do territorio. Se unha femia entra na área do niño reacciona pasivamente á agresión inicial do macho, o que fai que el recoñeza o seu sexo e inicie a exhibición de formación de parella, que inclúe erguer e baixar a cabeza; este comportamento é repetido con frecuencia durante a nidificación para reforzar os lazos entre a parella. Os carráns tamén usan peixes como parte do ritual de cortexo. Un carrán voa arredor da colonia cun peixe no bico, vocalizando moi alto; a súa parella pode tamén voar, pero a parella finalmente pousa e nese momento entrégase o agasallo.[26]

Plumaxe reprodutora en Nova Gales do Sur.

O niño é unha escavación pouco fonda na area en terreo aberto plano ou ocasionalmente en pendente. Non adoita estar forrado, pero ás veces inclúe pedras ou conchas de choco. Poñen un ou ás veces dous ovos e incúbanos ambos os proxenitores durante de 25 a 30 días antes da eclosión.[13] Os ovos son de cor crema con manchas negras.[27] A posta de ovos está sincronizada na colonia reprodutora[28] e de forma máis estrita dentro dunha subcolonia.[29] Os proxenitores non recoñecen os seus propios ovos ou as crías acabadas de eclosionar, mais poden distinguir as súas crías cando xa teñen dous días de idade, pouco antes de que empecen a moverse polo niño.[30] Os polos son precoces, moi claros con manchas negras, son abrigados e alimentados por ambos os pais, pero poden ser xuntados en gardarías cando son máis grandes. Os carráns novos empluman aos 38 a 40 días, pero seguen sendo dependentes dos seus pais despois de abandonaren a colonia ata que teñen catro meses de idade.[13]

Colonia de nidificación no Arrecife Tubbataha, Filipinas.
Ovo de T. bergii na colección do Museo de Wiesbaden.

En Suráfrica, esta especie adaptouse a reproducirse nos tellados dos edificios, ás veces xunto coa gaivota Chroicocephalus hartlaubii, que tamén comparte os sitios de nidificación máis típicos da raza nomeada deste carrán. En 2000, o 7,5% da poboación desta subespecie reproducíase nos tellados.[31] As illas artificiais en salinas e obras de saneamento de augas residuais foron tamén colonizadas recentemente por esta adaptable ave mariña.[9]

Os adultos teñen poucos depredadores, pero en Namibia as aves inmaturas sofren o roubo da súa comida polas gaivotas Larus dominicanus, e esa especie, xunto coas gaivotas Chroicocephalus hartlaubii, a Chroicocephalus novaehollandiae e o ibis sagrado, obseráronse alimentándose de ovos e crías, especialmente cando as colonias son perturbadas.[9][32] As subcolonias máis pequenas cunha cantidade de niños relativamente máis grande localizados no perímetro están suxeitas a maior depredación.[29] En Australia, a predación realizada por gatos e cans, e ocasionalmente documentáronse mortes por disparos de cazadores ou choques con coches, cables ou torres de iluminación.[8]

Subespecie nomeada pousada con carráns cristados en Suráfrica.

A pesca comercial pode ter tanto efectos positivos coma negativos sobre este carrán. As taxas de supervivencia dos inmaturos melloran onde os descartes dos barcos arrastreiros proporcionan comida extra, e o enorme incremento da poboación no sueste do Golfo de Carpentaria pénsase que se debeu ao desenvolvemento dunha gran industria pesqueira de arrastre para a captura de camaróns.[33] Ao contrario, a pesca do cerco reduce a cantidade de comida dispoñible, e as flutuacións significativas no número destes carráns que se reproducen na provincia do Cabo Occidental de Suráfrica están relacionadas significativamente con cambios na abundancia de peixes peláxicos, que son explotados intensivamente pola pesca do cerco.[32] Os carráns poden morrer ou lesionarse ao chocaren ou quedaren atrapados nas redes de arrastre ou en equipos de pesca desbotados, ou enganchados en anzós de palangres, pero, a diferenza dos albatros e proceláridos, hai poucas probas de que as poboacións se vexan afectadas significativamente.[13]

Un incidente pouco frecuente foi a incapacitación de 103 carráns nas costas da illa Robben, Suráfrica pola escuma mariña, xerada por unha combinación da acción das ondas, o mucílago do quelpo e o fitoplancto. Porén, despois dun tratamento o 90 % das aves afectadas estaban en condicións de volver a ser liberadas.[34]

Alimentación

[editar | editar a fonte]
T. bergi cunha presa capturada preto da superficie.
T. bergi cun peixe no seu bico.

