Frank Williams Racing Cars

Non confundir con Williams Grand Prix Engineering, formado por Frank Williams e Patrick Head en 1977 e coñecido actualmente como Williams F1.

Frank Williams Racing Cars

Nome completo	Frank Williams Racing Cars
Bandeira
Baseada en
Tempadas en activo	8 (1969-1976)
Número de pilotos	Piers Courage Jacques Laffite Carlos Pace Jacky Ickx Ronnie Peterson
Debut	Gran Premio de España de 1969
Carreiras
Campionatos de Construtores	0
Campionatos de Pilotos	0
Vitorias	0
Pole positions	0
Voltas Rápidas	1
Puntos totais	0
Derradeiro GP	Gran Premio do Xapón de 1976

Piers Courage nun Frank Williams Racing Cars cliente Brabham BT26A no Gran Premio do Reino Unido de 1969

Frank Williams Racing Cars foi un equipo e construtor Británico de Fórmula 1.

Primeiros anos

Frank Williams foi un entusiasta do automobilismo desde idade temperán, e logo dunha carreira en coches sedáns e Fórmula 3, Williams tamén traballaba como distribuidor de coches de carreiras e pezas de reposto, decatouse de que chegara ao seu punto máis alto como piloto e comezou a promocionar outros pilotos, en particular, ao seu amigo e compañeiro de piso durante algunha tempada, Piers Courage. Logo do apoio a Courage na exitosa tempada de 1968 de Fórmula 2, Williams comprou un automóbil Brabham de Fórmula 1 para Courage en 1969. Isto supostamente enfureceu a Jack Brabham, xa que o coche fora vendido a Williams coa expectativa de que sería utilizado nas Serie Tasman e logo convertelo para a Fórmula 5000. Courage, tivo un gran ano, acadando o segundo lugar tanto nos Grandes Premios de Mónaco e Estados Unidos.

Os seus esforzos atraeron o interese do fabricante de automóbiles deportivos arxentino De Tomaso, que construíu un chasis de Fórmula 1 (deseñado por Gian Paolo Dallara) para a tempada 1970. O coche inicialmente non era competitivo, e non terminou as catro primeiras carreiras do ano. No quinto, o Gran Premio de Holanda, o De Tomaso 505/38 envorcou e incendiouse, Courage morreu no accidente. A morte do seu amigo enfadou seriamente a Williams, o distanciamento posterior de Williams como director de equipo cos seus pilotos atribúese a este suceso. Con todo, o equipo seguiu adiante, primeiro con Brian Redman, despois con Tim Schenken. Sen resultados, disolveuse a asociación con De Tomaso.

Para 1971, Williams comprou March 701 cun ano de antigüidade, e correu co francés Henri Pescarolo. Máis tarde o equipo comprou un novo March 711, pero os resultados eran difíciles de conseguir. O coche vello tamén foi preparado para Jean Max no Gran Premio de Francia. Tralo éxito de 1969, Williams estaba agora baixo de fondos, e vivía unha existencia precaria de carreira en carreira. Pescarolo conseguiu manter o equipo logrando o cuarto lugar no Gran Premio do Reino Unido e o sexto en Austria.

Williams como construtor

Politoys

A petroleira francesa Motul proporcionou cartos para a tempada 1972, o que permitiu a Williams comprar un novo March 721 para Pescarolo, mentres que o apoio do fabricante de xoguetes italiano Politoys proporcionou o diñeiro para construír un chasis propio. Desde a carreira, fóra de campionato, do Gran Premio do Brasil, Carlos Pace que pilotaba o March 711 do ano anterior, logrou o quinto lugar no Gran Premio de Bélxica. O Politoys FX3 deseñado por Len Bailey debutou en mans de Pescarolo no Gran Premio do Reino Unido, pero fallou a dirección e o coche resultou moi danado. Chris Amon sería invitado no final da tempada a carreira fóra de campionato Rothmans World Championship Victory Race en Brands Hatch, pero, impresionado co chasis, decidiu non comezar.

Iso-Marlboro

Gijs van Lennep nun Marlboro FW01 no Gran Premio dos Países Baixos de 1974

Tanto Motul como Politoys retiraron o seu patrocinio a finais de 1972. Williams logrou atraer o apoio do xigante das tabacaleiras Marlboro e o fabricante italiano de automóbiles deportivos Iso Rivolta para a tempada 1973, co FX3 reelaborado como Iso-Marlboro FX3B. Asináronse dous novos pilotos, neozelandés Howden Ganley e o italiano Nanni Galli. Con todo, Galli só pilotaría en cinco carreiras, outros sete pilotos conduciron o segundo coche no transcurso da tempada, o piloto local Jackie Pretorius no Gran Premio de Suráfrica, o danés Tom Belsø en Suecia, o retornado Pescarolo en Francia e Alemaña, Graham McRae en Inglaterra, Gijs van Lennep en Holanda, Austria e Italia, Schenken no Canadá e para rematar Jacky Ickx en Estados Unidos.

