Lista das óperas máis importantes

Interior do Teatro de Ópera e Ballet de Odesa (Ucraína).

O renacemento da presenza da ópera no mundo da música, decote grazas ás gravacións, supuxo un considerable incremento do repertorio. Antes, os teatros ofrecían sempre os mesmos títulos, limitando a cincuenta ou como moito a cen as obras que ofrecían regularmente. Porén, actualmente non para de medrar o número de óperas redescubertas que se foron incorporando aos circuítos operísticos.

Esta lista de óperas máis importantes segue o criterio dos expertos que se mostran no apartado de bibliografía consultada e pretende mostrar todas aquelas óperas que se interpretan con frecuencia, tiveron un éxito considerable na súa estrea, ou ben pasaron á historia por algún motivo que as fixo notables. As óperas da lista cobren tódolos xéneros importantes, e inclúen tódalas óperas interpretadas regularmente, a partir do século XVII as obras de Monteverdi, Cavalli, e Purcell, ata finais do século XX as óperas de Messiaen, Berio, Glass, Adams, Birtwistle, e Weir. Os comentarios que acompañan a cada ópera ofrecen unha breve explicación de por que se considerou importante. As óperas da lista aparecen por orde cronolóxica segundo o ano da súa primeira representación, ou no caso de que se estrearan moito despois da morte do compositor, a data aproximada da composición.

1600 – 1699

Claudio Monteverdi aguantando a máscara da traxedia en 1640.

Francesco Cavalli.

Henry Purcell.

Jean-Baptiste Lully.

Data	Título	Autor	Comentario
1600	Euridice	Jacopo Peri	É a primeira ópera conservada dentro das escritas no chamado stile rappresentativo, no que, contra as praxes da época, cantábase nunha soa voz e cun breve acompañamento orquestral.
1607	L'Orfeo	Claudio Monteverdi	Considerada por moitos como a primeira ópera. Monteverdi tiña a consciencia de que se atopaba ante un novo xénero musical e que, polo tanto, non podía rexerse polas normas de espectáculos anteriores, incluídos os de Peri.
1639	Le nozze di Teti e di Peleo	Francesco Cavalli	É a primeira ópera de Cavalli e é considera a primeira ópera veneciana da cal se conservou a música.
1640	Il ritorno d'Ulisse in patria	Claudio Monteverdi	A primeira ópera de Monteverdi para Venecia, baseada na Odisea de Homero, exhibe o dominio do compositor no retrato de individuos xenuínos en oposición a estereotipados. É a penúltima ópera do compositor e, aínda que hai notables diferenzas respecto das anteriores, non hai dúbidas da súa autoría.
1642	L'incoronazione di Poppea	Claudio Monteverdi	A derradeira ópera de Monteverdi, composta para a audiencia veneciana, aínda se adoita interpretar na actualidade. O seu contexto veneciano axuda a explicar a ausencia completa do ton moralizante decotío asociado á ópera desa época.
1644	L'Ormindo	Francesco Cavalli	Unha das primeiras óperas de Cavalli en ser representadas no século XX. A ambigüidade dalgúns personaxes, favorecida pola aparición dos castrati, só se entende tendo en conta que era da época previtoriana.
1649	Il Giasone	Francesco Cavalli	Como tódalas óperas venecianas deste período, as escenas alusivas ao drama clásico son acompañadas por escenas cómicas con longos recitativos a cargo de nutrices, criados e outros personaxes de tipo humorístico.
1649	L'Orontea	Antonio Cesti	O que a fai especialmente notable é o seu Prólogo, no que o Amor e a Filosofía discuten de xeito agudo e divertido. Foi a primeira ópera italiana representada na corte austríaca.
1651	La Calisto	Francesco Cavalli	A novena das once óperas que Cavalli escribiu con Faustini é notable pola súa sátira das divindades da mitoloxía clásica.
1662	Ercole amante	Francesco Cavalli	Escollida para a voda de Lois XIV co fin de divulgar a ópera italiana en París.
1674	Alceste	Jean-Baptiste Lully	Con esta ópera ábrese unha ampla tradición operística francesa considerablemente distinta da italiana pola súa inferioridade vocal.
1676	Acis et Galatée	Jean-Baptiste Lully	Esta ópera chea de escenas fortes: de solos e fragmentos vocais corais ata a súa marabillosa música orquestral. De xeito infrecuente en Lully, os amantes morren traxicamente.
1683	Dido and Aeneas	Henry Purcell	Decotío considerada a primeira ópera en lingua inglesa. Foi estreada na corte de Carlos II en 1683.
1692	The Fairy-Queen	Henry Purcell	Considerada máis como unha semiópera que como unha ópera xenuína. É considerada con frecuencia como a mellor obra dramática de Purcell.
1693	Médée	Marc-Antoine Charpentier	Charpentier escandalizou os conservadores introducindo un número para solista e coro concibido ao xeito italiano e cantado nesta lingua.

1700 – 1749

Antonio Caldara.

Georg Friedrich Händel en 1733.

Giovanni Battista Pergolesi.

Antonio Vivaldi.

Jean-Philippe Rameau.

Data	Título	Autor	Comentario
1708	Il più bel nome	Antonio Caldara	Foi a primeira representación operística na Península Ibérica.
1710	Agrippina	Georg Friedrich Händel	É a derradeira ópera que Händel compuxo en Italia, sendo un grande éxito, que lle proporcionou unha gran reputación.
1711	Rinaldo	Georg Friedrich Händel	A primeira ópera de Händel para o escenario de Londres era tamén a primeira ópera completamente italiana interpretada nesa cidade. Os papeis masculinos que han de ser interpretados por voces femininas ou contratenores, con supresións e trocos posteriores á escena, son as dificultades para representar esta ópera actualmente. Moi notable é a aria Lascia ch'io pianga.
1718	Il trionfo dell'onore	Alessandro Scarlatti	Primeira ópera buffa napolitana da época do nacemento do xénero que chegou completa ata os nosos días.
1724	Giulio Cesare	Georg Friedrich Händel	É considera unha das mellores óperas de Händel e de todo o repertorio clásico, que destaca polas súas partes vocais, de gran profundidade. Foi a ópera máis difundida do compositor alemán no século XX.
1724	Tamerlano	Georg Friedrich Händel	Contén unha brillante escena da morte de Bajazeto, que ten a particularidade de que foi escrita para tenor -papel nada frecuente nas súas óperas-, é considerada un dos mellores momentos da obra de Händel.
1725	Rodelinda	Georg Friedrich Händel	Tivo grande éxito no seu tempo e contén o papel de tenor máis complexo da súa produción.
1725	Pimpinone	Georg Philipp Telemann	Adoitábase cantar cos diálogos en alemán e as arias e duetos en italiano. Non se volveu representar ata os anos 60, cando comezou realmente a circular por Europa.
1727	Orlando Furioso	Antonio Vivaldi	A versión orixinal duraba seis horas. Actualmente interprétase cunha drástica redución.
1728	The Beggar's Opera	Johann Christoph Pepusch	Unha sátira da opera seria italiana baseada nunha obra teatral de John Gay, o formato de ballad opera de The Beggar's Opera mostrou ser popular mesmo ata a actualidade.
1731	Acis and Galatea	Georg Friedrich Händel	Esta é a única obra de Händel para teatro que está composta sobre un libreto en inglés.
1732	Lo frate 'nnamorato	Giovanni Battista Pergolesi	Excelente mostra do tipo de ópera buffa (comedias recargadas con multitude de personaxes) que naceu en Nápoles a principios do século XVIII.
1733	Orlando	Georg Friedrich Händel	É descrita por Anthony Hicks como "salientable" e por Orrey como unha das "mellores obras" de Händel.
1733	La serva padrona	Giovanni Battista Pergolesi	Converteuse nun modelo para moitas das óperas buffas que a seguiron, incluíndo as de Mozart.
1733	Hippolyte et Aricie	Jean-Philippe Rameau	A primeira ópera de Rameau provocou gran controversia no momento da súa estrea.
1735	Ariodante	Georg Friedrich Händel	Xunto con Alcina goza dunha gran reputación da crítica. Aínda así, no seu tempo non acabou de gustar, a pesar do importante esforzo na orquestración e que ofrecía formas de danza coñecidas por agradar ao público londiniense.
1735	Alcina	Georg Friedrich Händel	Con Ariodante forman parte da primeira tempada do Covent Garden.
1735	Les Indes galantes	Jean-Philippe Rameau	Nesta ópera Rameau engade profundidade emocional e potencia á forma tradicionalmente máis lixeira da ópera-ballet iniciada por Lully.
1737	Castor et Pollux	Jean-Philippe Rameau	Inicialmente só tivo un éxito moderado, mais cando se volveu interpretar en 1754 foi considerada como o mellor logro de Rameau.
1738	Serse	Georg Friedrich Händel	É unha desviación do modelo habitual de ópera seriosa, xa que contén algúns elementos da ópera buffa, moi estraño en Händel. Inclúe a aria Ombra mai fu, quizais a máis coñecida do autor.
1743	La Mérope	Domènec Terradelles	A ópera máis coñecida de Terradelles sobre todo despois da recuperación que levou a cabo Robert Gerhard en 1936. A música é brillante, variada e dunha extrema elegancia na escritura vocal, orientada xa cara ao estilo galante.
1744	Semele	Georg Friedrich Händel	Orixinalmente realizada como un masque, nome dado ás óperas autóctonas compostas en Inglaterra, as cualidades dramáticas de Semele levárona aos escenarios de ópera en tempos modernos.
1745	Platée	Jean-Philippe Rameau	A ópera cómica máis famosa de Rameau. Orixinalmente unha diversión de corte, a reestrea en 1754 foi extremadamente popular entre as audiencias francesas.

1750 – 1799

Christoph Willibald Gluck en 1775.

Joseph Haydn.

Giovanni Paisiello en 1791.

Vicent Martín i Soler.

Wolfgang Amadeus Mozart.

Domenico Cimarosa.

André Ernest Modeste Grétry.

Luigi Cherubini.

Antonio Salieri.

Valentino Fioravanti.

