Costanza de Penthièvre[1] (en bretón: Konstanza Penture, ou Konstanza Breizh), nada c. 1161 e finada o 5 de setembro de 1201, foi duquesa hereditaria da Bretaña entre 1166 e 1201, e a condesa hereditaria de Richmond entre 1171 e 1201. Costanza era a filla de Conan IV, duque da Bretaña e conde de Richmond, e da súa esposa Margarida de Huntingdon, condesa de Herford, irmá dos reis Malcolm IV e Guillerme I de Escocia.
O pai de Costanza, Conan IV, reunira o Ducado da Bretaña en guerras con Henrique II de Inglaterra. Despois das guerras con Henrique II, Conan IV enfrontou rebelións dalgúns nobres bretóns. Fixo unha chamada de axuda a Henrique II para sufocar as rebelións. En 1166, como parte do seu acordo con Henrique II, en troques da axuda do rei, Conan IV prometera á súa filla e única herdeira, para casar con Godofredo Plantagenet, o cuarto fillo lexítimo de Henrique II de Inglaterra e Aliénor de Aquitania, e abdicou no seu favor. Henrique II tomou baixo a súa custodia á nena, e administrou a Bretaña ata que o seu fillo Godofredo tivese a suficiente idade para gobernar o ducado.
En 1181, con vinte anos de idade, Costanza foi obrigada a contraer matrimonio con Godofredo Plantagenet. En 1186, Godofredo foi pisado até a morte nun accidente de equitación durante un torneo en París. Costanza, a partir de entón converteuse na gobernante titular da Bretaña, aínda que tivo que soportar as inxerencias inglesas na Bretaña.
Porén, o 3 de febreiro de 1189, Henrique II de Inglaterra arranxou que Costanza casase con Ranulfo de Blondeville, 6° conde de Chester, un dos máis poderosos condes de Inglaterra. En 1191 o rei Ricardo I de Inglaterra proclamou oficialmente ó seu sobriño, Artur da Bretaña, o fillo de Costanza, como o seu herdeiro nun tratado asinado con Filipe II de Francia.
Para promover a posición e a herdanza do seu fillo Artur, Costanza incluíuno no goberno do ducado en 1196. O matrimonio de Costanza con Ranulfo deteriorouse, cando Ranulfo encarcerou a Costanza no mesmo ano. Con Costanza prisioneira, varias rebelións foron provocadas na Bretaña no seu nome. Ranulfo cedeu á crecente presión e tivo que liberar a duquesa en 1198. De regreso na Bretaña, Costanza tiña o seu matrimonio anulado.
Máis tarde, en 1199 en Angers, Costanza tomou a Guido de Thouars como o seu seguinte esposo.
Entre 1199 e o momento da súa morte, no parto das súas fillas xemelgas, Costanza aconsellou ó seu fillo cara a unha alianza con Francia, seguindo a política do seu defunto esposo Godofredo II.
.jpg)
