O cetro de Ottokar

O cetro de Ottokar
Escudo de Syldavia
Título orixinal	Le Sceptre d'Ottokar
Autor/a	Hergé
Orixe	Bélxica
Lingua	Francés
Colección	As aventuras de Tintín
Xénero(s)	Aventuras
Editorial	Casterman
Data de pub.	Seriado, 4 de agosto de 1938 – 10 de agosto de 1939
Formato	Seriado en Le Petit Vingtième, con recompilación en álbum
Páxinas	62
ISBN	ISBN 84-261-2449-6
Precedido por	A illa negra
Seguido por	Tintín no país do ouro negro (1939) (abandonada) O caranguexo das tenaces de ouro (1941)
Editor	Editorial Juventud
Tradución	Valentín Arias López
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

O cetro de Ottokar (en francés: Le Sceptre d'Ottokar) é o oitavo dos álbums da serie As aventuras de Tintín, escritos e ilustrados polo artista belga Hergé. Encargado polo xornal belga conservador Le Vingtième Siècle para o suplemento infantil Le Petit Vingtième, serializado semanalmente entre o 4 de agosto de 1938 e o 10 de agosto de 1939, Hergé pretendeu que a historia fose unha crítica satírica ás políticas expansionistas da Alemaña nazi, en particular á anexión de Austria en marzo de 1938 (o Anschluss).

A historia fala do mozo xornalista belga Tintín e do seu can Milú, que viaxan á ficticia nación dos Balcáns de Sildavia, onde combaten unha trama para derrocar a monarquía do rei Muskar XII. A primeira edición en galego datou de 1989, e correu a cargo da Editorial Juventud, coa tradución de Valentín Arias López.

O cetro de Ottokar foi un éxito comercial e publicouse en forma de álbum por Casterman pouco despois da súa conclusión. Hergé continuou As aventuras de Tintín con Tintín no país do ouro negro. En 1947, Hergé coloreou e reeditou O cetro de Ottokar no seu estilo ligne-claire coa axuda de Edgar P. Jacobs para a súa reedición por Casterman. A historia introduce o personaxe recorrente de Bianca Castafiore, e introduciu os países de ficción de Sildavia e Borduria, ambos os cales aparecerán en historias posteriores.

Contexto histórico

A época na que se publicou esta historia influíu notablemente no contido desta, xa que por entón os signos que preanunciaban a inminencia dun conflito mundial eran numerosos. Na noite do 11 ao 12 de marzo as tropas alemás invadían Austria. O día 13, Hitler proclamou a anexión do país, co cal Austria pasaba a ser unha provincia máis do Terceiro Reich.

Os bordurios poden identificarse cos nazis debido a numerosas referencias: os avións, os uniformes e a súa táctica para tomar o poder: o uso dunha quinta columna infiltrada en Sildavia baixo o nome de partido da Garda de Aceiro. Fronte a este estado tan ben organizado e equipado tecnicamente, Sildavia aparece tan desprovista como as democracias occidentais daquel entón.

Sinopse

A trama central de O cetro de Ottokar está directamente inspirada en acontecementos históricos: Borduria intenta anexionarse o reino de Sildavia coa axuda dun personaxe chamado Mustler (O nome do traidor na corte Mustler fai referencia directa a Mussolini e Hitler e os seus métodos tamén evocan a ambos os personaxes históricos). O complot consiste en aproveitar unha debilidade nas tradicións da monarquía deste país: o rei perde o trono se non aparece empuñando o cetro do seu antepasado Ottokar I durante o desfile do día de San Vladimiro, festa nacional de Sildavia. Para iso algúns personaxes prominentes da corte sildava conspiran contra o seu rei para roubar o cetro e forzalo a abdicar.

O Cetro de Ottokar IV é o obxecto máis prezado do pobo sildavo. Atópase no Castelo de Kropow, baixo a vixilancia da garda real. O cetro é venerado case relixiosamnete polo pobo.

