Richard Attwood

Richard Attwood
	;
Biografía
Nacemento	4 de abril de 1940 (84 anos); Wolverhampton, Reino Unido
Actividade
Ocupación	piloto de Fórmula Un, piloto de automobilismo
Deporte	automobilismo
-
Traxectoria
Participou en
	24 Horas de Le Mans

Richard James David "Dickie" Attwood^[1], nado en Wolverhampton (Staffordshire) o 4 de abril de 1940, é un expiloto de automobilismo inglés.

Durante a súa carreira pilotou para os equipos BRM, Lotus e Cooper de Fórmula 1. Competiu en 17 Grandes Premios do Campionato do Mundo, conseguiu un podio e logrou un total de 11 puntos de campionato. Tamén foi un exitoso piloto de carreiras de coches deportivos e gañou a carreira das 24 Horas de Le Mans de 1970, pilotando un Porsche 917.

Inicios

Richard Attwood entrou na industria automobilística como aprendiz na fabrica de automóbiles Jaguar. Comezou a competir en 1960 ao volante dun Triumph TR3. En 1961 ingresou na Midlands Racing Partnership para pilotar para eles en eventos de Fórmula Júnior e continuou nese cargo ata finais de 1962. En 1963 o equipo expandiuse ao ámbito internacional e Attwood apareceu de inmediato nos titulares das noticias do motor cando gañou a carreira de soporte do Gran Premio de Mónaco da Fórmula Júnior, nun Lola Mk5a. Esta e outras actuacións durante o ano valéronlle o primeiro premio do Grovewood Award.

En 1964 MRP decidiu pasar a clase de Fórmula 2. Attwood gañou en Viena e obtivo o segundo lugar no Pau Grand Prix, Eifelrennen e no Gran Premio de Albi. Isto foi nun momento no que os pilotos de Grand Prix de primeira liña formaban parte integrante da serie Fórmula 2; de feito, en Pau, só foi derrotado polo Campión do Mundo de Fórmula 1 reinante Jim Clark pilotando un Lotus.

Fórmula Un e outra serie de monoprazas

As actuacións de Attwood na Fórmula 2 levaron a Alfred Owen, o propietario de BRM, a ofrecerlle unha oportunidade no seu equipo de Fórmula Un. A súa primeira participación co equipo foi na carreira fora docampionato do 1964 News of the World Trophy, en Goodwood, no que levou o BRM P57 ao cuarto lugar, o primeiro non-Lotus e o único coche en rematar na mesma volta que os vencedores da frota de Colin Chapman. A segunda saída na Fórmula 1 de Attwood foi no Gran Premio do Reino Unido de 1964, pilotando o modelo experimental de tracción ás catro rodas P67 de BRM. Despois de ser o piloto de proba do proxecto, Attwood logrou cualificar o coche con sobrepeso, aínda que no último lugar da grella. Con todo, dado que o coche estaba pensado principalmente como banco de probas rodante, BRM decidiu retirar o P67 antes da carreira.

Tim Parnell contratou a Attwood para o seu equipo privado Reg Parnell Racing para 1965, pilotando un vello Lotus 25. Desafortunadamente para Attwood, en 1965 o chasis non era o mellor, e equipado co motor BRM era claramente pouco competitivo. Aínda que xeralmente fiable, Attwood só conseguiu un par de puntos con dous sextos lugares ao final da tempada.

En 1966 Attwood competiu en Australia e Nova Zelandia como parte do escuadrón de Tasman Series de BRM. As súas actuacións na Tasman foron moi prometedoras, incluíndo unha vitoria en Levin, pero a pesar diso, quizais debido ás súas malas actuacións en 1965 na Fórmula Un e crecente éxito nos coches deportivos, Attwood perdeuse a maioría das carreiras de 1966 e 1967 de Fórmula Un. A súa única aparición produciuse como substituto do piloto oficial Pedro Rodríguez no Gran Premio do Canadá de 1967, levando o Cooper Maserati á meta en décimo lugar. Durante 1966 mantivo a súa participación na Fórmula 2, obtendo a vitoria no Gran Premio de Roma e un segundo lugar no Pau Grand Prix en 1966, pero concentrouse firmemente nos coches deportivos en 1967.

Tras a morte de Mike Spence durante a práctica da carreira das 500 Millas de Indianápolis de 1968, Attwood volveu a formar parte do equipo oficial de BRM, agora dirixido por Parnell, como suplente. A primeira carreira de Attwood ao seu regreso foi quizais a súa máis espectacular, logrando a volta rápida no Gran Premio de Mónaco de 1968, no seu camiño cara a un gran segundo posto finalizando detrás do Lotus oficial de Graham Hill. Con todo, os resultados diminuíron ao longo do resto da tempada, e a catro carreiras do final foi substituído por Bobby Unser.