Data	Título	Autor	Comentario
1752	Le devin du village	Jean-Jacques Rousseau	Representada no castelo de Fontainebleau, tivo un éxito inmenso e representouse con frecuencia durante máis de sesenta anos.
1754	Il filosofo di campagna	Baldassare Galuppi	Ópera con libreto de Carlo Goldoni que tivo moito éxito no seu tempo.
1760	La buona figliuola	Niccolò Piccinni	Esta obra de Piccinni foi inicialmente moi popular en toda Europa. En 1790 realizáronse máis de 70 producións da mesma representadas en tódalas cidades europeas importantes.
1761	Il café di campagna	Baldassare Galuppi	Ópera de ambiente rural que presenta unha imaxe pintoresca da xente do campo ambiciosa de prosperar economicamente.
1762	Orfeo ed Euridice	Christoph Willibald Gluck	A ópera máis popular de Gluck. O primeiro traballo no que o compositor tentaba reformar os excesos da ópera seria italiana. É a ópera máis antiga representada asiduamente. Á parte da súa música exquisita, tamén contribuíron os poucos medios que se precisan para a súa representación.
1762	Artaxerxes	Thomas Arne	En inglés e baseada nun texto de Metastasio, é a obra mestra de Arne. A orquestración é máis que notable e crea o ambiente axeitado nas escenas máis importantes.
1767	Il Bellerofonte	Josef Mysliveček	Foi un grande éxito cando se estreou en Nápoles. Mysliveček foi o primeiro compositor checo en converterse nun compositor de ópera de renome internacional.
1767	Alceste	Christoph Willibald Gluck	A segunda ópera de "reforma" de Gluck, actualmente represéntase na revisión francesa de 1776.
1768	Bastien und Bastienne	Wolfgang Amadeus Mozart	Singspiel nun acto baseado nunha parodia da novela de Rousseau Le devin du village. Foi a primeira ópera estreada de Mozart.
1777	Lo speziale	Joseph Haydn	Mahler reestreouna en 1899 baseada nunha reconstrución de Robert Hirschfeld, logo dun século sen ningunha ópera de Haydn en escena.
1770	Mitridate, re di Ponto	Wolfgang Amadeus Mozart	Composta cando Mozart tiña catorce anos e escrita para un esixente elenco de cantantes nunha produción de 6 horas. Un argumento falto de interese que só serve para deleitarse coas complicadas arias de grande elegancia vocal.
1772	Lucio Silla	Wolfgang Amadeus Mozart	Esta ópera da adolescencia de Mozart non se reestreou ata 1929, logo da súa execución inicial de 25 actuacións.
1774	Iphigénie en Aulide	Christoph Willibald Gluck	Primeira ópera que Gluck compuxo para París, chegando ao cumio da súa obra reformadora.
1775	La finta giardiniera	Wolfgang Amadeus Mozart	Esta obra é recoñecida xeralmente como a primeira ópera buffa importante de Mozart. Foi o primeiro encargo que recibiu de Múnic. A ópera comeza a reflectir a personalidade de Mozart como creador dun teatro musical especialmente refinado.
1775	Il re pastore	Wolfgang Amadeus Mozart	A última ópera da adolescencia de Mozart, cun libreto de Pietro Metastasio.
1777	Il mondo della luna	Joseph Haydn	Esta ópera era a última das tres que Haydn musicalizou de libretos de Carlo Goldoni.
1777	Armide	Christoph Willibald Gluck	Gluck empregou un libreto orixinalmente entregado a Lully para esta ópera francesa.
1779	Iphigénie en Tauride	Christoph Willibald Gluck	O derradeiro traballo de Gluck e a súa obra mestra. É a ópera de Gluck máis orientada cara á reforma, por ser a máis austera, a que conta con máis arias curtas e a máis ligada ao movemento neoclásico.
1781	Idomeneo, re di Creta	Wolfgang Amadeus Mozart	Normalmente coñecida como a primeira ópera madura de Mozart, Idomeneo foi composta logo dunha longa pausa no que respecta á produción operística. Mozart comeza a darlle importancia ao coro e a recortar os recitativos.
1781	La serva padrona	Giovanni Paisiello	Por falta de tempo, fixo a súa versión da obra de Pergolesi. A obra percorreu tódolos teatros de Europa con moito éxito.
1782	Die Entführung aus dem Serail	Wolfgang Amadeus Mozart	É considera a primeira das obres mestras cómicas de Mozart. Actualmente represéntase con frecuencia.
1782	Il barbiere di Siviglia	Giovanni Paisiello	A ópera cómica máis famosa de Paisiello, posteriormente eclipsada pola obra homónima de Rossini.
1784	Armida	Joseph Haydn	Foi unha das súas óperas máis divulgadas no seu tempo. Logo practicamente desapareceu.
1784	Richard Coeur de Lyon	André Ernest Modeste Grétry	Considerada a súa obra mestra. Comezan a notarse as influencias proto-románticas polo que pode considerarse unha das primeiras óperas de rescate.
1786	Der Schauspieldirektor	Wolfgang Amadeus Mozart	Outro Singspiel con moitos diálogos falados tomados de obras do seu tempo, a trama de Der Schauspieldirektor presenta dúas sopranos que compiten para converterse na prima donna nunha compañía acabada de crear. Estreouse xunto á ópera de Antonio Salieri Prima la musica e poi le parole.
1786	Le nozze di Figaro	Wolfgang Amadeus Mozart	A primeira da serie famosa de óperas de Mozart con libreto de Lorenzo Da Ponte, actualmente é a ópera máis popular de Mozart. O autor converteu a obra de teatro As vodas de Fígaro de Pierre-Auguste de Beaumarchais nunha ópera buffa italiana sen ningunha relación musical con España.
1786	Una cosa rara	Vicent Martín i Soler	O éxito da obra supuxo un fito na vida musical vienesa, ata o punto de que o mesmo Mozart incluíu unha mención en Don Giovanni.
1786	Nina	Giovanni Paisiello	A importancia histórica desta ópera recae en ser a primeira en introducir unha escena de loucura que se foi impoñendo no Romanticismo.
1786	Doktor und Apotheker	Karl Ditters von Dittersdorf	Tivo moito éxito nos países de fala alemá, mais, ao non entrar no circuíto da lingua italiana, foise apagando.
1787	Don Giovanni	Giuseppe Gazzaniga	Versión que Da Ponte compuxo unificando anacos dunha obra allea e que ampliou para Mozart. A versión de Gazzaniga insiste moito máis nos aspectos buffos da comedia.
1787	Don Giovanni	Wolfgang Amadeus Mozart	A segunda con Da Ponte, Don Giovanni supuxo dende aquela un crebacabezas para escritores e filósofos sobre a súa composición. Foi a única ópera de Mozart que se representou con certa regularidade no século XIX.
1788	La molinara	Giovanni Paisiello	É unha ópera buffa simpática e con grandes momentos musicais que lle proporcionaron unha certa permanencia no tempo.
1790	Così fan tutte	Wolfgang Amadeus Mozart	A terceira e derradeira con Da Ponte, foi pouco representada durante o século XIX, xa que se consideraba que a trama era inmoral. Con menos presuposto, con menos personaxes e esixencias escénicas, é nesta ópera onde o espírito mozartiano está máis concentrado.
1791	La clemenza di Tito	Wolfgang Amadeus Mozart	Foi moi popular en Alemaña ata 1810. Logo caeu no esquecemento e non foi rescatada ata mediados do século XX. A pesar do seu argumento imposible, está considerada unha das sete grandes óperas de Mozart.
1791	Die Zauberflöte	Wolfgang Amadeus Mozart	Chegouse a describir como a apoteose do Singspiel. Foi denigrada durante o século XX pola súa confusión e falta de definición. Non se converteu nunha ópera de culto ata a segunda metade do século XX.
1792	Il matrimonio segreto	Domenico Cimarosa	Normalmente considerada a mellor ópera de Cimarosa. Leopoldo II presenciou a estrea de tres horas e gustoulle tanto que a fixo repetir logo da cea dese mesmo día.
1794	Le astuzie femminili	Domenico Cimarosa	Tivo un éxito inmediato e circulou por toda Europa. Logo pasou a interpretarse de xeito intermitente. Unha curiosidade é o baile ruso da derradeira escena, debida á estancia de Cimarosa nese país.
1797	Lodoïska	Luigi Cherubini	Foi recibida con entusiasmo ao longo de 200 representacións. Foi unha das primeiras en buscar argumentos de actualidade política ou social.
1797	Médée	Luigi Cherubini	A única ópera francesa do período da Revolución que se realiza regularmente na actualidade. É un escaparate para sopranos famosas como Maria Callas.
1798	Le cantatrici villane	Valentino Fioravanti	Parodia teatral que foi o seu maior éxito e que circulou por toda Europa ata mediados do século seguinte. Dise que era a ópera favorita de Napoleón.
1799	Falstaff	Antonio Salieri	Ópera buffa ao estilo italiano que é a primeira ópera baseada nunha obra de Shakespeare.

1800 – 1824

Ludwig van Beethoven.

Gaspare Spontini.

Gioachino Rossini.

Carl Maria von Weber.

Data	Título	Autor	Comentario
1805	Fidelio	Ludwig van Beethoven	A única ópera de Beethoven está inspirada nas súas paixóns pola liberdade política.
1807	La vestale	Gaspare Spontini	A ópera de Spontini sobre un Vestal exerceu unha grande influencia en Berlioz e é precursora da grand opéra francesa.
1810	La cambiale di matrimonio	Gioachino Rossini	Sorprende a madurez de Rossini con tan só 18 anos nesta farsa nun acto dunha notable complexidade orquestral e que foi a súa primeira ópera representada.
1812	La scala di seta	Gioachino Rossini	Farsa con influencias de Cimarosa. A abertura foi unha das máis populares como peza de concerto.
1813	Il signor Bruschino	Gioachino Rossini	De todas as farsas xuvenís de Rossini, esta é a máis enrevesada, trepidante e divertida.
1813	Tancredi	Gioachino Rossini	A primeira ópera seria de Rossini, a pesar de cambios obrigados, indisposicións e outros factores que afectaron á estrea, Tancredi levou a fama do autor ata as nubes.
1813	L'italiana in Algeri	Gioachino Rossini	Foi a súa primeira obra mestra no xénero buffo.
1813	Tancredi	Gioachino Rossini	Este melodrama heroico foi descrito polo poeta Giuseppe Carpani así: "É cantilena e sempre cantilena: fermosa cantinela, nova cantinela, máxica cantinela, rara cantinela".
1814	Il turco in Italia	Gioachino Rossini	Esta ópera destaca da produción de Rossini polos seus conxuntos frecuentes e a ausencia de arias. O éxito moderno chegoulle a partir de que Maria Callas interpretase este papel buffo en 1950, única vez que o faría a excepción do Barbiere.
1815	Elisabetta, regina d'Inghilterra	Gioachino Rossini	Primeira ópera en Nápoles do que xa era o compositor máis famoso do mundo. Foi moi apreciada durante unhas décadas e logo quedou esquecida ata o renacemento rossiniano dos anos 50. Foi notable por dúas innovacións: a coloratura estaba escrita na súa totalidade, sen deixala ao criterio e posibilidades da cantante, e había un recitativo strumentato totalmente escrito na partitura, en lugar do recitativo secco.
1816	Il barbiere di Siviglia	Gioachino Rossini	É a ópera buffa máis popular de Rossini e a máis representada, cunha sucesión magnífica de arias, duetos e coros. Nacida en plena época belcantista, sobreviviu a tódolos movementos posteriores. Rossini escribiu esta ópera nun tempo récord, xa que o contrato co teatro asinouse menos de dous meses antes da estrea.
1816	Faust	Ludwig Spohr	Spohr foi o primeiro compositor europeo en tomar o tema de Fausto como base dunha ópera romántica. Logo da estrea seguiu acurtándoa ata 1852, sendo esta a versión máis difundida.
1816	Otello	Gioachino Rossini	É a única obra rossiniana baseada nun drama de Shakespeare.
1817	La Cenerentola	Gioachino Rossini	A pesar de que a compuxo nun período de tres semanas, considérase que contén parte da súa escritura máis fina para arias e conxuntos.
1817	La gazza ladra	Gioachino Rossini	A ópera é coñecida especialmente pola súa abertura, na que destaca o uso de caixas.
1818	Mosè in Egitto	Gioachino Rossini	Esta obra foi concibida orixinalmente como un drama sacro axeitado para ser representado durante a coresma.
1819	La donna del lago	Gioachino Rossini	Ópera exótica grazas á situación dos seus personaxes no contorno dun lago das montañas de Escocia, disposición escénica que tiña que agradar aos románticos.
1820	Maometto II	Gioachino Rossini	Rossini introduciu algúns trocos e a obra foi estreada seis anos despois co nome de La siège de Corinthe.
1821	Der Freischütz	Carl Maria von Weber	A obra mestra de Weber e a primeira grande ópera romántica alemá, especialmente pola súa identificación nacional e a súa carga emocional. O argumento foi tomado dunha lenda popular alemá e moitas das melodías foron extraídas do folclore deste país.
1823	Semiramide	Gioachino Rossini	Esta é a última ópera que Rossini compuxo en Italia.
1823	Euryanthe	Carl Maria von Weber	A pesar do seu débil libreto, Euryanthe tivo unha grande influencia en óperas alemás posteriores, incluíndo Lohengrin de Wagner.