Tras descubrir un maletín perdido nun parque belga, Tintín devolvello ao seu propietario, o profesor de sixilografía Nestor Halambique, quen informa o xornalista dos seus plans de viaxar á nación dos Balcáns de Sildavia. Tintín descobre que o espían e segue os seus perseguidores ata un restaurante sildavo próximo. Un home descoñecido pide reunirse con Tintín pero é atopado inconsciente. Pouco despois, o xornalista recibe unha nota ameazante e é entón o obxectivo dun ataque con bomba, Tintín sobrevive a este último cando os detectives da policía Hernández e Fernández interceptan a bomba. Sospeitando que estes eventos están ligados a Sildavia, Tintín decide acompañar ao profesor Halambique na súa próxima visita ao país. Durante a viaxe en avión, Tintin advirte que Halambique actúa de forma distinta e sospeita que un impostor o substituíu. Ao ler un folleto sobre a historia de Sildavia, Tintín teoriza que o impostor forma parte dunha trama para roubar o cetro do rei medieval Ottokar IV ao actual rei Muskar XII antes do día de San Vladimir, para obrigalo a abdicar.

Expulsado do avión polo piloto, Tintín sobrevive milagrosamente e informa á policía local dos seus medos sobre a trama. Non obstante, o capitán da policía forma parte da conspiración, e organiza unha emboscada no bosque para eliminar a Tintín. Tintín evade a morte e diríxese á capital Klow nun coche que transporta á cantante de ópera Bianca Castafiore. Logo de baixar do coche para no oir os cantos da Castafiore, Tintín é arrestado de novo e sobrevive a outro intento de asasinato antes de dirixirse a Klow a pé. Cando chega á cidade, atópase co axudante de campo do Rei, o Coronel Boris, e advírteo da trama. Con todo, Boris tamén é un conspirador e organiza un intento de asasinato sen éxito dirixido contra Tintín.

Tintín consegue advertir persoalmente ao rei sobre a trama. Preocupados, Tintín e Muskar diríxense ao castelo de Kropow, onde se atopa o cetro, para descubrir que o impostor que pretende ser Halambique conseguiu sacalo do edificio cos seus cómplices. Coa axuda de Hernández e Fernámdez, que chegaran recentemente a Sildavia, Tintín persegue aos ladróns, primeiro en coche e despois a pé. É capaz de evitar que o cetro se traslade á fronteira cara á veciña Borduria, descubrindo unha carta sobre un dos conspiradores. Revela que a trama foi orquestrada por Müsstler, un axitador político que dirixe a Garda de Ferro de Sildavia e o Zyldav Zentral Revolutzionär Komitzät (ZZRK), e que pretende despertar o malestar en Sildavia, permitindo que Borduria invada e anexe o país. Entrando en Borduria, Tintín rouba un avión de combate e diríxese a Klow, pero os militares de Sildavia derríbano. Se tira en paracaidas e continúa a Klow a pé, devolvendo o cetro ao rei o día de San Vladimir e asegurando a monarquía. En agradecemento, o rei fai a Tintín cabaleiro da Orde do Pelicano de Ouro, o primeiro estranxeiro en recibir tal honra. Tintín revela que o impostor era o irmán xemelgo de Halambique mentres a policía deten a Müsstler e rescata ao profesor Halambique.

Historia

Antecedentes

O Anschluss: ás multitudes saudan aos nazis en Viena

'O cetro de Ottokar' non foi a primeira aventura de Tintín inspirada especialmente en eventos contemporáneos. Hergé, por exemplo, utilizou anteriormente en 1931 a invasión xaponesa de Manchuria como pano de fondo político para a configuración de O Loto Azul. Hergé observou de preto os acontecementos que se desenvolveron en torno ás políticas expansionistas da Alemaña nazi. Ao producir esta historia, foi especialmente influído polo Anschluss, a anexión de Austria pola Alemaña nazi en marzo de 1938. O Acordo de Múnic e a posterior invasión nazi de Checoslovaquia en outubro de 1938. Tres semanas despois de terminar a serialización de O cetro de Ottokar, Alemaña invadiu Polonia. Neste momento, a ameaza para a soberanía belga que supoñía o expansionismo nazi era cada vez máis clara. En 1939, os acontecementos ao redor da anexión italiana de Albania fixeron que Hergé insistise en que o seu editor publicase a obra para aproveitar os acontecementos xa que sentía que "Sildavia era Albania". Máis tarde, Hergé negou que tivese só un país en mente.

