Casa de Correos e Telégrafos de Pontevedra

Pazo de Correos e Comunicacións de Pontevedra
Edificio
Tipo	Edificio de correos
Estilo	modernista
Localización	Pontevedra
Coordenadas	42°25′48″N 8°38′42″O
Propietario	Concello de Pontevedra
Construción
Inicio	1915
Remate	1929
Dimensións
Plantas	5 (planta baixa + 2 andares + semisoto + faio)
Equipo
Arquitecto(s)	Carlos Gato Soldevilla
Contratista	Cándido Casalderrey
[ editar datos en Wikidata ]

O Pazo de Correos e Telecomunicacións é un edificio histórico da cidade de Pontevedra, situado entre as céntricas rúas da Oliva e García Camba, en pleno corazón comercial e financeiro da cidade. Dende a súa construción foi sede principal da compañía estatal de Correos e Telégrafos e alberga a Xefatura Provincial de Correos de Pontevedra. Diante da súa fachada principal atópase unha oliveira, árbore da que tomou o seu nome nas súas orixes á rúa da Oliva pontevedresa.

Historia

No século XIX Pontevedra necesitaba unha sede central de correos acorde coa súa condición de capital de provincia. En 1908, o ministro da Gobernación, Juan de la Cierva Peñafiel, anunciou a construción dun novo edificio de correos na cidade. En 1910 iniciáronse as xestións para a procura de terreos para o edificio. En 1911, o Consello de Ministros aprobou a construción e elixiuse un terreo entre as rúas Oliva e García Camba proposto polo Marqués de Riestra, un polígono irregular de seis lados cunha superficie de 800 metros cadrados.

No ano 1912 o concello de Pontevedra comprou os terreos ao Marqués de Riestra por 115 000 pesetas e cedeunos ao estado. As bases do concurso para a construción do edificio fixéronse públicas en 1913 e elixiuse o proxecto modernista do arquitecto madrileño Carlos Gato Soldevilla (autor de edificios art nouveau como o pavillón do Ministerio de Fomento de Madrid). A construción do edificio adxudicouse en 1915 ao contratista Cándido Casalderrey por 348 967 pesetas. As obras comezaron ese mesmo ano.

As obras duraron varios anos e interrompéronse en varias ocasións debido á falta de pago por parte do Estado e á débeda acumulada co contratista. En 1926 destináronse 200 000 pesetas para terminar a construción, que estaba paralizada desde 1923. O Pazo de Correos e Telecomunicacións de Pontevedra inaugurouse en 1929, ano no que se colocaron os emblemáticos leóns na fachada sur do edificio como caixas de correos para o estranxeiro e España. En maio de 1930 amoblouse o edificio.

Por mor do seu valor histórico, a comezos do século XXI encargouse ao arquitecto tamén madrileño Enrique Solana de Quesada a redacción do proxecto de rehabilitación do inmoble. Tras a súa rehabilitación reabriuse ao público en xullo de 2003.

Construción e estilo

O edificio pertence ao estilo modernista que imperaba nos primeiros anos do século XX. O arquitecto expúxoo inspirándose nos edificios do Norte de Europa. Arelaba expresamente unha descrición coa Renacenza flamenga, coa distinción galega da construción en pedra.

A construción, do mesmo xeito que a maioría dos edificios de Correos españois está artellada ao redor dun atrio central de operacións sobre un vestíbulo público. Existe outro atrio máis pequeno e do redor destes atrios articúlanse todas as dependencias. O último dos tres andares dos que consta fica baixo unha cuberta crebada con lucernarios.

O edificio está realizado en granito e ten semisoto, planta terrea, dous andares e faio con lucarnas no aproveitamento baixo cuberta. Os vans do primeiro andar levan saínte nos linteis e os do último teñen linteis en arco de cortina con arco de círculo duplo. Hai un gran friso á altura do teito da planta baixa.

A entrada principal preséntase no canto a xeito de chafrán con arcos repousando en columnas clásicas e escaleiras de pedra que dan acceso a un ástrago de entrada elevado. Consta de decoración de figuras xeométricas de pedra na fachada especialmente no nivel do faio, e xanelas xeométricas en cada un dos niveis. Coroando o nivel superior por riba da entrada principal atópase o escudo en pedra da cidade.

Na fachada sur hai dous leóns de bronce (os únicos orixinais en Galicia) cuxas bocas serven de caixas para a introdución do correo para o estranxeiro e para España e representan a garda e a seguridade tanto do edificio como da correspondencia.

O interior, dunha gran luminosidade, combina o uso de materiais como o vidro, a madeira e a escaiola, salientando a magnífica bóveda acristalada en cores, que conta como elemento central o escudo de Pontevedra coa súa ponte, cruceiro, antigo castelo e torre ameada. Na cuberta da sala grande na que se desenvolve a vida pública do edificio atópase unha fermosa vidreira que recolle mediante a técnica da grisalla o escudo da cidade. Son 2452 pezas de vidro que chegan a formar unha superficie de 98 m².

O escudo heráldico da cidade mide 4 metros de alto por 2,52 metros de largo e vese arrodeado por un riberete con vinte rosetóns. Rehabilitado no ano 2003, recuperou grazas ao labor da firma coruñesa Azpilcueta, todo o seu esplendor. A técnica empregada para debuxar o escudo sobre o vidro é a grisalla, na que se actúa por extirpación do pigmento, xa que a cor achégaa ao propio vidro. Ademais esta técnica procura deter a luz que atravesa o vidro creando novas sensacións no espazo.

Na decoración do vestíbulo central empregouse a pintura ao óleo en xeral e en imitacións ao bronce, o dourado, o mosaico, a cerámica e a vidreira artística.

En 1916, o arquitecto da sede central de correos de Pontevedra, Carlos Gato Soldevilla, deseñou tamén o edificio da sede central de correos de Burgos.

Galería de imaxes

• 
  Escudo da cidade, presente no remate das dúas fachadas.
• 
  Fachada da rúa García Camba.
• 
  Boca das caixas de correos en forma de león.
• 
  Detalle da entrada lateral.
• 
  Boca da caixa de correos de España.
• 
  Boca da caixa de correos do Estranxeiro.

Véxase tamén

Bibliografía

• Fontoira Surís, Rafael (2009): Pontevedra monumental, páx. 431. Pontevedra: Deputación de Pontevedra. ISBN 978-84-8457-327-2

Outros artigos

• Rúa da Oliva
• Rúa García Camba

Ligazóns externas

• Pazo de Correos de Pontevedra na web Visit-Pontevedra