1825 – 1849

François-Adrien Boieldieu.

Daniel Auber.

Gaetano Donizetti en 1835

Vincenzo Bellini.

Saverio Mercadante.

Jacques Fromental Halévy.

Adolphe Adam.

Albert Lortzing.

Giacomo Meyerbeer.

Hector Berlioz.

Mikhaïl Glinka en 1856

Friedrich von Flotow.

Giuseppe Verdi.

Otto Nicolai.

Data	Título	Autor	Comentario
1825	La dame blanche	François-Adrien Boieldieu	A ópera cómica de máis éxito de Boieldieu, foi un dos moitos traballos do século XIX inspirados nas novelas de Walter Scott.
1825	Il viaggio a Reims	Gioachino Rossini	Unha estrea de circunstancias que pasou ao esquecemento para espertar nas últimas décadas do século XX, como a meirande parte das obras de Rossini.
1826	Le siège de Corinthe	Gioachino Rossini	Para esta obra Rossini realizou unha gran revisión do seu anterior Maometto II, situando a acción nun ambiente diferente.
1826	Oberon	Carl Maria von Weber	Baseada na comedia O soño dunha noite de verán de William Shakespeare. Weber, enfermo dunha grave infección, aceptou este encargo do Covent Garden para asegurar a subsistencia da súa familia. O compositor morreu dous meses despois da estrea. É unha das pezas clave da ópera romántica alemá e precursora dos dramas wagnerianos. Represéntase moi pouco debido á súa dificultade escénica.
1827	Il pirata	Vincenzo Bellini	A súa segunda produción profesional e a ópera máis longa de Bellini. Foi a primeira que lle asegurou un lugar definitivo na vida operística italiana ao conseguir unha independencia estilística respecto a Rossini como ningún outro compositor o conseguira.
1828	Der Vampyr	Heinrich Marschner	Marschner foi un vínculo chave entre Weber e Wagner, como mostra esta ópera gótica.
1828	Le comte Ory	Gioachino Rossini	Deliciosa ópera buffa italiana con reminiscencias francesas. É unha farsa na que Rossini demostra estar en plena forma cunha inventiva fresca e brillante. Porén, logo unicamente escribiría unha ópera máis.
1828	La muette de Portici	Daniel Auber	Scribe, Delavigne e Auber tratan nesta ópera a liberdade dos pobos, argumento de moda en París onde se estaba a xestar a Revolución de xullo. A súa estrea en Bruxelas provocou unha revolta que é considerada o disparo de saída da independencia de Bélxica.
1829	La straniera	Vincenzo Bellini	La straniera é un caso raro de ópera belcantista, xa que ofrece moi poucas oportunidades para a ostentación vocal.
1829	Guillaume Tell	Gioachino Rossini	Baseada no drama homónimo de Friedrich von Schiller. A última ópera de Rossini antes da súa prematura xubilación é un conto sobre a liberdade situado nos Alpes suízos. Axudou a establecer o xénero francés da grand opéra.
1830	Anna Bolena	Gaetano Donizetti	Foi o primeiro éxito de Donizetti na escena internacional e axudoulle en gran medida a establecer a súa reputación.
1830	Fra Diavolo	Daniel Auber	Unha das máis populares opéras comiques do século XIX baseada nun divertido e complicado libreto de Eugène Scribe.
1830	I Capuleti e i Montecchi	Vincenzo Bellini	Versión de Bellini de Romeo e Xulieta de Shakespeare. Só tivo un mes e medio para a súa composición, polo que tivo que empregar o recurso de despezar a súa ópera anterior Zaira.
1831	La sonnambula	Vincenzo Bellini	Situada nunha Suíza idealizada, o texto de Scribe adaptado por Felice Romani serviulle a Bellini para facer esta ópera semiseria.
1831	Norma	Vincenzo Bellini	A ópera máis coñecida de Bellini, paradigma das óperas románticas. A aria Casta diva do acto I é probablemente a máis famosa das de soprano. O acto final desta obra é notable pola orixinalidade da súa orquestración.
1831	Robert le diable	Giacomo Meyerbeer	A primeira grand opéra de Meyerbeer provocou un grande impacto co seu ballet de monxas mortas.
1832	L'elisir d'amore	Gaetano Donizetti	Esta obra foi a ópera máis frecuentemente interpretada en Italia entre 1838 e 1848 e en ningún momento desapareceu do repertorio. Contén a célebre aria de tenor Una furtiva laccrima. A principios do século XX foi adoptada por Enrico Caruso como título de éxito seguro e con pouco esforzo, motivo polo cal a obra duplicou o seu prestixio.
1833	Beatrice di Tenda	Vincenzo Bellini	Traxedia notable polo uso extensivo do coro que nunca tivo a aceptación do resto das súas pezas de madurez. Foi a derradeira do autor con Felice Romani como libretista.
1833	Hans Heiling	Heinrich Marschner	Outra importante ópera gótica de terror de Marschner.
1833	Lucrezia Borgia	Gaetano Donizetti	Unha das máis populares do repertorio de Donizetti, que tomaba o relevo Romani. Se non tivo o éxito de Lucia di Lammermoor é polo número pouco común de cantantes que precisa.
1834	Maria Stuarda	Gaetano Donizetti	Foi un fracaso durante o século XIX, mais dende o seu rexurdimento en 1958 tense representado con frecuencia.
1835	Das Liebesverbot	Richard Wagner	Unha obra temperá de Wagner baseada libremente en Mesura por mesura de Shakespeare. Máis tarde o compositor renegou dela.
1835	I puritani	Vincenzo Bellini	Drama situado na guerra civil inglesa, é unha das súas mellores pezas. Bellini e o seu novo libretista Carlo Pepoli escolleron unha historia tipicamente romántica ambientada en Escocia. As cualidades da melodía e a orquestración gustaron a toda Europa, incluíndo a Wagner.
1835	La Juive	Jacques Fromental Halévy	Esta grand opéra rivalizou coas de Meyerbeer en popularidade. A aria de tenor Rachel, quand du Seigneur é particularmente famosa.
1835	Lucia di Lammermoor	Gaetano Donizetti	A ópera seria máis famosa de Donizetti, notable pola escena da loucura de Lucia. Donizetti, para darlle un relevo, insólito ata aquela, á figura do tenor, escribiu unha escena final con recitativo, aria e cabaletta.
1836	Unha vida polo tsar	Mikhaïl Glinka	Glinka comezaba a establecer a tradición da ópera rusa con esta obra histórica. Froito dos coñecementos adquiridos nas súas viaxes por Italia engadindo o contido nacional ruso.
1836	Le postillon de Lonjumeau	Adolphe Adam	Como crítico musical, Adams criticou a Verdi porque destruía as voces, mentres el ofrecía aos seus intérpretes arriscados malabarismos vocais. Curiosamente ficou no repertorio dos teatros alemáns.
1836	Les Huguenots	Giacomo Meyerbeer	Quizais a máis famosa de tódalas grands opéras francesas, amplamente considerada como a obra mestra de Meyerbeer. Gozou dunha inmensa popularidade na súa época e foi representada centenares de veces nos mellores teatros de Europa.
1837	Il giuramento	Saverio Mercadante	Esta ópera e Il bravo son os títulos que sobreviviron da extensa creación de Mercadante, mais Il giuramento é a que se achega máis ao nivel de Bellini e Donizetti.
1837	Le domino noir	Daniel Auber	Baseada nun libreto de Scribe, circulou por toda Europa ata principios do século XX. Nos primeiros setenta anos despois da estrea conseguiu a cifra impresionante de máis de 1.200 representacións na Opéra-Comique.
1837	Roberto Devereux	Gaetano Donizetti	Donizetti escribiuna como distracción da dor que sentía pola morte da súa muller. Practicamente esquecida, mantívose con forza dende a Donizetti Renaissance nas últimas décadas do século XX. Seguindo a moda dos inicios do Romanticismo, está ambientada en Gran Bretaña.
1837	Zar und Zimmermann	Albert Lortzing	Ópera coa que se consagrou Lortzing. Pouco divulgada no resto de Europa, é moi popular en Alemaña.
1838	Maria de Rudenz	Gaetano Donizetti	Aínda que fracasou no seu debut, tivo unha carreira brillante en Europa e América. Como a meirande parte das obras de Donizetti quedou esquecida a partir de 1870 para renacer con forza na segunda metade do século XX.
1838	Poliuto	Gaetano Donizetti	Estreada dous anos máis tarde en París, con ballet como non podía ser doutro xeito, e baixo o título de Les Martyrs, as dúas versións foron interpretadas paralelamente durante un tempo, mais volveuse á versión orixinal, que foi estreada en 1838 en Nápoles.
1838	Benvenuto Cellini	Hector Berlioz	A primeira ópera de Berlioz está chea de virtuosismos moi difíciles de interpretar. Mal considerada no seu tempo, excepto contadas excepcións, non comezou a circular ata a recuperación do Covent Garden en 1966. Aínda que a súa abertura non deixou de interpretarse como peza de concerto.
1839	Oberto, Conte di San Bonifacio	Giuseppe Verdi	A primeira ópera de Verdi é un sensacional melodrama.
1840	La favorite	Gaetano Donizetti	Longa e complexa historia que foi un dos primeiros títulos nos que os tenores tiñan que demostrar que eran capaces de cantar o dó#4. Tamén é notable a súa abertura.
1840	Saffo	Giovanni Pacini	A calidade da inventiva de Pacini faise notar de xeito moi especial nesta ópera. Conseguiu un grande éxito na súa estrea en Nápoles e logo en todo o mundo.
1840	La Fille du régiment	Gaetano Donizetti	Ao instalarse en París, o característico mimetismo de Donizetti permitiulle adaptar as súas ideas italianas ao xénero cómico francés. O éxito foi inmenso e derivou en patriotismo ata o punto de representarse nos teatros o 14 de xullo durante todo o século XIX. A pesar de ser unha ópera "de soprano", a célebre aria de tenor Ah, mes amis con nove dós#4, considerada o "Everest" do repertorio, mantivérona na fama.
1842	Der Wildschütz	Albert Lortzing	A obra mestra cómica de Lortzing pretendía demostrar que unha ópera alemá podía rivalizar coa opera buffa italiana e a opéra comique francesa.
1842	Nabucco	Giuseppe Verdi	Verdi describiu esta ópera como o verdadeiro comezo da súa carreira artística. Recibiu este encargo logo de diversos fracasos e da morte sucesiva dos seus dous fillos e a súa dona. Con esta ópera e o seu coro Va pensiero, Verdi converteuse nun símbolo do Risorgimiento italiano.
1842	Linda di Chamounix	Gaetano Donizetti	Xunto con La sonnambula, é a única ópera semiseria que sobreviviu, co típico final feliz grazas a un feito inesperado. Foi a primeira das óperas compostas por Donizetti para a corte vienesa.
1842	Rienzi	Richard Wagner	A contribución de Wagner á grand opéra. A excepción da abertura e da conmovedora aria de tenor do último acto, tipicamente wagneriana, todo o demais foi pensar nun produto para a escena parisiense en cinco actos, ballet, números solistas destacados, marcha etc.
1842	Ruslan e Lyudmila	Mikhaïl Glinka	Esta versión episódica dun conto de fadas de Alexander Pushkin tivo unha grande influencia nos compositores rusos posteriores.
1843	Der fliegende Holländer	Richard Wagner	Wagner consideraba esta ópera romántica alemá como o verdadeiro comezo da súa carreira. Wagner achegouse ao mundo operístico de Weber, que lle daría a pauta para orientar as súas novas producións. Foi denominada con frecuencia O barco pantasma.
1843	Don Pasquale	Gaetano Donizetti	A obra mestra cómica de Donizetti é unha das últimas grandes opere buffe. Escribiuna como unha peza de época, para contentar un público distante ás novas tendencias. É das poucas óperas de Donizetti que sempre se representaron.
1843	I Lombardi alla prima crociata	Giuseppe Verdi	Tratando de repetir o éxito de Nabucco, agora sitúa os lombardos na primeira cruzada. É destacable o frescor da inventiva verdiana que se acentúa no notable movemento de concerto de violín e orquestra que precedeu á conversión de Oronte.
1843	Maria di Rohan	Gaetano Donizetti	Donizetti mostra nesta ópera unha forza dramática que sen dúbida o levaría máis aló do belcantismo se non fose porque, desgraciadamente, unha enfermidade lle atacou o sistema nervioso.
1844	Ernani	Giuseppe Verdi	O mellor traballo das primeiras obras de Verdi. Obtivo un éxito que se prolongaría oitenta anos, seguido por un esquecemento e unha reaparición na década de 1970.
1845	Tannhäuser	Richard Wagner	A obra máis "medieval" de Wagner describe o conflito entre o amor pagán e a virtude cristiá. Terceira ópera escrita dende Dresden. Wagner non renunciara a triunfar en París e por esta razón a peza ten unha grandeza escénica considerable. A pesar diso, a representación parisiense -a pesar da versión ad hoc que fixo o compositor- foi un fracaso.
1846	Attila	Giuseppe Verdi	Verdi padeceu problemas de saúde cando estaba a escribir esta ópera, que obtivo só un éxito moderado na estrea. Derradeira obra en colaboración co libretista Solera co obxectivo de despertar o sentido patriótico do público.
1846	La damnation de Faust	Hector Berlioz	A súa concepción do xénero pouco ortodoxa levou a Berlioz a realizar esta lenda dramática primeiro só en forma de concerto.
1847	Macbeth	Giuseppe Verdi	O primeiro Shakespeare de Verdi. Como tantos outros compositores románticos, Verdi admiraba a Shakespeare e chegou a compoñer tres óperas baseadas nas súas obras teatrais.
1847	Martha	Friedrich von Flotow	Mestura de bo gusto francés, linguaxe italianizante e melodismo xermánico, coa incorporación mesmo dalgunhas pezas de folclore internacional. No seu tempo gozou de miles de representacións, mais actualmente só se interpreta en recitais a aria de tenor Ach, so fromm (M'apparì, en versión italiana).
1849	Die lustigen Weiber von Windsor	Otto Nicolai	A única ópera alemá de Nicolai foi o seu éxito máis duradeiro. Baseada na comedia homónima de Shakespeare, con reminiscencias de Singspiel e temas populares, tivo un éxito inmenso no seu tempo. Representouse en moitos teatros europeos e americanos.
1849	Le prophète	Giacomo Meyerbeer	Unha grand opéra sobre a vida do fanático relixioso Jan van Leiden.
1849	Luisa Miller	Giuseppe Verdi	Baseada no drama Kabale und Liebe de Friedrich Schiller. Verdi saía do esquema habitual do primeiro Romanticismo da comedia de capa e espada para abordar a realidade humana.