Hergé afirmou que a idea básica da historia foille dada por un amigo. O biógrafo Benoît Peeters suxeriu que o candidato máis probable era o seu amigo da escola e scaut Philippe Gérard, que levaba anos avisando dunha segunda guerra con Alemaña. Os estudosos de Tintín afirman que Hergé non desenvolveu os nomes de Sildavia e Borduria, os nomes dos países supostamente apareceron nun artigo incluído nunha edición de 1937 do British Journal of Psychology, no que o autor describía un hipotético conflito entre un pequeno reino e unha potencia veciña. Segundo o informe, o artigo, de Lewis Fry Richardson titulado "Política exterior xeral", exploraba a natureza do conflito entre estados dun xeito matemático. Peeters atribuíu estas afirmacións a Georges Laurenceau, pero declarou que "ningún investigador confirmou esta fonte". Pola contra, un artigo de Richardson titulado "Generalized Foreign Politics: A Story in Group Psychology" foi publicado en The British Journal of Psychology Monograph Supplements en 1939, pero non mencionaba Sildavia ou Borduria. En calquera caso, dada a data de publicación, é improbable que tivese influencia no cetro de Ottokar.

"Naquel momento, por suposto, Alemaña estaba na miña mente. O cetro de Ottokar non é outra cousa que un Anschluss fallado. Pero pódese comparar con calquera outro réxime totalitario ... Ademais, ¿non é evidente que o vilán do "cetro de Ottokar" chámase Müsstler, unha combinación de Mussolini e Hitler?."

Hergé deseñou a Borduria como unha representación satírica da Alemaña nazi. Hergé chamou ao axitador pro-borduriano "Müsstler" cunha combinación dos apelidos dos líderes Nazi, Adolf Hitler e do Partido Nacional Fascista de Italia Benito Mussolini. O nome tamén tiña semellanzas co líder Unión Británica de Fascistas, Oswald Mosley e do Movemento Nacional Socialista nos Países Baixos, Anton Mussert. O grupo de Müsstler recibiu o nome do Garda de Ferro, un grupo fascista romanés que pretendía destituír ao rei Carol II e forxar unha alianza romanesa - alemá. Os oficiais bordurianos levaban uniformes baseados no alemán das SS, mentres que os avións bordurianos son de deseño alemán, na versión orixinal Tintín escapa nun Heinkel He 112, mentres que na versión revisada substitúese por un Messerschmitt Bf 109. Hergé adoptou a base da operación de Borduria para facerse con Sildavia dos plans expostos na Tecnica del Colpo di Stato ("A técnica dun golpe de estado") de Curzio Malaparte.

A cidade bosníaca de Mostar (foto arredor de 1890-1900) suxeriuse como unha influencia probable na representación de Hergé dunha vila de Sildavia.

A representación de Sildavia foi influenciada polos traxes e culturas de Romanía e da veciña rexión dos Balcáns. As mesquitas que aparecen na Sildavia de Hergé baséanse nas atopadas en todos os Balcáns, mentres que a aparición dunha aldea de Sildava, con teitos de tellas vermellas e minaretes, puido inspirarse especificamente na cidade de Mostar en Bosnia. Sildavia cun subsolo rico en minerais podería tomarse como referencia aos depósitos de uranio atopados baixo as montañas dos Cárpatos de Romanía. Os estudosos de Tintín observaron que o pelicano negro da bandeira de Sildavia aseméllase á aguia negra da bandeira de Albania, e que Romanía é o único país europeo nos que pelicanos son fauna autoctona.

