Gourmaelon de Bretaña foi conde de Cornualla e príncipe da Bretaña desde 908 a 913. Gourmaëlon é a forma moderna do nome dun dos personaxes máis escuros da historia medieval da Bretaña.
O seu patronímico orixinal, que quizais era un alcume, foi probabelmente Uumaelon ou Wrmaëlon, que se converteu en Gurmhailon e logo Gourmaëlon. O lingüista celtizante Joseph Loth supuxo dous sentidos a este nome "o das cellas marróns" ou "o príncipe, o xefe".
Parece que tiña a honra de Cornualla co título de conde (comes) ao final do reinado de Alan I da Bretaña[1] e que despois da morte deste no 907 aproveitou a rivalidade entre os seus herdeiros, fillos e xenros, para reinar na Bretaña sen levar o título de rei, tendo unha autoridade máis nominal que real[2].
O seu reinado só é coñecido pola súa participación nalgúns actos públicos onde normalmente só aparece como un simple testemuña[3]. Chámase Gurmahilon regnante Britanniam[4] nunha doazón feita ao mosteiro de Plélan dunha parte de Elven polo conde Tangi o seu afillado Derrien, respectivamente xenro e fillo de Alan o Grande[5].
Nunha concesión do 25 de outubro de 913 confirmada o 28 de outubro, en Redon, aparece denominado como Gurmahilon comitem qui tunc monarchiam Britanniae regebat[6]. Subscribiu este acto como testemuña despois do bispo Bili de Vannes, Mathuedoi de Poher, outro fillo de Alan, e co seu fillo Daniel que leva un nome xa mencionado antes na lista dos condes de Cornualla no Cartulario da Abadía de Landévennec[7]: «Gurmhailon, comes testis, Deniel, filius ejus, testis ».
A súa morte a finais do mesmo ano tivo lugar seguramente nun combate contra os normandos e parece ser obxecto dunha entrada no Manuscrito 476 da biblioteca de Angers chamado Anecdota novissima: Ano DCCCCXIII Guuormaelon oc[cissus est[8].