Para o Gran Premio de España, presentouse un coche novo, o Iso-Marlboro IR, deseñado por John Clarke. Os resultados non melloraron, aínda que van Lennep terminou sexto na súa carreira en Holanda.

Na carreira do Canadá, Williams recibiu unha grande atención. Unha chuvieira e un accidente provocaron a primeira saída dun coche de seguridade na Fórmula Un. Sen dispositivos de cronometraxe electrónica, os organizadores só tiñan as anotacións escritas por volta para calcular o líder da carreira, algo de feito case imposible porque a maioría dos coches fixeran dous ou máis paradas en boxes no espazo dun par de voltas. Chegaron á decisión incorrecta de que Ganley estaba líder, malia que Frank Williams e todos os demais dicían que non estaba. Ganley asombrosamente liderou durante un tempo cando a carreira reiniciouse (aínda que as actas oficiais da FIA non recoñecen isto, debido á confusión), e, finalmente, terminou sexto.

Estes dous puntos colocan ao equipo décimo no Campionato de Construtores.

Williams

Tanto Iso Rivolta como Marlboro abandonaron antes da tempada 1974. O chasis IR foi, con todo , conservado, agora renomeado como FW de Frank Williams. (Usáronse tres destes chasis numerados como, FW01, FW02 e FW03, respectivamente.) Inicialmente un só coche foi preparado para Arturo Merzario, que substituíra a Ganley como piloto número un do equipo, rematou sexto na terceira carreira da tempada en Suráfrica. Un segundo coche foi preparado para Tom Belsø tanto para esta carreira como para España, e para van Lennep en Bélxica. En Mónaco só inscribiuse Merzario, antes de que o equipo volvera a presentar dous coches para o resto da tempada, o segundo automóbil foi pilotado por Tom Belsø en Suecia e Reino Unido, por van Lennep en Holanda, Jean Pierre Jabouille en Francia e Jacques Laffite de Alemaña en diante. Richard Robarts substituíu a un enfermo Merzario en Suecia, pero logo da cualificación viuse obrigado a deixar ó seu coche a Belsø despois de que o danés estrelara o seu, e polo tanto non empezou a carreira.

En Italia, Merzario terminou cuarto. Isto deulle ao equipo un total de catro puntos, e outro décimo posto final no Campionato de Construtores.

Merzario e Laffite quedaron para o inicio da tempada 1975. Para o Gran Premio de España, a nova promesa británica Tony Brise substituíu a Laffite, terminando sétimo xusto fóra dos puntos, mentres que Merzario retirouse no debut do novo FW04. Para entón, os problemas de diñeiro do equipo convertéronse en algo moi serio, e Merzario abandonou logo do Gran Premio de Bélxica, o seu lugar foi tomado durante o resto da tempada por seis pilotos diferentes que pagaban por iso, o surafricano Ian Scheckter en Suecia e Holanda, o local François Migault en Francia, Ian Ashley en Alemaña (se rompeu ambos nocellos durante a cualificación e xa non iniciou a carreira), o suízo Jo Vonlanthen en Austria, Renzo Zorzi en Italia e, finalmente, a piloto Lella Lombardi en Estados Unidos. O irlandés Damien Magee, pola súa banda, substituíu a Laffite en Suecia.

Un feito importante produciuse en Alemaña, cando Laffite logrou o segundo lugar detrás do Brabham de Carlos Reutemann, obtendo a axuda financeira tan necesaria para un equipo no punto de colapso. Estes foron os únicos puntos do equipo na tempada, pero mellorou a súa posición no Campionato de Construtores un lugar, o noveno.

Asociación con Walter Wolf (1976)

Ao comezo da tempada de 1976, o millonario do petróleo canadense Walter Wolf comprou o 60% de Frank Williams Racing Cars. Frank Williams mantívose como xefe de equipo. Pouco despois chegou Harvey Postlethwaite como enxeñeiro xefe. Simultaneamente, Wolf comprou os activos do equipo Hesketh que se retirara recentemente da F1. O equipo herdou o coche 308C utilizado por Hesketh Racing durante as últimas carreiras de 1975, cambiou o nome a Wolf-Williams FW05, e fichou a Jacky Ickx como piloto principal. O coche resultou ser moi pesado e Ickx clasificouse en só catro carreiras, cun mellor resultado dun sétimo no Gran Premio de España, antes de ser despedido e substituído por Merzario que regresou ao equipo. Un segundo coche foi pilotado durante a primeira metade da tempada polo francés Michel Leclère.