Sempre especialista en Mónaco, foi no principado que Richard Attwood fixo a súa última saída na Fórmula Un. Colin Chapman levou ao británico como suplente do lesionado Jochen Rindt, pilotando o Lotus 49 B. Terminou nun respectable cuarto lugar. Aínda que foi a súa último carreira de Fórmula Un, apareceu no Gran Premio de Alemaña de 1969 nun Fórmula 2 de Frank Williams Racing Cars, onde terminou sexto na xeral, e segundo na clase de Fórmula 2.

Carreiras de automóbiles deportivos

En 1964, mentres Attwood estaba dando os seus primeiros pasos na Fórmula Un, tamén foi chamado polo equipo de proxectos do Ford GT, máis tarde evolucionou cara ao Ford GT40 e converteuse nun dos primeiros pilotos en pilotar o icónico coche nunha carreira. Compartiu un GT40 con Jo Schlesser nas 24 Horas de Le Mans de 1964, pero retirouse debido ao incendio do automóbil. A súa primeira gran vitoria internacional en automóbiles deportivos chegou na carreira da 9 Horas de Rand n Suráfrica, pilotando un Ferrari P2 de David Piper.

Foi con David Piper que Attwood desenvolveu quizais a súa relación profesional máis duradeira. Pilotou os Ferraris verdes de Piper, incluíndo o 250LM e 330P3/4, en moitas ocasións nos cinco anos seguintes, acadando algúns puntos nos eventos de World Sportscar Championship emparellado con Piper no equipo de Maranello Concessionaires. Destacados durante este tempo incluíron un terceiro lugar nos 1000 km de Spa e o segundo nos 500km de Zeltweg en 1967. Aínda que Attwood non se limitou a si mesmo pilotando con Ferrari e Ford, correu en máquinas tan diversas como o Porsche 906 e Alfa Romeo T33. Tamén foi un dos poucos pilotos en competir co infame Ford P68, GT sucesor do GT40, que non puido terminar debido á mala mecánica durante os 1000 km de Nürburgring de 1968. Tras pilotar un Porsche privado, durante a tempada do World Sportscar Championship de 1969 Attwood foi contratado polo equipo oficial de Porsche. Combinado habitualmente co seu compañeiro británico, Vic Elford, os momentos destacados da tempada foron un par de segundos lugares, pilotando o Porsche 908, no BOAC 500 (a carreira de casa dos pilotos en Brands Hatch) e a carreira das 6 Horas de Watkins Glen. Máis tarde na tempada, Attwood volveu involucrarse no desenvolvemento dun icónico automóbil deportivo: o Porsche 917. O emparellamento de Elford/Attwood levou o seu 917LH ata 327 voltas nas 24 Horas de Le Mans de 1969, pero o coche sufriu un fallo na caixa de cambios a só dúas horas para o final, logo de liderar unha boa parte da carreira.

Posteriormente Attwood gañou as 24 Horas de le Mans en 1970 cun Porsche 917K, xunto con Hans Herrmann. Hermann e Attwood tamén se fixeron co segundo lugar na carreira de Nürburgring de 1970, esta vez nun 908. Pilotando unha vez máis con Herbie Müller nun Porsche 917, terminou segundo nas 24 Horas de Le Mans de 1971, esta vez para o equipo privado de John Wyer. Ao finalizar a tempada, ademais de gañar a carreira dos 1000 km. de Zeltweg xunto co seu compañeiro de equipo Pedro Rodríguez, Attwood retirouse do automobilismo. Attwood saíu brevemente do seu retiro en 1984, como parte do moribundo proxecto Aston Martin Nimrod Le Mans. Despois de que o seu coche non terminase a carreira das 24 Horas de Le Mans de 1984, Attwood retirouse das carreiras de primeira categoría para sempre. Co crecemento da popularidade do automobilismo histórico, aparecía frecuentemente nos eventos e nas mostras de Porsche co seu propio Porsche 917, que Steve McQueen utilizou na súa película Le Mans. O coche pintouse para representar ao gañador de Le Mans de 1970, e Attwood refírome a el como "miña pensión".^[2] xa que o valor do coche aumentara rapidamente ao longo das décadas desde que o comprou nos anos setenta. No ano 2000, Atwood cobrou a súa pensión, cando vendeu o coche nunha poxa por 1 millón de libras.^{[Cómpre referencia]} Hoxe aínda é moi activo no automobilismo histórico, moitas veces facendo aparicións memorables no Goodwood Festival of Speed, entre moitas exhibicións anuais.

