Castelán de América
.svg)
 50% | 20% | 5% |
| 30% | 10% | 2% |
As diferentes variedades da lingua castelá falada en América difiren daquelas variedades faladas na Península Ibérica, coñecidas colectivamente como castelán peninsular, así como do castelán falado noutros lugares como África e Asia. O castelán fálase no continente americano dende a invasión dos españois a finais do século XV e comezos do século XVI até o presente. O castelán de América representa o 90% do castelán falado no mundo.[1] A pronuncia difire dependendo do país e da rexión. En termos xerais, a fala de América amosa moitos trazos comúns ás variedades do sur de España, especialmente ao oeste de Andalucía (Sevilla, Cádiz) e as Illas Canarias. A lingua vernácula nas costas de case toda América Latina amosa semellanzas particularmente fortes cos patróns do dialecto andaluz, mentres que as rexións do interior de México e dos países andinos non son especialmente semellantes a ningún dialecto particular en España. Existen moitas particularidades rexionais e expresións idiomáticas dentro do castelán.
Variedades locais
[editar | editar a fonte]América do Norte
[editar | editar a fonte]América Central
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Castelán centroamericano.
- Castelán belizense
- Castelán costarriqueño
- Castelán guatemalteco
- Castelán hondureño
- Castelán nicaraguano
- Castelán panameño
- Castelán salvadoreño
O Caribe
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Castelán caribeño.
América do Sur
[editar | editar a fonte]- Castelán amazónico
- Castelán andino
- Castelán boliviano
- Castelán chileno
- Castelán colombiano
- Castelán ecuatoriano
- Castelán paraguaio
- Castelán peruano
- Castelán riopratense (falado no Uruguai e na maioría da Arxentina)
- Castelán venezolano