Ao final da tempada, Wolf decidiu reestruturar o equipo, despedindo a Frank Williams como director. Desilusionado, Williams deixou o equipo, e creou Williams Grand Prix Engineering con Patrick Head en 1977. Wolf mercou o 100% de Wolf-Williams Racing e o equipo converteuse en Walter Wolf Racing.

Resultados completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Chasis	Motor	Pneu.	Pilotos	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	Pos.	Puntos
1969	Brabham BT26A	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	D		RSA	ESP	MON	NED	FRA	GBR	ALE	ITA	CAN	USA	MEX						n/a	n/a
				Piers Courage		Ret	2	Ret	Ret	5	Ret	5	Ret	2	10
1970	De Tomaso 505	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	D		RSA	ESP	MON	BEL	NED	FRA	GBR	ALE	AUT	ITA	CAN	USA	MEX				n/a	n/a
				Piers Courage	Ret	NTS	NC	Ret	Ret
				Brian Redman							NTS	NSC
				Tim Schenken									Ret	Ret	NC	Ret
1971	March 701 March 711	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	F		RSA	ESP	MON	NED	FRA	GBR	ALE	AUT	ITA	CAN	USA						n/a	n/a
				Henri Pescarolo	11	Ret	8	NC	Ret	4	Ret	6	Ret	NTS	Ret
				Max Jean					NC
1972	March 711 March 721	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	G		ARX	RSA	ESP	MON	BEL	FRA	GBR	ALE	AUT	ITA	CAN	USA					n/a	n/a
				Henri Pescarolo	8	11	11	Ret	NC	NTS		Ret	NTS	NSC	13	14
				Carlos Pace		17	6	17	5	Ret	Ret	NC	NC	Ret	9	Ret
	Politoys FX3			Henri Pescarolo							Ret										—	0
1973	Iso-Marlboro FX3B Iso-Marlboro IR	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	F		ARX	BRA	RSA	ESP	BEL	MON	SWE	FRA	GBR	NED	ALE	AUT	ITA	CAN	USA		10º	2
				Howden Ganley	NC	7	10	Ret	Ret	Ret	11	14	9	9	NTS	NC	NC	6	12
				Nanni Galli	Ret	9		11	Ret	Ret
				Jackie Pretorius			Ret
				Tom Belsø							NTS
				Henri Pescarolo								Ret			10
				Graham McRae									Ret
				Gijs van Lennep										6		9	Ret
				Tim Schenken														14
				Jacky Ickx															7
1974	Iso-Marlboro FW	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	F		ARX	BRA	RSA	ESP	BEL	MON	SWE	NED	FRA	GBR	ALE	AUT	ITA	CAN	USA		10º	4
				Arturo Merzario	Ret	Ret	6	Ret	Ret	Ret	NTS	Ret	9	Ret	Ret	Ret	4	Ret	Ret
				Tom Belsø			Ret	NSC			8			NSC
				Gijs van Lennep					14			NSC
				Richard Robarts							NTS
				Jean-Pierre Jabouille									NSC
				Jacques Laffite											Ret	NC	Ret	15	Ret
1975	Williams FW Williams FW04	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	G		ARX	BRA	RSA	ESP	MON	BEL	SWE	NED	FRA	GBR	ALE	AUT	ITA	USA			9º	6
				Arturo Merzario	NC	Ret	Ret	Ret	NSC	Ret
				Jacques Laffite	Ret	11	NC		NSC	Ret		Ret	11	Ret	2	Ret	Ret	NTS
				Tony Brise				7
				Damien Magee							14
				Ian Scheckter							Ret	12
				François Migault									NTS
				Ian Ashley											NTS
				Jo Vonlanthen												Ret
				Renzo Zorzi													14
				Lella Lombardi														NTS
1976	Williams FW04 Williams FW05	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	G		BRA	RSA	USW	ESP	BEL	MON	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	USA	XPN	—	0
				Jacky Ickx	8	16	NSC	7	NSC	NSC		10	NSC
				Renzo Zorzi	9
				Michel Leclère		13	NSC	10	11	11	Ret	13
				Arturo Merzario										Ret	Ret	Ret	NTS	Ret	Ret	Ret
				Chris Amon														NTS
				Warwick Brown															14
				Hans Binder																Ret

Resultados doutros coches FWRC

(key) (Resultadoss en letra grosa indican pole position)

Ano	Equipo	Chasis	Motor	Pneu.	Pilotos	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17
1976	Mapfre-Williams	Williams FW04	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	G		BRA	RSA	USW	ESP	BEL	MON	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	USA	XPN
					Emilio Zapico				NSC
1977	Brian McGuire†	McGuire BM1	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	G		ARX	BRA	RSA	USW	ESP	MON	BEL	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	USA	CAN	XPN
					Brian McGuire										NSCP
	Jolly Club of Switzerland†	Apollon Fly	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	G	Loris Kessel														NSC

† Equipos presentados como construtores, pero os coches, de feito, eran FWRC.