O nome Sildavia pode ser un composto de Transilvania e Moldova, dúas rexións con vínculos históricos con Romanía. A historia de Chequia, Eslovaquia e Bohemia influíron nos nomes sildavos, mentres que varios reis medievais de Bohemia foron a inspiración para o nome "Ottokar". A lingua polaca influíu na inclusión das terminacións "-ow" para os nomes de lugares de Sildavia, mentres que a historia de Polonia descorre paralela á descrición de Hergé da breve Historia de Sildavia. A lingua sildava usada no libro tiña sintaxe francesa pero con vocabulario Marollien, unha broma entendida só polos lectores de Bruxelas.

Non obstante, a pesar da súa localización en Europa do Leste, Sildavia era en parte unha metáfora de Bélxica, o rei de Sildavia Muskar XII aseméllase fisicamente ao rei Leopoldo III de Bélxica. A decisión de Hergé de crear un reino ficticio de Europa do Leste podería estar influenciada por Ruritania, o país ficticio creado por Anthony Hope para a súa novela O prisioneiro de Zenda (1894), que posteriormente apareceu en adaptacións cinematográficas en 1913, 1915, 1922, e 1937. Moitos lugares de Sildavia baséanse visualmente en sitios europeos preexistentes: o Diplodocus no Museo de Historia Natural de Klow está baseado no Museum für Naturkunde, Berlín, o Palacio Real de Sildavia está baseado no Palacio Charlottenburg, Berlín e no Palacio Real de Bruxelas, e o Castelo de Kropow está baseado no Castelo Olavinlinna, construído no século XV Savonia, unha provincia histórica do Reino sueco, situada na actual Finlandia. Para a versión revisada, o castelo de Kropow foi deseñado cunha torre adicional, inspirada no Castelo de Vyborg, Rusia. O Reino Unido tamén exerceu polo menos unha influencia en Sildavia, xa que a carroza do rei Muskar XII está baseada no Gold State Coach (carruaxe de ouro do estado) da Familia real británica.

Publicación orixinal

'O cetro de Ottokar' serializouse por primeira vez en Le Petit Vingtième desde o 4 de agosto do 1938 ata o 10 de agosto de 1939 co título Tintin En Syldavie (Tintín en Sildavia). Sería a última Aventura de Tintín publicada na súa totalidade en Le Petit Vingtième. A partir do 14 de maio de 1939, a historia tamén serializouse no xornal católico francés, Cœurs Vaillants. En 1939, Éditions Casterman recompilou a historia nun único volume de tapa dura, Hergé insistiu ao seu contacto con Casterman, Charles Lesne, para que apresuraran o proceso debido á cambiante situación política en Europa. O Pacto Ribbentrop-Molotov nazi-soviético asinouse o o día que Hergé entregou os debuxos restantes do libro, os toques finais incluíron a portada orixinal do libro, o escudo real para a páxina do título e o tapiz que representaba a vitoria de 1127 de Sildavia sobre os turcos en "A batalla de Zileheroum" na páxina 20. Hergé suxeriu que para esta publicación o título da historia cambiase por O cetro de Ottokar IV, Casterman cambiou isto por O cetro de Ottokar.

'O cetro de Ottokar' introduciu a personaxe recorrente de Bianca Castafiore á serie, que aparece xunto ao seu pianista Igor Wagner. Tamén foi testemuña da introdución do antagonista coronel Jorgen, que reaparece nas posteriores aventuras de Tintín Obxectivo: a Lúa e a súa secuela Explorando a lúa. A inclusión dos irmáns Halambique faise eco da inclusión dos irmáns Balthazar en a orella rota.

Despois da conclusión de 'O cetro de Ottokar', Hergé continuou As aventuras de Tintín con Tintín no país do ouro negro ata que a ocupació alemá de Bélxica en 1940 forzou o peche de Le Vingtième Siècle. A aventura no país do ouro negro tivo que abandonarse.