Os peixes son o principal alimento deste carrán, e supoñen case o 90 % de todas as súas presas, sendo as restantes cefalópodos, crustáceos e insectos.[13] Presas vertebradas pouco comúns son os lagartos agámidos e as crías da tartaruga verde.[33]

Os T. bergii aliméntanse principalmente no mar mergullándose ata unha profundidade de ata 1 m, ou capturando as presas que nadan a pouca profundidade directamente desde a superficie, e as presas son tragadas xeralmente no aire. Poden buscar comida ata a unha distancia de 10 km da terra na tempada reprodutora. O tamaño das presas vai de 7–138 mm de lonxitude e ata 30 g de peso. Os peixes peláxicos que forman bancos, como as anchoas e as sardiñas son presas típicas,[13] mais tamén capturan especies que viven no fondo se son descartes dos barcos de pesca comercial. Este carrán segue activamente aos arrastreiros, mesmo de noite, e durante as campañas pesqueiras os descartes dos arrastreiros poden constiuír o 70 % da súa dieta.[33] A pesca de camaróns é especialmente produtiva á hora de fornecerlles alimento extra, xa que os camaróns adoitan representar soamente o 10–20 % das capturas dos barcos e o resto son capturas accesorias (bycatch) que as aves aproveitan, principalmente peixes Apogonidae e Gobidae.[33]

As capturas accesorias na pesca do camarón poden ser un alimento extra para os carráns.

Un estudo feito nunha área da Gran Barreira de Coral australiana, onde o número de T. bergii reprodutores se multiplicou por 10, probablemente debido á comida extra que conseguen dos descartes dos arrastreiros, suxeriu que este carrán e os Onychoprion fuscatus trasladáronse e agora reprodúcense nunha parte do arrecife onde a pesca está prohibida. É posible que o grande incremento no número de T. bergii puido ter afectado outras especies pola competición polo alimento e sitios de nidificación.[35]

Os carráns teñen pingas de aceite vermello nos conos da retina do ollo. Isto mellora o contraste e dálle máis agudeza á visión a distancia, especialmente cando hai néboa.[36] As aves que teñen que ver a través da interface aire/auga, como os carráns e as gaivotas, teñen pigmentos carotenoides máis fortemente coloreados na pinga de aceite dos conos que o doutras especies aviarias.[37] A mellora da súa vista axuda os carráns a localizar bancos de peixes, aínda que non é seguro se están vendo o fitoplancto do cal se alimentan os peixes ou observando outros carráns que se están mergullando para pescar.[38] Os ollos dos carráns non son particularmente sensibles á luz ultravioleta, unha adaptación máis axeitada para animais que se alimentan en gran parte en terrra como as gaivotas.[39]

Status

[editar | editar a fonte]

Esta especie ten unha área de distribución moi ampla, estimada en 1–10 millóns de km2. A poboación non foi cuantificada, pero non se cre que estean preto do limiar tanto do criterio do tamaño de poboación (menos de 10.000 individuos maduros) coma do criterio de declive da poboación (diminución de máis do 30 % en dez anos ou tres xeracións) da Lista Vermella da IUCN. Por estas razóns, a especie é avaliada como en situación "pouco preocupante" a nivel global.[1] Porén, existe procupación polas poboacións nalgunhas áreas como o Golfo de Tailandia, onde a especie xa non se reproduce, e en Indonesia, onde a recollida dos seus ovos causou declives.[9]