1850 – 1875

Charles Gounod.

Georges Bizet.

Jacques Offenbach.

Ambroise Thomas.

Bedřich Smetana.

Arrigo Boito.

Modest Mússorgski en 1870

Johann Strauss.

Emilio Arrieta.

Data	Título	Autor	Comentario
1850	Genoveva	Robert Schumann	A única incursión no mundo da ópera de Schumann foi un fracaso relativo, e a pesar de todo a obra tivo os seus admiradores, de Franz Liszt a Nikolaus Harnoncourt.
1850	Lohengrin	Richard Wagner	Primeira culminación do sistema do leitmotiv. Foi a súa obra máis representada por aplacar o receo que o público tradicional sentía pola música wagneriana.
1850	Stiffelio	Giuseppe Verdi	A historia de adulterio entre dous membros dunha seita protestante americana de Verdi foi vítima da censura.
1851	Rigoletto	Giuseppe Verdi	A primeira -e máis innovadora- das tres óperas de Verdi do período intermedio e que se ten convertido en indispensable no repertorio. Baseada na comedia Le roi s'amuse de Victor Hugo. Logo dun período non de pouco éxito dende Luisa Miller, Verdi entra na madurez cun drama de paixón, engano, amor filial e vinganza cunha figura central, Rigoletto, un bufón chepudo da corte do ducado de Mantua. É moi coñecida a aria La donna è mobile.
1852	Si j'étais roi	Adolphe Adam	Baseada en As mil e unha noites, acabou desaparecendo en Francia e non obstante sobreviviu en Alemaña, como moitas outras óperas francesas.
1852	Faust	Ludwig Spohr	Spohr foi o primeiro compositor europeo que tomou o tema de Faust como base dunha ópera romántica. Logo da súa estrea en 1816, foi retocando a obra ata 1852, forma na que foi especialmente difundida.
1853	Il trovatore	Giuseppe Verdi	Este melodrama romántico é unha das partituras máis melódicas de Verdi. Baseada no trapalleiro drama homónimo de José García Gutiérrez, a trama, un chisco enrevesada, ten lugar durante a guerra civil catalá 1452-1462.
1853	La traviata	Giuseppe Verdi	Baseada na narración La dame aux camélias de Alexandre Dumas fillo, marcou o cumio dos éxitos de Verdi na segunda parte da súa carreira. Poucas óperas tiveron tanta difusión como La traviata. A escena do brinde é das máis coñecidas deste xénero.
1854	Alfonso und Estrella	Franz Schubert	Estreada vinte e seis anos despois da morte do compositor. A pesar de que ningunha das óperas de Schubert se representa de xeito regular debido especialmente ao pobre interese dos seus libretos, esta ten unha certa envergadura como tal.
1855	Les vêpres siciliennes	Giuseppe Verdi	A ópera mostra unha clara influencia de Meyerbeer. Baseada no feito histórico das Vésperas Sicilianas, a ópera mostra a súa orixe francesa, por ter sido destinada ao templo da grand opéra. Contén momentos da mellor calidade musical.
1858	Der Barbier von Bagdad	Peter Cornelius	Unha comedia oriental escrita na tradición da ópera romántica alemá.
1858	Orphée aux Enfers	Jacques Offenbach	A primeira opereta do mundo, esta peza cínica e satírica é aínda moi popular nos nosos días.
1858	Les Troyens	Hector Berlioz	A ópera máis grande de Berlioz e a culminación da tradición clásica francesa. Obra grandiosa e desigual, aínda que chea de momentos de gran calidade teatral, Les Troyens non comezou a contar no panorama operístico ata a versión íntegra de Colin Davis en 1969.
1859	Faust	Charles Gounod	De tódalas postas en escena musicais da lenda de Faust, a de Gounod foi a máis popular en audiencia, especialmente na época vitoriana. Actualmente o título continúa sendo popular, mais o custo da montaxe e a extensión fana moito menos frecuente nos teatros.
1859	Un ballo in maschera	Giuseppe Verdi	Na época na que escribiu Un ballo en maschera, Verdi era suficientemente rico para non ter que traballar no resto da súa vida. Esta ópera tivo problemas cos censores porque orixinalmente trataba sobre o asasinato dun monarca (Gustavo III de Suecia), ata que o autor decidiu situala en Boston. Chegaba logo do fracaso das súas dúas últimas óperas Simon Boccanegra e Aroldo.
1861	Bánk Bán	Ferenc Erkel	A ópera contribuíu a dar forza ao drama e velaí a súa popularidade en Hungría, que no resto de Europa non tería moito sentido. Moi influenciada por Donizetti e Verdi.
1862	Béatrice et Bénédict	Hector Berlioz	A última ópera que Berlioz escribiu era o froito da súa admiración eterna por Shakespeare (versión de Much ado about Nothing). Non se interpreta moito na actualidade, e nunca formou parte do repertorio operístico convencional. Hai varias gravacións e a abertura converteuse nunha popular peza de concerto.
1862	La forza del destino	Giuseppe Verdi	Esta traxedia foi encargada polo Teatro Imperial de Sant Petersburg, e Verdi puido ter estado influído pola tradición rusa na súa escritura. Cun argumento extraído de Don Álvaro o la Fuerza del Sino do Duque de Rivas, forma parte do repertorio operístico habitual. Hai un gran número de gravacións discográficas e é moi representada na actualidade.
1863	Les pêcheurs de perles	Georges Bizet	Actualmente é a segunda ópera máis interpretada de Bizet e é especialmente famosa polo seu dueto de tenor e barítono. Esta ópera catapultou a carreira de Bizet, aínda que na súa estrea non foi recibida con moito entusiasmo.
1864	La belle Hélène	Jacques Offenbach	Parodia dos clásicos gregos, Offenbach emprega tódolos elementos comúns da farsa, amais de satisfacer a demanda do século XIX polas doces melodías.
1864	Mireille	Charles Gounod	Está baseada no poema épico Mireio de Frederic Mistral e fai uso da música popular provenzal.
1864	L'Africaine	Giacomo Meyerbeer	A derradeira grand opéra de Meyerbeer estreouse postumamente logo de traballar nela durante 25 anos e de deixala sen finalizar de todo. Tivo un éxito considerable ata os anos 30, cando desapareceu case por completo, a excepción da súa aria de tenor Beau paradis (O paradiso, en italiano) que continúa a interpretarse en recitais. Influenciou as óperas La Gioconda e Aida.
1865	Tristan und Isolde	Richard Wagner	Esta traxedia romántica é o traballo máis radical de Wagner e unha das pezas máis revolucionarias na historia da música. Está o famoso dueto de amor no que as flutuacións da tonalidade imperante durante a extensa escena facilitaron as reflexións dos compositores posteriores sobre a necesidade ou polo menos a posibilidade de rachar co sistema tonal e abrilo a outras combinacións sonoras. É un dos clímax da arte universal de tódolos tempos.
1866	Mignon	Ambroise Thomas	Obra lírica inspirada na novela de Goethe Wilhelm Meister, foi a ópera de máis éxito de Thomas xunto con Hamlet. Se ben as súas melodías cativaron toda Europa, actualmente é case descoñecida.
1866	Prodaná nevěsta	Bedřich Smetana	Esta comedia folclórica de Smetana é a máis representada de tódalas súas óperas. A intervención dun circo no terceiro acto culmina con efectividade a simpática obra.
1867	Don Carlos	Giuseppe Verdi	Baseada no drama homónimo de Friedrich von Schiller, esta grand opéra de Verdi é unha das súas mellores creacións. A súa popularidade variou moito ao longo do tempo, desaparecendo practicamente ata os anos 50. Verdi recortouna nunha versión italiana, que é a que se adoita representar. Contén a célebre aria de mezzosoprano O don fatale e a de baixo Ella giammai m'amò, ámbalas dúas no cuarto acto.
1867	La jolie fille de Perth	Georges Bizet	Bizet tomou a novela de Sir Walter Scott para a súa opéra comique.
1867	Roméo et Juliette	Charles Gounod	A versión de Gounod da traxedia de Shakespeare é a súa segunda obra máis famosa logo de Faust.
1867	Dalibor	Bedřich Smetana	Unha das óperas de máis éxito de Smetana que explora temas da historia checa. Nun principio foi criticada por ser demasiado wagneriana. Moi estimada na República Checa, represéntase pouco no resto de Europa.
1867	Die Meistersinger von Nürnberg	Richard Wagner	A única ópera cómica de Wagner, tamén é a única das súas obras de madurez que inclúe solos de instrumentos de corda. O compositor cínguese á escala diatónica. Levado polo entusiasmo, converteu esta ópera na máis longa da historia do xénero (cinco horas longas). É unha clara exaltación do nacionalismo alemán.
1868	Hamlet	Ambroise Thomas	A ópera de Thomas tómase moitas liberdades respecto da súa fonte shakespeariana. Thomas fai unha áxil adopción dunha música de sólida factura, de harmonías suxestivas e unha coloración instrumental inspirada.
1868	La Périchole	Jacques Offenbach	Situada no Perú, esta opereta mestura comedia e sentimentalismo.
1868	Mefistofele	Arrigo Boito	Especialmente famoso como libretista de Verdi, Boito era tamén compositor e pasou moitos anos para conseguir esta versión musical do mito de Faust, unha das máis fieis da obra de Goethe. Dende a súa estrea, ten ocupado un lugar relativamente fixo no repertorio internacional.
1869	Das Rheingold	Richard Wagner	É a primeira das catro óperas que forman o ciclo Der Ring des Nibelungen. Xa antes de alzarse o pano, a música -un triplo acorde en mi maior de máis de cento trinta compases- atrapa o público nun reino místico, poboado de deuses e criaturas fantásticas.
1869	Die Walküre	Richard Wagner	A segunda do ciclo Der Ring des Nibelungen. Nas producións da tetraloxía adoita ser a favorita, xa que contén os temas musicais máis memorables de Wagner. O máis famoso é o das extraordinarias valquirias, as guerreiras inmortais. A despedida de Wotan e a música do lume máxico final constitúen un dos momentos álxidos da historia da música.
1870	Il Guarany	Antônio Carlos Gomes	Composta por Gomes en Italia sobre un libreto baseado na novela de José Martiniano Alencar. Percorreu toda Europa e o Brasil mais actualmente está practicamente fóra do repertorio.
1871	Marina	Emilio Arrieta	Estreada primeiro en 1855 como zarzuela, cantárona algúns dos máis grandes tenores de tódolos tempos, especialmente Alfredo Kraus e Jaume Aragall.
1871	Aida	Giuseppe Verdi	Encargada polo gobernador de Exipto para a inauguración da canle de Suez, Verdi inspirouse na grand opéra francesa. O seu gran dramatismo e excitante música outorgoulle un éxito inmediato e en dous anos representouse en 155 teatros diferentes en todo o mundo.
1874	Borís Godunov	Modest Músorgski	O gran drama histórico de Mússorgski mostra a desorde de Rusia a principios do século XVII mediante as súas cancións folclóricas e os seus contos ortodoxos a través dos coros e melancólicas arias.
1874	Die Fledermaus	Johann Strauss	Probablemente a máis popular de tódalas operetas. En Austria adóitase representar arredor das festas de Nadal, coa intervención de cantantes doutros xéneros como convidados.
1874	Dvĕ vdovy	Bedřich Smetana	Outra comedia de Smetana, a única das súas óperas cun tema non checo.
1875	Carmen	Georges Bizet	Cun argumento extraído da novela homónima de Prosper Mérimée, é probablemente a máis famosa de tódalas óperas francesas. Os críticos da estrea estaban impresionados pola mestura que Bizet fixo do Romanticisme e o realismo. Opéra-comique que nos seus inicios non tivo o éxito que foi adquirindo no século XX para converterse nunha das óperas máis representadas.

