Robert S. Mulliken
Robert Sanderson Mulliken nado o 7 de xuño de 1896 en Newburyport de Massachusetts (USA) e finado o 31 de outubro de 1986 en Arlington, foi un físico, químico e profesor universitario norteamericano galardoado co Premio Nobel de Química en 1966.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Naceu na cidade de Newburyport, situada no estado norteamericano de Massachusetts. Fillo de Samuel Parsons Mulliken, profesor de química orgánica no Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts (MIT), estudou física, química e matemáticas en devandito instituto, onde se licenciou en 1917. Ampliou os seus estudos na Universidade de Chicago, onde se doutorou en fisicoquímica en 1921, e posteriormente pasou a ser profesor na Universidade de Harvard, na Universidade de Nova York e finalmente na de Chicago.
Morreu na residencia da súa filla, no condado de Arlington, situada no estado de Virxinia, a consecuencia dun paro cardíaco, sendo enterrado en Chicago.
Investigación científica[editar | editar a fonte]
Durante a primeira guerra mundial, Mulliken foi membro do equipo de investigación dirixido por James Bryant Conant na Universidade Americana de Washington, D.C., realizando investigacións sobre gases velenosos. Nove meses despois, foi incorporado á Sección Química do Exército dos Estados Unidos, realizando o mesmo traballo. Co fin da Gran Guerra continuou a súa investigación científica, pero orientándoa ao redor dos efectos do carbón negro e o óxido de zinc sobre o caucho.
A partir de 1921, durante a súa primeira estancia na Universidade de Chicago, desenvolveu a súa investigación na separación dos isótopos do mercurio por evaporación, baixo a supervisión do futuro Premio Nobel Robert Andrews Millikan, que lle ensinou o modelo atómico de Bohr. Durante a súa estancia en Harvard coñeceu o método cromatográfico xunto a Robert Oppenheimer, John Hasbrouck van Vleck e Harold Clayton Urey. Durante a súa estancia en Europa (1925-1927) traballou con Erwin Schrödinger, Paul Dirac, Werner Heisenberg, Louis de Broglie, Max Born e Walther Bothe, todos eles especialistas en mecánica cuántica.
Ao seu regreso aos Estados Unidos achegou unha decisiva contribución ao coñecemento da estrutura electrónica das moléculas coa súa teoría dos orbitais moleculares, segundo a cal os electróns atómicos amplían os seus órbitas para estender a súa influencia ao conxunto da molécula da que forman parte. Así mesmo, desenvolveu a teoría da hiperconxugación, realizou estudos sobre a escala de electronegatividade dos elementos e a ocupación das integrais de superposición como medida da forza do enlace químico.
En 1966 foi galardoado co Premio Nobel de Química por ampliar o coñecemento de enlácelos químicos e a estrutura electrónica das moléculas mediante o método orbital.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1966 (en inglés)
- Biografía na páxina do Instituto Nobel 1966 (en inglés)
| Predecesor: Robert Burns Woodward |
Premio Nobel de Química 1966 |
Sucesor: Manfred Eigen, Ronald George Wreyford Norrish e George Porter |
| Control de autoridades |
|
|---|