Todas as subespecies menos T. b. cristatus están dentro do Acordo par a Conservación das Aves Acuáticas Africano-Eurasiáticas (AEWA).[40] Os asinantes do Acordo comprométense a aplicar estratexias de conservación de amplo rango, descritas nun plan de acción detallado. O plan pretende actuar sobre os factores clave, como a conservación das especies e o hábitat, xestión das actiidades humanas, investigación, educación e aplicación.[41]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 BirdLife International (2018). "Thalasseus bergii" 2018: e.T22694571A132561035. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T22694571A132561035.en. 
  2. ↑ Greater crested tern en Avibase
  3. ↑ 3,0 3,1 Gill, F; Donsker, D (eds.). "IOC World Bird Names (v 2.11)". International Ornithologists' Union. Arquivado dende o orixinal o 2013-12-05.  Consultado o 28 de febreiro de 2012
  4. ↑ Snow & Perrin (1998) 764
  5. ↑ Este xénero fora creado orixinalmente por Heinrich Boie en 1822, pero fora despois abandonado ata que, máis tarde, un estudo de Bridge (2005) confirmou que cumpría separar os carráns con crista do xénero Sterna.
  6. ↑ 6,0 6,1 Bridge, Eli S.; Jones, Andrew W.; Baker, Allan J. (2005). "A phylogenetic framework for the terns (Sternini) inferred from mtDNA sequences: implications for taxonomy and plumage evolution" (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution 35 (2): 459–469. PMID 15804415. doi:10.1016/j.ympev.2004.12.010. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2016-04-12. Consultado o 2008-07-03. 
  7. ↑ Mees, G. F. (1975). "Identiteit en status van Sterna bernsteini Schlegel". Ardea (en neerlandés) 63: 78–86. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Higgins & Davies (1996) 605–609
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 9,7 Del Hoyo et al. (1996) 648
  10. ↑ Parentheses indicate originally described under a different name
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Harrison (1988) 383
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 Olsen & Larsson (1995) 35–42
  13. ↑ 13,00 13,01 13,02 13,03 13,04 13,05 13,06 13,07 13,08 13,09 13,10 Cooper (2006) 760–764
  14. ↑ Incluída en T. b. bergii por Olsen & Larsson (1995)
  15. ↑ Adaptado de Bridge et al. (2005). Este estudo non inclúe a especie chinesa T. bernsteini
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 Snow & Perrin (1998) 770–771
  17. ↑ Skerrett, Adrian; Bullock, I.; Disley, T. (2001). Birds of Seychelles. Londres: Christopher Helm. p. 230. ISBN 0-7136-3973-3. 
  18. ↑ Pratt, H. Douglas; Bruner, P.; Berrett, D. (1987). The Birds of Hawaii and the Tropical Pacific. Princeton: Princeton University Press. p. 178. ISBN 0-691-08402-5. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Carrick, R.; Wheeler, W. R.; Murray, M. D. (1957). "Seasonal dispersal and mortality in the Silver Gull, Larus novae-hollandiae Stephens, and Crested tern, Sterna bergii Lichstein, in Australia". Wildlife Research 2 (2): 116–144. doi:10.1071/CWR9570116. 
  20. ↑ American Ornithologists' Union (1998). Check-list of North American Birds (PDF extract) (7ª ed.). Washington, D.C.: American Ornithologists' Union. p. 198. ISBN 1-891276-00-X. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 "Great Crested Tern Sterna bergii". BirdLife Species Factsheet (additional data). BirdLife International. Consultado o 7 de xullo de 2008. 
  22. ↑ Robertson C.J.R.; Medway, D. G. "New Zealand recognized bird names (NZRBN)" (PDF). Ornithological Society of New Zealand. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2008-10-14. 
  23. ↑ KA Shaji (13 de maio de 2020). "Lakshadweep gets world's first sea cucumber conservation reserve to curb smuggling into China". Scroll. Consultado o 23 de xullo de 2020. 