1876 – 1899

Amilcare Ponchielli.

Camille Saint-Saëns.

Petr Ilich Chaikovskii.

Jules Massenet.

Pietro Mascagni.

Alfredo Catalani.

Ruggero Leoncavallo.

Aleksandr Borodín.

Umberto Giordano.

Giacomo Puccini.

Isaac Albéniz.

Data	Título	Autor	Comentario
1876	Siegfried	Richard Wagner	A terceira do ciclo Der Ring des Nibelungen, forma o núcleo esencial e explica a xuventude e os feitos gloriosos do heroe Siegfried. Os dous primeiros actos foron compostos en 1857, o terceiro fíxoo vinte anos despois cun estilo moito máis evolucionado e presentando unha música excepcional.
1876	Götterdämmerung	Richard Wagner	Cuarto e último traballo da Tetraloxía. Completa a historia que leva á destrución dos antigos deuses da mitoloxía xermánica, coa que se iniciará unha nova era na historia do mundo. A diferenza das tres primeiras, esta utiliza o corazón. O momento máis salientable é a marcha fúnebre e o solo final de Brünnhilde. Estreouse coa Tetraloxía no primeiro Festival de Bayreuth e completou o ciclo máis extraordinario que se vira ata aquela no mundo da ópera.
1876	La Gioconda	Amilcare Ponchielli	Á parte da Aida de Verdi, esta é a única grand opéra italiana que quedou no repertorio internacional. La Gioconda é importante porque sinala por onde seguirá a ópera do fin do século XIX: unha maior atención á expresividade do canto, emprego do leitmotiv wagneriano, e a creación dunha personaxe malvada. É moi célebre o ballet Danza das horas.
1877	L'étoile	Emmanuel Chabrier	Esta obra cómica foi descrita como "un cruzamento entre Carmen e Gilbert and Sullivan, con moito tirado de Offenbach".
1877	Samson et Dalila	Camille Saint-Saëns	Custou moito que esta ópera fose aceptada en Francia tal como pasaba con Wagner. É á única ópera do compositor que forma parte do repertorio estándar francés. Algúns dos fragmentos máis coñecidos desta ópera son a aria para mezzo Mon coeur s'ouvre à ta voix do segundo acto e a Bacanal do terceiro.
1879	Evgenii Onegin	Petr Ilich Chaikovskii	A ópera máis popular de Chaikovskii, baseada na novela de Pushkin. O compositor identificouse moito coa heroína Tatyana. É a ópera máis popular de Rusia e aínda que evoca a vida campesiña burguesa da época dos tsares, a súa música é decididamente occidental.
1881	Hérodiade	Jules Massenet	Unha ópera que fala da historia bíblica de Salomé, non obstante o traballo de Massenet foi eclipsado polo tratamento que fixo do mesmo tema Richard Strauss.
1881	Les contes d'Hoffmann	Jacques Offenbach	O intento de Offenbach de facer un traballo máis serio seguía inacabado á súa morte. Con moito éxito ao principio, as súas interpretacións foron diminuíndo ata practicamente desaparecer. Na década dos 80, co motivo do centenario da morte de Offenbach volveuse difundir e é a súa ópera máis amplamente interpretada na actualidade.
1881	Simon Boccanegra	Giuseppe Verdi	Mesmo Verdi consideraba mala a súa versión de Simon Boccanegra de 1857, e retocouna durante moito tempo coa axuda do libretista Arrigo Boito.
1882	Parsifal	Richard Wagner	A última ópera de Wagner está considerada a súa obra máis exquisita. Medievalismo, budismo, cristianismo e filosofía únense para crear un idioma operístico sacro. A estrutura seméllase a unha escaleira que sobe ata o éxtase divino. Segundo o mesmo Wagner: un festival escénico sacro. Só o primeiro acto dura máis de dúas horas.
1882	Sneguroixka	Nikolai Rimskii-Korsakov	Unha das obras máis líricas de Rimskii-Korsakov.
1883	Lakmé	Léo Delibes	A música viste un drama que coxea, mais se a soprano canta axeitadamente o seu difícil papel, a ópera convence. É célebre o dúo das flores.
1883	Henri VIII	Camille Saint-Saëns	Saint-Saëns preocupouse de incluír material antigo da época. O seu éxito foi, como moito, moderado. Logo dunha longa paréntese, unha gravación do ano 1989 fíxoa revivir.
1884	Le Villi	Giacomo Puccini	O primeiro traballo operístico de Puccini con abundancia de oportunidades para a danza.
1884	Manon	Jules Massenet	É a súa ópera máis popular. É considerada unha opéra comique polo seu diálogo falado, mais é especialmente tráxica, ten un ritmo lixeiro e unha música con famosas arias e duetos.
1885	Der Zigeunerbaron	Johann Strauss (fillo)	A opereta de Strauss pretendía rebaixar as tensións entre austríacos e húngaros no imperio dos Habsburgo.
1886	Hovánščina	Modest Músorgski	A segunda grande épica de Músorgski sobre a historia rusa quedou inacabada á súa morte, Rimskii-Korsakov acurtouna e rematouna para a súa estrea.
1887	Otello	Giuseppe Verdi	A primeira das obras mestras do período tardío de Verdi está baseada nun libreto infrecuentemente bo de Arrigo Boito, logo de dezaseis anos de silencio verdiano. Está considerada a mellor das máis de 200 óperas inspiradas en Shakespeare.
1888	Le roi d'Ys	Édouard Lalo	Un conto popular bretón con música fortemente influenciada por Wagner.
1890	Cavalleria rusticana	Pietro Mascagni	Xunto con Pagliacci de Leoncavallo, estreada dous anos máis tarde, percorreu de xeito triunfal non só os teatros italianos, senón tamén os europeos, e converteuse nun símbolo do novo estilo verista, contraposto ao verdiano ata aquela en vigor.
1890	Loreley	Alfredo Catalani	Por ser un autor italiano, sorprende pola súa atmosfera romántica de ton sobrenatural e con regusto xermánico. Pouco representada actualmente, ten un indubidable atractivo.
1890	Knyaz Igor	Aleksandr Borodín	Borodín pasou 17 anos compoñendo esta ópera e, a pesar de todo, non conseguiu rematala. É coñecida sobre todo polas súas Danzas polovtsianas.
1890	Píkovaia dama	Petr Ilich Chaikovskii	Escrita en 44 días durante unha viaxe a Italia, converteuse na súa ópera favorita. Cunha música decididamente romántica, a acción sitúase uns corenta anos antes de Pushkin para poder introducir música de baile mozartiana.
1891	L'amico Fritz	Pietro Mascagni	Este traballo foi pensado como o último exemplo de ópera semiseria. É unha obra de plácido ambiente rural, cunha parella protagonista que ten unha certa semellanza coa de La Bohème.
1892	Iolanta	Piotr Ilich Chaikovskii	A última ópera lírica de Chaikovskii sobre un libreto do seu irmán Modest.
1892	La Wally	Alfredo Catalani	Dentro do realismo rural, tan en voga neses anos, o seu fragmento máis famoso é a aria de soprano Ebben?, ne andrò lontana.
1892	Pagliacci	Ruggero Leoncavallo	Unha das máis famosas óperas veristas, normalmente interprétase xunto con Cavalleria rusticana de Mascagni. A perfección da construción dramática aliada co uso moderado do leitmotiv wagneriano e sen excluír a presenza de arias; tódalas personaxes teñen polo menos unha.
1892	Werther	Jules Massenet	Agora menos interpretada que Manon, é a mellor ópera de Massenet. Adaptada da novela de Goethe, é un piar do movemento romántico, unha historia de amor con final tráxico.
1893	Falstaff	Giuseppe Verdi	A ópera final de Verdi baseábase noutro bo libreto de Arrigo Boito. Compúxoa en segredo, xa que non estaba seguro de rematala. Foi a primeira ópera cómica de Verdi logo do fracaso de Un giorno di regno 53 anos antes, e unha parodia das de Rossini.
1893	Hänsel und Gretel	Engelbert Humperdinck	Con influencias de Wagner e do verismo italiano, represéntase sobre todo nos países xermánicos. Emprega elementos folclóricos e cancións populares de Westfalia.
1893	Aleko	Serguéi Rakhmáninov	Por ser a primeira ópera dun aínda estudante, sen ser moi popular, permaneceu máis ou menos en activo durante todo o século XX.
1893	Manon Lescaut	Giacomo Puccini	O éxito desta obra establecía a reputación de Puccini como compositor de música contemporánea de primeira fila. A ópera ten un estilo vinculable ao espírito verista que se estaba formando naqueles anos.
1894	Thaïs	Jules Massenet	Tivo moito éxito no seu momento, mais perdeuno case todo. Non obstante, segue na memoria dos melómanos pola famosa Méditation para violín frecuentemente interpretada en concertos.
1895	La Dolores	Tomás Bretón	Dentro da estética do verismo, está baseada na novela homónima de Josep Feliu i Codina.
1896	Andrea Chénier	Umberto Giordano	Sobre un libreto de Luigi Illica, este drama verista é a ópera máis popular de Giordano. Respira un ambiente netamente hostil á Revolución Francesa. Son famosas o improvviso do tenor do acto I Un dì all'azzurro spazio e a aria de soprano La mamma morta do acto III.
1896	La Bohème	Giacomo Puccini	Baseada nas Scènes de la vie en bohème de Henri de Murger. Unha das óperas preferidas do público, a súa forza apoiase na perfecta unión entre unha historia conmovedora e unha partitura moi melódica. Puccini decorou a ópera con algúns destacados leitmotivs. Os principais temas amorosos son a base do evocador cuarto acto.
1896	Pepita Jiménez	Isaac Albéniz	Versión edulcorada que o banqueiro e mecenas Money-Coutts fixo da novela de Juan Valera. O contido musical da obra é desigual, cunha excesiva presenza de ritmos hispánicos.
1897	Königskinder	Engelbert Humperdinck	Orixinalmente un melodrama mesturando a canción e o diálogo falado, o compositor adaptou a obra nunha ópera propiamente en 1907.
1897	La bohème	Ruggero Leoncavallo	Leoncavallo é máis fiel á novela de Henri de Murger, mais non resistiu a comparación coa versión de Puccini.
1897	L'arlesiana	Francesco Cilea	Relativamente pouco divulgada, fíxose célebre o Lamento di Federico que aparece en multitude de recitais dos tenores máis famosos.
1898	Iris	Pietro Mascagni	Esta ópera foi a porta pola que os autores veristas comezaron a fixarse no mundo oriental. Outro recurso verista tamén está presente: o teatro dentro do teatro.
1898	Fedora	Umberto Giordano	Na estrea agradou ao público, mais non á crítica, cousa que non impediu un éxito continuo durante trinta anos. Logo apagouse, mais a finais do século XX volveuse representar.
1898	Sadko	Nikolai Rimskii-Korsakov	A canción do comerciante viquingo desta ópera converteuse nun tema moi popular en Rusia.
1899	Cendrillon	Jules Massenet	Esta ópera tivo un éxito inmediato no tempo da súa estrea, só en 1899 foi representada 50 veces.
1899	Tsarskaya nevesta	Nikolai Rimskii-Korsakov	Nesta ópera Rimskii-Korsakov fixo brillantes experimentos na instrumentación, combinando sonoridades e efectos tonais dun xeito que prepara o camiño para a aparición dun Stravinskii ou Prokofiev.
1899	Čert a Káča	Antonín Dvořák	A ausencia dunha historia de amor fai a trama desta obra case única entre as óperas cómicas checas.

