Irving Langmuir
Irving Langmuir, nado en Brooklyn (Nova York) o 31 de xaneiro de 1881 e finado en Woods Hole (Massachusetts) o 16 de agosto de 1957, foi un físico e químico estadounidense coñecido polo seu traballo en distintos campos da química e galardoado co Premio Nobel de Química do ano 1932.
Biografía[editar | editar a fonte]
Estudou Física e Química na Universidade de Columbia, onde se licenciou en 1903 en enxeñaría metalúrxica, e posteriormente na Universidade de Göttingen, onde se doutorou baixo a supervisión de Walther Hermann Nernst en 1906.
Desde 1932 ata a súa xubilación en 1950, foi director adxunto do laboratorio de investigación da General Electric Company.
Investigacións científicas[editar | editar a fonte]
Iniciou as súas investigacións no desenvolvemento das lámpadas de tungsteno, descubrindo a alta luminosidade do filamento deste elemento químico rodeado dun gas inerte como o argon. Este foi un paso moi importante no desenvolvemento da lámpada eléctrica convencional de filamento, xa superada polas chamadas lámpadas de baixo consumo.
.jpg)
Tamén traballou na obtención de baleiros, ideando a bomba de condensación de mercurio, ao observar como os electróns emitidos por un cátodo incandescente nun recinto que se atopa a unha presión moi baixa, mantéñense ao redor do cátodo formando unha nube electrónica. Puido comprobar como a carga negativa dos electróns impedía o fluxo de corrente eléctrica, polo cal inventou o radiotrón e outros dispositivos electrónicos que, unidos ao revestimento de torio dos filamentos emisores, contribuíron a mellorar a radidifusión de onda curta.
Deduciu a isoterma de adsorción que leva o seu nome das súas investigacións sobre a cinética das reaccións gasosas e, máis especialmente, da velocidade de absorción das moléculas dos gases a baixas presións. Así mesmo traballou no aparello de descarga de electróns e no soplete de hidróxeno atómico.
Langmuir e o seu colega estadounidense Gilbert Lewis desenvolveron unha teoría da interacción química e a valencia baseada na estrutura do átomo, coñecida como teoría de Langmuir-Lewis. A investigación de Langmuir na física das nubes conduciulle á estimulación artificial da choiva.
En 1932 foi galardoado co Premio Nobel de Química polas súas investigacións na química de superficie.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Páxina web do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1932 (en inglés).
- Biografía na páxina do Instituto Nobel (en inglés).
- Perfil de Irving Langmuir en NNDB (en inglés)
- "The adsorption of gases on plane surfaces of glass, mica and platinum" JACS, Vol. 40, No. 9, 1361. (en inglés)
| Predecesor: Carl Bosch Friedrich Bergius |
Premio Nobel de Química 1932 |
Sucesor: Harold Clayton Urey |
| Control de autoridades |
|
|---|
