Cajicá

Cajicá

Localización
4°55′00″N 74°01′30″O
Estado	Colombia
Departamentos	Cundinamarca
Provincia	Central Savanna Province (en)
Poboación
Poboación	61.549 (1.221,21 hab./km²)
Xeografía
Superficie	50,4 km²
Bañado por	Río Bogotá
Altitude	2.558 m
Creación	22 de marzo de 1537
Páxina web	cajica-cundinamarca.gov.co

Cajicá é un concello do departamento de Cundinamarca (Colombia) que se atopa na provincia de Sabana Centro, a 17 km ó norte de Bogotá. É o terceiro concello máis poboado da provincia despois de Zipaquirá e Chía. Localízase na estrada que conduce de Bogotá a Zipaquirá. Atópase a unha altitude de 2.558m e ten unha temperatura media de 14 °C. Cajicá é coñecida polos seus tecidos de la virxe de ovella, que os artesáns presentan á venda en forma de tapices e tapetes feitos en teares e anudados a man.

Toponimia

O topónimo «Cajicá», en lingua muisca significa «Cercado de Pedra», «Valado de Pedra» ou «Fortaleza de Pedra», dos vocábulos muiscas "ca" (cercado, ou valado) e "hyca" (pedra, ou rocha). Debido a que no idioma muisca a letra "h" lese como unha "j" suave, a ortografía de acordo co muysc cubun é Cahyca, pero a pronuncia é "Cajicá".

Historia

O poboado dos muiscas estaba sobre o camiño de Tabio a Zipaquirá que ía polo pé do cerro Busongote, máis ou menos próximo ó sitio hoxe chamado Las Manas, fronte do cal tivo lugar o 23 de marzo de 1537 o primeiro encontro dos güechas coa vangarda de Gonzalo Jiménez de Quesada. Como resultado dela houbo múltiples perdas humanas e pánico xeneralizado pola natureza descoñecida das armas de fogo para os muiscas. Tamén mencionan os cronistas o intercambio de contas de vidro españolas e elementos de ouro.

Non se precisa até cando estivo alí o poboado, que puido ser até antes da visita de Ibarra en 1593. Da descrición resultou que había 301 homes e 475 mulleres, para un total de 776. Dende os primeiros anos da conquista houbo igrexa, que era un simple bohío de bahareque, en cuxo contorno estaban os ranchos que formaban a vila.

Na visita do oidor Gabriel de Carvajal, o 29 de setembro de 1638, fíxose a descrición de 688 indios; da visita concluíuse que os indios non estaban asentados arredor da igrexa senón dispersos pola escaseza de auga. Por esta razón, ordenouse a construción da igrexa de ladrillo, tapia e teza, que fixo en 1598 o albanel Juan do Hoyo por mandado do oidor Miguel de Ibarra, e que logrou a consolidación da vila india.

Ao ano seguinte da súa construción, apareceron graves defectos e foi preciso avaliala de novo e proxectar a súa reparación. A súa deterioración medrou por un tremor a finais de xaneiro ou o 2 de febreiro de 1616. A reconstrución contratouse por escritura o 26 agosto do mesmo ano. Cando se levantaba sufriu graves danos por causa dun tremor e foi necesario recoñecelos para unha nova avaliación. O remate da igrexa quedou a cargo do cura Diego Rojas, cuxos gastos lle foron pagados en 1634.

O 28 de febreiro de 1867, o Arcebispo Antonio Sanz Lozano, na súa visita pastoral, dispuxo a reconstrución da igrexa, que quedara en mal estado dende o terremoto do 12 de xullo de 1785.

A actual igrexa, iniciada a finais do século XVI, foi rematada en 1930 baixo a dirección dos arquitectos Juan de la Cruz Guerra e Julio Atehortúa, sendo párroco José del Carmen Castro. Son patróns da parroquia San Roque e a Inmaculada Concepción.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina oficial (en inglés)