1900 – 1924

Gustave Charpentier.

Eugen d'Albert.

Antonín Dvořák.

Franz Lehár.

Claude Debussy.

Serguéi Rakhmáninov.

Nikolai Rimskii-Korsakov.

Richard Strauss.

Enrique Granados.

Data	Título	Autor	Comentario
1900	Louise	Gustave Charpentier	Nun intento de proporcionar un equivalente francés ao verismo italiano, Louise sitúase nun distrito de clase traballadora de París.
1900	Tosca	Giacomo Puccini	Tosca é a máis wagneriana das óperas de Puccini co emprego frecuente do leitmotiv. É a súa ópera máis famosa nun febril drama de amor, celos e morte. A partitura, guiada polo temperamento feroz de Tosca, está chea de inquietantes arias e duetos.
1900	Skazka o Tsare Saltane	Nikolai Rimskii-Korsakov	Peza colorista que tivo éxito polo seu vestiario vistoso e luxoso nos anos 1920 e 1930. Logo sobreviviu con dificultades. Porén, a súa música non deixa de pasar por momentos que nos lembran a ópera wagneriana.
1901	Rusalka	Antonín Dvořák	A única ópera de Dvořák que tivo audiencias internacionais, está baseada nun conto popular dinamarqués sobre unha ninfa acuática.
1902	Adriana Lecouvreur	Francesco Cilea	Cilea combina algúns dos ideais do belcanto do pasado coas necesidades expresivas do teatro verista.
1902	Pelléas et Mélisande	Claude Debussy	O drama simbolista de Debussy é unha das óperas máis significativas do século XX. Con esta obra Debussy desembarazábase da dependencia da música alemá á cal tan insensiblemente se fora entregando nos últimos trinta anos.
1902	Saul og David	Carl Nielsen	Esta traxedia bíblica foi a primeira das dúas óperas do compositor dinamarqués.
1903	Tiefland	Eugen d'Albert	Baseada na comedia realista de Àngel Guimerà mais ambientada nunha España con tódolos tópicos, tivo unha carreira brillante en toda Europa. Actualmente é representada moi ocasionalmente.
1904	Risurrezione	Franco Alfano	Baseada nunha obra de Tolstoi, foi a ópera que lle deu prestixio a Alfano e lle fixo ocupar un lugar destacado no panorama do verismo italiano; por iso foille confiada a conclusión de Turandot de Puccini.
1904	Jenůfa	Leóš Janáček	Próxima ao verismo italiano, retrata a vida rural e inclúe bailes folclóricos e coros, mais un ambiente escuro vaise comendo a obra. Tardou 10 anos en completala.
1904	Madama Butterfly	Giacomo Puccini	Puccini investigou a música popular e a cultura xaponesa para darlle autenticidade á obra. Porén, aínda que toma algúns motivos xaponeses, a música segue a ser italiana. El mesmo definiuna como a súa ópera máis profunda e imaxinativa.
1905	Die lustige Witwe	Franz Lehár	Unha das operetas vienesas máis famosas. É unha mestura de celebración imperial ao antigo estilo vienés e de cálida nostalxia por unha época feliz. É famoso o valse Lippen schweigen do terceiro acto.
1905	Salomé	Richard Strauss	O libreto é a tradución literal ao alemán da obra homónima de Oscar Wilde. Ao finalizar a estrea de Salomé en Dresden, o público ovacionouna trinta e oito veces. Polo seu contido decadente evidente, as súas críticas foron variadas e tivo dificultades para a súa difusión nos primeiros tempos. Actualmente é considerada unha obra mestra e quizais a primeira ópera autenticamente moderna.
1906	Francesca da Rimini	Serguéi Rakhmáninov	A escasa entidade do relato, imaxinado a partir do canto V do Inferno da Divina Comèdia, impediu que esta pequena obra mestra teña a fama que se merece.
1906	Maskarade	Carl Nielsen	Comedia de alto espírito de Nielsen que mira cara a atrás ao mundo de Le nozze di Figaro e que se converteu nun clásico na Dinamarca natal do compositor.
1907	A Village Romeo and Juliet	Frederick Delius	Unha traxedia de amor infeliz ambientada en Suíza; a parte máis famosa é o seu interludio "The Walk to the Paradise Garden".
1907	Ariane et Barbe-bleue	Paul Dukas	A única ópera que sobreviviu de Dukas, está baseada como a Pelléas de Debussy, nun drama simbolista de Maeterlinck.
1907	Skazániye o nevídimom grade Kítezhe i deve Fevrónii	Nikolai Rimskii-Korsakov	Baseada en lendas rusas, cun argumento fantástico e folclórico, típicamente rimskiana. Converteuse nunha das óperas máis representativas do repertorio ruso.
1907	Osud	Leóš Janáček	Unha importante obra de transición na carreira de Janáček, quen comezou a mirar máis aló dos temas tradicionais da ópera checa.
1909	Elektra	Richard Strauss	Esta traxedia escura leva a música de Strauss ás fronteiras do atonalismo. Foi a primeira das numerosas colaboracións entre o músico e o libretista Hugo von Hofmannsthal. Elektra é un papel importante que atraeu sopranos con gran talento dramático e vocal para aguantar largas notas.
1909	Il segreto di Susanna	Ermanno Wolf-Ferrari	Un intermezzo cómico. O segredo de Susanna é que fuma. Cunha coidada e luxosa instrumentación.
1909	Zolotoy Petushok	Nikolai Rimskii-Korsakov	Decotío considerada a mellor obra de Rimskii, polo menos é a máis representada. Esta sátira sobre a incompetencia militar deulle problemas ao compositor cos censores, xa que unicamente pasaran dous anos da derrota da Rusia imperial contra o Xapón.
1910	Don Quichotte	Jules Massenet	O último grande éxito de Massenet é unha comedia inspirada no Quixote de Cervantes.
1910	La fanciulla del West	Giacomo Puccini	Destaca polo seu sentido teatral: é das poucas óperas do repertorio nas que o que sucede en escena atrae ao espectador case por si mesmo, facendo que a música se converta nun mero subliñado da acción. Deste xeito só conta cunha verdadeira aria no terceiro acto (Ch'ella mi creda).
1911	Der Rosenkavalier	Richard Strauss	O traballo máis popular de Strauss e Hugo von Hofmannsthal, esta comedia está situada en Viena no século XVIII. Lévanos á época de Mozart cunha sensibilidade moderna. Para cantar os papeis desta ópera débese ter algo máis que unha boa formación musical. o trío vocal do final do terceiro acto está considerado un dos momentos máis exquisitos da historia da ópera.
1911	L'heure espagnole	Maurice Ravel	A primeira ópera de Ravel é unha farsa de dormitorio ambientada en España. Con música divertida e variada e un traballo escénico considerable, converte esta pequena ópera nunha verdadeira delicia.
1912	Ariadne auf Naxos	Richard Strauss	Unha mestura de comedia e traxedia cunha ópera dentro dunha ópera. Na figura de Zerbinetta comparece a primeira das grandes figuras de exhibición vocal de Strauss.
1912	Der ferne Klang	Franz Schreker	O éxito desta obra reportoulle a Schreker reputación como compositor de ópera.
1913	La vida breve	Manuel de Falla	Un apaixonante drama español influenciado polo verismo e pola estética típica da zarzuela castiza, mais cunha técnica orquestral e unha brillantez que fixeron desta obra a ópera en español máis representada.
1913	L'amore dei tre re	Italo Montemezzi	É a primeira ópera do posverismo. Nesta ópera son especialmente notables os leitmotivs.
1914	Francesca da Rimini	Riccardo Zandonai	Nesta obra, Zandonai xa abandonara a estética verista para centrarse en episodios da Italia renacentista. A linguaxe sinfónica da orquestra recibe un tratamento moi eficaz.
1914	The Immortal Hour	Rutland Boughton	A ópera de Boughton sobre un conto celta gozou de gran popularidade en Gran Bretaña no período de entreguerras.
1914	Solovej	Igor Stravinskii	O estilo de Stravinski cambiou radicalmente durante a composición desta ópera curta, afastándose da influencia do seu mestre Rimskii-Korsakov cara ao modernismo de Le Sacre du printemps.
1916	Savitri	Gustav Holst	O interese de Holst no hinduísmo levouno a crear este episodio do Mahabharata.
1916	Goyescas	Enric Granados	Con influencias do verismo italiano, é mundialmente famoso o seu intermezzo, decotío interpretado en concerto. A pesar do seu prestixio, non é un título frecuente no repertorio.
1917	El gato montés	Manuel Penella Moreno	O seu éxito deuse en gran parte á súa visión no estranxeiro como obra exótica de España polo seu tratamento do mundo taurino. A pesar disto, desapareceu do repertorio. É moi famoso o pasodobre tocado en todo tipo de ambientes.
1917	La rondine	Giacomo Puccini	Non tivo éxito ao principio e Puccini revisouna dúas veces. Porén, non conseguiu callar en ningunha época e aínda nos nosos días é pouco representada.
1917	Arlecchino	Ferruccio Busoni	Busoni baseouse na tradición da commedia dell'arte italiana para esta ópera nun acto.
1917	Eine florentinische Tragödie	Alexander von Zemlinsky	A ópera "decadente" nun acto de Zemlinsky está baseada nunha pequena obra de Oscar Wilde.
1917	Turandot	Ferruccio Busoni	Busoni conserva o ton desenfadado e burlesco da obra teatral de Carlo Gozzi, baseada no antigo conto das Mil e unha noites.
1917	Palestrina	Hans Pfitzner	Un drama wagneriano que explora o choque entre a innovación e a tradición na música.
1918	A Kékszakállú herceg vára	Béla Bartók	A única ópera de Bartók é un drama psicolóxico intenso e un dos seus traballos máis importantes. Bartók coidou a tonalidade na que está composto cada un dos pasaxes, cunha orquestración diferente adicada a cada unha das portas.
1918	Il Trittico	Giacomo Puccini	Triloxía composta por Il tabarro, Suor Angelica e Gianni Schicchi. Actualmente estas tres óperas dun acto non se adoitan representar xuntas. Normalmente os teatros representan dúas ou enlazan unha con outra ópera curta.
1918	Die Frau ohne Schatten	Richard Strauss	O alto contido simbólico do complexo libreto de Hugo von Hofmannsthal fálanos da inmortalidade e a vida terreal. Aínda que algunhas ideas son un pouco vagas, a admiración por esta obra crece a medida que é escoitada.
1920	Die tote Stadt	Erich Wolfgang Korngold	A ópera máis coñecida de Korngold, con reberetes simbolistas, moi fortemente influenciada pola obra de Strauss.
1920	Výlety páně Broučkovy	Leóš Janáček	Unha ópera cómica fantástica ambientada na lúa e na Bohemia do século XV.
1921	Il piccolo Marat	Pietro Mascagni	Xa cun estilo posverista, a ópera foi estreada en Roma polo tenor catalán Hipólito Lázaro, un dos poucos que tiña a potencia e a resistencia física necesarias para este papel esgotador.
1921	Katia Kabanová	Leóš Janáček	A primeira das grandes óperas da última madurez de Janáček, baseada nunha obra de Ostrovski sobre o fanatismo relixioso e o amor prohibido na Rusia provincial.
1921	O amor das tres laranxas	Serguei Prokófiev	Unha ópera cómica baseada nun conto de fadas de Carlo Gozzi. O seu enorme elenco e ritmo rápido deixan pouco espazo ás arias, aínda que a partitura estea chea de vida e humor. A melodía máis famosa é a marcha do segundo acto.
1922	Giulietta e Romeo	Riccardo Zandonai	Á parte do tratamento posverista, salienta a integración do cinema na narración, co percorrido a cabalo de Romeo, mentres se ve avanzar, filmada, unha estrada con árbores que van pasando.
1922	Der Zwerg	Alexander von Zemlinsky	Outra ópera curta de Zemlinsky inspirada nunha obra de Oscar Wilde. O compositor identificouse persoalmente co anano do título.
1924	Erwartung	Arnold Schoenberg	Un intenso melodrama atonal.
1924	Hugh the Drover	Ralph Vaughan Williams	Unha ballad opera, moita da cal está baseada en cancións populares.
1924	Intermezzo	Richard Strauss	Unha obra lixeira escrita en estilo opereta baseada nun incidente do matrimonio do propio compositor.
1924	Příhody Lišky Bystroušky	Leóš Janáček	Unha das obras máis populares do compositor, a historia está baseada nuns debuxos sobre animais do campo checos. Curiosa fábula cun equipo de cantantes que teñen que representar animais nunha das pezas máis coloristas e curiosas do repertorio operístico.