Segunda versión, 1947

A historia redeseñouse e coloreouse en 1947. Para esta edición, Hergé contou coa axuda de Edgar P. Jacobs, un artista que traballou como parte dos Studios Hergé. Jacobs supervisou cambios nos traxes e no fondo da historia, na versión de 1938, os gardas reais de Sildavia vístense como os Beefeaters británicos, mentres que a versión de 1947 vestiunos cun uniforme balcánico similar ao da Unidade de Gardas Nacionais de Bulgaria. Jacobs tamén inseriu un cameo de si mesmo e da súa muller na corte real de Sildavia, mentres que nesa mesma escena atópase un cameo de Hergé, a súa entón esposa Germaine, o seu irmán Paul e tres dos seus amigos, Édouard Cnaepelinckx, Jacques Van Melkebeke e Marcel Stobbaerts. Hergé e Jacobs tamén inseriron outros cameos de na parte inferior da páxina 38, onde aparecen como oficiais uniformados. Mentres que o carácter do profesor Halambique recibiu o nome de Nestor na versión orixinal, nesta segunda cambiou a Héctor, isto fíxose para evitar confusións co personaxe de Néstor, o mordomo de Moulinsart, a quen Hergé introducira en O segredo do alicorno. Editions Casterman publicou esta segunda versión en formato de libro en 1947.

Véxase tamén

Bibliografía

• Apostolidès, Jean-Marie (2010) [2006]. The Metamorphoses of Tintin, or Tintin for Adults. Jocelyn Hoy (translator). Stanford: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-6031-7. 
• Assouline, Pierre (2009) [1996]. Hergé, the Man Who Created Tintin. Charles Ruas (translator). Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-539759-8. 
• Farr, Michael (2001). Tintin: The Complete Companion. Londres: John Murray. ISBN 978-0-7195-5522-0. 
• Goddin, Philippe (2009). The Art of Hergé, Inventor of Tintin: Volume 2: 1937-1949. Michael Farr (translator). San Francisco: Last Gasp. ISBN 978-0-86719-724-2. 
• Hergé (1958) [1947]. King Ottokar's Sceptre. Leslie Lonsdale-Cooper and Michael Turner (translators). Londres: Egmont. ISBN 978-0-316-35831-6. 
• Lindon, Mathieu (21 August 2006). "Une métaphore de la Belgique" [A metaphor of Belgium]. Libération (en French) (Paris). Arquivado dende o orixinal o 29 de novembro de 2014. Consultado o 18 de xuño de 2014. 
• Lofficier, Jean-Marc; Lofficier, Randy (2002). The Pocket Essential Tintin. Harpenden, Hertfordshire: Pocket Essentials. ISBN 978-1-904048-17-6. 
• McCarthy, Tom (2006). Tintin and the Secret of Literature. Londres: Granta. ISBN 978-1-86207-831-4. 
• Peeters, Benoît (1989). Tintin and the World of Hergé. Londres: Methuen Children's Books. ISBN 978-0-416-14882-4. 
• Peeters, Benoît (2012) [2002]. Hergé: Son of Tintin. Tina A. Kover (translator). Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-1-4214-0454-7. 
• Rogers, Stephen D. (2011). The Dictionary of Made-Up Languages: From Elvish to Klingon. New York City: Adams Media, a division of F+W. ISBN 978-1-4405-3039-5. 
• Rosenfelder, Mark (1996). "Hergé's Syldavian: A grammar". Arquivado dende o orixinal o 09 de febreiro de 2014. Consultado o 18 de xuño de 2014. 
• Sadoul, Numa (1975). Tintin et moi: entretiens avec Hergé [Tintin and I: Interviews with Hergé] (en French). Tournai: Casterman. ISBN 978-2-08-080052-7. 
• Tett, Stuart (10 de xaneiro de 2012). King Ottokar's Sceptre - The Real-life Inspiration Behind Tintin's Adventures. New York City: Little, Brown and Company. ISBN 978-0-316-13383-8. 
• Thompson, Harry (1991). Tintin: Hergé and his Creation. Londres: Hodder and Stoughton. ISBN 978-0-340-52393-3. 

Outros artigos

• As aventuras de Tintín

Ligazóns externas

• King Ottokar's Sceptre na páxina oficial de Tintín
• King Ottokar's Sceptre en Tintinologist.org