Ernst Otto Fischer
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 10 de novembro de 1918 Solln, Alemaña |
| Morte | 23 de xullo de 2007 (88 anos) Múnic, Alemaña |
| Lugar de sepultura | Cemitério de Solln (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Alemaña |
| Educación | Universidade Técnica de Múnic Universidade de Múnic |
| Director de tese | Walter Hieber (pt) |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Química |
| Lugar de traballo | Múnic |
| Ocupación | químico , profesor universitario |
| Empregador | Universidade de Múnic Universidade Técnica de Múnic |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua alemá |
| Obra | |
Obras destacables | |
Familia | |
| Pai | Karl Tobias Fischer (pt) |
Premios
| |
Sinatura  | |
 | |
Ernst Otto Fischer nado o 10 de novembro de 1918 en Múnic (Imperio Alemán) e finado o 23 de xullo de 2007 en Múnic (Alemaña), foi un químico e profesor universitario alemán, quen gañou o Premio Nobel de Química polo seu traballo pioneiro na área da química organometálica.
Biografía[editar | editar a fonte]
Ernst naceu en Solln, preto de Múnic. Os seus pais foron Karl T. Fischer, Profesor de Física na Universidade Tecnolóxica (UT) de Múnic, e Valentine née Danzer. Graduouse en 1937 con Abitur. Antes de completar dous anos de servizo militar obrigatorio, estalou a segunda guerra mundial, e debeu prestar servizo en Polonia, Francia e Rusia. Durante un período de licenza por estudos, cara a fins de 1941 comezou a estudar química na UT de Múnic. Tras o fin da Guerra, foi liberado polos estadounidenses no outono de 1945 e renovou os seus estudos, graduándose en 1949.
En 1964 foi electo como membro da sección de Matemática/Ciencias Naturais da Academia Bávara de Ciencias. En 1969 foi designado membro da Deutsche Akademie der Naturforscher Leopoldina (Academia alemá das ciencias naturais Leopoldina) e en 1972 foille outorgado un doutoramento honorario pola Facultade de Química e Farmacia da Universidade de Múnic.
Investigacións científicas[editar | editar a fonte]
Traballou na súa tese de doutoramento como asistente do Profesor Walter Hieber no Instituto de Química Inorgánica. A súa tese titulouse "Os Mecanismos das Reaccións Monóxido de Carbono de Sales de Níquel (II) en Presenza de Ditionita e Sulfoxilato[1] Logo de recibir o seu doutoramento en 1952, continuou coa súa investigación na química organometálica do metal de transición e na súa tese sobre "Os Complexos Metálicos de Ciclopentadienos e Indenos". En 1955 foi designado conferenciante na Universidade Tecnolóxica, en 1957 profesor e logo en 1959, profesor C4. En 1964 tomou o cargo de Xefe de Química Inorgánica na UT.
Ernst deu conferencias ao redor do mundo sobre complexos metálicos de ciclopentadienil, indenil, olefinas e carbonilos metálicos. Nos anos 60, o seu grupo descubriu un metal-alquilideno e complexos alquilidinos, desde entón chamados carbenos e carbinos Fischer.[2] En total, publicou ao redor de 450 artigos e adestrou a varios estudantes de PhD e postdoctorado, moitos dos cales seguiron carreiras importantes. Entre as súas múltiples conferencias no estranxeiro, foi Conferenciante de Firestone na Universidade de Wisconsin (1969), profesor visitante na Universidade de Florida (1971) e profesor visitante de Arthur D. Little, Inc. no Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts (1973).
Recibiu moitos premios incluíndo, en 1973 xunto a Geoffrey Wilkinson, o Premio Nobel de Química polo seu traballo sobre compostos organometálicos.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1973 (en inglés)
- Biografía na páxina do Instituto Nobel 1973 (en inglés)
| Predecesor: Stanford Moore, Christian Anfinsen e William Howard Stein |
Premio Nobel de Química 1973 con Geoffrey Wilkinson |
Sucesor: Paul J. Flory |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ ".Hieber, W.; Fischer, E. O. "Ũber dean Mechanismus der Kohlenoxydreaktion von Nickel(II)- und KobaIt(II)-Salzen bei Gegenwart von Dithionit" Zeitschrifft anorganische und allgemeine Chemie 1952, volume 269, 292-307.
- ↑ Fischer, E. O., "On the way to carbene and carbyne complexes", Advances in Organometallic Chemistry, 1976, volume 14, 1-32
- C. Elschenbroich, A. Salzer ”Organometallics : A Concise Introduction” (2nd Ed) (1992) from Wiley-VCH: Weinheim. ISBN 3-527-28165-7
| Control de autoridades |
|
|---|