1925 – 1949

Ferruccio Busoni.

Alban Berg.

Paul Hindemith el 1923

Serguei Prokofiev.

Arnold Schönberg.

Data	Título	Autor	Comentario
1925	Doktor Faust	Ferruccio Busoni	Busoni pretendía que esta ópera fose o clímax da súa carreira, mais quedou inacabada á súa morte. É unha obra moi complicada, difícil de montar nun teatro de ópera e con numeroso persoal e polo tanto se representou pouco. Incluíu fragmentos de obras súas diversas.
1925	L'enfant et les sortilèges	Maurice Ravel	Concibida orixinalmente como un ballet de fadas, o argumento da ópera é o dun conto de fadas para nenos.
1925	Wozzeck	Alban Berg	Unha das óperas chave do século XX. Baseada nunha trama sorprendentemente antiheroica, a obra de Berg mestura técnicas atonais con outras máis tradicionais, e deulle unha estrutura sinfónica. Tardou oito anos en compoñela e a súa influencia en compositores posteriores é difícil de esaxerar.
1926	Cardillac	Paul Hindemith	Unha ópera en estilo neoclásico de Hindemith sobre un xoieiro psicopático. Hindemith revisou a partitura porque o modismo musical parecía rudo e indisciplinado. Esta segunda versión apareceu en 1952.
1926	Háry János	Zoltán Kodály	O Singspiel de Kodály incorpora moitas cancións e danzas populares húngaras.
1926	Król Roger	Karol Szymanowski	Unha das óperas polonesas máis importantes, está chea de harmonías orientais. Szymanowski creou unha partitura exótica e impresionista, aínda que as longas esperas para rematar este proxecto provocaron que se vexan estilos diversos.
1926	Věc Makropulos	Leóš Janáček	Janáček quixo facer un experimento musical e lingüístico para renovar o xénero, cunha actitude próxima ao expresionismo. Non tivo seguidores e Janáček morreu dous anos máis tarde sen ter insistido.
1926	Turandot	Giacomo Puccini	A última ópera de Puccini quedou inacabada á súa morte. Pode considerarse posverista polo xeito de tratar a idea do amor sen a morte dos amantes, á vez como finalidade á que se lanzan os mesmos desafiando os perigos. É moi famosa a súa aria Nessun dorma.
1927	Œdipus rex	Igor Stravinskii	Escrita sobre un libreto en latín de Jean Cocteau, esta peza áltamente estilizada fusiona a ópera e o oratorio.
1927	Jonny spielt auf	Ernst Krenek	Unha "jazz opera" que gozou dun tremendo éxito no seu tempo.
1928	A ópera do tres reás	Kurt Weill	Unha adaptación moderna da ópera de Gay e Pepusch The Beggar's Opera.
1928	Die ägyptische Helena	Richard Strauss	Esta ópera quedou nun plano inferior respecto a outras mostras do enxeño do tándem Strauss-Hoffmannstahl.
1929	Nos	Dmitrii Shostakovich	A estraña historia curta de Nikolai Gógol proporciona o argumento a esta grotesca sátira.
1930	Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny	Kurt Weill	A composición desta ópera foi problemática debido á tensión entre o compositor e o libretista, Bertolt Brecht.
1930	Z mrtvého domu	Leóš Janáček	A derradeira ópera de Janáček inspirada pola narración da vida de Dostoievski nun campo de prisioneiros ruso.
1932	Moses und Aron	Arnold Schönberg	Inacabada á morte de compositor, a ópera de Schönberg emprega frecuentemente técnicas serialistas. Complexa dende tódolos puntos de vista, foi representada en poucas ocasións xa que require dun conxunto de profesionais de grande altura e dun coro extraordinariamente ben preparado.
1933	Arabella	Richard Strauss	Foi a última ópera na que Strauss empregou un libreto de Hugo von Hofmannsthal. Concibida como un segundo Der Rosenkavalier, ambientada nunha Viena a ritmo de valse. A estrea non tivo éxito, mais co tempo gañou popularidade.
1934	Ledi Makbet Mtsenskogo Uyezda	Dmitrii Shostakovich	Tivo moito éxito en Rusia, ata o punto que o ditador Stalin a foi ver. Este quedou molesto pola linguaxe musical vangardista da ópera, que non se volverá representar ata 1963, revisada mesmo no título: Katerina Izmailova.
1934	La fiamma	Ottorino Respighi	Ópera ben construída chea de historicismo, cunha linguaxe densa, aínda influenciada polo verismo e pola rica instrumentación decimonónica.
1935	Die schweigsame Frau	Richard Strauss	Unha ópera cómica baseada nunha obra de Ben Jonson. Sen a man de Hofmannsthal, esta ópera ten un punto máis cerebral que a prexudicou e impediu unha existencia teatral comparable ás demais óperas do compositor.
1935	Porgy and Bess	George Gershwin	Inicialmente un fracaso financeiro, unha produción de 1941 que substituía os recitativos da obra por diálogo falado foi un éxito. A inclusión de elementos de jazz e de espiritual negro déronlle un selo moi persoal.
1937	Lulu	Alban Berg	A segunda ópera de Berg quedou inacabada á súa morte, sendo rematada por Friedrich Cerha foi realmente realizada en 1979. Unha mestura de expresionismo e de vangardismo.
1937	Riders to the Sea	Vaughan Williams	Frecuentemente cualificada como a mellor ópera de Vaughan Williams, esta pequena e fatalista traxedia está ambientada nas Oileáin Árann, ao oeste de Irlanda.
1938	Daphne	Richard Strauss	Unha ópera mitolóxica con música lírica e pastoral.
1938	Julietta	Bohuslav Martinů	Esta obra de fantasía ambientada nunha vila na que a xente perdeu a memoria é unha "obra mestra operística de Martinů".
1938	Mathis der Maler	Paul Hindemith	A ópera máis popular de Hindemith é unha parábola sobre un artista que sobreviviu nun tempo de crise, reflectindo a propia experiencia do compositor cos nazis.
1941	Paul Bunyan	Benjamin Britten	A primeira incursión de Britten na ópera foi unha peza lixeira sobre un heroe popular americano cun libreto de W. H. Auden.
1942	Capriccio	Richard Strauss	Esta ópera é un exercicio intelectual que Strauss levou a cabo coa colaboración de Stefan Zweig.
1943	Der Kaiser von Atlantis	Viktor Ullmann	Escrita no campo de concentración nazi de Theresienstadt, non se representou ata 1975. O compositor e o seu libretista morreron no campo de concentración de Auschwitz.
1945	Peter Grimes	Benjamin Britten	Un fito na historia da ópera británica, esta obra marcaba a chegada de Britten á escena da música internacional. Converteuse na primeira ópera en inglés que chegaba ao repertorio internacional dende Dido and Aeneas de Purcell.
1945	Vojna i mir	Sergei Prokofev	Prokofev retornaba á tradición da ópera histórica rusa con este traballo épico baseado na novela A guerra e a paz de Tolstoi. Pouco representada por ser a ópera que máis solistas (37) precisa de todo o repertorio.
1946	Obrouttchenneié v' monastyrié	Serguei Prokófiev	Unha comedia romántica con música escrita ao estilo da opera buffa de Rossini.
1946	The Medium	Gian Carlo Menotti	Considerada por moitos a mellor ópera de Menotti. A obra é unha denuncia da simplicidade norteamericana en materia de supersticións e crenzas, cunha música excelentemente dosificada.
1946	The Rape of Lucretia	Benjamin Britten	A primeira ópera de cámara de Britten.
1947	Albert Herring	Benjamin Britten	A ópera cómica de Britten baséase en gran parte na utilización do ensemble.
1947	Dantons Tod	Gottfried von Einem	A ópera de Einem é unha visión comprimida da obra de Georg Büchner sobre o "Reino do Terror" durante a Revolución Francesa.
1947	Les mamelles de Tirésias	Francis Poulenc	A primeira ópera de Poulenc é unha curta comedia surrealista baseada nunha obra de Guillaume Apollinaire. A música ten elementos melódicos franceses e conserva o frescor irónico do texto.
1947	The Telephone, or L'Amour à trois	Gian Carlo Menotti	Unha opera buffa de tan só 22 minutos de duración.
1948	El gato con botas	Xavier Montsalvatge	Con libreto de Néstor Luján, é unha adaptación do célebre conto infantil de Charles Perrault.
1949	Il prigioniero	Luigi Dallapiccola	Moita da música desta ópera está baseada en tres series dodecafónicas, que representan os temas da oración, a esperanza e a liberdade que dominan a ópera.