  24. ↑ Higgins & Davies (1996) 610–611
  25. ↑ Walker, T. A. (1992). "A record Crested Tern Sterna bergii colony and concentrated breeding by seabirds in the Gulf of Carpentaria". Emu 92 (3): 152–156. Bibcode:1992EmuAO..92..152W. doi:10.1071/MU9920152. 
  26. ↑ Fisher, James; Lockley, R. M. (1989). Sea‑Birds (Collins New Naturalist series). Londres: Bloomsbury Books. pp. 155–156. ISBN 1-870630-88-2. 
  27. ↑ "Crested Tern". Fact Sheets. Australian Museum. Arquivado dende o orixinal o 13 de novembro de 2008. Consultado o 5 de xullo de 2008. 
  28. ↑ Dunlop, J. N. (1987). "Social-behavior and colony formation in a population of crested terns, Sterna bergii, in southwestern Australia". Australian Wildlife Research 14 (4): 529–540. doi:10.1071/WR9870529. 
  29. ↑ 29,0 29,1 Langham, N.P.E.; Hulsman, K (1986). "The Breeding Biology of the Crested Tern Sterna bergii". Emu 86 (1): 23–32. Bibcode:1986EmuAO..86...23L. doi:10.1071/MU9860023. 
  30. ↑ Davies, S. J. J. F.; Carrick, R (1962). "On the ability of crested terns, Sterna bergii, to recognize their own chicks". Australian Journal of Zoology 10 (2): 171–177. doi:10.1071/ZO9620171. 
  31. ↑ Crawford, R. J. M.; Dyer B. (2000). "Swift Terns Sterna bergii breeding on roofs and at other new localities in southern Africa" (PDF). Marine Ornithology 28: 123–124. 
  32. ↑ 32,0 32,1 le Roux, Janine. "Swift Tern Sterna bergii". Avian Demography Unit, University of Cape Town. Arquivado dende o orixinal o 24 de decembro de 2012. Consultado o 5 de xullo de 2008. 
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 Blaber, S. J. M.; Milton, D. A.; Smith, G. C.; Farmer, M. J. (novembro de 1995). "Trawl discards in the diets of tropical seabirds of the northern Great Barrier Reef, Australia" (PDF). Marine Ecology Progress Series 127: 1–13. Bibcode:1995MEPS..127....1B. doi:10.3354/meps127001. 
  34. ↑ Parsons, Nola J.; Tjørve, Kathy M. C.; Underhill, Les G.; Strauss, Venessa (abril de 2006). "The rehabilitation of Swift Terns Sterna bergii incapacitated by marine foam on Robben Island, South Africa". Ostrich: Journal of African Ornithology 77 (1–2): 95–98. Bibcode:2006Ostri..77...95P. doi:10.2989/00306520609485514. 
  35. ↑ Blaber, S. J. M.; Milton, D. A.; Farmer, M. J.; Smith, G. C. (1998). "Seabird breeding populations on the far northern Great Barrier Reef, Australia: trends and influences". Emu 98 (1): 44–57. Bibcode:1998EmuAO..98...44B. doi:10.1071/MU98006. 
  36. ↑ Sinclair, Sandra (1985). How Animals See: Other Visions of Our World. Beckenham, Kent: Croom Helm. pp. 93–95. ISBN 0-7099-3336-3. 
  37. ↑ Varela, F. J.; Palacios, A. G.; Goldsmith T. M. (1993) "Vision, Brain, and Behavior in Birds" in Harris, Philip; Bischof, Hans-Joachim Vision, Brain, and Behavior in Birds: a comparative review Cambridge, Massachusetts: MIT Press 77–94 ISBN 0-262-24036-X
  38. ↑ Lythgoe, J. N. (1979). The Ecology of Vision. Oxford: Clarendon Press. pp. 180–183. ISBN 0-19-854529-0. 
  39. ↑ Håstad, Olle; Ernstdotter, Emma; Ödeen, Anders (setembro de 2005). "Ultraviolet vision and foraging in dip and plunge diving birds". Biology Letters 1 (3): 306–309. PMC 1617148. PMID 17148194. doi:10.1098/rsbl.2005.0320. 
  40. ↑ "Annex 2: Waterbird species to which the Agreement applies" (PDF). Agreement on the conservation of African-Eurasian migratory Waterbirds (AEWA). UNEP/ AEWA Secretariat. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 28 de xullo de 2011. Consultado o 4 de xullo de 2008. 
  41. ↑ "Introduction". African-Eurasian Waterbird Agreement. UNEP/ AEWA Secretariat. Arquivado dende o orixinal o 11 de febreiro de 2012. Consultado o 4 de xullo de 2008. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Thalasseus_bergii&oldid=6979980»