Vida persoal

Richard Attwood comprou un Peugeot 405 estate de 1989 co que percorreu con éxito 667.900 kms, co motor e embrague orixinal. Esta sorprendente fazaña foi obxecto dun artigo na revista Evo número 172.^[3] O 13 de xuño de 2017 foi posto á venda polo seguinte 'propietario' (que nunca fixo a transferencia polo que Richard aínda é tecnicamente o seu único propietario) pero ata o 18 de xuño o anuncio, con case 2000 vistas, non tivo ofertas.^[4]^[5]

Resultados Completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Pos.	Puntos
1964	Owen Racing Organisation	BRM P67	BRM V8	MON	NED	BEL	FRA	GBR NTS	ALE	AUT	ITA	USA	MEX			NC	0
1965	Reg Parnell Racing	Lotus 25	BRM V8	RSA	MON Ret	BEL 14	FRA	GBR 13	NED 12	ALE Ret	ITA 6	USA 10	MEX 6			16º	2
1967	Cooper Car Company	Cooper T81B	Maserati V12	RSA	MON	NED	BEL	FRA	GBR	ALE	CAN 10	ITA	USA	MEX		NC	0
1968	Owen Racing Organisation	BRM P126	BRM V12	RSA	ESP	MON 2	BEL Ret	NED 7	FRA 7	GBR Ret	ALE 14	ITA	CAN	USA	MEX	13º	6
1969	Gold Leaf Team Lotus	Lotus 49B	Cosworth V8	RSA	ESP	MON 4	NED	FRA	GBR							13º	3
1969	Frank Williams Racing Cars	Brabham BT30 (F2)	Cosworth 4 en liña							ALE 6*	ITA	CAN	USA	MEX		13º	3

* Participou cun Fórmula 2, segundo na súa clase, non válido para puntuar no campionato do mundo

Notas

↑ FIA Year Book of Automobile Sport 1971. Patrick Stephens Ltd. white p. 33. ISBN 0-85059-062-0.
↑ Richard Attwood, Nigel Roebuck, Rob Widdows, Ed Foster, Damien Smith (17 de xaneiro de 2013). Motor Sport Magazine Podcast [January's podcast with Richard Attwood] (mp3) (Podcast). Motor Sport Magazine. 6 No minuto.
↑ "August 2012 issue of evo Magazine". Evo (en inglés). Consultado o 2017-06-18.
↑ "1 owner Ex-Richard Attwood For Sale (1989) on Car And Classic UK [C881050]". www.carandclassic.co.uk. Arquivado dende o orixinal o 18 de xullo de 2018. Consultado o 2017-06-18.
↑ "Ten things we learned this week: 16 de xuño de 2017 edition". Top Gear (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 15 de setembro de 2019. Consultado o 2017-06-18.

Véxase tamén

Bibliografía

"Driver: Attwood, Richard". Autocourse Grand Prix Archive. Arquivado dende o orixinal o 25 de febreiro de 2007. Consultado o 4 de abril de 2007.
"Driver: Richard Attwood". ChicaneF1.com. Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2007. Consultado o 4 de abril de 2007.
"DRIVERS: RICHARD ATTWOOD". Grandprix.com GP Encyclopedia. Consultado o 4 de abril de 2007.
"A GP fluke, a hillclimb winner". 8W. Consultado o 4 de abril de 2007.
"Race Results Database". classiccars.com. Arquivado dende o orixinal o 17 de febreiro de 2007. Consultado o 4 de abril de 2007.

[1] FIA Year Book of Automobile Sport 1971. Patrick Stephens Ltd. white p. 33. ISBN 0-85059-062-0.

[2] Richard Attwood, Nigel Roebuck, Rob Widdows, Ed Foster, Damien Smith (17 de xaneiro de 2013). Motor Sport Magazine Podcast [January's podcast with Richard Attwood] (mp3) (Podcast). Motor Sport Magazine. 6 No minuto.

[3] "August 2012 issue of evo Magazine". Evo (en inglés). Consultado o 2017-06-18.

[4] "1 owner Ex-Richard Attwood For Sale (1989) on Car And Classic UK [C881050]". www.carandclassic.co.uk. Arquivado dende o orixinal o 18 de xullo de 2018. Consultado o 2017-06-18.

[5] "Ten things we learned this week: 16 de xuño de 2017 edition". Top Gear (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 15 de setembro de 2019. Consultado o 2017-06-18.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]