Dende 1950

Gian Carlo Menotti.

Igor Stravinskii.

Data	Título	Autor	Comentario
1950	The Consul	Gian Carlo Menotti	Esta ópera contén algunhas das páxinas máis disonantes da música de Menotti.
1951	Amahl and the Night Visitors	Gian Carlo Menotti	Esta historia de Nadal foi a primeira ópera especificamente escrita para televisión.
1951	Billy Budd	Benjamin Britten	Considerada unha das mellores do século XX, é unha obra perfecta sobre as imperfeccións humanas. Todos os protagonistas son masculinos, incluíndo o coro.
1951	The Pilgrim's Progress	Ralph Vaughan Williams	Sobre un libreto do propio compositor, a obra de Vaughan Williams foi inspirada pola alegoría homónima de John Bunyan.
1951	The Rake's Progress	Igor Stravinskii	O traballo operístico máis importante de Stravinski, sobre un libreto de W. H. Auden inspirado polos gravados de William Hogarth, parece posterior a Mozart musicalmente. Consta que Stravinski pediu as partituras das óperas de Mozart para impregnarse ben do seu estilo.
1952	Boulevard Solitude	Hans Werner Henze	A primeira ópera completa de Henze é unha actualización da historia de Manon Lescaut, tamén fonte de importantes óperas de Massenet e Puccini.
1953	Gloriana	Benjamin Britten	Composta para a coroación de Isabel II, esta ópera mira atrás á relación entre Isabel I e o Conde de Essex.
1954	Ognenny angel	Serguei Prokofiev	Prokofiev non tivo tempo de ver o que ten sido considerado como o traballo máis vangardista do mundo operístico. Unha historia intensa e simbolista sobre o ben e o mal.
1954	The Turn of the Screw	Benjamin Britten	Ópera de cámara baseada na historia dunha pantasma de Henry James. Consiste nun tema e quince variacións baseadas na serie de doce notas propia do sistema dodecafónico.
1954	Troilus and Cressida	William Walton	A ópera de Walton sobre a guerra de Troia foi inicialmente un fracaso.
1955	Il cappello di paglia di Firenze	Nino Rota	Parodia da ópera buffa e o melodrama romántico. Como compositor cinematográfico, emprega con habilidade o leitmotiv para as situacións que se repiten. Únense os costumes da comedia de boulevard francés cos recursos da ópera buffa italiana.
1955	The Midsummer Marriage	Michael Tippett	A primeira ópera a grande escala de Tippett está escrita sobre un libreto do propio compositor.
1956	Candide	Leonard Bernstein	Inspirada en Voltaire, a aria de soprano "Glitter and Be Gay" é unha parodia das xoias da canción romántica.
1957	Dialogues des Carmélites	Francis Poulenc	A mellor ópera de Poulenc sitúase nun convento durante a Revolución Francesa.
1958	Vanessa	Samuel Barber	Vanessa gañou un premio Pulitzer en 1958. Bastante próxima ao verismo e ao posromanticismo, case sempre baixo un marco tonal convencional.
1959	La voix humaine	Francis Poulenc	Unha ópera curta cun único personaxe: unha muller desesperada ao teléfono co seu amante.
1960	A Midsummer Night's Dream	Benjamin Britten	Baseada nun libreto adaptado da obra de Shakespeare por el mesmo e o seu socio Peter Pears, a obra de Britten é pouco común na historia da ópera, xa que conta cun contratenor no papel principal masculino.
1961	Elexía para xoves amantes	Hans Werner Henze	Henze pediulle aos seus libretistas, W. H. Auden e Chester Kallman, unha escena que o inspirara a compoñer "tenros e fermosos ruídos".
1962	King Priam	Michael Tippett	A segunda ópera de Tippet, composta a partir doutro libreto propio "pouco famoso", foi inspirada pola Ilíada de Homero.
1964	Curlew River	Benjamin Britten	Unha moderna "ópera litúrxica" composta para ser interpretada nunha contorna eclesiástica.
1965	Der junge Lord	Hans Werner Henze	A última composición de Henze durante a súa estadía en Italia é considerada a máis italianizada das súas obras dramáticas.
1965	Die Soldaten	Bernd Alois Zimmermann	A primeira versión da ópera foi rexeitada pola Oper Köln por considerala imposible para o seu escenario: Zimmermann foi obrigado a reducir o tamaño da orquestra e a cortar algunhas demandas técnicas previamente requiridas.
1966	Antony and Cleopatra	Samuel Barber	A primeira versión da ópera foi composta a partir dun libreto integramente con textos de Shakespeare e foi considerada un fracaso. Posteriormente foi revisada por Menotti e converteuse nun éxito.
1966	Die Bassariden	Hans Werner Henze	Esta ópera de Henze está baseada nun libreto de Auden e Kallman, que lle requiriron ao compositor que escoitara Götterdämmerung antes de comezar a compoñer a música.
1967	The Bear	William Walton	O libreto extravagante de Walton está baseado en Chakhov.
1968	The Prodigal Son	Benjamin Britten	A terceira das parábolas de Britten para representarse na igrexa.
1969	Die Teufel von Loudun	Krzysztof Penderecki	A primeira ópera de Penderecki é tamén a máis popular.
1970	The Knot Garden	Michael Tippett	Tippett creou o seu propio escenario moderno para o libreto da obra, a súa terceira ópera.
1971	Owen Wingrave	Benjamin Britten	Esta ópera antibelicista de Britten foi escrita especialmente para a BBC.
1972	Taverner	Peter Maxwell Davies	Davies foi unha das figuras máis representativas da emerxente música británica nos anos '60. Esta ópera está baseada nunha lenda do século XVI sobre o compositor John Taverner.
1973	Death in Venice	Benjamin Britten	A última ópera de Britten foi estreada tres anos despois da súa morte.
1976	Einstein on the beach	Philip Glass	Os seus episodios musicais teñen pouco que ver cunha ópera tradicional, aínda que o canto, especialmente o do coro, non deixa de ter características suficientes para englobar esta obra na tradición operística occidental.
1978	Le Grand Macabre	György Ligeti	Estreada en Estocolmo en 1978, Ligeti revisou profundamente a ópera en 1996.
1978	Lear	Aribert Reimann	Unha ópera expresionista baseada na traxedia de Shakespeare. O papel principal foi especialmente escrito para o famoso barítono Dietrich Fischer-Dieskau
1980	The Lighthouse	Peter Maxwell Davies	Davies compuxo a súa segunda ópera de cámara a partir dun libreto propio.
1983	Saint François d'Assise	Olivier Messiaen	Esta ópera require unha orquestra de 120 músicos, así como un coro considerable.
1984	Un re in ascolto	Luciano Berio	Esta ópera foi composta a partir dun libreto montado polo compositor a partir de tres textos e autores diferentes: Friedrich Einsiedel, W. H. Auden e Friedrich Wilhelm Gotter.
1984	Akhnaten	Philip Glass	Ao contrario da súa primeira ópera Einstein on the Beach, a escritura e o estilo son máis convencionais e líricos e moita da música da obra é unha das máis disonantes que escribiu Glass.
1986	The Mask of Orpheus	Harrison Birtwistle	A ópera máis ambiciosa de Birtwistle examina o mito de Orfeo dende distintos ángulos.
1987	A Night at the Chinese Opera	Judith Weir	Esta obra está baseada nunha obra teatral chinesa da dinastía Yuan.
1987	Nixon in China	John Adams	O estilo musical da ópera é minimalista, esta "ópera de noticias" narra a reunión de Richard Nixon con Mao Tse Tung en 1972.
1991	Gawain	Harrison Birtwistle	A ópera de Birtwistle está baseada no poema medieval inglés Sir Gawain and the Green Knight.

Véxase tamén

Bibliografía

• Alier, Roger (2007). Ediciones Robinbook, ed. Guía Universal de la ópera. Barcelona. ISBN 978-84-96924-03-1. 
• Riding, Alan; Dunton-Downer, Leslie. Ed. Espasa Calpe, p. 290, ed. Ópera. ISBN 978-84-670-2605-4. 
• Rémy, Pierre-Jean (2006). Ed. Paidós, ed. Diccionario del amante de la ópera. Barcelona. ISBN 84-493-1871-8. 
• The Viking Opera Guide, 1993. ISBN 0-670-81292-7
• The New Grove Dictionary of Opera, 2001 ISBN 0-333-60800-3
• Varias entradas de óperas, compositores e xéneros de: Grove Music Online ed. L. Macy, grovemusic.comArquivado 16 de maio de 2008 en Wayback Machine. (acceso por subscrición).
• Warrack, John; West, Ewan (1992). The Oxford Dictionary of Opera. ISBN 0-19-869164-5. 
• Boyden, Matthew; et al. (1997). Opera, the Rough Guide. ISBN 1-85828-138-5. 
• Orrey, Leslie; Milnes, Rodney (1987). Opera: A Concise History. World of Art, Thames & Hudson. ISBN 0-500-20217-6. 
• Encyclopædia Britannica: Macropedia Volume 24, 15th edition. "Opera" en "Musical forms and genres". ISBN 0-85229-434-4
• Parker (ed), Roger (1994). The Oxford Illustrated History of Opera. London: Oxford University Press. ISBN 0-19-816282-0. 
• The Penguin Guide to Opera on Compact Discs ed. Greenfield, March e Layton (1993 edition). ISBN 0-14-046957-5.
• Stein, Louise K. (1999), La púrpura de la Rosa (Introdución á edición crítica da partitura e libreto), Ediciones Iberautor Promociones culturales S.R.L. / Instituto Complutense de Ciencias Musicales, 1999, ISBN 84-8048-292-3 (reprimpreso con permiso do editor en Mundoclasico.com)

Ligazóns externas

• Operabase.com. Lista das óperas máis representadasArquivado 03 de marzo de 2016 en Wayback Machine.
• A-Z of Opera por Keith Anderson, Naxos, 2000 Arquivado 13 de decembro de 2009 en Wayback Machine.